الر ۚ كِتَابٌ أُحْكِمَتْ آيَاتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ مِن لَّدُنْ حَكِيمٍ خَبِيرٍ(1) Ingsun, Allah, Ingkang-Angu- ningani.a Kitab, kang ayat- ayaté ginawé pancasan, tumuli katerangaké awijang, saka ngarsané Ingkang-Wicaksana, Ingkang-Waspada |
أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ ۚ إِنَّنِي لَكُم مِّنْهُ نَذِيرٌ وَبَشِيرٌ(2) Supaya sira ora padha anga- wulani kajaba Allah. Sayekti aku iku juru pépéling saka Panjenengané tumrap marang sira sarta juru awèh warta bubungah |
وَأَنِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ يُمَتِّعْكُم مَّتَاعًا حَسَنًا إِلَىٰ أَجَلٍ مُّسَمًّى وَيُؤْتِ كُلَّ ذِي فَضْلٍ فَضْلَهُ ۖ وَإِن تَوَلَّوْا فَإِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ كَبِيرٍ(3) Sarta padha nyuwuna panga- pura Pangéranira, tumuli tobata marang Panjenengané; Panjene- ngané bakal anyadhiyani sira pasa- dhiyan kang becik tumeka mangsa kang tinamtu, sarta Panjenengané amaringaké nugraha-Né marang sarupané kang kasinungan nugra- ha; lan manawa sira padha maléngos, sayekti aku iki anguwa- tiraké sira siksa ing dina kang agung |
إِلَى اللَّهِ مَرْجِعُكُمْ ۖ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(4) Marang Allah anggonira padha bali lan Panjenengané iku marang samubarang kawasa |
أَلَا إِنَّهُمْ يَثْنُونَ صُدُورَهُمْ لِيَسْتَخْفُوا مِنْهُ ۚ أَلَا حِينَ يَسْتَغْشُونَ ثِيَابَهُمْ يَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ ۚ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ(5) O, sayekti dhèwèké padha nglempit dhadha-dhadhané su- paya padha bisa anyingidaké saka Panjene- ngané; O, sayekti, nalikané dhè- wèké padha krukup sarana san- dhangané, Panjenengané angu- ningani apa kang padha disingid- aké lan apa kang padha dilairaké; sayekti, Panjenengané anguningani apa kang ana ing sajroning dhadha-dhadha |
۞ وَمَا مِن دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا وَيَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَمُسْتَوْدَعَهَا ۚ كُلٌّ فِي كِتَابٍ مُّبِينٍ(6) Lan ora liya, sata ing bumi iku, kajaba dumunung ing Allah rejekiné lan Panjenengané iku uni- nga enggon palèrènané lan enggon pasimpenané; sarupané iku ana ing dalem kitab kang terang |
وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ وَكَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَاءِ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا ۗ وَلَئِن قُلْتَ إِنَّكُم مَّبْعُوثُونَ مِن بَعْدِ الْمَوْتِ لَيَقُولَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَٰذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِينٌ(7) Lan Panjenengané iku kang anitahaké langit-langit lan bumi ing dalem nem mangsaa – lan kara- ton-É marang banyu – amrih Panjenengané amedharaké sira, sapa sira kang becik dhéwé ing panggawé lan manawa sira calathoni: sayekti sira iku bakal tinangèkaké ing sawisé mati, amasthi para kang padha kafir bakal padha calathu: Iki ora liya kajaba panggorohan kang cetha |
وَلَئِنْ أَخَّرْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِلَىٰ أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ لَّيَقُولُنَّ مَا يَحْبِسُهُ ۗ أَلَا يَوْمَ يَأْتِيهِمْ لَيْسَ مَصْرُوفًا عَنْهُمْ وَحَاقَ بِهِم مَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ(8) Lan manawa Ingsun anyume- nèkna siksa ing dhèwèké tumeka mangsa kang tinamtu amasthi dhèwèké bakal padha calathu: Apa kang murungaké iku? O, sayekti, ing dinané bakal tumibané iku marang dhèwèké ora bakal kena disingkiraké saka dhèwèké, lan apa kang wus padha diguguyu, bakal anglimputi dhèwèké |
وَلَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَيَئُوسٌ كَفُورٌ(9) Lan manawa Ingsun angicip- aké manusa ing wilasa saka Ingsun iku tumuli Ingsun sing- kiraké saka dhèwèké sayekti dhè- wèké masthi nglokro, ora atur panuwun |
وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئَاتُ عَنِّي ۚ إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ(10) Lan manawa Ingsun angicip- aké dhèwéké ing nugraha sawisé sangsara angenani dhèwèké amas- thi dhèwèké bakal padha calathu: Wus birat ala saka ing aku; sayekti dhèwèké padha bungah, umuk |
إِلَّا الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَٰئِكَ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ كَبِيرٌ(11) Kajaba para kang padha sabar lan padha anglakoni panggawé be- cik iki bakal padha olèh pangapura sarta pituwas kang gedhé |
فَلَعَلَّكَ تَارِكٌ بَعْضَ مَا يُوحَىٰ إِلَيْكَ وَضَائِقٌ بِهِ صَدْرُكَ أَن يَقُولُوا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَيْهِ كَنزٌ أَوْ جَاءَ مَعَهُ مَلَكٌ ۚ إِنَّمَا أَنتَ نَذِيرٌ ۚ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ وَكِيلٌ(12) Lah manawa-manawa sira iku arep aninggal sapérangané apa kang kadhawuhaké marang sira lan dhadhanira bakal dadi rupek marga saka iku, jalaran dhèwèké padha calathu.: Yagéné ora ana bandha katurunaké marang dhèwèké utawa malaikat teka anyartani dhèwèké? Sira iku mung juru-pépéling; lan Allah iku Kang rumeksa marang samubarang. A |
أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ ۖ قُلْ فَأْتُوا بِعَشْرِ سُوَرٍ مِّثْلِهِ مُفْتَرَيَاتٍ وَادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُم مِّن دُونِ اللَّهِ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ(13) Utawa, apa ta dhèwèké padha calathu: Iku anggitané dhéwé. Ca- lathua: Lah mara, mujudna sepuluh bab anggitan sapadhané iki, lan nyambata sapa sakadugamu, sali- yané Allah, manawa kowé padha temen |
فَإِلَّمْ يَسْتَجِيبُوا لَكُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّمَا أُنزِلَ بِعِلْمِ اللَّهِ وَأَن لَّا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ فَهَلْ أَنتُم مُّسْلِمُونَ(14) Lah manawa dhèwèké padha ora anyembadani marang kowé, lah padha weruha, manawa iku kadhawuhaké kalawan kawruhing Allah lan ora ana sesembahan kajaba Panjenengané: Lah apa ta kowé bakal padha sumarah |
مَن كَانَ يُرِيدُ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا نُوَفِّ إِلَيْهِمْ أَعْمَالَهُمْ فِيهَا وَهُمْ فِيهَا لَا يُبْخَسُونَ(15) Sapa sing karep ing kauripan donya dalah papaèsé, panggawé- panggawéné ing kono Ingsun bakal amituwasi ganep marang dhèwèké, lan dhèwèké ana ing kono ora bakal padha digawé tuna |
أُولَٰئِكَ الَّذِينَ لَيْسَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ إِلَّا النَّارُ ۖ وَحَبِطَ مَا صَنَعُوا فِيهَا وَبَاطِلٌ مَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ(16) Iki para sing ana ing akhirat padha ora olèh apa-apa kajaba geni lan muspra sabarang panggawéné ing kono, sarta nglaha apa kang padha dilakoni |
أَفَمَن كَانَ عَلَىٰ بَيِّنَةٍ مِّن رَّبِّهِ وَيَتْلُوهُ شَاهِدٌ مِّنْهُ وَمِن قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَىٰ إِمَامًا وَرَحْمَةً ۚ أُولَٰئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ ۚ وَمَن يَكْفُرْ بِهِ مِنَ الْأَحْزَابِ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ ۚ فَلَا تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِّنْهُ ۚ إِنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يُؤْمِنُونَ(17) Lah apa wong kang kadunu- ngan bukti terang saka Pangérané ? Lan sawijining saksi saka Panjenengané amaca iku, sarta sadurungé iku Kitabé Musa, minangka pituduh lan wilasa. Iki padha angèstu marang iku; déné papanthan-papanthan, sapa sing angafiri marang iku, lah iku geni papan kang dijanjèkaké; mulané aja sira semang-semang marang prakara iku; sayekti, iku barang nyata saka Pangéranira, ananging akèh-akèhé manusa padha ora angèstu |
وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَىٰ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا ۚ أُولَٰئِكَ يُعْرَضُونَ عَلَىٰ رَبِّهِمْ وَيَقُولُ الْأَشْهَادُ هَٰؤُلَاءِ الَّذِينَ كَذَبُوا عَلَىٰ رَبِّهِمْ ۚ أَلَا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ(18) Lan sapa sing luwih atindak dudu tinimbang wong kang agawé- gawé goroh tumrap marang Allah? Iki bakal padha disébakaké marang Pangérané, lan para saksi bakal padha acalathu: Iki para kang padha anggorohaké marang Pangé- rané. O, sayekti, wewelaking Allah tumiba marang wong kang padha atindak dudu |
الَّذِينَ يَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللَّهِ وَيَبْغُونَهَا عِوَجًا وَهُم بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ(19) Kang padha nyimpang saka dadalaning Allah sarta padha ma- mrih mènggoké iku; lan dhèwèké iku para kang padha kafir marang akhirat |
أُولَٰئِكَ لَمْ يَكُونُوا مُعْجِزِينَ فِي الْأَرْضِ وَمَا كَانَ لَهُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاءَ ۘ يُضَاعَفُ لَهُمُ الْعَذَابُ ۚ مَا كَانُوا يَسْتَطِيعُونَ السَّمْعَ وَمَا كَانُوا يُبْصِرُونَ(20) Iki ana ing bumi ora bakal padha bisa angoncati, lan bakal padha ora duwé pangayoman saliyané Allah; siksané tumrap dhèwèké bakal ditikelaké; dhèwèké padha ora kuwat ngrungu apa déné padha ora weruh |
أُولَٰئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَفْتَرُونَ(21) Iki para kang padha agawé kapitunané jiwa-jiwané, sarta saba- rang, anggoné padha agawé-gawé, sirna saka ing awaké |
لَا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ(22) Ora kena ora, ana ing akhirat dhèwèké iku wong kang padha luwih déning kapitunan |
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَأَخْبَتُوا إِلَىٰ رَبِّهِمْ أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ ۖ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ(23) Sayekti para kang padha angèstu sarta padha anglakoni panggawé becik, apa déné padha andhap asor marang Pangérané, iki para wonging patamanan, padha ana ing kono bakal pamanggoné |
۞ مَثَلُ الْفَرِيقَيْنِ كَالْأَعْمَىٰ وَالْأَصَمِّ وَالْبَصِيرِ وَالسَّمِيعِ ۚ هَلْ يَسْتَوِيَانِ مَثَلًا ۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ(24) Sanépané rong golongan iku kaya déné wong wuta lan wong tuli karo wong awas lan wong rungon; apa dhèwèké iku padha mungguhing kaanané? Apa ta kowé iku padha ora ngrasak- ngrasakaké |
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوْمِهِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُّبِينٌ(25) Lan sayekti temen Ingsun wus angutus Nuha marang bang- sané: Sayekti aku iki juru-pépéling kang terang tumrap marang sira |
أَن لَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ ۖ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ أَلِيمٍ(26) Yaiku sira aja padha anga- wulani sapa-sapa kajaba Allah; sayekti aku anguwatiraké marang sira siksa ing dina kang nglarani |
فَقَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِن قَوْمِهِ مَا نَرَاكَ إِلَّا بَشَرًا مِّثْلَنَا وَمَا نَرَاكَ اتَّبَعَكَ إِلَّا الَّذِينَ هُمْ أَرَاذِلُنَا بَادِيَ الرَّأْيِ وَمَا نَرَىٰ لَكُمْ عَلَيْنَا مِن فَضْلٍ بَلْ نَظُنُّكُمْ كَاذِبِينَ(27) Ananging para panggedhé- ning bangsané kang padha kafir padha acalathu: Ora liya panya- wangku marang kowé kajaba mung wong kaya aku baé, lan panyawangku ora ana wong manut ing kowé, kajaba kang sawangané sagebyaran baé golonganku kang pidak-padarakan, apa déné pa- nyawangku kowé iku ora duwé kaluwihan angungkuli aku; balik panganggepku kowé iku wong goroh |
قَالَ يَا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِن كُنتُ عَلَىٰ بَيِّنَةٍ مِّن رَّبِّي وَآتَانِي رَحْمَةً مِّنْ عِندِهِ فَعُمِّيَتْ عَلَيْكُمْ أَنُلْزِمُكُمُوهَا وَأَنتُمْ لَهَا كَارِهُونَ(28) Dhèwèké acalathu: É, bang- saku! mara aku kandhanana, ma- nawa aku kadunungan bukti terang saka Pangéranku sarta Panjene- ngané amaringi wilasa aku saka ngarsa-Né, lan iku digawé ora terang ingatasé kowé; apa aku anjiyad kowé iku, kang mangka iku kowé padha gething |
وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ ۚ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا ۚ إِنَّهُم مُّلَاقُو رَبِّهِمْ وَلَٰكِنِّي أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ(29) Apa manèh, o, bangsaku! aku ora anjaluk bandha kowé kanggo pituwasé aku; pituwasku mung ana ing Allah piyambak, lan aku ora bakal anundhung para kang padha angèstu; sayekti dhèwèké bakal padha ketemu Pangérané, ananging panyawangku kowé iku bangsa kang padha bodho |
وَيَا قَوْمِ مَن يَنصُرُنِي مِنَ اللَّهِ إِن طَرَدتُّهُمْ ۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ(30) Lan manèh, o, bangsaku! sapa kang bakal mitulungi aku anulak Allah, lamun aku anundhunga dhè- wèké? Lah apa ta kowé iku padha ora ngangen-angen |
وَلَا أَقُولُ لَكُمْ عِندِي خَزَائِنُ اللَّهِ وَلَا أَعْلَمُ الْغَيْبَ وَلَا أَقُولُ إِنِّي مَلَكٌ وَلَا أَقُولُ لِلَّذِينَ تَزْدَرِي أَعْيُنُكُمْ لَن يُؤْتِيَهُمُ اللَّهُ خَيْرًا ۖ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا فِي أَنفُسِهِمْ ۖ إِنِّي إِذًا لَّمِنَ الظَّالِمِينَ(31) Lan aku ora kandha marang kowé, yèn gedhong Allah iku ana ing aku, sarta aku ora weruh barang kang ora katon, apa déné aku ora kandha, yèn aku iki malaikat; tuwin aku ora kandha, manawa para kang mungguhing pandelengmu padha ina papa iku Allah ora bakal maringi kabecikan – Allah iku luwih angudanèni apa kang ana ing sajroning atiné – amarga yèn mangkonoa sayekti aku iki dadi éwoné wong kang padha atindak dudu |
قَالُوا يَا نُوحُ قَدْ جَادَلْتَنَا فَأَكْثَرْتَ جِدَالَنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ(32) Dhèwèké padha acalathu: É, Nuh! Temen kowé wus apapadon karo aku, sarta andadawa padu karo aku iku, mulané tekakna marang aku apa kang koancamaké ing aku, manawa kowé iku éwoné wong kang padha temen |
قَالَ إِنَّمَا يَأْتِيكُم بِهِ اللَّهُ إِن شَاءَ وَمَا أَنتُم بِمُعْجِزِينَ(33) Dhèwèké acalathu: Mung Allah kang bakal nekakaké iku ing kowé, manawa dadi karsa-Né, sarta kowé ora bakal padha bisa oncat |
وَلَا يَنفَعُكُمْ نُصْحِي إِنْ أَرَدتُّ أَنْ أَنصَحَ لَكُمْ إِن كَانَ اللَّهُ يُرِيدُ أَن يُغْوِيَكُمْ ۚ هُوَ رَبُّكُمْ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ(34) Lan pituturku ora bakal migunani marang kowé yèn aku arep mituturana ing kowé, lamun Allah iku wus angarsakaké adamel leburmu;a Panjenengané iku Pangé- ranmu, lan marang Panjenengané anggonmu bakal dibalèkaké |
أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ ۖ قُلْ إِنِ افْتَرَيْتُهُ فَعَلَيَّ إِجْرَامِي وَأَنَا بَرِيءٌ مِّمَّا تُجْرِمُونَ(35) Apa ta padha acalathu: Iku olèhé bawa-anggit? Calathua: Ma- nawa iku olèhku bawa-anggit, iya dak sangga dhéwé kaluputanku lan aku lebaran saka kaluputan kang padha kolakoni |
وَأُوحِيَ إِلَىٰ نُوحٍ أَنَّهُ لَن يُؤْمِنَ مِن قَوْمِكَ إِلَّا مَن قَدْ آمَنَ فَلَا تَبْتَئِسْ بِمَا كَانُوا يَفْعَلُونَ(36) Lan sabda kawedharaké ma- rang Nuh: ora ana bangsanira kang bakal angèstu kajaba sapa kang wus angèstu, mulané aja sira sedhih marang apa kang padha dilakoni |
وَاصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنَا وَوَحْيِنَا وَلَا تُخَاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا ۚ إِنَّهُم مُّغْرَقُونَ(37) Lan agawéa prau kalawan Ingsun jenengi sarta dha- wuh-timbalan-Ingsun lan aja sira duwé unjuk marang Ingsun ing bab para kang padha atindak dudu; sayekti dhèwèké bakal padha kinelem |
وَيَصْنَعُ الْفُلْكَ وَكُلَّمَا مَرَّ عَلَيْهِ مَلَأٌ مِّن قَوْمِهِ سَخِرُوا مِنْهُ ۚ قَالَ إِن تَسْخَرُوا مِنَّا فَإِنَّا نَسْخَرُ مِنكُمْ كَمَا تَسْخَرُونَ(38) Lan dhèwéké banjur agawé prau; lan saben-saben ana bangsa- né kang padha dadi kepala liwat ana ing kono, padha amomoyoki dhèwèké. Dhèwèké acalathu: Manawa kowé padha amomoyoki aku, lan sayekti aku iya padha amomoyoki kowé, kaya anggonmu momoyoki |
فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَن يَأْتِيهِ عَذَابٌ يُخْزِيهِ وَيَحِلُّ عَلَيْهِ عَذَابٌ مُّقِيمٌ(39) Lah kowé bakal padha weruh, sapa kang bakal katekan siksa kang angasoraké, lan sapa kang bakal katiban siksa kang awèt |
حَتَّىٰ إِذَا جَاءَ أَمْرُنَا وَفَارَ التَّنُّورُ قُلْنَا احْمِلْ فِيهَا مِن كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَأَهْلَكَ إِلَّا مَن سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ وَمَنْ آمَنَ ۚ وَمَا آمَنَ مَعَهُ إِلَّا قَلِيلٌ(40) Nganti, nalikané paréntah Ingsun wis tumeka sarta banyu metu saka ing jujurang, Ingsun angandika: Angemota ing kono saben-saben barang nyajodho, sarta kulawarganira, _ kajaba sapa kang wus katiban sabda ing sadurungé – apa déné sapa kang angèstu. Lan ora liya réwangé kang angèstu iku kajaba mung sathithik |
۞ وَقَالَ ارْكَبُوا فِيهَا بِسْمِ اللَّهِ مَجْرَاهَا وَمُرْسَاهَا ۚ إِنَّ رَبِّي لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ(41) Lan dhèwèké acalathu: Padha nungganga prau, kalawan asma- ning Allah lalayarané lan labuhé jangkar; sayekti Pangéranku iku temen Aparamarta, Mahaasih |
وَهِيَ تَجْرِي بِهِمْ فِي مَوْجٍ كَالْجِبَالِ وَنَادَىٰ نُوحٌ ابْنَهُ وَكَانَ فِي مَعْزِلٍ يَا بُنَيَّ ارْكَب مَّعَنَا وَلَا تَكُن مَّعَ الْكَافِرِينَ(42) Lan prau iku kalawan momo- tané lumaku ing tengahing alun kang prasasat gunung; sarta Nuh anguwuh anaké lanang, lan iki ana ing kadohan: É, anakku la- nang, nungganga prau karo aku sarta aja anggolong para kafir |
قَالَ سَآوِي إِلَىٰ جَبَلٍ يَعْصِمُنِي مِنَ الْمَاءِ ۚ قَالَ لَا عَاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِلَّا مَن رَّحِمَ ۚ وَحَالَ بَيْنَهُمَا الْمَوْجُ فَكَانَ مِنَ الْمُغْرَقِينَ(43) Wangsulané: Kula badhé ngili dhateng redi, ingkang badhé milujengaken kula saking toya. Ing dina iki ora ana kang bisa nylamet- aké saka siksaning Allah kajaba sapa kang sinihan ing Panjene- ngané; lan ombak angalingi wong sakaroné, mulané dhèwèké kalebu golongané kang padha kinelem |
وَقِيلَ يَا أَرْضُ ابْلَعِي مَاءَكِ وَيَا سَمَاءُ أَقْلِعِي وَغِيضَ الْمَاءُ وَقُضِيَ الْأَمْرُ وَاسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِيِّ ۖ وَقِيلَ بُعْدًا لِّلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ(44) Lan didhawuhaké: É, bumi! untalen banyunira, lan, é, men- dhung! sumingkira; lan banyuné surut sarta prakara wis kaputus, lan prauné ngandhas ing Judi, sarta didhawuhaké: Sirnaa bangsa kang atindak dudu |
وَنَادَىٰ نُوحٌ رَّبَّهُ فَقَالَ رَبِّ إِنَّ ابْنِي مِنْ أَهْلِي وَإِنَّ وَعْدَكَ الْحَقُّ وَأَنتَ أَحْكَمُ الْحَاكِمِينَ(45) Lan Nuh anguwuh Pangérané unjuké: Pangéran kawula! saèstu anak kawula punika kalebet kula- warga kawula, saha saèstu, janji Tuwan punika nyata, saha Tuwan punika Adil-adilipun para ingkang sami nyepeng pangadilan |
قَالَ يَا نُوحُ إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ ۖ إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صَالِحٍ ۖ فَلَا تَسْأَلْنِ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ ۖ إِنِّي أَعِظُكَ أَن تَكُونَ مِنَ الْجَاهِلِينَ(46) Panjenengané angandika: É, Nuh! Sayekti dhèwèké ora kalebu kulawarganira; satemené dhèwèké iku saliyané pang- gawé becik; mulané aja sira nyuwun marang Ingsun apa kang sira ora kadunungan kaweruhé; sayekti Ingsun amituturi sira, mundhak sira dadi golongan para kang padha bodho |
قَالَ رَبِّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَسْأَلَكَ مَا لَيْسَ لِي بِهِ عِلْمٌ ۖ وَإِلَّا تَغْفِرْ لِي وَتَرْحَمْنِي أَكُن مِّنَ الْخَاسِرِينَ(47) Dhèwèké munjuk: Pangéran kawula! saèstu kawula angayom ing Tuwan, sampun ngantos kawu- la nyuwun ing Tuwan samukawis ingkang kawula boten kadunungan kawruhipun; saha, manawi Tuwan boten angampunten ing kawula tuwin boten aparing wilasa ing kawula, kawula badhé kagolong para ingkang sami kapitunan |
قِيلَ يَا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلَامٍ مِّنَّا وَبَرَكَاتٍ عَلَيْكَ وَعَلَىٰ أُمَمٍ مِّمَّن مَّعَكَ ۚ وَأُمَمٌ سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ يَمَسُّهُم مِّنَّا عَذَابٌ أَلِيمٌ(48) Didhawuhaké É, Nuh! Mudhuna kalawan karahayon saka Panjenenganingsun sarta berkah tumrap marang sira sarta tumrap para bangsa saka golongan kang mèlu sira, lan bakal ana bangsa-bangsa kang bakal Ingsun paringi pasadhiyan, tumuli siksa kang nglarani saka Panjenenga- ningsun bakal angenani dhèwèké |
تِلْكَ مِنْ أَنبَاءِ الْغَيْبِ نُوحِيهَا إِلَيْكَ ۖ مَا كُنتَ تَعْلَمُهَا أَنتَ وَلَا قَوْمُكَ مِن قَبْلِ هَٰذَا ۖ فَاصْبِرْ ۖ إِنَّ الْعَاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ(49) Iki sawenèhing pawarta- pawarta prakara kang ora katon, kang Ingsun wedharaké marang sira, iku sira ora weruh – sira sarta bangsanira ya ora – ing sadurungé iki; mulané disabar; sayekti, kawu- sanan iku bagéané para kang padha anjaga dhiri |
وَإِلَىٰ عَادٍ أَخَاهُمْ هُودًا ۚ قَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُ ۖ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا مُفْتَرُونَ(50) Lan marang ‘Ada saduluré, Hud.b Calathu- né: É, bangsaku! padha ngawulaa ing Allah, kowé ora duwé sesem- bahan saliyané Panjenengané; ora liya kowé iku kajaba tukang nganggit-anggit |
يَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي ۚ أَفَلَا تَعْقِلُونَ(51) É, bangsaku! aku ora njaluk pituwas kowé ing atasé prakara iku; pituwasku mung ana ing Panjene- ngané, kang wus anitahaké aku; lah apa ta kowé iku padha ora ngerti |
وَيَا قَوْمِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُم مِّدْرَارًا وَيَزِدْكُمْ قُوَّةً إِلَىٰ قُوَّتِكُمْ وَلَا تَتَوَلَّوْا مُجْرِمِينَ(52) Apa déné, o, bangsaku! padha nyuwuna pangapura ing Pangéranira, tumuli tobata marang Panjenengané, Panjenengané bakal angutus mendhung marang ing dhuwurira angesokaké udan ange- mohi, sarta, amuwuhi kakuwatan marang kakuwatanmu tuwin aja kowé padha duraka maléngos |
قَالُوا يَا هُودُ مَا جِئْتَنَا بِبَيِّنَةٍ وَمَا نَحْنُ بِتَارِكِي آلِهَتِنَا عَن قَوْلِكَ وَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ(53) Dhèwèké padha calathu: É, Hud! Kowé ora anekakaké bukti kang terang marang aku, lan aku ora bakal padha ninggal sesemba- hanku marga saka calathumu, lan aku iki dudu wong kang padha angèstu marang kowé |
إِن نَّقُولُ إِلَّا اعْتَرَاكَ بَعْضُ آلِهَتِنَا بِسُوءٍ ۗ قَالَ إِنِّي أُشْهِدُ اللَّهَ وَاشْهَدُوا أَنِّي بَرِيءٌ مِّمَّا تُشْرِكُونَ(54) Ora liya aku iki mung padha kandha, yèn sawenèhing sesem- bahanku anibakaké wilalat marang kowé. Calathuné: Sayekti aku iki aneksèkaké marang Allah lan ko- wé iya padha neksènana, yèn aku iki lebaran saka barang kang padha kok sekutokaké |
مِن دُونِهِ ۖ فَكِيدُونِي جَمِيعًا ثُمَّ لَا تُنظِرُونِ(55) Saliyané Panjenengané mula- né padha anandukna sandi-upaya- mu kabèh baé marang aku; tumuli aku aja kok wènèhi sumené |
إِنِّي تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ رَبِّي وَرَبِّكُم ۚ مَّا مِن دَابَّةٍ إِلَّا هُوَ آخِذٌ بِنَاصِيَتِهَا ۚ إِنَّ رَبِّي عَلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ(56) Sayekti aku iki suméndhé marang Allah, Pangéranku lan Pangéranmu; ora ana titah kang asipat urip kang ora dikawasani Panjenengané; sayekti Pangeranku iku ana ing dalan kang bener |
فَإِن تَوَلَّوْا فَقَدْ أَبْلَغْتُكُم مَّا أُرْسِلْتُ بِهِ إِلَيْكُمْ ۚ وَيَسْتَخْلِفُ رَبِّي قَوْمًا غَيْرَكُمْ وَلَا تَضُرُّونَهُ شَيْئًا ۚ إِنَّ رَبِّي عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٌ(57) Ananging manawa kowé padha maléngos, lah temen aku wis nekakaké marang kowé ayahan anggonku kautus marang kowé sarta Pangéranku bakal anyalini bangsa saliyané kowé, lan kowé ora bisa amitunani Panjenengané apa-apa; sayekti Pangéranku iku marang samubarang rumeksa |
وَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّيْنَا هُودًا وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَنَجَّيْنَاهُم مِّنْ عَذَابٍ غَلِيظٍ(58) Lan bareng paréntah-Ingsun wis tumeka, Ingsun anyalametaké Hud sarta para kang padha angès- tokaké dhèwèké, kalawan wilasa saka Panjenenganingsun, sarta pa- dha Ingsun selametaké saka siksa kang keras |
وَتِلْكَ عَادٌ ۖ جَحَدُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ وَعَصَوْا رُسُلَهُ وَاتَّبَعُوا أَمْرَ كُلِّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ(59) Lan iya iku ‘Ad dhèwèké padha angemohi timbalan-timbala- ning Pangéran sarta padha andha- ga para utusan-É, tuwin padha manut paréntahing sarupané kang gumedhé angas |
وَأُتْبِعُوا فِي هَٰذِهِ الدُّنْيَا لَعْنَةً وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ أَلَا إِنَّ عَادًا كَفَرُوا رَبَّهُمْ ۗ أَلَا بُعْدًا لِّعَادٍ قَوْمِ هُودٍ(60) Lan dhèwèké dielud ing we- welak ana ing donya ikia sarta ing dina kiyamat; O, lah sayekti, ‘Ad iku angafiri Pangérané; O, lah, ‘Ad bangsané Hud, sirnaa |
۞ وَإِلَىٰ ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحًا ۚ قَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُ ۖ هُوَ أَنشَأَكُم مِّنَ الْأَرْضِ وَاسْتَعْمَرَكُمْ فِيهَا فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ ۚ إِنَّ رَبِّي قَرِيبٌ مُّجِيبٌ(61) Lan marang Tsamudb Ingsun angutus saduluré Salih.c Calathuné: O, bangsaku! padha angawulanana Allah, kowé padha ora duwé se- sembahan saliyané Panjenengané; Panjenengané wus andadèkaké ko- wé saka bumi, sarta angenggonaké kowé ana ing kono; mulané padha nyuwuna Pangapura Panjene- ngané, tumuli padha tobata marang Panjenengané; sayekti Pangéranku iku caket, nyembadani |
قَالُوا يَا صَالِحُ قَدْ كُنتَ فِينَا مَرْجُوًّا قَبْلَ هَٰذَا ۖ أَتَنْهَانَا أَن نَّعْبُدَ مَا يَعْبُدُ آبَاؤُنَا وَإِنَّنَا لَفِي شَكٍّ مِّمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ مُرِيبٍ(62) Dhèwèké padha calathu: O, Salih temen kowé iku wong ing golonganku, ing sadurungé iki dadi dununging pangarep-arep kang gedhé; apa kowé anglarangi aku padha angawulani apa kang dikawulani bapak-bapakku? Lan sayekti aku iki padha ana ing semang-semang kang abanget ma- rang apa kang kok uwuh tumrap ing aku |
قَالَ يَا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِن كُنتُ عَلَىٰ بَيِّنَةٍ مِّن رَّبِّي وَآتَانِي مِنْهُ رَحْمَةً فَمَن يَنصُرُنِي مِنَ اللَّهِ إِنْ عَصَيْتُهُ ۖ فَمَا تَزِيدُونَنِي غَيْرَ تَخْسِيرٍ(63) Calathuné: O, bangsaku! mara aku kandhanana, manawa aku kadunungan bukti kang terang saka Pangéranku, sarta Panjene- ngané amaringi wilasa aku saka Sarirané – lah sapa ta kang bakal mitulungi anulak Allah yèn ta aku andagaa marang Panjenengané. Mulané, ora pisan kowé iku padha angundhaki apa-apa marang aku, saliyané kapitunan |
وَيَا قَوْمِ هَٰذِهِ نَاقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ قَرِيبٌ(64) Lan, O, bangsaku! iki unta wadon kagunganing Allah tumrap marang kowé,a sawijining tandha; mulané karebèn baé mangan ana ing bumining Allah, lan aja kowé anggepok kalawan piala, mundhak siksa kang parek angenani ing kowé |
فَعَقَرُوهَا فَقَالَ تَمَتَّعُوا فِي دَارِكُمْ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ ۖ ذَٰلِكَ وَعْدٌ غَيْرُ مَكْذُوبٍ(65) Ananging padha ambelèh iku tumuli dhèwèké acalathu: Kowé padha abungah-bungaha ing omah- mu telung dina, iku janji kang ora maléca |
فَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّيْنَا صَالِحًا وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَمِنْ خِزْيِ يَوْمِئِذٍ ۗ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ(66) Lah bareng pancasan Ingsun wis tumeka, Ingsun anyalametaké Salih sarta para kancané kang padha angèstokaké kalawan wilasa saka Ingsun, tuwin saka asoré ing dina iku; sayekti Pangéranira iku Ing- kang-Prakosa, Ingkang-Minulya |
وَأَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ(67) Sarta swara gumludhug anye- rang para kang padha atindak dudu,b temahan dhèwèké padha dadi awak kang tanpa mosik ana ing omahé |
كَأَن لَّمْ يَغْنَوْا فِيهَا ۗ أَلَا إِنَّ ثَمُودَ كَفَرُوا رَبَّهُمْ ۗ أَلَا بُعْدًا لِّثَمُودَ(68) Kaya-kaya ing kono iku dhè- wèké ora tau angenggoni; o, sayek- ti Tsamud iku angafiri Pangérané, o, sayekti, sirnaa Tsamud |
وَلَقَدْ جَاءَتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِيمَ بِالْبُشْرَىٰ قَالُوا سَلَامًا ۖ قَالَ سَلَامٌ ۖ فَمَا لَبِثَ أَن جَاءَ بِعِجْلٍ حَنِيذٍ(69) Lan sayekti temen para utu- san-utusan-Ingsun wus padha anekani Ibrahim kalawan pawarta bubungah. Padha angucap: Raha- yu! Wangsulané: Rahayu! Sarta tanpa taha angladèkaké panggang pedhèt |
فَلَمَّا رَأَىٰ أَيْدِيَهُمْ لَا تَصِلُ إِلَيْهِ نَكِرَهُمْ وَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِيفَةً ۚ قَالُوا لَا تَخَفْ إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَىٰ قَوْمِ لُوطٍ(70) Bareng dhèwèké weruh, tangan-tangané padha ora angge- pok marang iku, panemuné iku anèh sarta rumasa wedi marang dhèwèké. Padha calathu: sampun sampèyan ajrih, saèstu kula punika sami kautus dhateng umatipun Luth |
وَامْرَأَتُهُ قَائِمَةٌ فَضَحِكَتْ فَبَشَّرْنَاهَا بِإِسْحَاقَ وَمِن وَرَاءِ إِسْحَاقَ يَعْقُوبَ(71) Sarta rabiné ngadeg karo angguguyu; tumuli Ingsun aparing pawarta bubungah marang dhèwèké bakal anak-anak Ishaq, sarta ing sawisé Ishaq Ya’qub |
قَالَتْ يَا وَيْلَتَىٰ أَأَلِدُ وَأَنَا عَجُوزٌ وَهَٰذَا بَعْلِي شَيْخًا ۖ إِنَّ هَٰذَا لَشَيْءٌ عَجِيبٌ(72) Calathuné: O, angéram-éram- aké! punapa badhé kula gadhah anak, tiyang kula punika sampun sepuh sanget, sarta punika, laki kula, sampun sepuh sanget? Saèstu, punika barang ingkang angéram-éramaken |
قَالُوا أَتَعْجَبِينَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ ۖ رَحْمَتُ اللَّهِ وَبَرَكَاتُهُ عَلَيْكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ ۚ إِنَّهُ حَمِيدٌ مَّجِيدٌ(73) Dhèwèké padha calathu: Punapa sampéyan anggumuni pa- réntahipun Allah? Wilasanipun Allah sarta berkah-Ipun dhumawah dhateng sampéyan o, batihing griya; saèstu Panjenenganipun punika Pinuji, Linuhung |
فَلَمَّا ذَهَبَ عَنْ إِبْرَاهِيمَ الرَّوْعُ وَجَاءَتْهُ الْبُشْرَىٰ يُجَادِلُنَا فِي قَوْمِ لُوطٍ(74) Bareng si wedi wis sumingkir saka Ibrahim sarta pawarta bubu- ngah wis tumeka marang dhèwèké, dhèwèké amadoni Ingsun ing dalem umaté Luth |
إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُّنِيبٌ(75) Sayekti Ibrahim iku temen momot lembah manah akèh tobaté |
يَا إِبْرَاهِيمُ أَعْرِضْ عَنْ هَٰذَا ۖ إِنَّهُ قَدْ جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ ۖ وَإِنَّهُمْ آتِيهِمْ عَذَابٌ غَيْرُ مَرْدُودٍ(76) O, Ibrahim! togna baé iki sayekti pancasané Pangéranira te- men wus tumeka, lan sayekti, siksa masthi tumiba marang dhèwèké, tanpa kena ditulak |
وَلَمَّا جَاءَتْ رُسُلُنَا لُوطًا سِيءَ بِهِمْ وَضَاقَ بِهِمْ ذَرْعًا وَقَالَ هَٰذَا يَوْمٌ عَصِيبٌ(77) Lan bareng para utusan- Ingsun wus tumeka marang Luth,a iki nusahaké marang dhèwèké, sarta ora kuwagang angayomi tuwin acalathu: Iki dina kang rekasa |
وَجَاءَهُ قَوْمُهُ يُهْرَعُونَ إِلَيْهِ وَمِن قَبْلُ كَانُوا يَعْمَلُونَ السَّيِّئَاتِ ۚ قَالَ يَا قَوْمِ هَٰؤُلَاءِ بَنَاتِي هُنَّ أَطْهَرُ لَكُمْ ۖ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَلَا تُخْزُونِ فِي ضَيْفِي ۖ أَلَيْسَ مِنكُمْ رَجُلٌ رَّشِيدٌ(78) Lan umaté anekani dhèwèké, kalawan lumayu ang- goné amarani dhèwèké, lan ing mau-mauné pancèn gawéné anin- dakaké panggawé ala. Calathuné: É, umatku, iki anak-anak wadon – iku luwih suci – tumrap marang kowé, lah padha diprayitna marang Allah, sarta aja padha anisthakaké aku tumrap marang dhayoh-dhayohku; apa ta kowé iku ora ana siji-sijia sing burus ing budhi |
قَالُوا لَقَدْ عَلِمْتَ مَا لَنَا فِي بَنَاتِكَ مِنْ حَقٍّ وَإِنَّكَ لَتَعْلَمُ مَا نُرِيدُ(79) Dhèwèké padha mangsuli: Kowé rak wis weruh temenan, yèn aku padha ora duwé mélik marang anak-anakmu wadon, lan sayekti kowé iku temen weruh apa kang padha dakkarepaké |
قَالَ لَوْ أَنَّ لِي بِكُمْ قُوَّةً أَوْ آوِي إِلَىٰ رُكْنٍ شَدِيدٍ(80) Calathuné: Ah, lamuna aku duwé kakuwatan kanggo nulak kowé, utawa dak ngungsi marang Panulung Kang Prakosa. A |
قَالُوا يَا لُوطُ إِنَّا رُسُلُ رَبِّكَ لَن يَصِلُوا إِلَيْكَ ۖ فَأَسْرِ بِأَهْلِكَ بِقِطْعٍ مِّنَ اللَّيْلِ وَلَا يَلْتَفِتْ مِنكُمْ أَحَدٌ إِلَّا امْرَأَتَكَ ۖ إِنَّهُ مُصِيبُهَا مَا أَصَابَهُمْ ۚ إِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ ۚ أَلَيْسَ الصُّبْحُ بِقَرِيبٍ(81) Padha calathu: O Luth! kula punika saèstu para utusanipun Pa- ngéran ijengandika; piyambakipun boten badhé sami angéngingi ijengandika; milanipun ijengandika oncataken para pandhèrèka ije- ngandika ing sapéranganing dalu – sarta sampun ngantos wonten satunggal-tunggala golongan ije- ngandika ingkang wangsul – kaja- wi sémah ijengandika, amargi saèstu, punika badhé nandhang punapa ingkang sami dipun san- dhang; saèstu wancinipun ingkang sampun tinamtu punika wanci gagat bangun; punapa wancinipun gagat bangun boten sampun caket |
فَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا جَعَلْنَا عَالِيَهَا سَافِلَهَا وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهَا حِجَارَةً مِّن سِجِّيلٍ مَّنضُودٍ(82) Lah bareng pancasan-Ingsun wus tumeka, Ingsun walik sarta Ingsun udani watu, barang kang wus pinancasan, tumaruntun |
مُّسَوَّمَةً عِندَ رَبِّكَ ۖ وَمَا هِيَ مِنَ الظَّالِمِينَ بِبَعِيدٍ(83) Tinengeran ing ngarsaning Pangéranira; lan iku ora adoh saka para kang padha atindak dudu |
۞ وَإِلَىٰ مَدْيَنَ أَخَاهُمْ شُعَيْبًا ۚ قَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُ ۖ وَلَا تَنقُصُوا الْمِكْيَالَ وَالْمِيزَانَ ۚ إِنِّي أَرَاكُم بِخَيْرٍ وَإِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ مُّحِيطٍ(84) Lan marang Madyan saduluré, Syu’aib.a Cala- thuné: É, Umatku! padha ngawu- lanana Allah, kowé padha ora duwé sesembahan saliyané Panje- nengané, sarta aja padha angurangi ukuran lan timbangan; sayekti pandelengku kowé iku padha gemah ripah, lan sayekti aku iku nguwatiraké kowé marang siksa- ning dina kang anglimputi |
وَيَا قَوْمِ أَوْفُوا الْمِكْيَالَ وَالْمِيزَانَ بِالْقِسْطِ ۖ وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ(85) Lan, o, umatku! padha ang- ganepana ukuran lan timbangan kalawan jejeg, sarta aja padha amitunani wong-wong ing barang barangé tuwin aja atindak rusuh ing bumi, agawé wisuna |
بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ۚ وَمَا أَنَا عَلَيْكُم بِحَفِيظٍ(86) Apa kang dumunung ing Allah iku luwih becik tumrap ing kowé, manawa kowé iku padha wong angèstu, lan aku iku dudu juru-rumeksa marang kowé |
قَالُوا يَا شُعَيْبُ أَصَلَاتُكَ تَأْمُرُكَ أَن نَّتْرُكَ مَا يَعْبُدُ آبَاؤُنَا أَوْ أَن نَّفْعَلَ فِي أَمْوَالِنَا مَا نَشَاءُ ۖ إِنَّكَ لَأَنتَ الْحَلِيمُ الرَّشِيدُ(87) Dhèwèké padha calathu: O, Syu’aib! apa salatmu iku marén- tahi kowé, supaya aku padha ninggala apa kang padha disembah bapak-bapakku, utawa supaya tu- mrap bandhaku aku ora padha tumindak sakarepku? Sayekti kowé iku temen wong momot, wong burus |
قَالَ يَا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِن كُنتُ عَلَىٰ بَيِّنَةٍ مِّن رَّبِّي وَرَزَقَنِي مِنْهُ رِزْقًا حَسَنًا ۚ وَمَا أُرِيدُ أَنْ أُخَالِفَكُمْ إِلَىٰ مَا أَنْهَاكُمْ عَنْهُ ۚ إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ ۚ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ ۚ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ(88) Calathuné: O, umatku! kapri- yé panimbangmu, manawa aku kadunungan bukti terang saka ing Pangéranku, sarta Panjenengané angrijekèni aku saka Sarirané, rijeki kang becik; sarta ora pisan aku duwéa karep, yèn anggonku anyulayani kowé iku, arep marani apa kang dak cegahaké ing kowé; ora liya karepku kajaba mung ambecikaké apa sakuwasaku; lan ora liya, pitulung kalaksanané becik prakaraku iki, kajaba ana ing Allah; ing Panjenengané sumén- dhéku sarta marang Panjenengané anggonku adhedhépé |
وَيَا قَوْمِ لَا يَجْرِمَنَّكُمْ شِقَاقِي أَن يُصِيبَكُم مِّثْلُ مَا أَصَابَ قَوْمَ نُوحٍ أَوْ قَوْمَ هُودٍ أَوْ قَوْمَ صَالِحٍ ۚ وَمَا قَوْمُ لُوطٍ مِّنكُم بِبَعِيدٍ(89) Lan manèh, o, umatku! panu- lak marang aku iku aja nganti andadèkaké kowé padha atindak dosa, mundhak kowé bakal padha nandhang padhané sapanandhangé umaté Nuh,a utawa umaté Hudb utawa umaté Salihc lan ora pisan umaté Luthd iku adoh saka ing kowé |
وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ ۚ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ(90) Sarta padha nyuwuna nga- pura Pangéranmu, tumuli padha tobata marang Panjenengané; sayekti Pangéranku iku Mahaasih, Sutresna |
قَالُوا يَا شُعَيْبُ مَا نَفْقَهُ كَثِيرًا مِّمَّا تَقُولُ وَإِنَّا لَنَرَاكَ فِينَا ضَعِيفًا ۖ وَلَوْلَا رَهْطُكَ لَرَجَمْنَاكَ ۖ وَمَا أَنتَ عَلَيْنَا بِعَزِيزٍ(91) Padha calathu: É, Syu’aib! aku padha ora mangerti marang apa calathumu kang akèh-akèh iku, lan sayekti, panyawangku, ana ing golonganku kéné, kowé iku temen apes, lan aja angèlingi kula- wangsamu amasthi kowé wis dak bandhemi watu, lan mangsa menanga kowé nglawan aku |
قَالَ يَا قَوْمِ أَرَهْطِي أَعَزُّ عَلَيْكُم مِّنَ اللَّهِ وَاتَّخَذْتُمُوهُ وَرَاءَكُمْ ظِهْرِيًّا ۖ إِنَّ رَبِّي بِمَا تَعْمَلُونَ مُحِيطٌ(92) Calathuné: O, umatku! apa kulawangsaku iku ingatasé kowé luwih aji tinimbang Allah? lan kowé padha anganggep sapélé Panjenengané, kosingkur; sayekti Pangéranku iku anglimputi saba- rang panggawému |
وَيَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَىٰ مَكَانَتِكُمْ إِنِّي عَامِلٌ ۖ سَوْفَ تَعْلَمُونَ مَن يَأْتِيهِ عَذَابٌ يُخْزِيهِ وَمَنْ هُوَ كَاذِبٌ ۖ وَارْتَقِبُوا إِنِّي مَعَكُمْ رَقِيبٌ(93) Lan manèh, o, umatku! padha tumindaka ing sabisa-bisamu, aku dhéwé iya daktumindak; kowé bakal énggal padha weruh, sapa kang bakal katekan siksa kang angasoraké awaké, lan sapa sing wong goroh, lan padha anga- wasana, sayekti aku iki iya anga- wasaké, barenganmu |
وَلَمَّا جَاءَ أَمْرُنَا نَجَّيْنَا شُعَيْبًا وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَأَخَذَتِ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ(94) Lan bareng pancasan-Ingsun wus tumeka, Ingsun anyalametaké Syu’aib sarta kancané kang padha angèstu kalawan wilasa saka Panjenenganingsun, sarta swara gumludhug anyerang para kang padha atindak dudu, temahan dhèwèké padha dadi awak kang tanpa mosik ana ing omahé,a |
كَأَن لَّمْ يَغْنَوْا فِيهَا ۗ أَلَا بُعْدًا لِّمَدْيَنَ كَمَا بَعِدَتْ ثَمُودُ(95) Kaya-kaya ing iku dhèwèké ora tau angenggoni; o, sayekti le- bur Madyan, kaya leburé Tsamud |
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَىٰ بِآيَاتِنَا وَسُلْطَانٍ مُّبِينٍ(96) Lan sayekti temen Ingsun wus angutus Musa kalawan tim- balan-timbalan Ingsun sarta wisésa kang cetha |
إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَاتَّبَعُوا أَمْرَ فِرْعَوْنَ ۖ وَمَا أَمْرُ فِرْعَوْنَ بِرَشِيدٍ(97) Marang Fir’aun sarta para panggedhé-panggedhéné, ananging iki padha manut paréntahing Fir’aun, lan ora pisan paréntahing Fir’aun iku tuturutan bener |
يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ ۖ وَبِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ(98) Ana ing dina kiyamat dhè- wèké bakal angirid golongané, sarta padha digiring marang geni: lan ala papanthan kang digiring iku |
وَأُتْبِعُوا فِي هَٰذِهِ لَعْنَةً وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ(99) Lan ana ing iki sarta ing dina kiyamat dhèwèké padha dielud ing wewelak: ala paparing kang bakal pinaringaké |
ذَٰلِكَ مِنْ أَنبَاءِ الْقُرَىٰ نَقُصُّهُ عَلَيْكَ ۖ مِنْهَا قَائِمٌ وَحَصِيدٌ(100) Iki sawenèhing pawarta kutha-kutha, kang Ingsun caritakaké marang sira; sawenèhé ana kang ngadeg lan ana kang rubuh |
وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِن ظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ ۖ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ مِن شَيْءٍ لَّمَّا جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ ۖ وَمَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ(101) Lan ora pisan Ingsun anga- niaya dhèwèké, balik dhèwèké kang padha anganiaya marang awaké dhéwé; lah para sesemba- hané kang padha disambat-sebuti, saliyané Allah, ora pisan makolèhi apa-apa ing dhèwèké, samangsa pancasané Pangéranira wus tume- ka; lan mung padha muwuhi karu- sakané |
وَكَذَٰلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَىٰ وَهِيَ ظَالِمَةٌ ۚ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ(102) Lan kaya mangkono iku pi- danané Pangéranira nalika amida- nani kutha-kutha, kang padha atindak dudu; sayekti pidana-Né iku anglarani, keras |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّمَنْ خَافَ عَذَابَ الْآخِرَةِ ۚ ذَٰلِكَ يَوْمٌ مَّجْمُوعٌ لَّهُ النَّاسُ وَذَٰلِكَ يَوْمٌ مَّشْهُودٌ(103) Sayekti, ing jeroné iku te- men ana tandha tumrap sapa kang wedi ing siksa akhirat; iki dina enggon kaimpuning para manusa, sarta iki dina adeging pasaksi |
وَمَا نُؤَخِّرُهُ إِلَّا لِأَجَلٍ مَّعْدُودٍ(104) Lan iku ora pisan Ingsun sumenèkaké, kajaba tumeka mang- sa kang wus tinamtu |
يَوْمَ يَأْتِ لَا تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۚ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَسَعِيدٌ(105) Ing dina kang bakal tume- ka, ora ana jiwa sawiji caturan, kajaba kalawan idin Panjenengané, lah sawenèhé padha cilaka sarta padha begja |
فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَشَهِيقٌ(106) Wondéné para kang padha cilaka, lah bakal padha ana ing jero geni, ana ing kono bakal padha kadunungan pangadhuh lan pan- jerit |
خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۚ إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِّمَا يُرِيدُ(107) Padha manggon ing kono sasuwéné langit-langit lan bumi isih, kajaba apa karsané Pangé- ranira; sayekti Pangéranira iku Ingkang-Mahabisa-Anindakaké ma- rang apa kang dikarsakaké |
۞ وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۖ عَطَاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ(108) Déné para kang padha ginawé begja, lah bakal padha ing jeroning patamanan, padha mang- gon ing kono, sasuwéné langit- langit lan bumi isih, kajaba apa karsané Pangéranira: paparing kang tanpa ana pedhoté |
فَلَا تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِّمَّا يَعْبُدُ هَٰؤُلَاءِ ۚ مَا يَعْبُدُونَ إِلَّا كَمَا يَعْبُدُ آبَاؤُهُم مِّن قَبْلُ ۚ وَإِنَّا لَمُوَفُّوهُمْ نَصِيبَهُمْ غَيْرَ مَنقُوصٍ(109) Mulané aja sira dumunung ing semang-semang tumrap apa kang padha sinembah iki; ora liya dhèwèké iku kajaba padha manem- bah kaya panembahané bapak- bapakné biyèn; lan sayekti, temen Ingsun bakal amituwasi ganep ma- rang dhèwèké apa pandumé, tanpa nganggo sudan |
وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ ۚ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ ۚ وَإِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِّنْهُ مُرِيبٍ(110) Lan sayekti temen Ingsun wus amaringi kitab marang Musa, ananging sing ditindakaké amila- wani ing jeroné; lan lamun sabda saka Pangéranira oraa wus andhisiki,a amasthi prakara ing antarané dhèwèké wis kapancasan; lan sayekti dhèwèké iku temen padha dumunung ing semang kang anguwatiri |
وَإِنَّ كُلًّا لَّمَّا لَيُوَفِّيَنَّهُمْ رَبُّكَ أَعْمَالَهُمْ ۚ إِنَّهُ بِمَا يَعْمَلُونَ خَبِيرٌ(111) Lan sayekti Pangéranira temen bakal amituwasi ganep marang sakèhing panggawéné; sayekti Panjenengané iku waspada marang sabarang kang padha dilakoni |
فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَمَن تَابَ مَعَكَ وَلَا تَطْغَوْا ۚ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ(112) Mulané ditetep ngambah dalan bener kaya kang wus dipa- réntahaké marang sira, lan sapa-sapa sartanira kang tobat ; sarta aja padha lacut , sayekti Panjenengané iku amirsani sabarang kang padha sira lakoni |
وَلَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاءَ ثُمَّ لَا تُنصَرُونَ(113) Sarta aja padha tumiyung marang para kang padha atindak dudu, mundhak geni angenani sira, lan ora pisan sira duwé panga- yoman saliyané Allah, satemah sira ora bakal padha tinulungan |
وَأَقِمِ الصَّلَاةَ طَرَفَيِ النَّهَارِ وَزُلَفًا مِّنَ اللَّيْلِ ۚ إِنَّ الْحَسَنَاتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئَاتِ ۚ ذَٰلِكَ ذِكْرَىٰ لِلذَّاكِرِينَ(114) Lan anjumenengna salat ing rong péranganing raina sarta ana ing wiwitaning wengi; sayekti panggawé becik iku ambirat pang- gawé ala; iki pépéling tumrap para kang padha angalap éling |
وَاصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ(115) Lan di sabar, lah sayekti Allah iku ora bakal angilangaké pituwasé para kang padha atindak becik |
فَلَوْلَا كَانَ مِنَ الْقُرُونِ مِن قَبْلِكُمْ أُولُو بَقِيَّةٍ يَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسَادِ فِي الْأَرْضِ إِلَّا قَلِيلًا مِّمَّنْ أَنجَيْنَا مِنْهُمْ ۗ وَاتَّبَعَ الَّذِينَ ظَلَمُوا مَا أُتْرِفُوا فِيهِ وَكَانُوا مُجْرِمِينَ(116) Lah yagéné para kula- wangsa ing sadurungira ora ana kang kadunungan kadibyan, kang anyegah agawé wisuna ing bumi, kajaba mung sathithik, sawenèhé para kang padha Ingsun salametaké? Lah para kang padha atindak dudu padha amburu barang, kang ing kono dhèwèké di- sludhah kasenengané, lan dhèwèké iku padha wong duraka |
وَمَا كَانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرَىٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا مُصْلِحُونَ(117) Lan ora mungguh tumrapé Pangéranira yèn anglebura kutha- kutha karana piandel kang luput kang mangka wongé padha wong atindak becik |
وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ لَجَعَلَ النَّاسَ أُمَّةً وَاحِدَةً ۖ وَلَا يَزَالُونَ مُخْتَلِفِينَ(118) Lan yèn ta Pangéranira angarsakna, Panjenengané amasthi wus andadèkaké manusa dadi umat siji, ananging tansah padha séjé- séjé |
إِلَّا مَن رَّحِمَ رَبُّكَ ۚ وَلِذَٰلِكَ خَلَقَهُمْ ۗ وَتَمَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ(119) Kajaba sapa-sapa kang olèh wilasané Pangéranira, lan karana iku anggoné Panjenengané anitah- aké dhéwékè; lan wus kalak- sanan sabdaning Pangéran: Sayekti naraka bakal Dakisèni kumpuling jin lan manusa |
وَكُلًّا نَّقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنبَاءِ الرُّسُلِ مَا نُثَبِّتُ بِهِ فُؤَادَكَ ۚ وَجَاءَكَ فِي هَٰذِهِ الْحَقُّ وَمَوْعِظَةٌ وَذِكْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ(120) Lan sarupané pawartané para utusan kang Ingsun caritakaké marang sira, iku minangka sara- nané aneguhaké atinira; lan ing sajroné iki, kasunyatan lan pitutur wus tumeka marang sira, sarta pépéling tumrap para angèstu |
وَقُل لِّلَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ اعْمَلُوا عَلَىٰ مَكَانَتِكُمْ إِنَّا عَامِلُونَ(121) Lan calathua marang para kang angèstu: padha anindakna mi- turut kahananmu, sayekti aku iya padha anindakaké |
وَانتَظِرُوا إِنَّا مُنتَظِرُونَ(122) Sarta padha ngentènana, sayekti aku iya padha angentèni |
وَلِلَّهِ غَيْبُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِلَيْهِ يُرْجَعُ الْأَمْرُ كُلُّهُ فَاعْبُدْهُ وَتَوَكَّلْ عَلَيْهِ ۚ وَمَا رَبُّكَ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ(123) Lan kagunganing Allah apa kang tan-katon ing langit-langit lan bumi, lan marang Panjenengané anggoné sakèh ing prakara bakal dibalèkaké; mulanè ngawulanana Panjenengané sarta suméndhéa marang Panjenengané, lan ora pisan Pangéranira iku léna ing sabarang kang padha kolakoni |
أحمد العجمي
خالد الجليل
سعد الغامدي
سعود الشريم
عبد الباسط
عبد الله الجهني
علي الحذيفي
فارس عباد
ماهر المعيقلي
محمد جبريل
المنشاوي
الحصري
مشاري العفاسي
ناصر القطامي
ياسر الدوسري
