Maide suresi 67 ayet | Ey Peygamber! Rabbinden sana indirileni tebliğ et, eğer bunu yapmazsan O'nun elçiliğini

“ Bize düşen Allah’ın mesajını tam olarak, açık ve anlaşılır bir şekilde size ulaştırmaktır ” ( bk. Yâsîn 36/17 ) diyen peygamberlerin, Allah’tan gelen buyrukları gizlemeden ve hiçbir değişikliğe tabi tutmadan insanlara ulaştırma sorumlulukları vardır. Dolayısıyla bu âyet-i kerîme hem Peygamber’i, hem de ondan sonra tebliğ vazifesini ifa edecek âlimleri, dinle alakalı hiçbir bilgiyi giz­lememeleri, en zor şartlarda bile tebliğe devam etmeleri hususunda ciddi bir şekilde uyarmaktadır. Hz. Aişe ( r.a. ) şöyle der: “ Her kim Hz. Muhammed ( s.a.s. )’in vahiyden herhangi bir şey giz­lediğini söyleyecek olursa, şunu bil ki o kimse yalan söylemiştir. Çünkü Yüce Allah: « Rabbinden sana indirileni tebliğ et. Eğer böyle yapmazsan elçilik vazifeni yerine getirmemiş olursun» ” ( Mâide 5/67 ) buyurmaktadır.” ( Buhârî, Tevhid 46; Müslim, İman 287 )

Tebliğ vazîfesinin ihmâli, kişiyi hem bu dünyada hem de âhirette pek çok sıkıntılara dûçâr eder. Bu hususta Ebû Hüreyre ( r.a. ) şöyle buyurur:

“ Ashâb-ı kirâm arasında şu gerçeği hep duyardık:

Kıyâmet gününde bir kişinin yakasına, hiç tanımadığı biri gelip yapışır. Adam şaşırarak:

«–Benden ne istiyorsun? Ben seni hiç tanımıyorum ki!» der.

Yakasına yapışan kişi ise:

«–Dünyada iken beni hatâ ve çirkin işler üzerinde görürdün de, îkaz etmez, beni o kötülüklerden alıkoymazdın.» diyerek ondan dâvâcı olur. ” ( Münzirî, et-Terğîb ve’t-terhîb, Beyrut 1417, III, 164/3506 )

Fudayl b. Iyâz ( r.h. ) der ki:

“ Kur’ân-ı Kerîm’i okuyup mânasını anlayan kimse; peygamberlerin tebliğ etmekle sorumlu olduğu şeylerden o da sorumlu olacaktır. Çünkü onlar, peygamberlerin vârisi sayılırlar. ” ( Velîler Ansiklopedisi, I, 226 )

Âyette yer alan “ Allah seni insanlardan koruyacaktır ” ( Mâide 5/67 ) ifadesi, Peygamber Efendimiz’in hayatının Allah tarafından emniyet altına alındığını haber verir. Artık bundan böyle Allah onu, insanlardan, özellikle din düşmanlarından gelecek zararlara karşı koruyacaktır. O halde korkmasını ve çekinmesini gerektirecek bir durum yoktur. Nitekim şu rivayet bu mevzuu daha kolay anlamayı sağlar:

Resûlullah ( s.a.s. ) Medine’ye gelişinden sonra bir ge­ce uyuyamadı ve: “ Keşke ashâbımdan liyakatli bir adam bu ge­ce gelip beni korusa ” buyurdu. Hz. Aişe der ki: “ Biz bu durumda iken, birbirine de­ğen silahların seslerini işittik. ” Peygamber ( s.a.s. ): “ Kim o? ” deyince, O, “ Sa‘d b. Ebi Vakkâs ” dedi. Efendimiz: “ Niçin geldin? ” diye sorunca da, “ İçi­me Allah Resûlü ( s.a.s. ) adına bir korku düştü. Onu korumaya geldim ” dedi. Bunun üzerine Resûlullah ( s.a.s. ) ona dua etti, sonra da uyudu. ( Buhârî, Cihad 70; Müslim, Fedâilü’s-sahâbe 39-40 ) Hz. Aişe der ki: “ Allah seni insanlardan koruyacaktır ” ( Mâide 5/67 ) âyet-i kerîmesi nâzil oluncaya kadar Allah Resûlü, muhafızlar tarafından işte böylece korunurdu. Bu âyet inince Peygamber ( s.a.s. ) başını çadırdan çıkarıp: “ Ey insanlar yanımdan ayrılıp gidebilirsiniz. Çünkü beni Allah korumuştur ” buyurmuştur. ( Tirmizî, Tefsir 5/4 )

Şimdi hitap tekrar Ehl-i kitaba yöneltiliyor:

ياأيها الرسول بلغ ما أنـزل إليك من ربك وإن لم تفعل فما بلغت رسالته والله يعصمك من الناس إن الله لا يهدي القوم الكافرين