يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ ۚ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَيْءٌ عَظِيمٌ(1) He para manungsa. Sira padha bektia ing Allah Pangeranira, jalaran satemene lindhu gedhe ngarepake dina Qiyamat iku perkara gedhe kang gegirisi |
يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَىٰ وَمَا هُم بِسُكَارَىٰ وَلَٰكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ(2) Nalikane sira andeleng lindhu mau. Ing dina iku kabeh wong kang nusoni padha lali marang susone, lan wong wadon kang padha bobot padha gogorok bobotane, lan sira padha andeleng polahing manungsa padha kaya wong mendem saking dening bingunge, nanging satemene ora mendem. Mung bae siksane Allah iku dhasar abot temenan |
وَمِنَ النَّاسِ مَن يُجَادِلُ فِي اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَيَتَّبِعُ كُلَّ شَيْطَانٍ مَّرِيدٍ(3) Lan sawenehing manungsa ana kang madoni Nabi Muhammad ing perkara agama tanpa pengerten, lan dheweke manut syetan kang kelantur - lantur sasare |
كُتِبَ عَلَيْهِ أَنَّهُ مَن تَوَلَّاهُ فَأَنَّهُ يُضِلُّهُ وَيَهْدِيهِ إِلَىٰ عَذَابِ السَّعِيرِ(4) Wis pinasthi syetan iku dadi godha. Sing sapa manut syetan mesthi nasarake marang wong kang manut; lan dituduhake dalan anjog marang siksa neraka kang mulad - mulad |
يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِن كُنتُمْ فِي رَيْبٍ مِّنَ الْبَعْثِ فَإِنَّا خَلَقْنَاكُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِن مُّضْغَةٍ مُّخَلَّقَةٍ وَغَيْرِ مُخَلَّقَةٍ لِّنُبَيِّنَ لَكُمْ ۚ وَنُقِرُّ فِي الْأَرْحَامِ مَا نَشَاءُ إِلَىٰ أَجَلٍ مُّسَمًّى ثُمَّ نُخْرِجُكُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّكُمْ ۖ وَمِنكُم مَّن يُتَوَفَّىٰ وَمِنكُم مَّن يُرَدُّ إِلَىٰ أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَيْلَا يَعْلَمَ مِن بَعْدِ عِلْمٍ شَيْئًا ۚ وَتَرَى الْأَرْضَ هَامِدَةً فَإِذَا أَنزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ وَأَنبَتَتْ مِن كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ(5) He para manungsa. Menawa sira mamang perkara bakal tangine wong kang wis mati, sira mikira. Ingsun wis gawe leluhurira Nabi Adam saka ing lemah, saiki Ingsun nitahake awakira saka mani. Banjur dadi gethi kenthel, banjur Ingsun dadekake daging ganep wujud bayi lan ora ganep. Supaya sira terangake marang kasampurnaning kuwasaningsun. Lesan mau kang ingsun kersakake, lestari dadi manungsa Ingsun lerenake ing guwagarbane tekan mangsa lahir. Sira banjur Ingsun wetokake dadi bayi, nuli Ingsun paringi urip nganti tekan wayah mempeng. Sawenehe manungsa ana kang mati sadurunge dhewasa, lan ana kang dadwa ngumure nganti pikun, (iku kersaningsun) nganti sipikun mau laliya barang kang maune wis disumurupi. Lan maneh sira andeleng bumi iku ngenthak - enthak tanpa thethukulan. Bareng wis Ingsun turuni banyu udan, banjur ngarejet (obah) thukul thethukulan warna - warni kang mbungahake para manungsa (kang becik - becik) |
ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّهُ يُحْيِي الْمَوْتَىٰ وَأَنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(6) Kabeh kang wis kasebut mau, iku tandhayekti menawa satemene Pangeran Allah iku ana temenan, sarta kuwasa nguripake wong kang wis padha mati. Lan satemene Panjenengane Allah iku nguwasani marang kabeh barang |
وَأَنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ لَّا رَيْبَ فِيهَا وَأَنَّ اللَّهَ يَبْعَثُ مَن فِي الْقُبُورِ(7) (Lan supaya sira sumurupa) satemene dina QIyamat iku mesthi kaleksanan, ora mamang-mamang maneh. Lan satemene ALlah iu bakal nangekake sapa bae kang ana ing kubur |
وَمِنَ النَّاسِ مَن يُجَادِلُ فِي اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَلَا هُدًى وَلَا كِتَابٍ مُّنِيرٍ(8) Lan sawenehe manungsa ana kang madoni bab sifat lan kahanane Allah, kanthi tanpa waton ilmu, pituduhing Alha, apa maneh tanpa wewaton kitabing Allah kang madhangake ati |
ثَانِيَ عِطْفِهِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ ۖ لَهُ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ ۖ وَنُذِيقُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَذَابَ الْحَرِيقِ(9) DHeweke padha ewa, nenglengkae gulune, pamrihe supaya wong - wong liyane padha kesasar saka dalane ALlah (agamane Allah). Wong kang mengkono iku ana ing donya mesthi nandhang siksa. Dene besuk ana ing akhirat bakal ngerasake (ngincipi) siksa neraka kang nggosongake |
ذَٰلِكَ بِمَا قَدَّمَتْ يَدَاكَ وَأَنَّ اللَّهَ لَيْسَ بِظَلَّامٍ لِّلْعَبِيدِ(10) (He wong kafir) mulane sira Ingsun siksa ana ing donya lan ing akhirat, amarga saka tindakira kang wis sira tindakake klawan tanganira dhewe. Satemene Allah ora pisan - pisan nganiaya marang para kawulane |
وَمِنَ النَّاسِ مَن يَعْبُدُ اللَّهَ عَلَىٰ حَرْفٍ ۖ فَإِنْ أَصَابَهُ خَيْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ ۖ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلَىٰ وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةَ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ(11) Lan sawenehe manungsa ana kang manembah ing Alah kanthi minggrang - minggring, atine mamang. Dadi manawa nemu kabecikan, atine iya tentrem, nanging menawa kesandung ing reribet, banjur ,balik dadi kafir. Wong kang mengkono mau kapitunan ana ing donya lan ing Akhirat. Iya mengkono iku kapitunan kang nyata |
يَدْعُو مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَضُرُّهُ وَمَا لَا يَنفَعُهُ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِيدُ(12) Wong - wong mau manembah marang saliyane Allah, yaiku brahala, kang menawa ora disembah ora bisa gawe kemlaratan apa dene menawa disembah iya ora bisa gawe manfaat. Iya kaya mengkono iku kang aran kesasar kang adoh banget |
يَدْعُو لَمَن ضَرُّهُ أَقْرَبُ مِن نَّفْعِهِ ۚ لَبِئْسَ الْمَوْلَىٰ وَلَبِئْسَ الْعَشِيرُ(13) Manembah brahala kang akeh lerege dadi kemlaratan tinimbang daddi paedah. Barang kang dianggep pangeran lan kanca, dikira bakal tetulung ing karibedan, iku kang ala dhewe iya brahala |
إِنَّ اللَّهَ يُدْخِلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ مَا يُرِيدُ(14) Satemene Allah ing tembe bakal nglebokake wong - wong mukmin lan kang padha nindakake kebecika, padha dilebokake ing suwarga, kang ana bengawane mili ana sangisare wit - witan. Satemene Allah iku nindakake samubarang kang dadi kersane |
مَن كَانَ يَظُنُّ أَن لَّن يَنصُرَهُ اللَّهُ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ فَلْيَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّمَاءِ ثُمَّ لْيَقْطَعْ فَلْيَنظُرْ هَلْ يُذْهِبَنَّ كَيْدُهُ مَا يَغِيظُ(15) Sing sapa duwe pangira, yen Nabi Muhammad ora ditulungi dening ALlah ana ing donya lan akhirat, mara dheweke ngulurna tali marang (sampai) langit. nuli mlaku lewat tali mau marang langit, banjur supaya andelenga apa pangrekane iku bisa ngilangake barang kang jengkelake atine |
وَكَذَٰلِكَ أَنزَلْنَاهُ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ وَأَنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَن يُرِيدُ(16) Lan kaya mengkono Ingsun nurunake al-Qur’an iki, dadi tandha yekti. Lan satemene Allah iku nuduhake marang wong kang dadi keparenging kersane |
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَالَّذِينَ هَادُوا وَالصَّابِئِينَ وَالنَّصَارَىٰ وَالْمَجُوسَ وَالَّذِينَ أَشْرَكُوا إِنَّ اللَّهَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ(17) Satemene wong - wong kang padha iman, wong - wong Yahudi, wong - wong Shabiin, (wong kang ora duwe cecekelan agama utowo wong - wong kang manut agama - agamane leluhure), wong - wong Nasrani, wong - wong majusi lan wong - wong kang nyekutokake Pangerane (musyrik), satemene Allah bakal ngukumi antarane wong - wong mau kabeh ana ing dina Qiyamat. Satemene Allah iku nyekseni (mirsani) ing kabeh barang |
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يَسْجُدُ لَهُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَمَن فِي الْأَرْضِ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ وَالنُّجُومُ وَالْجِبَالُ وَالشَّجَرُ وَالدَّوَابُّ وَكَثِيرٌ مِّنَ النَّاسِ ۖ وَكَثِيرٌ حَقَّ عَلَيْهِ الْعَذَابُ ۗ وَمَن يُهِنِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِن مُّكْرِمٍ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ مَا يَشَاءُ ۩(18) Apa sira durung sumurup, menawa satemene Allah iku kang disujudi dening kabeh kang ana ing langet lan bumi, srengenge, rembulan, lintang - lintang, gungung - gunung, wit - witan, kewan - kewan lan akeh - akehe manungsa, Lan akeh uga manungsa kang kabener pikantk putusan siksa. (Amarga anggone kafir ora gelem sujud ing Allah). Sing sapa diasorake dening Allah digaduhi ati atos, iku ora bakal pikantuk kamulyan. Satemene Allah iku nindakake apa kang dikersakake |
۞ هَٰذَانِ خَصْمَانِ اخْتَصَمُوا فِي رَبِّهِمْ ۖ فَالَّذِينَ كَفَرُوا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِيَابٌ مِّن نَّارٍ يُصَبُّ مِن فَوْقِ رُءُوسِهِمُ الْحَمِيمُ(19) Iki ana wong rong golongan kang padha bebantahan (yaiku kaum muslimin, Yahudi, lan Nasrani) padha ngaku bener agamane dhewe - dhewe. (Dene putusane Allah) wong kafir padha dienggoni sandangan geni, sarta sirahe padha digrujuk ing wedang panas saka ing duwure |
يُصْهَرُ بِهِ مَا فِي بُطُونِهِمْ وَالْجُلُودُ(20) Wedang panas mau ngejurake jerowane para wong kafir lan matengake kulite |
وَلَهُم مَّقَامِعُ مِنْ حَدِيدٍ(21) Lan disediakake kanggo gebug sirahe wong - wong mau pirang - pirang godo wesi |
كُلَّمَا أَرَادُوا أَن يَخْرُجُوا مِنْهَا مِنْ غَمٍّ أُعِيدُوا فِيهَا وَذُوقُوا عَذَابَ الْحَرِيقِ(22) Wong - wong kafir mau saben arep metu saka neraka, nedya ngoncati kasusahan, banjur dibalekake maneh marang telenging neraka sarta didhawuhake, "Mara rasakna siksa kang nggosongake |
إِنَّ اللَّهَ يُدْخِلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ يُحَلَّوْنَ فِيهَا مِنْ أَسَاوِرَ مِن ذَهَبٍ وَلُؤْلُؤًا ۖ وَلِبَاسُهُمْ فِيهَا حَرِيرٌ(23) Satemene Allah bakal nglebokake wong - wong kang iman lan wong kang nindakake kebecikan marang suwarga kang ngisorake ana bengawan mili, ana ing kono wong - wong mau dipaesi klawan gelan gemas lan mutiara. Lan panggonane wong - wong mau ana ing kono arupa sutra |
وَهُدُوا إِلَى الطَّيِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَهُدُوا إِلَىٰ صِرَاطِ الْحَمِيدِ(24) Lan maneh wong - wong mau ana ing donya dituduhake marang ucapan kang becik, (yaiku ucapan, "Laa Ilaaha Illal-laah", Muhammadur Rasulullaah) lan dituduhake marang dalan kang pinuji. (Yaiku Agama Islam) |
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَيَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ الَّذِي جَعَلْنَاهُ لِلنَّاسِ سَوَاءً الْعَاكِفُ فِيهِ وَالْبَادِ ۚ وَمَن يُرِدْ فِيهِ بِإِلْحَادٍ بِظُلْمٍ نُّذِقْهُ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ(25) Satemene wong - wong kafir padha ngalang - ngalangi para manungsa saka dalane (agamane) Allah lan saka Masjidil Haram kang wis Ingsun dadekake qiblat kanggo salate para manungsa, padha uga wong kang wis muqim utawa wong kang neneka. Lan sing sapa nedya nindakake larangan klawan nganiaya ana ing Masjidil Haram iku yekti Ingsun bakal aweh rasa marang dheweke kelawan siksa kang lara |
وَإِذْ بَوَّأْنَا لِإِبْرَاهِيمَ مَكَانَ الْبَيْتِ أَن لَّا تُشْرِكْ بِي شَيْئًا وَطَهِّرْ بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْقَائِمِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ(26) (Muhammad) sira nyritakna nalika Ingsun dhawuh marang Nabi Ibrahim, nemtokake sawijining panggonan kang kudu dibangun (didegi) Ka’bah. Pangandikaningsun, "He Ibrahim, sira aja mangro tingal (musyrik) Sunngkemira marang Ingsun aja pisan - pisan kaworan marang liyane. Lan sira nucekna Ka’bah padalemaningsun kanggo wong kang padha Thawaf (ngubengi ka’bah) lan para wong kang muqim lan wongkang padha sholat, ruku’ lan sujud |
وَأَذِّن فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجَالًا وَعَلَىٰ كُلِّ ضَامِرٍ يَأْتِينَ مِن كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ(27) (Ibrahim) sira ngundangana para manungsa, supaya padha nglakoni ngibadah Haji marang ka’bah padaleman kagungan Ingsun. Wong kang tampa undangan mesthi ngestokake, padha teka ing panggonanira klawan mlaku dharat, dene kang adoh panggonane padha nunggang unta. Dheweke padha teka saka sadengah dadalan kang adoh |
لِّيَشْهَدُوا مَنَافِعَ لَهُمْ وَيَذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ فِي أَيَّامٍ مَّعْلُومَاتٍ عَلَىٰ مَا رَزَقَهُم مِّن بَهِيمَةِ الْأَنْعَامِ ۖ فَكُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْبَائِسَ الْفَقِيرَ(28) Anggone padha teka mau supaya nyekseni (lan ngopeni) barang kang akeh kemanfaatane tumrap wong - wong mau (upamane nglakoni ngibadah Haji sinambi dagang), lan supaya padha nyebut asmane Allah ana ing dina kang katemtokake apa kang wis kaparengake dening Allah marang wong - wong mau, yaiku kewan raj-kaya. He manungsa mara padha mangana kewan raja-kaya mau, lan uga menehana pangan marang wong - wong kang kesusahan sarta fakir |
ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَلْيُوفُوا نُذُورَهُمْ وَلْيَطَّوَّفُوا بِالْبَيْتِ الْعَتِيقِ(29) Banjur padha ngilangana lan ngresikana rereget (cukur lan ngethoki kuku lan liya - liyane), lan padha nuhoni nadzar - nadzarira, lan padha nindakna thowaf ngubengi ka’bah ana ing dalem kang kuno (ka’bah) |
ذَٰلِكَ وَمَن يُعَظِّمْ حُرُمَاتِ اللَّهِ فَهُوَ خَيْرٌ لَّهُ عِندَ رَبِّهِ ۗ وَأُحِلَّتْ لَكُمُ الْأَنْعَامُ إِلَّا مَا يُتْلَىٰ عَلَيْكُمْ ۖ فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثَانِ وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ(30) Wis mengkono kaparenging kersaningsun. Dene sing sapa ngegungake (ngestokake) angger - anggering Allah, iku tumrap ing dheweke luwih becik mungguhing Allah Pangerane. Sira padha diparengake mangan iwake raja-kaya kang mawa dibeleh, kajaba kang wis dilarang. Jalaran saka iku, sira ngedohana kekotoran, yaiku manembah brahala - brahala, lan sira ngedohana ucapan kang batal (golongan roh) |
حُنَفَاءَ لِلَّهِ غَيْرَ مُشْرِكِينَ بِهِ ۚ وَمَن يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَكَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّمَاءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّيْرُ أَوْ تَهْوِي بِهِ الرِّيحُ فِي مَكَانٍ سَحِيقٍ(31) Temen mligi sumungkem ing Allah ora mangro-tingal. Sing sapa mangro-tingal nyekuthokake Allah klawan liyane iku prasasat tiba saka langit, banjur disamber manuk utawa kabur angin, wusana tiba ing panggonan kang adoh banget (ora kena diarep - arep slamete) |
ذَٰلِكَ وَمَن يُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ(32) Satemene iya pancen mengkono. (Kang kasebut saka ngedohi kabeh kotoran lan pangucap batal, goroh, lan printah kang diwajibake marang dheweke). Lan sing sapa kang ngegungake syi’ar - syi’ar (upacara) agamane Allah, satemene kang mengkono iku klebu golongan ati kang taqwa |
لَكُمْ فِيهَا مَنَافِعُ إِلَىٰ أَجَلٍ مُّسَمًّى ثُمَّ مَحِلُّهَا إِلَى الْبَيْتِ الْعَتِيقِ(33) Kewan mau manfa’ati marang sira pirang - pirang perkara, nganti tumeka wektune dibeleh. Sawise tekan wektune, panyebelehe wajib dilaksanani ana ing Mekkah, panggonane Ka’bah padaleman kagungane Allah kang kuna (Baitul ’atiq) |
وَلِكُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنسَكًا لِّيَذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَىٰ مَا رَزَقَهُم مِّن بَهِيمَةِ الْأَنْعَامِ ۗ فَإِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ فَلَهُ أَسْلِمُوا ۗ وَبَشِّرِ الْمُخْبِتِينَ(34) Kabeh ummat zaman kuna kang padha Iman marang Allah, padha Ingsun parengake caos al-Qur’an, lan Ingsun dhawuhi nyebut Asmane Allah nalika nyembeleh raja kaya peparinging Allah. Lan sira bebungaha wong kang padha sumungkem ngestokake prentahing Allah, bakal pikantuk ganjaran suwarga |
الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّابِرِينَ عَلَىٰ مَا أَصَابَهُمْ وَالْمُقِيمِي الصَّلَاةِ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ(35) Yaiku wong kang atine konjem nalika nyebut Asmane Allah utawa ana wong nyebut asmane Allah mengkono uga wong kang padha teguh (sabar) atine anggone nandhang kemlaratan, lan wongkang padha tetep anggone nglakoni sholat, lang wong kang padha nanjakake rejeki peparingingsun |
وَالْبُدْنَ جَعَلْنَاهَا لَكُم مِّن شَعَائِرِ اللَّهِ لَكُمْ فِيهَا خَيْرٌ ۖ فَاذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَيْهَا صَوَافَّ ۖ فَإِذَا وَجَبَتْ جُنُوبُهَا فَكُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْقَانِعَ وَالْمُعْتَرَّ ۚ كَذَٰلِكَ سَخَّرْنَاهَا لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(36) Lan unta sarta kebo sapi iku Ingsun parengake kanggo Qur’ban, dadi tanda syi’are agama Islam, agamane Allah, tumrap sira ana kang manfa’ati, ing akhirat pikantuk ganjaran, mulane nalika sira mbeleh khewan mau dijengkengake. SIra nyebuta Asmane Allah. Sawise mbeleh diparingake mangan iwake, lan uga menehana wong miskin kangora gelem njaluk lan kang njaluk. Kewan kang semono gagah perkosane mau Ingsun sungkemake manut sakarepira, supaya sira gelem syukur ing Allah |
لَن يَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَٰكِن يَنَالُهُ التَّقْوَىٰ مِنكُمْ ۚ كَذَٰلِكَ سَخَّرَهَا لَكُمْ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ ۗ وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِينَ(37) Daginging kewan kang giwane Qurban lan getihe, iku ora konjuk ing Allah. Dene kang konjuk ing Allah iku penggawe becik klawan gemolonging ati kanthi bektimu (taqwa) ing Allah. mengkono uga Allah ngungkemake unta lan kebo sapi kang gagah perkosane sumana marang sira, supaya sira nyebut Maha Agung marang Allah, awit Allah wis paring pitedah marang sira gama kang bener. Lan bebungaha wong kang padha nglakoni penggawe becik, percaya menawa Allah iku mung sawiji bebungahan bakal pikantuk ganjaran suwarga |
۞ إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا ۗ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ(38) Satemene Allah iku anjaga (pangreka dayane wong - wong musyrik) saka wong - wong kang iman. Satemene Allah ora rena marang wong - wong kang cidra, lan kufur (marang ni’mate) |
أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ(39) Wong - wong mukmin kang padha sumadya mengsah maju perang wis diparengake dening Allah, marga padha dikaniaya wong - wong kafir. Satemene Allah iku kuwasa paring pitulungan marang wong - wong kang padha iman |
الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِن دِيَارِهِم بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَن يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ ۗ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُم بِبَعْضٍ لَّهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيرًا ۗ وَلَيَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ(40) Yaiku wong mukmin kang padha ditundhung para wong kafir saka omahe kanthi ora bener, mung jalaran anggone padha ngucap, "Pangeran kita iku Allah". Lan saupama ora ana pangayomaning Allah marang manungsa, sarta santosane wong mukmin anggone ngayomi wong kafir mesthi nglebur - ngleburake, pamujane pandhita lan greja - grejane wong Nashara lang panggonan sembahyangane wong Yahudi apa dene Masjid - masjide wong Islam kang tansah dienggo nyebut asmane Allah ana ing kono, mesthi padha dijugrugi kabeh. Nanging Allah mesthi paring pitulungan wong kang labuh marang Panjenengenang. Satemene Allah iku Maha Santosa lan Maha Gagah |
الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ ۗ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ(41) Wong kang labuh (mitulungi) ing Allah iku kabeh owng kang menawa Ingsun tulungi, Ingsun panggonanke ana ing bumi, sempulur tumindake ana ing bumi, banjur padha nglakoni shalat lan mbayar zakat, lan ajak - ajak nglakoni penggawe becik, apa dene nyegah nglakoni penggawe ala. KAbeh perkara iku putusane ana ing astane Allah |
وَإِن يُكَذِّبُوكَ فَقَدْ كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَعَادٌ وَثَمُودُ(42) (Muhammad) Dene wong kafir yen padha nggorohake ing sira, aja kaget, awit para ummat kuna sadurunge wong kafir iku uga maido rasule, kayata para ummate Nuh, kaum ’Ad lan Tsamud |
وَقَوْمُ إِبْرَاهِيمَ وَقَوْمُ لُوطٍ(43) Lan kaume Ibrahim lan kaume Luth |
وَأَصْحَابُ مَدْيَنَ ۖ وَكُذِّبَ مُوسَىٰ فَأَمْلَيْتُ لِلْكَافِرِينَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ(44) Lan wong ing negara Madyan. Musa uga dipaido ing para ummate. Dene anggoningsun nyiksa, iku Ingsun srantekake. Bareng wis cetha, banjur padha Ingsun siksa. Awit saka iku mara delenga lan rasakna hiba banget dukaningsun |
فَكَأَيِّن مِّن قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا وَهِيَ ظَالِمَةٌ فَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا وَبِئْرٍ مُّعَطَّلَةٍ وَقَصْرٍ مَّشِيدٍ(45) Wis pira bahe kehe wong sawijining negara kang Ingsun tumpes marga saka dosane, padha sirna kebrukan omahe, lan pira bae sumur kang ora diambah ing wong marga wonge padha mati Ingsun tumpes, lan pira bae kehe gedong dhuwur - duwur kang suwung, marga wonge padha mati Ingsun tumpes |
أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَتَكُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ آذَانٌ يَسْمَعُونَ بِهَا ۖ فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَٰكِن تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ(46) Ya gene wong - wong kafir ora mlaku ana ing bumi, banjur kedunungan ati kang bisa ngerti, utawa pangurungu kang bisa ngrungokake (cerita lelakone wong kuna kang duwe patilasan mau). Dadi satemene dudu kang wuta mripate, balik sing wuta iku mripate kang ana ing sajroning atine |
وَيَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَلَن يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ ۚ وَإِنَّ يَوْمًا عِندَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ(47) Lan wong - wong kafir mau padha nyuwun marang sira (muhammad) supaya age - age (enggal - enggal) keturunan siksa ing mangka ALlah ora bakal nyulayani janjine. Lan satemene sedina (kang dijanjekake kanggo nyiksa) ana ing ngarsane Pangeranira iku dirasakake dening wong - wong iku kaya sewu tahun kang padha sira etung |
وَكَأَيِّن مِّن قَرْيَةٍ أَمْلَيْتُ لَهَا وَهِيَ ظَالِمَةٌ ثُمَّ أَخَذْتُهَا وَإِلَيَّ الْمَصِيرُ(48) Lan maneh pira bae kehe wong negara kang padha duraka, sarta patrapane siksane Ingsun srantekake sawatara lawase. Bareng wis tekan wektune, banjur Ingsun turuni siksa, lan mung marang Ingsun piyambak panggonan bali |
قُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا أَنَا لَكُمْ نَذِيرٌ مُّبِينٌ(49) (Muhammad) sira dhawuha, "He oara manungsa saktemene Ingsun iki dadi guru pepiling kang nyata tumrap sira kabeh, (kelawan tembung kang sira mangeteni) |
فَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ(50) Dene wong - wong kang padha iman lan nindakake kebecikan, dheweke iku bakal pikantuk pangapura lan rejeki kang mulya |
وَالَّذِينَ سَعَوْا فِي آيَاتِنَا مُعَاجِزِينَ أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ(51) Dene wong kang sumedya batalake a yat - ayate ingsun kanthi duwe pangira bisa ngapesake Ingsun, wong - wong mau bakal padha oleh neraka jahim |
وَمَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ مِن رَّسُولٍ وَلَا نَبِيٍّ إِلَّا إِذَا تَمَنَّىٰ أَلْقَى الشَّيْطَانُ فِي أُمْنِيَّتِهِ فَيَنسَخُ اللَّهُ مَا يُلْقِي الشَّيْطَانُ ثُمَّ يُحْكِمُ اللَّهُ آيَاتِهِ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ(52) (Muhammad) Ingsun ora ngutus sakdurungira sakwijining utusan lan nabi ora beda karo kahananira saiki, menawa rasul mau maca dhawuhing Allah kanthi pangarep - pangarep diestokake ing kono syetan banjur ngenggokake surasane dhawuh kang diwaca kaya kang dadi karepe atine kang didhawuhi. Nanging ALlah nuli enggal - enggal batalake kang ditibakake dening syetan iku (aweh surasa kang luput mau), nuli Allah netepake ayat - ayate kelawan sakbenere. Dene ALlah iku maha Ngudaneni tur Maha Wicaksana |
لِّيَجْعَلَ مَا يُلْقِي الشَّيْطَانُ فِتْنَةً لِّلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٌ وَالْقَاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ ۗ وَإِنَّ الظَّالِمِينَ لَفِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ(53) Kersane Allah dadekake barang kang ditibakake (kang diowahi) dening syetan mau iku dadi coba, anjlomprongake marang wong kang atine ana lelarane, mamang marang (dhawuhe Allah lan musyrik), apadene wong kang padha atos atine. Saktemene wong - wong kang padha nganiaya (kafir) iku ana pasulayan kang adoh |
وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ فَيُؤْمِنُوا بِهِ فَتُخْبِتَ لَهُ قُلُوبُهُمْ ۗ وَإِنَّ اللَّهَ لَهَادِ الَّذِينَ آمَنُوا إِلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ(54) LAn maneh kersane Allah, wong - wong kang padha paringan ilmu agama iku padha sumurupa yen sak temene al-Qur’an iku nyata dhawuh terang saka Allah Pangeranira, dadi banjur padha mantep atine anggone padha iman. Lan saktmene Allah iku nuduhake wong - wong kang padha iman dalan kang bener |
وَلَا يَزَالُ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي مِرْيَةٍ مِّنْهُ حَتَّىٰ تَأْتِيَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً أَوْ يَأْتِيَهُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَقِيمٍ(55) Lan wong - wong kafir tansha padha mamang marang al-QUr’an lan marang agama Islam nganti tekan mangsane mati kang ngegetake, utawa katekan siksane dina kang ora ana becike |
الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ لِّلَّهِ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ ۚ فَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ(56) Ing dina Qiyamat, krajaan iku mung kagungane Allah pribadi, panjenengane ngukumi perkarane para wong - wong mukmin lang wong - wong kafir. Dene wong kang mukmin lan nindakake kebecikan, (panjenengane bakal ngenggonake) ana ing suwarga panggonan kenikmatan |
وَالَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا فَأُولَٰئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ(57) Dene wong kang padha kafir lan padha anggorohake ayat - ayatingsun iku bakal kapatrapan siksa kang asor |
وَالَّذِينَ هَاجَرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ قُتِلُوا أَوْ مَاتُوا لَيَرْزُقَنَّهُمُ اللَّهُ رِزْقًا حَسَنًا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ لَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ(58) Dene wong - wong kang padha pindah perlu nglabuhi agamane Allah bajur dipateni utawa mati, Allah mesthi bakal paring rejeki marang dheweke kanthi rejeki kang becik (ana ing suwarga). Lan satemene Allah iku becik - becike dzat kang paring rejeki |
لَيُدْخِلَنَّهُم مُّدْخَلًا يَرْضَوْنَهُ ۗ وَإِنَّ اللَّهَ لَعَلِيمٌ حَلِيمٌ(59) Lan temen panjenengane bakal nglebokake wong - wong mau ana ing panggonan kang nyenengake atine. Lan saktemene Allah iku maha Ngudaneni tur Maha Aris |
۞ ذَٰلِكَ وَمَنْ عَاقَبَ بِمِثْلِ مَا عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِيَ عَلَيْهِ لَيَنصُرَنَّهُ اللَّهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ(60) KAng mengkono iku (yaiku anggone Allah mutusi perkara kau mukmin lan kaum kafir ana ing akherat). Lan sapa kang males kanthi piwales kang dipatrapake marang dheweke, banjur dianiaya, temen Allah bakal paring pitulungan marang dheweke (kang dikaniaya). Saktemene ALlah iku maha ngapura tur maha pangaksama |
ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ يُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَيُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ(61) Kang mengkono iku (pitulungane Allah) jalaran saktemene ALlah kuwasa nglebokake wengi marang rina lan nglebokake rina marang wengi, lan saktemene Allah iku maha Midhanget tur Maha pirsa |
ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِن دُونِهِ هُوَ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ(62) Kang mengkono iku (kuwasaning Allah) jalaran saktemene ALlah iku hak lan saktemene kang disembah sak liyane Allah iku batal. LAN saktemene ALlah iku pangeran kang Maha Luhur tur Maha Agung |
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَتُصْبِحُ الْأَرْضُ مُخْضَرَّةً ۗ إِنَّ اللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٌ(63) Apa sira durung sumurp, menawa saktemene ALlah wis nurunake banyu saka langit, banjur bumi iku dadi ijo subur? saktemene Allah iku maha Alus tur maha Waspada |
لَّهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ ۗ وَإِنَّ اللَّهَ لَهُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ(64) Kabeh barang kang ana langit lan bumi iku kagungane Allah lan saktemene Allah iku pangean kang maha sugih tur maha pinuji |
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَكُم مَّا فِي الْأَرْضِ وَالْفُلْكَ تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِأَمْرِهِ وَيُمْسِكُ السَّمَاءَ أَن تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَّحِيمٌ(65) Apa sira ora sumur yen ALlah iku ngenengake samu barang kang ana ing bumi iki marang sira, lan perahu kang malku wira - wiri ana ing segara kanthi prentahe ALlah? Mengkono uga Allah ngukuhi langit, supaya aja ngrubuhi bumi, kajaba klawan kepaarenging Allah, Saktemene Allah iku welas marang para manungsa |
وَهُوَ الَّذِي أَحْيَاكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ۗ إِنَّ الْإِنسَانَ لَكَفُورٌ(66) ALlah iku kang nguripake marang sira kabeh. Panjenengane banjur mateni kabeh nuli nguripake maneh. Saktemene manungsa iku banget anggone kafir (ora gelem syukur marang nikmat peparing Allah) |
لِّكُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنسَكًا هُمْ نَاسِكُوهُ ۖ فَلَا يُنَازِعُنَّكَ فِي الْأَمْرِ ۚ وَادْعُ إِلَىٰ رَبِّكَ ۖ إِنَّكَ لَعَلَىٰ هُدًى مُّسْتَقِيمٍ(67) Kabeh ummat padha Ingsun pernata kanthi syari’at, kabeh padha Ingsun kersakake nglakoni syari’ate dhewe - dhewe. Mulane para ummat (ahli kitab) kang saiki isih urip, aja padha madoni marang sira (Muhammad), lan ajak - ajaka nglakoni syari’at agamanira, ngestokake prentahe Pangeranira. Saktemene sira iku yekti ana ing pituduh (agama) kang bener |
وَإِن جَادَلُوكَ فَقُلِ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ(68) Dene menawa wong - wong mau meksa madoni marang sira ing bab agama, dhawuha, "Allah iku luwih nguningani ing kabeh barang kang sira tindakake |
اللَّهُ يَحْكُمُ بَيْنَكُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كُنتُمْ فِيهِ تَخْتَلِفُونَ(69) (He wong mukmin lan wong kafir) besuk dina Qiyamat Allah bakal ngukumi ing perkara kang sira sulayakake |
أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا فِي السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ ۗ إِنَّ ذَٰلِكَ فِي كِتَابٍ ۚ إِنَّ ذَٰلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرٌ(70) Apa sira durung sumurup, yen saktemene Allah iku nguningani barang kang ana ing langit lan bumi? Saktemene kabeh iku wis ditulis ana ing kitab (Lauh Mahfudz). Saktemene mengkono mungguhe ALlah barang kang mayar |
وَيَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَمَا لَيْسَ لَهُم بِهِ عِلْمٌ ۗ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِن نَّصِيرٍ(71) Lan wong - wong mau padha manembah sesembahan sakliyane ALlah yaiku brahala, kang Allah ora andhawuhake tandha yektine menawa iku pangeran; wong - wong mau uga ora sumurup tandha yektine. Wong - wong kang padha aniaya marang awake dhewe (musyrik) ora ana kang mitulungi |
وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ تَعْرِفُ فِي وُجُوهِ الَّذِينَ كَفَرُوا الْمُنكَرَ ۖ يَكَادُونَ يَسْطُونَ بِالَّذِينَ يَتْلُونَ عَلَيْهِمْ آيَاتِنَا ۗ قُلْ أَفَأُنَبِّئُكُم بِشَرٍّ مِّن ذَٰلِكُمُ ۗ النَّارُ وَعَدَهَا اللَّهُ الَّذِينَ كَفَرُوا ۖ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ(72) Menawa diwacakake ayat - ayatingsun kanthi cetha, sira bajur sumurup menawa bathine nampik keterangan ana ing polatan raine, kaya dene arep nandukake mara tangan marang wong kang macakake ayat - ayat mau. (Muhammad) sira dhawuha, "Apa sira gelem tak wenehi weruh kang luwih ala katimbang kang sira gethingi? yaiku neraka, kang wis dicawisake dening ALlah tumrap wong - wong kang kafir. Lan iku ala - alane panggonan bali |
يَا أَيُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ ۚ إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَن يَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ ۖ وَإِن يَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَيْئًا لَّا يَسْتَنقِذُوهُ مِنْهُ ۚ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ(73) He para manungsa sira wis diterangake sawijining conto awit sangka iku padha sira rungokna, yaiku, Saktemene kang sira sembah sakliyane Allah iku ora kuwasa gawe laler senadyan dheweke padha ngumpul anggone gawe laler. Dene yen ana laler ngrubung marang sajene, brahala mau ora bisa anggisah. Saiki cetha laler sing ngrubung sajen, sarta brahala kang ora bisa anggusah laler mau, loro - lorone padha apes |
مَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ(74) Wong - wong kafir iku ora padha weruh keagungane ALlah kang sajatine, saktemene ALlah iku maha sentosa lan maha mulya |
اللَّهُ يَصْطَفِي مِنَ الْمَلَائِكَةِ رُسُلًا وَمِنَ النَّاسِ ۚ إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ بَصِيرٌ(75) Panjenengane ALlah wis milih pirang - pirang utusan saka para malaikat lan saka manungsa. Saktemene ALlah iku maha midhanget tur maha priksa |
يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ ۗ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ(76) Panjenengane ALlah iku nguningani kabeh kang ana sakngarepe wong - wong mau lan ing sakburine. (barang kang kalakon lan barang kang durung kelakon). Lan mung marang panjenengane Allah piyambak kabeh perkara iku bakal dibalekake |
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ارْكَعُوا وَاسْجُدُوا وَاعْبُدُوا رَبَّكُمْ وَافْعَلُوا الْخَيْرَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ۩(77) He wong kang padha iman, sira kabeh padha duruka lan sujuda lan manembaha marang Allah pangeranira sarta padha nindakna panggawe ebcik supaya sira padha pikantuk kabekjan |
وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ ۚ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ ۚ مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ ۚ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِن قَبْلُ وَفِي هَٰذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ ۚ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاكُمْ ۖ فَنِعْمَ الْمَوْلَىٰ وَنِعْمَ النَّصِيرُ(78) Lan sira padha mangsaha perang luhurake agamane Allah (ngrungkepi agamane Allah) kelawan temen. Panjenengane ALlah wis milih marang sira kabeh (kanggo ngluhurake agamane lan nampa pitulungane). Lan panjenengane Allah ora gawe kerupekan tumrap sira hing bab - bab agama, yaiku agamane ramanira Ibrahim. Panjenengane Allah wis paring jeneng marang sira kabeh (muslimin wong - wong islam) sakdurunge diturunake al-Qur’an lan uga ana ing dalem al-Qur’an ikisupaya utusan iku dadi saksi marang sira kabeh (anggone wis andhawuhake marang sira) lan sira dadi saksi tumrap para manungsa (anggone sira didhawuhi utusan). Awit sak aiku sira kabeh padha nindakake sholat lan bayar zakat sarta padha kukuh anggone nyekel agamane Allah. Panjenengane ALlah iku pangeran kang nguasani marang sira (bendharanira) ya Panjenengane iku becik - beciking bendhara lan becik - becike kang paring pitulungan |
أحمد العجمي
ابراهيم الاخضر
بندر بليلة
خالد الجليل
حاتم فريد الواعر
خليفة الطنيجي
سعد الغامدي
سعود الشريم
الشاطري
صلاح بوخاطر
عبد الباسط
عبدالرحمن العوسي
عبد الرشيد صوفي
عبدالعزيز الزهراني
عبد الله بصفر
عبد الله الجهني
علي الحذيفي
علي جابر
غسان الشوربجي
فارس عباد
ماهر المعيقلي
محمد أيوب
محمد المحيسني
محمد جبريل
المنشاوي
الحصري
مشاري العفاسي
ناصر القطامي
وديع اليمني
ياسر الدوسري
