Şuara suresi 111 ayet | "Sana mı inanacağız? Sana en rezil kimseler uymaktadır" dediler.

Sûrede anlatılan üçüncü kıssa Hz. Nûh’un kıssasıdır. Nûh ( a.s. ), kendisinin Allah tarafından gönderilmiş bir peygamber olduğu hususunda iki delil ileri sürmektedir:

›  O, peygamber olmadan evvel de halkı arasında doğru ve güvenilir bir insandı. İnsanları kandırmayan, onlara yalan söylemekten çekinen bir insan, nasıl olur da kalkıp Allah adına yalan söyleyebilir?

›  Belki onun dünyalık bir menfaat elde etmek için böyle bir yola girmiş olabileceği düşünülebilir. Nitekim Hz. Nûh hakkında kavmi: “ Fakat o, peygamberlik iddiasıyla size üstünlük kurup, başınıza geçmek istiyor ” ( Mü’minûn 23/24 ) suçlamasında bulunmuşlardı. Buna karşı Nûh ( a.s. )’ın ileri sürdüğü ikinci delil de, tebliğine karşı insanlardan hiçbir ücret talep etmemesi ve mükâfatını sadece Allah Teâlâ’dan beklemesidir. Bu iki hususiyet, bütün peygamberlerin ortak vasfıdır. Zaten bundan sonra kıssaları anlatılacak peygamberler için de aynı hususiyetler tekrar tekrar beyân edilecektir.

Doğruluk ve güvenilirlik vasıfları Resûlullah ( s.a.s. ) Efendimiz’de zirve noktadaydı. Henüz genç yaşlarında iken Mekkeliler ona “ Muhammedü’l-Emîn ” vasfını vermişlerdi. O ( s.a.s. ) aynı zamanda İslâm yolunda bütün varlığını ve imkânlarını fedâ eden, her türlü fedakârlıkta bulunan ve fakat şahsî hiçbir menfaatin peşinde olmayan müstesnâ bir insandı. Dolayısıyla onun da Allah’ın seçkin bir peygamberi olduğunda şüphe yoktur. O’na inanmak ve davet ettiği dini kabul etmek gerekir.

Hz. Nûh’un tebliğine karşı kavminin tepkisi oldukça sert ve inkar yanlısıydı:

قالوا أنؤمن لك واتبعك الأرذلون