أَتَىٰ أَمْرُ اللَّهِ فَلَا تَسْتَعْجِلُوهُ ۚ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ(1) Paréntahing Allah wis rawuh; mulané, iku aja sira padha ang- gégé. Mahasuci Panjenengané sarta Mahaluhur, adoh saka apa kang padha disakuthokaké |
يُنَزِّلُ الْمَلَائِكَةَ بِالرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلَىٰ مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ أَنْ أَنذِرُوا أَنَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا أَنَا فَاتَّقُونِ(2) Panjenengané anurunaké para malaikat angemban timbalan saka dhawuh-É, marang sapa-sapa kawula-Né, kang dadi kaparenging karsa-Né, pangandikané: Apé- pélinga, yèn ora ana sesembahan kajaba Ingsun, mulané di ngati-ati marang Ingsun |
خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ ۚ تَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ(3) Panjenengané wus anitahaké langit-langit lan bumi kalawan yakti, mahaluhur Panjenengané adoh saka apa kang padha di- sakuthokaké |
خَلَقَ الْإِنسَانَ مِن نُّطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِيمٌ مُّبِينٌ(4) Panjenengané wus anitahaké manusa saka banyu wijining urip, A lah satemah dhèwèké iku dadi tukang madoni kang ngeblak |
وَالْأَنْعَامَ خَلَقَهَا ۗ لَكُمْ فِيهَا دِفْءٌ وَمَنَافِعُ وَمِنْهَا تَأْكُلُونَ(5) Apa déné rajakaya, iku Panje- nengané anggoné anitahaké, tu- mrap marang sira; ing kono sira olèh sandhangan anget sarta pirang-pirang paédah apa déné ana kang sira pangan |
وَلَكُمْ فِيهَا جَمَالٌ حِينَ تُرِيحُونَ وَحِينَ تَسْرَحُونَ(6) Lan ing kono sira olèh kase- nengan nalikané padha sira giring sarta nalikané sira uculaké |
وَتَحْمِلُ أَثْقَالَكُمْ إِلَىٰ بَلَدٍ لَّمْ تَكُونُوا بَالِغِيهِ إِلَّا بِشِقِّ الْأَنفُسِ ۚ إِنَّ رَبَّكُمْ لَرَءُوفٌ رَّحِيمٌ(7) Apa déné anggawakaké gaga- wanira kang abot marang nagara- nagara, kang ora bisa sira padha tumeka mrono kajaba kalawan rekasaning jiwa; sayekti Pangé- ranira iku Mahawelas, Mahaasih |
وَالْخَيْلَ وَالْبِغَالَ وَالْحَمِيرَ لِتَرْكَبُوهَا وَزِينَةً ۚ وَيَخْلُقُ مَا لَا تَعْلَمُونَ(8) Lan manèh jaran, bighal sarta kuldi, supaya iku dadi tungga- nganira sarta minangka rerenggan; apa déné Panjenengané anitahaké barang kang sira padha ora weruh |
وَعَلَى اللَّهِ قَصْدُ السَّبِيلِ وَمِنْهَا جَائِرٌ ۚ وَلَوْ شَاءَ لَهَدَاكُمْ أَجْمَعِينَ(9) Lan anuduhaké dalan bener iku ana ing Allah , sarta iku ana kang mlèncèng; lan lamun Panjenengané angarsak- na, amasthi Panjenengané anuntun ing sira kabèh |
هُوَ الَّذِي أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً ۖ لَّكُم مِّنْهُ شَرَابٌ وَمِنْهُ شَجَرٌ فِيهِ تُسِيمُونَ(10) Panjenengané iku kang anu- runaké banyu saka ing mendhung tumrap marang sira; iku ana sing dadi ombèn-ombèn lan ana sing kanggo wit-witan, ing kono sira padha angon |
يُنبِتُ لَكُم بِهِ الزَّرْعَ وَالزَّيْتُونَ وَالنَّخِيلَ وَالْأَعْنَابَ وَمِن كُلِّ الثَّمَرَاتِ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ(11) Kalawan iku Panjenengané anukulaké tanem-tuwuh kanggo marang sira sarta zaitun lan kurma- kurma tuwin anggur-anggur apa déné sarupaning wowohan; sayek- ti, ing kono iku temen ana tandha tumrap wong kang padha mikir- mikir |
وَسَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ ۖ وَالنُّجُومُ مُسَخَّرَاتٌ بِأَمْرِهِ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ(12) Lan Panjenengané wus anda- dèkaké wengi lan raina sarta srengéngé tuwin rembulan alaladi marang sira, apa déné lintang- lintang iku anggoné laladi kalawan paréntah-É; sayekti ing kono iku temen ana tandha-tandha tumrap wong kang padha angangen-angen |
وَمَا ذَرَأَ لَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُخْتَلِفًا أَلْوَانُهُ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَذَّكَّرُونَ(13) Apa déné sabarang ules manéka-warna kang Dianakaké ing bumi tumrap marang sira; sayekti ing kono iku temen ana tandha tumrap wong kang padha angalap éling |
وَهُوَ الَّذِي سَخَّرَ الْبَحْرَ لِتَأْكُلُوا مِنْهُ لَحْمًا طَرِيًّا وَتَسْتَخْرِجُوا مِنْهُ حِلْيَةً تَلْبَسُونَهَا وَتَرَى الْفُلْكَ مَوَاخِرَ فِيهِ وَلِتَبْتَغُوا مِن فَضْلِهِ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(14) Lan Panjenengané iku kang andadèkaké sagara alaladi, supaya sira padha mangana daging anya- ran saka ing kono sarta padha angetokna papaès kang padha sira anggo saka ing kono, lan sira andeleng prau anyigar ing kono, apa déné supaya sira padha angupaya lubèring papa- ring-È tuwin supaya sira padha atur panuwun |
وَأَلْقَىٰ فِي الْأَرْضِ رَوَاسِيَ أَن تَمِيدَ بِكُمْ وَأَنْهَارًا وَسُبُلًا لَّعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ(15) Lan Panjenengané andèkèk gunung gedhé-gedhé ing bumi, supaya iki ora oyag kalawan sira, apa déné kali-kali lan dalan-dalan supaya sira padha bener ing laku |
وَعَلَامَاتٍ ۚ وَبِالنَّجْمِ هُمْ يَهْتَدُونَ(16) Tuwin tenger-tenger; sarta kalawan lintang-lintang dhèwèké padha olèh dadalan bener |
أَفَمَن يَخْلُقُ كَمَن لَّا يَخْلُقُ ۗ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ(17) Lah apa Kang anitahaké iku padha karo kang ora nitahaké? Lah apa ta sira padha ora ngangen- angen |
وَإِن تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا ۗ إِنَّ اللَّهَ لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ(18) Lan manawa sira amilanga nugrahaning Allah, iku ora bakal sira bisa nacahaké; sayekti Allah iku temen Aparamarta, Mahaasih |
وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا تُسِرُّونَ وَمَا تُعْلِنُونَ(19) Lan Allah iku angudanèni apa kang padha sira singidaké lan apa kang padha sira blakaké |
وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَا يَخْلُقُونَ شَيْئًا وَهُمْ يُخْلَقُونَ(20) Lan apa kang padha diuwuh, saliyané Allah, iku ora nitahaké apa-apa, malah padha dititahaké |
أَمْوَاتٌ غَيْرُ أَحْيَاءٍ ۖ وَمَا يَشْعُرُونَ أَيَّانَ يُبْعَثُونَ(21) mati, ora urip, sarta padha ora weruh kapan ang- goné bakal padha tinangèkaké |
إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۚ فَالَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ قُلُوبُهُم مُّنكِرَةٌ وَهُم مُّسْتَكْبِرُونَ(22) Pangéranira iku Pangéran Kang Mahatunggal; lah para kang padha ora angèstu ing akhirat, iku atiné padha katambuhan sarta padha gumedhé |
لَا جَرَمَ أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرِينَ(23) Ora kena ora, sayekti Allah iku angudanèni apa kang padha siningidaké sarta apa kang dieblak; sayekti Panjenengané ora remen marang para gumedhé |
وَإِذَا قِيلَ لَهُم مَّاذَا أَنزَلَ رَبُّكُمْ ۙ قَالُوا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ(24) Lan nalikané padha dicala- thoni: Wus anurunaké apa Pangé- ranira? Padha calathu: dongèngé para wong kuna |
لِيَحْمِلُوا أَوْزَارَهُمْ كَامِلَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۙ وَمِنْ أَوْزَارِ الَّذِينَ يُضِلُّونَهُم بِغَيْرِ عِلْمٍ ۗ أَلَا سَاءَ مَا يَزِرُونَ(25) Supaya ing dina kiyamat padha nyangga sasanggané kabèh; mangkono manèh sabagéaning sasanggané para kang padha kasa- saraké kalawan tanpa kawruh; o, sayekti ala apa sasanggané |
قَدْ مَكَرَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَأَتَى اللَّهُ بُنْيَانَهُم مِّنَ الْقَوَاعِدِ فَخَرَّ عَلَيْهِمُ السَّقْفُ مِن فَوْقِهِمْ وَأَتَاهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لَا يَشْعُرُونَ(26) Para ing sadurungé dhèwèké temen wus padha angragum paé- kan, ananging Allah angrubuhaké yayasané saka ing tatalesé; tumuli payoné, saka ing sadhuwuré, ani- bani dhèwèké, sarta siksané tume- ka marang dhèwèké saka pang- gonan kang ora dikira-kirakaké |
ثُمَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يُخْزِيهِمْ وَيَقُولُ أَيْنَ شُرَكَائِيَ الَّذِينَ كُنتُمْ تُشَاقُّونَ فِيهِمْ ۚ قَالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ إِنَّ الْخِزْيَ الْيَوْمَ وَالسُّوءَ عَلَى الْكَافِرِينَ(27) Tumuli ing dina kiyamat Pan- jenengané angasoraké dhèwèké sarta angandika: Endi sekuthon Ingsun, kang padha dadi karanané sira padha mungsuhi? Para kang padha sinungan kawruh acalathu: Sayekti, ing dina iki asor lan ala tumiba marang para kafir |
الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنفُسِهِمْ ۖ فَأَلْقَوُا السَّلَمَ مَا كُنَّا نَعْمَلُ مِن سُوءٍ ۚ بَلَىٰ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ(28) Para kang padha digawé mati déning para malaikat, padha atin- dak dudu marang awaké dhéwé. Tumuli padha angaturaké suma- rah: Kawula boten naté ang- lampahi awon. O, lah, sayekti Allah iku angudanèni marang apa kang padha sira lakoni |
فَادْخُلُوا أَبْوَابَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا ۖ فَلَبِئْسَ مَثْوَى الْمُتَكَبِّرِينَ(29) Mulané padha malebua kori- korining naraka, padha manggon ing kono; lah temen ala padunu- ngané para gumedhé iku |
۞ وَقِيلَ لِلَّذِينَ اتَّقَوْا مَاذَا أَنزَلَ رَبُّكُمْ ۚ قَالُوا خَيْرًا ۗ لِّلَّذِينَ أَحْسَنُوا فِي هَٰذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةٌ ۚ وَلَدَارُ الْآخِرَةِ خَيْرٌ ۚ وَلَنِعْمَ دَارُ الْمُتَّقِينَ(30) Lan dipangandikakaké marang para kang padha prayitna : Pangéranira wus andhawuh- aké apa? Padha calathu: Kasaénan. Para kang padha agawé becik ana ing donya iki olèh kabecikan, lan temen, padunungan ing akhirat iku luwih becik; lan temen pinunjul banget padunungané para kang padha prayitna |
جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ لَهُمْ فِيهَا مَا يَشَاءُونَ ۚ كَذَٰلِكَ يَجْزِي اللَّهُ الْمُتَّقِينَ(31) Patamanan kalanggengan, dhè- wèké bakal padha malebu mrono, kali-kaliné padha mili ing jeroné; ana ing kono bakal padha olèh apa kang dikarepaké. Kaya mangkono iku pangganjaré Allah marang para kang padha prayitna |
الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ طَيِّبِينَ ۙ يَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ(32) Para kang padha digawé mati déning para malaikat ing dalem kahanan becik, padha calathu: Rahayu tumibaa ing sira, padha malebua patamanan, amarga saka apa kang wus padha sira lakoni |
هَلْ يَنظُرُونَ إِلَّا أَن تَأْتِيَهُمُ الْمَلَائِكَةُ أَوْ يَأْتِيَ أَمْرُ رَبِّكَ ۚ كَذَٰلِكَ فَعَلَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ ۚ وَمَا ظَلَمَهُمُ اللَّهُ وَلَٰكِن كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ(33) Dhèwèké padha ora angen- tèni apa-apa kajaba bakal tekané para malaikat marang dhèwèké utawa bakal tekané paréntahé Pangéranira. Kaya mangkono iku wus dilakoni para ing sadurungé dhèwèké; lan Allah iku ora anganiya dhèwèké, ana- nging dhèwèké kang wus padha anganiaya awaké dhéwé |
فَأَصَابَهُمْ سَيِّئَاتُ مَا عَمِلُوا وَحَاقَ بِهِم مَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ(34) Banjur ala saka panggawé-panggawéné ange- nani dhèwèké sarta apa kang padha diguguyu anglimputi dhèwèké |
وَقَالَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا عَبَدْنَا مِن دُونِهِ مِن شَيْءٍ نَّحْنُ وَلَا آبَاؤُنَا وَلَا حَرَّمْنَا مِن دُونِهِ مِن شَيْءٍ ۚ كَذَٰلِكَ فَعَلَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ ۚ فَهَلْ عَلَى الرُّسُلِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ(35) Lan para kang padha anyaku- thokaké acalathu: lamun ta Allah angarsakna, ora bakal aku padha ngawulanana sawiji-wiji saliyané Panjenengané, aku, mangkono manèh bapak-bapakku, sarta ora bakal aku padha angla- rangana sawiji-wiji tanpa Panjenengané. Para ing sadurungé dhèwèké iya anglakoni kaya mangkono. Mulané apa ta pipikulané para utusan iku kajaba anekakaké ayahan kang terang |
وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ۖ فَمِنْهُم مَّنْ هَدَى اللَّهُ وَمِنْهُم مَّنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلَالَةُ ۚ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ(36) Lan temen, ing siji-sijining umat Ingsun wus anjumenengaké sawijining utusan, calathuné:a Padha angawulanana Allah sarta angedohana sétan. Banjur dhèwèké ana kang olèh tuntunaning Allah lan ana kang sasar tumiba marang dhèwèké; mulané padha lalakua ana ing bumi; lah padha delengen, kapriyé kawusanané para wong kang padha anggorohaké |
إِن تَحْرِصْ عَلَىٰ هُدَاهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَن يُضِلُّ ۖ وَمَا لَهُم مِّن نَّاصِرِينَ(37) Lamun sira angudi kumudu dhèwèké padha olèha pituduh, lah sayekti Allah iku ora aparing pituduh sapa-sapa kang anasaraké , sarta dhèwèké ora bakal padha olèh pitulung |
وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ ۙ لَا يَبْعَثُ اللَّهُ مَن يَمُوتُ ۚ بَلَىٰ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ(38) Lan dhèwèké padha sumpah kalawan asarana keras-kerasing sumpahé: Ora bakal Allah anangèkaké sapa sing wis mati. O, la, iya, ! iku sawijining janji, tetep atas Panje- nengané, nyata temenan, ananging akèh-akèhé manusa padha ora weruh |
لِيُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي يَخْتَلِفُونَ فِيهِ وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّهُمْ كَانُوا كَاذِبِينَ(39) Supaya Panjenengané ane- rangaké marang dhèwèké, kang ing kono dhèwèké padha sulaya, sarta supaya para kang padha kafir padha weruh, manawa awaké iku padha wong goroh |
إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشَيْءٍ إِذَا أَرَدْنَاهُ أَن نَّقُولَ لَهُ كُن فَيَكُونُ(40) Sabda-Ningsun marang sawi- ji-wiji, kalané Ingsun angarsakaké iku, iku cukup mung yèn Ingsun sabdakaké: Anaa, banjur ana |
وَالَّذِينَ هَاجَرُوا فِي اللَّهِ مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ ۚ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ(41) Lan para kang padha ngili karana Allah ing sawisé kinaniaya, temen bakal Ingsun paringi padu- nungan kang becik ana ing donya, sarta pituwasé ing akhirat temen luwih gedhé: yèn ta padha we- ruha |
الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ(42) Para kang padha sabar sarta marang Pangérané padha sumarah |
وَمَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ إِلَّا رِجَالًا نُّوحِي إِلَيْهِمْ ۚ فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِن كُنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ(43) Lan Ingsun ora angutus ing sadurungira, kajaba para wong lanang, kang padha Ingsun wedhari sabda – mulané padha takona para pandhèrèking Pépéling, manawa sira padha ora weruh – |
بِالْبَيِّنَاتِ وَالزُّبُرِ ۗ وَأَنزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ(44) Kalawan bukti-bukti kang terang sarta layang-layang;a lan Ingsun anurunaké Pépéling marang sira, supaya sira anerangaké marang para manusa apa kang katurunaké marang dhèwèké lan supaya dhèwèké padha mikir- mikira |
أَفَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُوا السَّيِّئَاتِ أَن يَخْسِفَ اللَّهُ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لَا يَشْعُرُونَ(45) Lah apa ta para kang padha angragum paékan ala padha rumasa santosa, yèn Allah bakal angasoraké dhèwèké ing bumi, utawa yèn siksa bakal anekani dhèwèké saka ngendi-endi kang dhèwèké ora anggraita |
أَوْ يَأْخُذَهُمْ فِي تَقَلُّبِهِمْ فَمَا هُم بِمُعْجِزِينَ(46) Utawa Panjenengané amatra- pi dhèwèké sajroné padha lulu- ngan; lah ora bakal dhèwèké padha bisa oncat |
أَوْ يَأْخُذَهُمْ عَلَىٰ تَخَوُّفٍ فَإِنَّ رَبَّكُمْ لَرَءُوفٌ رَّحِيمٌ(47) Utawa Panjenengané ama- trapi dhèwèké kalawan nandhang kalonglongan saka sathithik; awit sayekti Pangéranira iku temen Welas, Mahaasih |
أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَىٰ مَا خَلَقَ اللَّهُ مِن شَيْءٍ يَتَفَيَّأُ ظِلَالُهُ عَنِ الْيَمِينِ وَالشَّمَائِلِ سُجَّدًا لِّلَّهِ وَهُمْ دَاخِرُونَ(48) Apa ta padha ora andeleng marang samubarang kang wus katitahaké déning Allah? Ayang- ayangé padha ngalih saka tengen lan kiwa, sumungkem marang Allah, kang mangka dhèwèké padha banget asoré |
وَلِلَّهِ يَسْجُدُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ مِن دَابَّةٍ وَالْمَلَائِكَةُ وَهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ(49) Lan marang Allah anggoné sumungkem samubarang ing langit-langit lan samubarang ing bumi kayata gegremet, lan para malaikat, lan padha ora gumedhé |
يَخَافُونَ رَبَّهُم مِّن فَوْقِهِمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ ۩(50) Padha wedi ing Pangérané Ingkang-Mahaluhur sarta padha anglakoni apa kang kaparéntah- aké.a |
۞ وَقَالَ اللَّهُ لَا تَتَّخِذُوا إِلَٰهَيْنِ اثْنَيْنِ ۖ إِنَّمَا هُوَ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۖ فَإِيَّايَ فَارْهَبُونِ(51) Lan Allah wus angandika: Aja padha angalap sesembahan loro, Panjenengané iku mung Sesembahan sawiji; mulané mung marang Ingsun kuduné wedinira |
وَلَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَهُ الدِّينُ وَاصِبًا ۚ أَفَغَيْرَ اللَّهِ تَتَّقُونَ(52) Lan samubarang ing langit- langit lan bumi iku kagungan-É, apa déné pambangun turut kang tetep iku konjuk Panjenengané; lah apa ta sira mrayitnani saliyané Allah |
وَمَا بِكُم مِّن نِّعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ ۖ ثُمَّ إِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فَإِلَيْهِ تَجْأَرُونَ(53) Lan sabarang nugraha kang ing sira, lah iku saka ing Allah, sabanjuré, samangsa rekasa angenani sira, lah marang Panjenengané panyuwunira pitu- lung |
ثُمَّ إِذَا كَشَفَ الضُّرَّ عَنكُمْ إِذَا فَرِيقٌ مِّنكُم بِرَبِّهِمْ يُشْرِكُونَ(54) Sabanjuré, samangsa Panje- nengané wus ambirat rekasa iku saka ing sira, lah ing kono sira kang sapantha padha anjèjèri sekuthon ing Pangérané |
لِيَكْفُرُوا بِمَا آتَيْنَاهُمْ ۚ فَتَمَتَّعُوا ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ(55) Supaya dhèwèké padha anga- firi marang barang paparing-Ing- sun ing dhèwèké; lah padha sira seneng-senenga, amarga sira bakal énggal padha weruh |
وَيَجْعَلُونَ لِمَا لَا يَعْلَمُونَ نَصِيبًا مِّمَّا رَزَقْنَاهُمْ ۗ تَاللَّهِ لَتُسْأَلُنَّ عَمَّا كُنتُمْ تَفْتَرُونَ(56) Lan dhèwèké padha amisung- sungaké sapérangané paparing- Ingsun ing dhèwèké marang barang kang dhèwèké padha ora weruh. Dhemi Allah, temen sira bakal dinangu prakara barang kang padha sira anggo gawé-gawé goroh |
وَيَجْعَلُونَ لِلَّهِ الْبَنَاتِ سُبْحَانَهُ ۙ وَلَهُم مَّا يَشْتَهُونَ(57) Lan dhèwèké padha ngang- gep, manawa Allah iku kagungan putra putri-putri; Mahasuci Panje- nengané; déné tumrap awaké dhéwé apa kang dikapéngini |
وَإِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُم بِالْأُنثَىٰ ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَهُوَ كَظِيمٌ(58) Lan nalika dhèwèké salah siji diwènèhi pawarta bubungah anak wadon, rainé peteng sarta dhèwèké kebak anawung bendu |
يَتَوَارَىٰ مِنَ الْقَوْمِ مِن سُوءِ مَا بُشِّرَ بِهِ ۚ أَيُمْسِكُهُ عَلَىٰ هُونٍ أَمْ يَدُسُّهُ فِي التُّرَابِ ۗ أَلَا سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ(59) Andhelik saka wong-wong, amarga barang bubu- ngah kang diwartakaké kang awujud ala iku. Apa ta iki arep dilastarèkaké kalawan nandhang ina, apa ta arep dipendhem ing lemah ? O, la, temen ala pancasané |
لِلَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ مَثَلُ السَّوْءِ ۖ وَلِلَّهِ الْمَثَلُ الْأَعْلَىٰ ۚ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ(60) Para kang padha ora angèstu ing akhirat kadunungan sifat ala, lan sifat kang linuhung iku ka- gungané Allah; lan Panjenengané iku Ingkang-Mahamulya, Ingkang- Wicaksana |
وَلَوْ يُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِظُلْمِهِم مَّا تَرَكَ عَلَيْهَا مِن دَابَّةٍ وَلَٰكِن يُؤَخِّرُهُمْ إِلَىٰ أَجَلٍ مُّسَمًّى ۖ فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ لَا يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً ۖ وَلَا يَسْتَقْدِمُونَ(61) Lamun Allah iku anglebura para manusa amarga saka anggoné atindak dudu, ing bumi ora bakal ana titaha siji sing Dikarsakaké kari, ananging padha Diparingi sumené tumeka mangsa kang tinamtu; lah samangsa wus tumeka mangsané, ora bakal kena disume- nèkaké saejam sarta ora kena diajokaké |
وَيَجْعَلُونَ لِلَّهِ مَا يَكْرَهُونَ وَتَصِفُ أَلْسِنَتُهُمُ الْكَذِبَ أَنَّ لَهُمُ الْحُسْنَىٰ ۖ لَا جَرَمَ أَنَّ لَهُمُ النَّارَ وَأَنَّهُم مُّفْرَطُونَ(62) Lan dhèwèké padha angang- gep ing Allah apa kang awaké dhéwé sengit, sarta lisané padha angandhakaké goroh yèn dhèwèké bakal olèh kang becik; ora kena ora, temen, yèn padha olèh bubuhan geni sarta bakal padha didhisikaké |
تَاللَّهِ لَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَىٰ أُمَمٍ مِّن قَبْلِكَ فَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ أَعْمَالَهُمْ فَهُوَ وَلِيُّهُمُ الْيَوْمَ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(63) Dhemi Allah, sayekti temen Ingsun wus angutus marang para bangsa-bangsa ing sadurungira, ananging sétan amaès-maèsi panggawé-panggawé- né tumrap dhèwèké; mulané ing saiki si sétan pangayomané, lan bakal padha olèh siksa kang nglarani |
وَمَا أَنزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ إِلَّا لِتُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي اخْتَلَفُوا فِيهِ ۙ وَهُدًى وَرَحْمَةً لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ(64) Lan anggon-Ingsun anurun- aké Kitab marang sira, iku ora liya kajaba supaya sira anerangna marang dhèwèké tumrap prakara kang ing kono dhèwèké padha apasulayan, apa déné minangka tuntunan lan wilasa tumrap wong- wong kang padha angèstu |
وَاللَّهُ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَسْمَعُونَ(65) Lan Allah iku wus anurunaké banyu saka mendhung, tumuli iku dianggo anguripaké bumi sawisé matiné; sayekti ing kono temen ana tandha tumrap wong-wong kang padha angrungokaké |
وَإِنَّ لَكُمْ فِي الْأَنْعَامِ لَعِبْرَةً ۖ نُّسْقِيكُم مِّمَّا فِي بُطُونِهِ مِن بَيْنِ فَرْثٍ وَدَمٍ لَّبَنًا خَالِصًا سَائِغًا لِّلشَّارِبِينَ(66) Lan sayekti, ing dalem raja- kaya, temen ana wuwulang tumrap ing sira; Ingsun aparing ngombé ing sira saka barang kang ana ing sajroning wetengé – saka ing anta- rané taléthong lan getih – puwan kang resik, gumalenggeng tumrap para wong kang ngombé |
وَمِن ثَمَرَاتِ النَّخِيلِ وَالْأَعْنَابِ تَتَّخِذُونَ مِنْهُ سَكَرًا وَرِزْقًا حَسَنًا ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ(67) Lan saka wohing kurma lan anggur – saka ing kono sira bisa olèh sajeng sarta rijeki kang becik; sayekti, ing kono iku temen ana tandha tumrap wong-wong kang padha ngangen-angen |
وَأَوْحَىٰ رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمَّا يَعْرِشُونَ(68) Sarta Pangéranira aparing wewedhar marang tawon, sabda- Né: Sira gawéa omah ing gunung- gunung lan ing wit-witan apa déné ing yayasané |
ثُمَّ كُلِي مِن كُلِّ الثَّمَرَاتِ فَاسْلُكِي سُبُلَ رَبِّكِ ذُلُلًا ۚ يَخْرُجُ مِن بُطُونِهَا شَرَابٌ مُّخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ فِيهِ شِفَاءٌ لِّلنَّاسِ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ(69) Tumuli mamangana sira saka sarupaning wowohan, banjur lu- makua ing dadalané Pangéranira kalawan andhap asor. Saka ing wetengé metu ombèn-ombèné rupa- rupa warnané, ing kono ana tam- bané tumrap para manusa. Sayekti ing kono iku temen ana tandha tumrap wong-wong kang para mikir |
وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ ثُمَّ يَتَوَفَّاكُمْ ۚ وَمِنكُم مَّن يُرَدُّ إِلَىٰ أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَيْ لَا يَعْلَمَ بَعْدَ عِلْمٍ شَيْئًا ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ قَدِيرٌ(70) Lan Allah iku wus anitahaké sira, tumuli Panjenengané agawé patinira, lan sawenèhira ana kang dibalèkaké marang asor-asoré pérangané umur, nganti ora weruh apa-apa sing mauné wis weruh; sayekti Allah iku Angudanèni, Kawasa |
وَاللَّهُ فَضَّلَ بَعْضَكُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ فِي الرِّزْقِ ۚ فَمَا الَّذِينَ فُضِّلُوا بِرَادِّي رِزْقِهِمْ عَلَىٰ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَهُمْ فِيهِ سَوَاءٌ ۚ أَفَبِنِعْمَةِ اللَّهِ يَجْحَدُونَ(71) Lan Allah iku angluwihaké sawenèhira angungkuli sawenéhé ing dalem prakara rijeki; ananging para kang padha diluwihaké, ora amèwèhaké rijekiné ma- rang apa kang kadarbé ing tangané tengen, kang supaya dhèwèké ka- bèh ing dalem prakara iku dadi padha; lah apa ta nugrahaning Allah dhèwèké padha angemohi |
وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا وَجَعَلَ لَكُم مِّنْ أَزْوَاجِكُم بَنِينَ وَحَفَدَةً وَرَزَقَكُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ ۚ أَفَبِالْبَاطِلِ يُؤْمِنُونَ وَبِنِعْمَتِ اللَّهِ هُمْ يَكْفُرُونَ(72) Lan Allah wus anggawèkaké jodho sira saka ing awakira, sarta amaringi sira anak lanang lan anak wadon saka ing bojonira, apa déné angrijekèni sira arupa barang kang becik-becik; apa ta marang barang goroh banjur padha angèstu sarta marang nugrahaning Allah padha angafiri |
وَيَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَمْلِكُ لَهُمْ رِزْقًا مِّنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ شَيْئًا وَلَا يَسْتَطِيعُونَ(73) Lan dhèwèké padha ngawu- lani saliyané Allah, kang babar pisan ora angawasani rijeki tumrap dhèwèké saka ing langit-langit lan bumi sarta ora bisa apa-apa |
فَلَا تَضْرِبُوا لِلَّهِ الْأَمْثَالَ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ(74) Mulané aja sira padha agawé pipindhan tumrap ing Allah; sa- yekti Allah iku angudanèni lan sira iku padha ora weruh |
۞ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا عَبْدًا مَّمْلُوكًا لَّا يَقْدِرُ عَلَىٰ شَيْءٍ وَمَن رَّزَقْنَاهُ مِنَّا رِزْقًا حَسَنًا فَهُوَ يُنفِقُ مِنْهُ سِرًّا وَجَهْرًا ۖ هَلْ يَسْتَوُونَ ۚ الْحَمْدُ لِلَّهِ ۚ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ(75) Allah adamel pipindhan sa- wijining kawula tukon, darbèké sawijining wong ora duwé pangawasa apa-apa, sarta sawiji- ning wong, kang Ingsun paringi rijeki saka ngarsa-Ningsun rijeki kang becik, lah iku dhèwèké anan- jakaké kalawan sidheman sarta kalawan ngeblak; apa ta sakaroné iku padha? panga- lembana kagunganing Allah! Ana- nging sing akèh-akèh dhèwèké padha ora weruh |
وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَّجُلَيْنِ أَحَدُهُمَا أَبْكَمُ لَا يَقْدِرُ عَلَىٰ شَيْءٍ وَهُوَ كَلٌّ عَلَىٰ مَوْلَاهُ أَيْنَمَا يُوَجِّههُّ لَا يَأْتِ بِخَيْرٍ ۖ هَلْ يَسْتَوِي هُوَ وَمَن يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ ۙ وَهُوَ عَلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ(76) Lan Allah agawé pipindhan wong lanang loro: kang siji bisu, ora bisa apa-apa lan dhèwèké dadi gawéning bandarané; dhèwèké dikongkon menyang ngendia baé, ora ngolèhaké becik; apa ta kena dianggep padha dhèwèké iku karo wong kang maréntahaké prakara kang ngadil sarta awaké manggon ing dalan kang bener |
وَلِلَّهِ غَيْبُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَمَا أَمْرُ السَّاعَةِ إِلَّا كَلَمْحِ الْبَصَرِ أَوْ هُوَ أَقْرَبُ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(77) Lan kagunganing Allah sa- sandining langit-langit lan bumi iku; wondéné prakara wayahé, iku mung prasasat kumedhèping mri- pat, utawa luwih cedhak; sayekti Allah iku marang samubarang kawasa |
وَاللَّهُ أَخْرَجَكُم مِّن بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ لَا تَعْلَمُونَ شَيْئًا وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ ۙ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(78) Lan Allah iku anglairaké sira saka ing guwagarbaning para biyungira – sira ora weruh barang- barang – sarta Panjenengané mari- ngi pangrungu lan pandeleng apa déné ati marang sira, supaya sira padha atur panuwun |
أَلَمْ يَرَوْا إِلَى الطَّيْرِ مُسَخَّرَاتٍ فِي جَوِّ السَّمَاءِ مَا يُمْسِكُهُنَّ إِلَّا اللَّهُ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ(79) Apa padha ora andeleng ma- rang manuk kang katetep ana ing tengahing awang-awang? Iku ora ana kang bisa nahan kajaba Allah; sayekti, ing kono iku ana tandha- tandha tumrap wong kang padha angèstu |
وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُم مِّن بُيُوتِكُمْ سَكَنًا وَجَعَلَ لَكُم مِّن جُلُودِ الْأَنْعَامِ بُيُوتًا تَسْتَخِفُّونَهَا يَوْمَ ظَعْنِكُمْ وَيَوْمَ إِقَامَتِكُمْ ۙ وَمِنْ أَصْوَافِهَا وَأَوْبَارِهَا وَأَشْعَارِهَا أَثَاثًا وَمَتَاعًا إِلَىٰ حِينٍ(80) Lan Allah wus andadékaké omah-omahira minangka padunu- ngan tumrap ing sira sarta andadèkaké walulanging raja-kaya minangka omah tumrap ing sira, kang ènthèng gawan-gawanané ing dina lunganira lan ing dina lèrè- nira, apa déné wuluné lan wuluné lembut sarta rambuté minangka re- rengganing omah tuwin pasadhi- yan sawatara mangsa |
وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُم مِّمَّا خَلَقَ ظِلَالًا وَجَعَلَ لَكُم مِّنَ الْجِبَالِ أَكْنَانًا وَجَعَلَ لَكُمْ سَرَابِيلَ تَقِيكُمُ الْحَرَّ وَسَرَابِيلَ تَقِيكُم بَأْسَكُمْ ۚ كَذَٰلِكَ يُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْلِمُونَ(81) Lan Allah wus andadèk- aké apa kang wus Katitahaké minangka pangéyuban tumrap ing sira sarta wus andadèkaké gunung-gunung minangka pa- ngungsèn tumrap ing sira, apa déné wus aparing sasandhangan marang sira minangka pangreksanira saka ing panas lan manèh anggon- anggon minangka pangreksanira perang- ira; kaya mangkono anggoné Panjenengané anyampurnakaké nugrahané marang sira, supaya sira padha sumaraha |
فَإِن تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَيْكَ الْبَلَاغُ الْمُبِينُ(82) Nanging manawa dhèwèké padha mléngos, lah sasangganira iku mung anekakaké kalawan terang |
يَعْرِفُونَ نِعْمَتَ اللَّهِ ثُمَّ يُنكِرُونَهَا وَأَكْثَرُهُمُ الْكَافِرُونَ(83) Dhèwèké padha meruhi nu- grahaning Allah, iku dhèwèké tumuli anyélaki, lan sing akèh padha ora atur panuwun |
وَيَوْمَ نَبْعَثُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيدًا ثُمَّ لَا يُؤْذَنُ لِلَّذِينَ كَفَرُوا وَلَا هُمْ يُسْتَعْتَبُونَ(84) Lan ing dinané Ingsun anju- menengaké sawijining saksi saka siji-sijining umat banjur ora ana idin diparingaké marang para kang padha kafir sarta ora padha rinilan nyuwun nugraha |
وَإِذَا رَأَى الَّذِينَ ظَلَمُوا الْعَذَابَ فَلَا يُخَفَّفُ عَنْهُمْ وَلَا هُمْ يُنظَرُونَ(85) Lan nalikané para kang padha atindak dudu andeleng siksa, lah ora bakal diènthèngaké tumrap dhèwèké lan ora bakal padha pinaringan sumené |
وَإِذَا رَأَى الَّذِينَ أَشْرَكُوا شُرَكَاءَهُمْ قَالُوا رَبَّنَا هَٰؤُلَاءِ شُرَكَاؤُنَا الَّذِينَ كُنَّا نَدْعُو مِن دُونِكَ ۖ فَأَلْقَوْا إِلَيْهِمُ الْقَوْلَ إِنَّكُمْ لَكَاذِبُونَ(86) Lan nalikané para kang padha anyakuthokaké padha andeleng sesembahan-sakuthoné, padha ca- lathu: Pangéran kawula, punika para sesembahan-sekuthon kawula, ingkang sami kawula sebut-sebut sanèsipun Tuwan. Ananging iku bakal padha awèh wangsulan marang dhèwèké: Sayekti kowé iku padha wong goroh |
وَأَلْقَوْا إِلَى اللَّهِ يَوْمَئِذٍ السَّلَمَ ۖ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَفْتَرُونَ(87) Lan ing dina iku dhèwèké bakal padha angunjukaké sumarah marang Allah; lan barang gawé-gawéné adaté, padha sirna saka ing dhèwèké |
الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَن سَبِيلِ اللَّهِ زِدْنَاهُمْ عَذَابًا فَوْقَ الْعَذَابِ بِمَا كَانُوا يُفْسِدُونَ(88) Para kang padha kafir sarta padha sumimpang saka dadalaning Allah, iku Ingsun bakal amuwuhi siksa ing siksané, amarga saka anggoné wus padha agawé wisuna |
وَيَوْمَ نَبْعَثُ فِي كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيدًا عَلَيْهِم مِّنْ أَنفُسِهِمْ ۖ وَجِئْنَا بِكَ شَهِيدًا عَلَىٰ هَٰؤُلَاءِ ۚ وَنَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ تِبْيَانًا لِّكُلِّ شَيْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَىٰ لِلْمُسْلِمِينَ(89) Lan ing dinané Ingsun bakal angadegaké sawijining saksi ing dalem siji-sijining umat tumrap marang umat iku, saka ing awaké dhéwé, sarta anekakaké sira minangka saksi tumrap marang iki – lan Ingsun wus anurunaké Kitab marang sira, anerangaké gamblang ing samuba- rang, apa déné minangka tuntunan sarta wilasa tuwin warta bubungah tumrap para sing padha sumarah |
۞ إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ وَإِيتَاءِ ذِي الْقُرْبَىٰ وَيَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنكَرِ وَالْبَغْيِ ۚ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ(90) Sayekti Allah aparéntah ing tindak adil sarta agawé becik tuwin wèwèh ing krabat, apa déné anyegah ing laku nistha lan tindak dudu sarta pambaléla; Pan- jenengané amituturi sira supaya sira padha éling |
وَأَوْفُوا بِعَهْدِ اللَّهِ إِذَا عَاهَدتُّمْ وَلَا تَنقُضُوا الْأَيْمَانَ بَعْدَ تَوْكِيدِهَا وَقَدْ جَعَلْتُمُ اللَّهَ عَلَيْكُمْ كَفِيلًا ۚ إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ(91) Lan padha nuhonana janji- ning Allah samangsa sira janji sarta aja padha angudhari sumpah sawisé iku dikukuhaké, lan temen sira wus anjumenengaké Allah minangka tanggungan ingatasé sira; sayekti Allah angudanèni apa panggawénira |
وَلَا تَكُونُوا كَالَّتِي نَقَضَتْ غَزْلَهَا مِن بَعْدِ قُوَّةٍ أَنكَاثًا تَتَّخِذُونَ أَيْمَانَكُمْ دَخَلًا بَيْنَكُمْ أَن تَكُونَ أُمَّةٌ هِيَ أَرْبَىٰ مِنْ أُمَّةٍ ۚ إِنَّمَا يَبْلُوكُمُ اللَّهُ بِهِ ۚ وَلَيُبَيِّنَنَّ لَكُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مَا كُنتُمْ فِيهِ تَخْتَلِفُونَ(92) Lan aja sira dadi kaya wong wadon kang angudhari benangé ing sawisé dadi kukuh, padha bodhol. Sira padha angalap supatanira minangka sarananing palacidra ing antaranira, amarga umat luwih akèh cacahé tinimbang umat . Asarana iku Allah mung anyoba sira; lan temen, ing dina kiyamat Panjenengané bakal anerangaké marang sira barang kang ing kono sira padha sulaya |
وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَعَلَكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلَٰكِن يُضِلُّ مَن يَشَاءُ وَيَهْدِي مَن يَشَاءُ ۚ وَلَتُسْأَلُنَّ عَمَّا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ(93) Lan lamun Allah angarsakna amasthi Panjenengané andadékaké sira dadi umat sawiji, ananging Panjenengané anasaraké sapa sing dadi karsa-Né sarta nuntun sapa sing dadi karsa-Né; lan sayekti sira bakal padha dinangu prakara saba- rang kang padha sira lakoni |
وَلَا تَتَّخِذُوا أَيْمَانَكُمْ دَخَلًا بَيْنَكُمْ فَتَزِلَّ قَدَمٌ بَعْدَ ثُبُوتِهَا وَتَذُوقُوا السُّوءَ بِمَا صَدَدتُّمْ عَن سَبِيلِ اللَّهِ ۖ وَلَكُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ(94) Lan aja sira padha angalap supatanira minangka sarananing palacidra ing antaranira, mundhak dalamakan keplèsèd sawisé ku- kuhé sarta sira angrasakaké alané, amarga saka anggonira padha su- mimpang saka dadalaning Allah, apa déné siksa gedhé bakal bagéanira |
وَلَا تَشْتَرُوا بِعَهْدِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِيلًا ۚ إِنَّمَا عِندَ اللَّهِ هُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ(95) Lan aja sira padha anampani pangaji sathithik ijolé janjining Allah; sayekti barang kang ana ing Allah iku luwih becik tumrap ing sira, lamun sira padha weruha |
مَا عِندَكُمْ يَنفَدُ ۖ وَمَا عِندَ اللَّهِ بَاقٍ ۗ وَلَنَجْزِيَنَّ الَّذِينَ صَبَرُوا أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ(96) Apa kang ana ing sira iku bisa entèk lan apa kang ana ing Allah iku lestari; lan sayekti temen Ingsun bakal aparing pituwasé para kang padha sabar karana banget beciké apa kang wus padha dilakoni |
مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِّن ذَكَرٍ أَوْ أُنثَىٰ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً ۖ وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ(97) Sapa sing nglakoni becik, apa wong lanang apa wong wadon sarta dhèwèké iku wong angèstu, amasthi temen dhèwèké bakal Ingsun dadèkaké urip kalawan urip kang becik, sarta temen bakal padha Ingsun paringi pituwasé karana banget beciké apa kang wus padha dilakoni |
فَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ(98) Mulané samangsa sira maca Quran lah nyuwuna ngayom ing Allah saka sétan kang kabendon |
إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطَانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ(99) Sayekti, dhèwèké iku ora kadunungan wisésa marang para kang padha angèstu sarta padha kumandel marang Pangérané |
إِنَّمَا سُلْطَانُهُ عَلَى الَّذِينَ يَتَوَلَّوْنَهُ وَالَّذِينَ هُم بِهِ مُشْرِكُونَ(100) Wewenangé mung marang para kang padha amawongmitra dhèwèké sarta para kang padha anyakuthokaké Panjenengané ing liyané |
وَإِذَا بَدَّلْنَا آيَةً مَّكَانَ آيَةٍ ۙ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُنَزِّلُ قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مُفْتَرٍ ۚ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ(101) Lan samangsa Ingsun anya- lini timbalan kalawan timbalan – lan Allah iku luwih wikan marang apa kang Diturunaké – dhèwèké padha cala- thu: Kowé iku mung tukang gawé gogorohan baé. O, akèh-akèhé dhèwèké padha ora weruh |
قُلْ نَزَّلَهُ رُوحُ الْقُدُسِ مِن رَّبِّكَ بِالْحَقِّ لِيُثَبِّتَ الَّذِينَ آمَنُوا وَهُدًى وَبُشْرَىٰ لِلْمُسْلِمِينَ(102) Calathua: Ruh Suci wus anurunaké iku saka Pangéranira kalawan yakti, supaya aneguhaké para kang padha angèstu, sarta minangka tuntunan tuwin warta bubungah tumrap para sing padha sumarah |
وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ ۗ لِّسَانُ الَّذِي يُلْحِدُونَ إِلَيْهِ أَعْجَمِيٌّ وَهَٰذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُّبِينٌ(103) Lan sayekti temen Ingsun angudanèni, manawa dhèwèké pa- dha calathu: Sing mulang dhèwèké mung uwong baé. Basané wong kang tinarka iku kasar, mangka iki basa Arab kang gamblang |
إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ لَا يَهْدِيهِمُ اللَّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(104) Sayekti, para kang padha ora angèstu ing timbalan-tim- balaning Allah, iku Allah ora bakal nuntun lan bakal padha olèh siksa kang nglarani |
إِنَّمَا يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْكَاذِبُونَ(105) Mung para kang padha ora angèstu ing timbalan-timbalaning Allah kang agawé-gawé goroh, lan dhèwèké iku padha wong goroh |
مَن كَفَرَ بِاللَّهِ مِن بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ وَلَٰكِن مَّن شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْرًا فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِّنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ(106) Sapa sing kafir ing Allah sawisé iman, dudu kang pineksa kang sarta atiné anteng karana iman, ananging wong kang ame- ngani dhadha ing kakafiran lah iki kang padha katiban be- bendu saka ing Allah, sarta bakal olèh siksa kang gedhé |
ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا عَلَى الْآخِرَةِ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ(107) Mangkono iku amarga saka anggoné padha dhemen kauripan donya angungkuli akhirat, sarta amarga Allah iku ora anuntun wong kang padha kafir |
أُولَٰئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ(108) Iki para kang padha wus diecap déning Allah ati-atiné lan pangrunguné sarta pandeleng- pandelengé, lan iki wong kang padha léna |
لَا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْخَاسِرُونَ(109) Wis ora kena ora, ana ing akhirat dhèwèké iku wong kang padha kapitunan |
ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ هَاجَرُوا مِن بَعْدِ مَا فُتِنُوا ثُمَّ جَاهَدُوا وَصَبَرُوا إِنَّ رَبَّكَ مِن بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ(110) Tumuli, sayekti Pangéranira – tumrap para kang padha ngili ing sawisé padha kinuya-kuya, banjur padha nyrem- peng A sarta padha tahan – sayekti, Pangéranira, ing sawisé iku, temen Aparamarta, Mahaasih |
۞ يَوْمَ تَأْتِي كُلُّ نَفْسٍ تُجَادِلُ عَن نَّفْسِهَا وَتُوَفَّىٰ كُلُّ نَفْسٍ مَّا عَمِلَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ(111) dina, kang ing kono siji-sijining jiwa bakal maju ambélani atur tumrap awaké dhéwé, lan siji- sijining jiwa tampa pituwas ganep apa kang wis padha dilakoni, sarta dhèwèké ora bakal padha dianiaya |
وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا قَرْيَةً كَانَتْ آمِنَةً مُّطْمَئِنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِّن كُلِّ مَكَانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَالْخَوْفِ بِمَا كَانُوا يَصْنَعُونَ(112) Lan Allah agawé pipindhan sawijining kutha kang raharja, tentrem, kang rijekiné muwah- muwuh teka mrono saka ngendi- endi panggonan; ananging iku ora atur panuwun marang nugrahaning Allah; mulané Allah angicipaké iku ing luwé lan wedi kang abanget, amarga saka barang kang wus padha ditindakaké |
وَلَقَدْ جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِّنْهُمْ فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ وَهُمْ ظَالِمُونَ(113) Lan sayekti, temen sawiji- ning Utusan, unusan saka dhèwèké, ananging iku dhèwèké padha anggorohaké, mulané siksa tumiba marang dhèwèké, sajroné padha atindak dudu |
فَكُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ حَلَالًا طَيِّبًا وَاشْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ(114) Mulané padha mangana rejeki paparingé Allah marang sira, kang dikenakaké, kang becik, sarta padha atura panuwun marang nugrahaning Allah, manawa sira padha ngawulani Panjenengané |
إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِيرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ ۖ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(115) Panjenengané mung angla- rangi bathang tumrapé sira, lan getih sarta daging cèlèng apa déné sabarang kang kalawan anyebut saliyané Allaha, ananging sapa sing kepèpèd, ora karana kapéngin, lan ora angliwati wates,b lah sayekti Allah iku Aparamarta, Mahaasih |
وَلَا تَقُولُوا لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَٰذَا حَلَالٌ وَهَٰذَا حَرَامٌ لِّتَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ ۚ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لَا يُفْلِحُونَ(116) Lan aja padha anyalathok- aké goroh karana sapangucapé lisanira, : Iki kena lan iki ora kena, pamrihé padha agawé-gawé goroh tumrap Allah; sayekti, para kang padha agawé- gawé goroh tumrap marang Allah, ora bakal begja |
مَتَاعٌ قَلِيلٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(117) Kabungahan sathithik, lan dhèwèké bakal olèh siksa kang nglarani |
وَعَلَى الَّذِينَ هَادُوا حَرَّمْنَا مَا قَصَصْنَا عَلَيْكَ مِن قَبْلُ ۖ وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِن كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ(118) Lan tumrap para kang padha Yahudi Ingsun anglarangi apa kang wus Ingsun caritakaké marang sira ing biyèna, lan Ingsun ora anganiaya dhèwèké, ananging dhèwèké kang padha anganiaya awaké dhéwé |
ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ عَمِلُوا السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابُوا مِن بَعْدِ ذَٰلِكَ وَأَصْلَحُوا إِنَّ رَبَّكَ مِن بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ(119) Banjuré, sayekti Pangéran- ira – tumrap para kang padha ang- lakoni ala marga saka ora ngerti- , ing sawisé iku banjur tobat sarta ambecikaké lakuné – sayekti Pangéranira, ing sawisé iku, temen Aparamarta, Mahaasih |
إِنَّ إِبْرَاهِيمَ كَانَ أُمَّةً قَانِتًا لِّلَّهِ حَنِيفًا وَلَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكِينَ(120) Sayekti, Ibrahim iku sawiji- ning panutan, ambangun turut ing Allah, tulus, sarta dudu èwoné para kang-manembah-pangéran akèh |
شَاكِرًا لِّأَنْعُمِهِ ۚ اجْتَبَاهُ وَهَدَاهُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ(121) Weruh ing panarima marang nugraha-Né; Panjenengané wus amething dhèwèké sarta nuntun dhèwèké marang dalan kang bener |
وَآتَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَإِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ(122) Lan Ingsun wus aparing becik marang dhèwèké ana ing donya, sarta sayekti, ana ing akhi- rat, dhèwèké temen èwoné para wong becik |
ثُمَّ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا ۖ وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ(123) Banjur Ingsun aparing we- wedhar marang sira, angandika: Mituruta agamané Ibrahim, wong kang tulus, lan dudu èwoné para manembah-pangéran akèh |
إِنَّمَا جُعِلَ السَّبْتُ عَلَى الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِيهِ ۚ وَإِنَّ رَبَّكَ لَيَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ(124) Sabbat iku dianakaké mung tumrap para kang padha sulaya ing dalem prakara iku; lan sayekti, Pangéranira, ing dina kiyamat, temen bakal amancasi antarané dhèwèké, tumrap prakara kang ing kono dhèwèké padha sulaya |
ادْعُ إِلَىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ ۖ وَجَادِلْهُم بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ ۚ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِ ۖ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ(125) Angajaka marang dadala- ning Pangéranira kalawan kawi- caksanan sarta pitutur becik apa déné papadon karo dhèwèké kalawan laku kang luwih becik; sayekti Pangéranira iku luwih ngudanèni marang sapa kang sasar saka ing dadalan-É, sarta Panjene- ngané luwih ngudanèni marang wong kang padha miturut ing dalan bener |
وَإِنْ عَاقَبْتُمْ فَعَاقِبُوا بِمِثْلِ مَا عُوقِبْتُم بِهِ ۖ وَلَئِن صَبَرْتُمْ لَهُوَ خَيْرٌ لِّلصَّابِرِينَ(126) Lan manawa genti gilirira, lah sira amalesa kalawan satim- bangé, apa kang ditandukaké ma- rang sira; ananging manawa sira sabar, temen iku luwih becik tumrap para kang padha sabar |
وَاصْبِرْ وَمَا صَبْرُكَ إِلَّا بِاللَّهِ ۚ وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَلَا تَكُ فِي ضَيْقٍ مِّمَّا يَمْكُرُونَ(127) Lan di sabar, sarta sabarira iku ora liya kajaba kalawan Allah, tuwin aja sira susah prakara dhèwèké, apa déné aja sira judheg ing ati saka ing anggoné padha ngrancang paékan |
إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوا وَّالَّذِينَ هُم مُّحْسِنُونَ(128) Sayekti, Allah iku anyartani para kang padha prayitna sarta para kang padha agawé becik |
Ahmed Al Ajmy
Bandar Balila
Khalid Al Jalil
Saad Al Ghamdi
Saud Al Shuraim
Abdul Basit
Abdul Rashid Sufi
Abdullah Basfar
Abdullah Al Juhani
Fares Abbad
Maher Al Muaiqly
Al Minshawi
Al Hosary
Mishari Al-afasi
Yasser Al Dosari
