Enbiya suresi 79 ayet | Süleyman'a bu meselenin hükmünü bildirmiştik; her birine hüküm ve ilim verdik. Davud

Hz. Süleymân, çocukluğundan itibâren yüksek bir anlayışa sahip, çok zeki biriydi. Bir gece, bir koyun sürüsü bir tarlayı harâb etmişti. Tarla sahipleri, Dâvûd ( a.s. )’a gelip şikâyetçi oldular. Telef olan tarla, kıymet bakımından koyun sürüsüne müsâvî idi. Bunun üzerine Hz. Dâvûd, koyunların tarla sahibine verilmesine hükmetti. Süleymân ( a.s. ), o sırada küçük yaşta olmasına rağmen:

“ –Babacığım, bir yol daha var! Koyunları tarla sahibine borç olarak verelim; sütünden ve yününden istifade etsin. Bu arada tarlayı düzenlesin. Tarla eski hâline gelinceye kadar koyunlar kendisinde kalsın. İşleri yoluna girince de, sürüyü sahibine teslîm etsin! ” dedi.

Dâvûd ( a.s. ) bu teklifi çok beğendi ve öyle hükmetti.

Hz. Süleymân’ın firâsetiyle alâkalı bir başka hâdiseyi de Resûlullah ( s.a.s. ) şöyle anlatır:

“ …Vaktiyle iki kadın ve beraberlerinde iki oğlan vardı. Yolda giderlerken bir kurt gelip kadınlardan büyük olanın çocuğunu alıp götürdü. Bunun üzerine bu kadın, arkadaşı olan küçük kadına:

«–Kurt, senin çocuğunu götürdü» dedi.

Öbür kadın:

«–Hayır, senin çocuğunu götürdü» dedi.

Nihâyet bu iki kadın, aralarında hükmetmesi için Dâvûd ( a.s. )’a mürâcaat ettiler. Hz. Dâvûd, çocuğun büyük kadına âit olduğuna hükmetti. Onlar muhâkemeden çıkıp, Hz. Dâvûd’un oğlu Süleymân ( a.s. )’a gittiler. Dâvûd ( a.s. )’ın hükmünü söylediler. Hz. Süleymân da:

«–Bana bir bıçak getirin! Çocuğu bu iki kadın arasında paylaştırayım!» dedi.

Bunun üzerine küçük kadın:

«–Aman! Allah aşkına böyle bir şey yapma! Çocuk bu kadınındır!» dedi.

Bunun üzerine Süleymân ( a.s. ), çocuğun küçük kadına âit olduğuna hükmetti. ” ( Buhârî, Enbiyâ 40; Müslim, Akdiye 20 )

Çünkü analık şefkati, evlâdının ölmesine râzı gelemezdi.

Hz. Dâvûd da, Hz. Süleyman da birer peygamberdi. Allah onlara hüküm ve ilim vermişti. Ancak her birinin ayrı ayrı mümeyyiz vasıfları vardı. Hz. Süleyman’a isabetli hüküm verme konusunda bir imtiyaz bahşettiği gibi, Hz. Dâvûd’a dağları ve kuşları emrine vermişti, onunla beraber Allah’ı tesbih ederlerdi. Dâvûd ( a.s. ), tesbih ederek dağların yanından geçer, dağlar da tesbih ile ona karşılık verirlerdi. Kuşlar da öyleydi. Başka bir rivayete göre, Hz. Dâvûd zikir ve tesbihatta kendisinde biraz yorgunluk hissettiğinde dağlara emreder, onlar tesbih ederlerdi. Bu hal, kendisi tesbihi özleyinceye kadar devam ederdi.

Ayrıca Cenâb-ı Hak Dâvûd ( a.s. )’a savaşlarda giyilmek üzere zırh yapma sanatını öğretmişti. O, zırh yaparak hem ordularını düşmanlarından muhâfaza etmiş hem de rızkını elinin emeğiyle kazanmıştır. Mülk ve siyâsî otorite sahibi, iktisâdî imkânları bol bir peygamber olmasına rağmen, elinin emeğiyle geçinme yolunu tercih etmiştir. Nitekim Resûlullah ( s.a.s. ) şöyle buyurmuştur:

“ Hiçbir kimse, asla kendi kazancından daha hayırlı bir rızık yememiştir. Allah’ın Peygamberi Dâvûd ( a.s. ) da kendi elinin emeğini yerdi. ” ( Buhârî, Büyû‘ 15; Enbiyâ 37 )

Hz. Dâvûd, ilâhî yardıma nâil olmak, kendisine birçok muhâfız verilerek büyük ordulara kumanda etmek ve heybet sahibi olmak gibi yüksek pâyelerle güçlendirilmişti. Ayrıca peygamberlik, isâbetli görüş, kitap, şerîat, ilim, amel, güzel konuşma ve hikmete sahip olmuştu. Allah Teâlâ şöyle buyurmaktadır:

“ Biz onun hâkimiyetini güçlendirdik; kendisine hikmet, nübüvvet, adâletle hükmetme ve yerli yerince söz söyleme kâbiliyeti verdik. ” ( Sād 38/20 )

Hz. Süleyman’a da ayrı olarak şu lutuflarda bulunmuştu:

ففهمناها سليمان وكلا آتينا حكما وعلما وسخرنا مع داود الجبال يسبحن والطير وكنا فاعلين