Duhan suresi Türkçe okunuşu ve anlamı
Duhan Suresini okunuşu anlamı türkçe arapça
حٰمٓۜ (1) Hâ-Mîm |
وَالْكِتَابِ الْمُب۪ينِۙ (2) Velkitâbi-lmubîn(i) |
اِنَّٓا اَنْزَلْنَاهُ ف۪ي لَيْلَةٍ مُبَارَكَةٍ اِنَّا كُنَّا مُنْذِر۪ينَ (3) İnnâ enzelnâhu fî leyletin mubârake(tin)(c) innâ kunnâ munżirîn(e) |
ف۪يهَا يُفْرَقُ كُلُّ اَمْرٍ حَك۪يمٍۜ (4) Fîhâ yufraku kullu emrin hakîm(in) |
اَمْرًا مِنْ عِنْدِنَاۜ اِنَّا كُنَّا مُرْسِل۪ينَۚ (5) Emran min ‘indinâ(c) innâ kunnâ mursilîn(e) |
رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَۜ اِنَّهُ هُوَ السَّم۪يعُ الْعَل۪يمُۙ (6) Rahmeten min rabbik(e)(c) innehu huve-ssemî’u-l’alîm(u) |
رَبِّ السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَاۢ اِنْ كُنْتُمْ مُوقِن۪ينَ (7) Rabbi-ssemâvâti vel-ardi vemâ beynehumâ(s) in kuntum mûkinîn(e) |
لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ يُحْي۪ وَيُم۪يتُۜ رَبُّكُمْ وَرَبُّ اٰبَٓائِكُمُ الْاَوَّل۪ينَ (8) Lâ ilâhe illâ huve yuhyî ve yumît(u)(s) rabbukum ve rabbu âbâ-ikumu-l-evvelîn(e) |
بَلْ هُمْ ف۪ي شَكٍّ يَلْعَبُونَ (9) Bel hum fî şekkin yel’abûn(e) |
فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَٓاءُ بِدُخَانٍ مُب۪ينٍۙ (10) Fertakib yevme te/tî-ssemâu biduḣânin mubîn(in) |
يَغْشَى النَّاسَۜ هٰذَا عَذَابٌ اَل۪يمٌ (11) Yaġşâ-nnâs(e)(s) hâżâ ‘ażâbun elîm(un) |
رَبَّنَا اكْشِفْ عَنَّا الْعَذَابَ اِنَّا مُؤْمِنُونَ (12) Rabbenâ-kşif ‘annâ-l’ażâbe innâ mu/minûn(e) |
اَنّٰى لَهُمُ الذِّكْرٰى وَقَدْ جَٓاءَهُمْ رَسُولٌ مُب۪ينٌۙ (13) Ennâ lehumu-żżikrâ ve kad câehum rasûlun mubîn(un) |
ثُمَّ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَقَالُوا مُعَلَّمٌ مَجْنُونٌۢ (14) Śumme tevellev ‘anhu ve kâlû mu’allemun mecnûn(un) |
اِنَّا كَاشِفُوا الْعَذَابِ قَل۪يلًا اِنَّكُمْ عَٓائِدُونَۢ (15) İnnâ kâşifû-l’ażâbi kalîlâ(en)(s) innekum ‘â-idûn(e) |
يَوْمَ نَبْطِشُ الْبَطْشَةَ الْكُبْرٰىۚ اِنَّا مُنْتَقِمُونَ (16) Yevme nebtişu-lbatşete-lkubrâ innâ muntekimûn(e) |
وَلَقَدْ فَتَنَّا قَبْلَهُمْ قَوْمَ فِرْعَوْنَ وَجَٓاءَهُمْ رَسُولٌ كَر۪يمٌۙ (17) Ve lekad fetennâ kablehum kavme fir’avne ve câehum rasûlun kerîm(un) |
اَنْ اَدُّٓوا اِلَيَّ عِبَادَ اللّٰهِۜ اِنّ۪ي لَكُمْ رَسُولٌ اَم۪ينٌۙ (18) En eddû ileyye ‘ibâda(A)llâh(i)(s) innî lekum rasûlun emîn(un) |
وَاَنْ لَا تَعْلُوا عَلَى اللّٰهِۚ اِنّ۪ٓي اٰت۪يكُمْ بِسُلْطَانٍ مُب۪ينٍۚ (19) Ve-en lâ ta’lû ‘ala(A)llâh(i)(s) innî âtîkum bisultânin mubîn(in) |
وَاِنّ۪ي عُذْتُ بِرَبّ۪ي وَرَبِّكُمْ اَنْ تَرْجُمُونِۘ (20) Ve-innî ‘użtu birabbî ve rabbikum en tercumûn(i) |
وَاِنْ لَمْ تُؤْمِنُوا ل۪ي فَاعْتَزِلُونِ (21) Ve-in lem tu/minû lî fa’tezilûn(i) |
فَدَعَا رَبَّهُٓ اَنَّ هٰٓؤُ۬لَٓاءِ قَوْمٌ مُجْرِمُونَ (22) Fede’â rabbehu enne hâulâ-ikavmun mucrimûn(e) |
فَاَسْرِ بِعِبَاد۪ي لَيْلًا اِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَۙ (23) Fe-esri bi’ibâdî leylen innekum muttebe’ûn(e) |
وَاتْرُكِ الْبَحْرَ رَهْوًاۜ اِنَّهُمْ جُنْدٌ مُغْرَقُونَ (24) Vetruki-lbahra rahvâ(en)(s) innehum cundun muġrakûn(e) |
كَمْ تَرَكُوا مِنْ جَنَّاتٍ وَعُيُونٍۙ (25) Kem terakû min cennâtin ve ’uyûn(in) |
وَزُرُوعٍ وَمَقَامٍ كَر۪يمٍۙ (26) Ve zurû’in ve mekâmin kerîm(in) |
وَنَعْمَةٍ كَانُوا ف۪يهَا فَاكِه۪ينَۙ (27) Ve na’metin kânû fîhâ fâkihîn(e) |
كَذٰلِكَ۠ وَاَوْرَثْنَاهَا قَوْمًا اٰخَر۪ينَ (28) Keżâlik(e)(s) ve evraśnâhâ kavmen âḣarîn(e) |
فَمَا بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّمَٓاءُ وَالْاَرْضُ وَمَا كَانُوا مُنْظَر۪ينَ۟ (29) Femâ beket ‘aleyhimu-ssemâu vel-ardu vemâ kânû munzarîn(e) |
وَلَقَدْ نَجَّيْنَا بَن۪ٓي اِسْرَٓاء۪يلَ مِنَ الْعَذَابِ الْمُه۪ينِۙ (30) Ve lekad necceynâ benî isrâ-île mine-l’ażâbi-lmuhîn(i) |
مِنْ فِرْعَوْنَۜ اِنَّهُ كَانَ عَالِيًا مِنَ الْمُسْرِف۪ينَ (31) Min fir’avn(e)(c) innehu kâne ‘âliyen mine-lmusrifîn(e) |
وَلَقَدِ اخْتَرْنَاهُمْ عَلٰى عِلْمٍ عَلَى الْعَالَم۪ينَۚ (32) Ve lekadi-ḣternâhum ‘alâ ‘ilmin ‘alâ-l’âlemîn(e) |
وَاٰتَيْنَاهُمْ مِنَ الْاٰيَاتِ مَا ف۪يهِ بَلٰٓؤٌا مُب۪ينٌ (33) Ve âteynâhum mine-l-âyâti mâ fîhi belâun mubîn(un) |
اِنَّ هٰٓؤُ۬لَٓاءِ لَيَقُولُونَۙ (34) İnne hâulâ-i leyekûlûn(e) |
اِنْ هِيَ اِلَّا مَوْتَتُنَا الْاُو۫لٰى وَمَا نَحْنُ بِمُنْشَر۪ينَ (35) İn hiye illâ mevtetunâ-l-ûlâ vemâ nahnu bimunşerîn(e) |
فَأْتُوا بِاٰبَٓائِنَٓا اِنْ كُنْتُمْ صَادِق۪ينَ (36) Fe/tû bi-âbâ-inâ in kuntum sâdikîn(e) |
اَهُمْ خَيْرٌ اَمْ قَوْمُ تُبَّعٍۙ وَالَّذ۪ينَ مِنْ قَبْلِهِمْۜ اَهْلَكْنَاهُمْۘ اِنَّهُمْ كَانُوا مُجْرِم۪ينَ (37) Ehum ḣayrun em kavmu tubbe’in velleżîne min kablihim(c) ehleknâhum(s) innehum kânû mucrimîn(e) |
وَمَا خَلَقْنَا السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لَاعِب۪ينَ (38) Vemâ ḣaleknâ-ssemâvâti vel-arda vemâ beynehumâ lâ’ibîn(e) |
مَا خَلَقْنَاهُمَٓا اِلَّا بِالْحَقِّ وَلٰكِنَّ اَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (39) Mâ ḣalaknâhumâ illâ bilhakki velâkinne ekśerahum lâ ya’lemûn(e) |
اِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ م۪يقَاتُهُمْ اَجْمَع۪ينَۙ (40) İnne yevme-lfasli mîkâtuhum ecme’în(e) |
يَوْمَ لَا يُغْن۪ي مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَيْـًٔا وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَۙ (41) Yevme lâ yuġnî mevlen ‘an mevlen şey-en velâ hum yunsarûn(e) |
اِلَّا مَنْ رَحِمَ اللّٰهُۜ اِنَّهُ هُوَ الْعَز۪يزُ الرَّح۪يمُ۟ (42) İllâ men rahima(A)llâh(u)(c) innehu huve-l’azîzu-rrahîm(u) |
اِنَّ شَجَرَتَ الزَّقُّومِۙ (43) İnne şecerate-zzakkûm(i) |
طَعَامُ الْاَث۪يمِۚۛ (44) Ta’âmu-l-eśîm(i) |
كَالْمُهْلِۚۛ يَغْل۪ي فِي الْبُطُونِۙ (45) Kelmuhli yaġlî fî-lbutûn(i) |
كَغَلْيِ الْحَم۪يمِ (46) Keġalyi-lhamîm(i) |
خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ اِلٰى سَوَٓاءِ الْجَح۪يمِۚ (47) Ḣużûhu fa’tilûhu ilâ sevâ-i-lcahîm(i) |
ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِه۪ مِنْ عَذَابِ الْحَم۪يمِۜ (48) Śumme subbû fevka ra/sihi min ‘ażâbi-lhamîm(i) |
ذُقْۚۙ اِنَّكَ اَنْتَ الْعَز۪يزُ الْكَر۪يمُ (49) Żuk inneke ente-l’azîzu-lkerîm(u) |
اِنَّ هٰذَا مَا كُنْتُمْ بِه۪ تَمْتَرُونَ (50) İnne hâżâ mâ kuntum bihi temterûn(e) |
اِنَّ الْمُتَّق۪ينَ ف۪ي مَقَامٍ اَم۪ينٍۙ (51) İnne-lmuttekîne fî makâmin emîn(in) |
ف۪ي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍۚ (52) Fî cennâtin ve ’uyûn(in) |
يَلْبَسُونَ مِنْ سُنْدُسٍ وَاِسْتَبْرَقٍ مُتَقَابِل۪ينَۚ (53) Yelbesûne min sundusin ve-istebrakin mutekâbilîn(e) |
كَذٰلِكَ۠ وَزَوَّجْنَاهُمْ بِحُورٍ ع۪ينٍۜ (54) Keżâlike ve zevvecnâhum bihûrin ‘în(in) |
يَدْعُونَ ف۪يهَا بِكُلِّ فَاكِهَةٍ اٰمِن۪ينَۙ (55) Yed’ûne fîhâ bikulli fâkihetin âminîn(e) |
لَا يَذُوقُونَ ف۪يهَا الْمَوْتَ اِلَّا الْمَوْتَةَ الْاُو۫لٰىۚ وَوَقٰيهُمْ عَذَابَ الْجَح۪يمِۙ (56) Lâ yeżûkûne fîhâ-lmevte illâ-lmevtete-l-ûlâ(s) ve vekâhum ‘ażâbe-lcahîm(i) |
فَضْلًا مِنْ رَبِّكَۜ ذٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظ۪يمُ (57) Fadlen min rabbik(e)(c) żâlike huve-lfevzu-l’azîm(u) |
فَاِنَّمَا يَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ (58) Fe-innemâ yessernâhu bilisânike le’allehum yeteżekkerûn(e) |
فَارْتَقِبْ اِنَّهُمْ مُرْتَقِبُونَ (59) Fertakib innehum murtakibûn(e) |
From : 1 - to : 59 - totals : 59
Duhan suresi Hakkında
Duhân sûresi Mekke’de nâzil olmuştur. 59 âyettir. İsmini, 10. âyette geçen ve “duman” mânasına gelen اَلدُّخَانُ (duhân) kelimesinden alır. Resmî tertîbe göre 44, iniş sırasına göre 64. sûredir.
Duhan suresi Konusu
Allah Teâlâ, hakla bâtılı, haramla helâli belirlemek ve insanları ebedî hüsranla uyarmak üzere Kur’ân-ı Kerîm’i indirmiştir. Onun esas hedefi Allah’ın varlığı, birliği ve sınırsız kudretini kalplere yerleştirerek onları sadece Allah’a kulluğa çağırmaktır. Peygamberler bu davanın en büyük temsilcileridir. Bu sebepledir ki Hz. Mûsâ’nın Firavun’la olan mücâdelesi örnek verilerek İslâm’ın gâlibiyeti ve İslâm düşmanlarının mağlubiyeti müjdelenir. Son olarak peygamberleri reddedenlerin cehennemdeki acı manzaraları, buna karşılık peygamberlerin izinden gidenlerin nimet, huzur ve mutluluk dolu halleri seyrettirilir.
Duhan suresi Nuzül Sebebi
Duhan suresi Fazileti
Kuran'dan bir başka sure türkçe yazılışı
En ünlü Kur'an okuyucularının sesiyle Duhan süresi indirin:
Duhan Suresi mp3 : Duhan suresini dinlemek ve indirmek için okuyucuyu seçin Yüksek kalitede tamamlayın
Ahmet El Acemi
Bandar Balila
Khalid Al Jalil
Saad Al Ghamdi
Saud Al Shuraim
Salah Bukhatir
Abdul Basit
Abdul Rashid Sufi
Abdullah Basfar
Abdullah Al Juhani
Ali Al Hudhaifi
Fares Abbad
Maher Al Muaiqly
Muhammad Jibril
Al Minshawi
Al Hosary
Mishari Al-afasi
Nasser Al Qatami
Wadih Al Yamani
Yasser Al Dosari
Bizim için dua et, teşekkürler