Ali İmran suresi 12 ayet | İnkar edenlere: "Yenileceksiniz, toplanıp cehenneme sürüleceksiniz, orası ne kötü döşektir" de.

Âyet-i kerîmenin iniş sebeplerinden biri şöyledir:

Allah Resûlü ( s.a.s. ), Bedir savaşında Mekke müşriklerini mağlûp edince Medineli yahudiler: “ Vallahi bu bize Hz. Mûsâ’nın müjdelediği ve kitabımızda özelliklerini bulmakta olduğumuz, sancağı asla yere düşmeyecek olan ümmî peygamberdir ” deyip onu tasdik etmek ve ona tâbi olmak istediler. Ancak içlerinden bazısı: “ Hele durun bakalım, acele etmiyelim. Bir ikinci savaşını görelim ” dediler. Fakat Uhud savaşında Hz. Peygamber’in ashâbı bozguna uğrayıp sancakları yere düşünce aralarında tekrar konuştular ve: “ Hayır, vallahi bu o değilmiş ” dediler. Bedbahtlığı tercih ederek müslüman olmadılar. Üstelik Peygamber ( s.a.s. ) ile yapmış oldukları ve henüz süresi dolmamış olan antlaşmayı da bozdular. İçlerinden Ka‘b b. Eşref altmış atlıyla birlikte Mekke müşriklerine, Ebu Süfyan ve arkadaşlarına varıp onları tebrik ettiler. Güçlerini birleştirmeyi teklif edip: “ Sözümüz bir olsun ” dediler, sonra da Medine’ye döndüler. İşte bu hâdise üzerine bu âyet-i kerîme nâzil oldu. ( Vâhidî, Esbâbu’n-nüzûl, s. 100 )

İniş sebebinin bu ve benzeri hâdiselerin olması mümkün olmakla birlikte âyet, indiği dönemdeki ve ondan sonra gelecek tüm inkârcılara, mutlaka mağlup olacaklarını, bundan daha fenâsı, dünyada küfürde birleştikleri gibi âhirette de çok berbat bir yatak olan cehenneme topluca sürüleceklerini haber veren bu gerçeği tekitli bir şekilde ilan etmektedir.

Âyetteki, “ Yakında mağlûp edileceksiniz ” ifadesi, yakın zamanda vuku bulacak bir olayı haber vermektedir. Bu, Kur’an’ın istikbâle dâir verdiği haberlerle ilgili bir mûcizedir. Nitekim bu mûcize gerçekleşmiş, kısa bir süre sonra İslâm düşmanları kesin bir yenilgiye uğramışlardır. Bunlardan Mekke müşrikleri ancak Mekke’nin fethine kadar direnebilmişler, sonra teslim olmak durumunda kalmışlardır. Medine’deki yahudi kabileleri ise müslümanlarla yaptıkları antlaşmaları ihlâl durumlarına göre değişik muamelelere tâbi tutulmuşlar, Peygamber Efendimiz henüz hayatta iken Medine ve çevresindeki tesir ve hâkimiyetlerini tamamen kaybetmişlerdir.

Gelen âyette ise ilâhî kudretin, kâfirleri mağlup edip mü’minleri zafere eriştiren tecellilerinden birine yer verilir: 

قل للذين كفروا ستغلبون وتحشرون إلى جهنم وبئس المهاد