Araf suresi 197 ayet | "O'nu bırakıp da taptıklarınız, kendilerine yardım edemezler ki size yardım etsinler."

Putlar, kendilerine yalvaranlara yardım edebilmeyi bir tarafa bırakalım, bizzat kendilerine yardım edebilecek ve kendilerinden zararı giderebilecek güçleri bile yoktur. İster hidâyet talebiyle, ister herhangi bir yardım talebiyle olsun, bırakın gereğini yerine getirmelerini, yapılan duaları işitmekten bile acizdirler.

198. âyetin “ Onların sana baktıklarını sanırsın, oysa görmezler ” kısmına iki farklı mâna verilebilir:

Birincisi; müşrikler putlarına kıymetli taşlardan, parlak ve ışık saçan mücevherlerden gözler takar ve onları baktığı şeye doğru gözbebeğini çeviren kişi gibi şekillendirirlerdi. Dolayısıyla buradaki görme baş gözüyle görme olup, hitap, müşriklerin her birinedir. Yani sen bakınca putların sana doğru bakan kimselere benzediğini görürsün; halbuki onlar görmeye güç yetiremezler. Böylece putların işitmekten âciz oldukları belirtildikten sonra görmekten de âciz oldukları ifade edilmiştir.

İkincisi; burada hitap Resûlullah ( s.a.s. )’e yapılmıştır. Buna göre mâna şöyle olur: “ Ey Rasûlüm! Müşriklerin sana baş gözleriyle baktıklarını görürsün. Fakat onlar basîretleriyle senin hakikatini göremez, seni olduğun gibi fark edemezler. Gerçekte onlar senden çok uzaktırlar. Fakat iman edip peygamberliğini kabul ettikleri takdirde, basîretleri açılır ve bu uzaklık yerini yakınlığa bırakır. ”

Peygamberin hakikatini basîret gözüyle görmenin mânasını anlamaya yardımcı olacak şu kıssa çok ibretlidir: Sultan Mahmûd Gazi, şeyh Ebü’l-Hasan Harakânî ( k.s. )’u ziyarete vardı. Bir müddet oturduktan sonra şeyhe:

“ –Bâyezîd-i Bistâmî hakkında ne buyurursun? ” diye sordu. Şeyh Harakânî:

“ –O öyle bir adamdır ki onu gören doğru yola ve apaçık bir saadete erer ” diye cevap verdi. Sultan Mahmûd:

“ –Bu nasıl mümkün olabilir? Ebû Cehil, Resûlullah ( s.a.s. )’i gördüğü halde ebedî saadete ulaşamadı ve şekavetten kurtulamadı ” diye itirazda bulundu. Buna karşılık Ebü’l-Hasan:

“ –Ebû Cehil, Resûlullah ( s.a.v. )’i görmedi. O sadece Ebû Talib’in yetimi Abdullah’ın oğlu Muhammed’i gördü. Eğer Resûlullah’ı görseydi şekavetten kurtulur, saadete nâil olurdu ” diye cevap verdi, bu âyeti okudu ve: “ Baş gözüyle bakmak, bu saadete ulaşmak için yetmez. Bilakis bunun için sır ve kalb gözüyle bakmak gerekir. İşte Bâyezîd’i kim bu gözle görürse saadete erer ” dedi. ( Bursevî, Rûhu’l-Beyân, III, 378 )

Gerçeği görüp ebedî saadete erişmenin yolu, Rabbimizin şu buyruklarını can kulağıyla dinleyip gereğini yapmaktır:

والذين تدعون من دونه لا يستطيعون نصركم ولا أنفسهم ينصرون