Meryem suresi 2 ayet | Bu, Rabbinin kulu Zekeriya'ya olan rahmetini anmadır.

Burada Cenâb-ı Hakk’ın Hz. Zekeriyâ’ya olan rahmet tecellisinden söz edilir. O rahmet, Zekeriya ( a.s. )’ın Allah’a niyâzı, Allah Teâlâ’nın da onun bu niyâzını kabulüyle vuku bulmuştur.

Öncelikle Zekeriyâ ( a.s. ), bir peygamber olarak, ilâhî dergâha el açıp dua etmenin âdap ve erkânına dikkat ederek gizli bir şekilde niyazda bulunmuştur. Bu gizliliğin mâhiyeti hakkında şunlar söylenebilir:

›    Esasen Allah Teâlâ’ya göre gizli ve açık eşittir; fakat duada gizlilik daha iyidir. Çünkü bu hal, duanın riyâdan uzak olmasına ve ihlasla yapılmasına yardımcı olur. Dolayısıyla Zekeriya ( a.s. )’ın duası, içine riyâ karışmayan bir dua olmuştur.

›    O, çok yaşlı olmasına rağmen çocuk istemesi sebebiyle etrafındakiler tarafından kınanmamak için duasını gizli yapmıştır.

›    Veya o, ileride de ifade ettiği gibi akrabalarından çekindiği için duasını gizli tutmuştur.

›    Yahut ihtiyarlığı ve zayıflığı sebebiyle zaten yüksek sesle dua edecek hâli yoktu. Ancak takati kesilmiş bir halde ve hafif bir sesle dua edebiliyordu.

Her halükârda âyet-i kerîme duanın olabildiği kadar gizli ve içten yapılmasının makbul olduğuna delâlet eder. Nitekim bir diğer âyet-i kerîmede şöyle buyrulur:

“ Rabbinize yalvara yakara ve gizlice dua edin. Çünkü O, aşırı gidenleri sevmez. ” ( A‘râf  7/55 )

İşte mazlum peygamber Zekeriyâ ( a.s. ) kırık bir gönülle Rabbine yönelmiş:

ذكر رحمة ربك عبده زكريا