طس ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْقُرْآنِ وَكِتَابٍ مُّبِينٍ(1) Thaa Siiin. Iki ayat - ayate al-Qur’an iya kitabe Allah kang cetha (anggone nerangake ala lan becik) |
هُدًى وَبُشْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ(2) Minangka dadi pitedah lan bebungah marang para wong angestu |
الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُم بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ(3) Yaiku wong - wong kang padh anglakoni shalat sarta aweh zakat, apadene yakin ing tembe bakal ana dina Qiyamat lan akherat |
إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ زَيَّنَّا لَهُمْ أَعْمَالَهُمْ فَهُمْ يَعْمَهُونَ(4) Satemene wong - wong kang padha ora iman menyang bakal anane dina Qiyamat lan Akherat, iuk padha Ingsun pesthi dhemen marang tindak ala, mulane banjur padha bingung |
أُولَٰئِكَ الَّذِينَ لَهُمْ سُوءُ الْعَذَابِ وَهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ(5) Wong kang mengkono mau padha pikantuk siksa kang ala lan abot ana ing donya, dene besuk ana ing akherat padha luwih kapitunan |
وَإِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِن لَّدُنْ حَكِيمٍ عَلِيمٍ(6) (Muhammad) Satemene sira wis diparingi al-Qur’an saka ngarsane Allah kang Maha WIcaksana sarta Ngudaneni |
إِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِأَهْلِهِ إِنِّي آنَسْتُ نَارًا سَآتِيكُم مِّنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ آتِيكُم بِشِهَابٍ قَبَسٍ لَّعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ(7) (Muhammad) sira nyritakna lelakone Musa, nalika ana ing ngalas wayah wengi, mituturi (ngendikani) marang garwane, "Ingsun sumurup geni, sira lerena ana kene dhisik Ingsun arep marani geni kae, bokmenawa baliningsun bakal pikantuk warta pitedah dalan bener, utawa pikantuk obor kang murub, supaya kena sira anggo gegeni |
فَلَمَّا جَاءَهَا نُودِيَ أَن بُورِكَ مَن فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا وَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ(8) Bareng Musa wis tekan ing panggonan geni, didhawuhi dening Allah, pangandikane, berkahing Allah dhumawaha marang Musa kang ana ing sajrone geni, lan marang para malaikat kang ana ing sakiwa tengene. Maha Suci Allah Pangerane wong ngalam kabeh |
يَا مُوسَىٰ إِنَّهُ أَنَا اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ(9) Musa, sumurupa, satemene Ingsun iki Allah Kang Maha Mulya tur Maha Wicaksana |
وَأَلْقِ عَصَاكَ ۚ فَلَمَّا رَآهَا تَهْتَزُّ كَأَنَّهَا جَانٌّ وَلَّىٰ مُدْبِرًا وَلَمْ يُعَقِّبْ ۚ يَا مُوسَىٰ لَا تَخَفْ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ الْمُرْسَلُونَ(10) Lan tekenira iku sira uncalna. Bareng Musa wis nguncalake tekene kaget lan gumeter sumurp tekene dadi ula kang galak. Musa mungkur lumayu tanpa noleh. Allah ngendika, "He Musa sira aja wedi. para Utusaningsnu ana ngarsaningsun tanpa kuwatir lan ora wedi apa - apa |
إِلَّا مَن ظَلَمَ ثُمَّ بَدَّلَ حُسْنًا بَعْدَ سُوءٍ فَإِنِّي غَفُورٌ رَّحِيمٌ(11) Kajaba wong kang nganiaya (duraka) nanging banjur padha tobat, sarta banjur ngijoli tumindake ala kanthi kabecikan, iku naliknae rumangsa kaluputan, duwe wedi. Satemene Ingsun iki Maha Pangapura tur Maha Asih |
وَأَدْخِلْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ ۖ فِي تِسْعِ آيَاتٍ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَقَوْمِهِ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ(12) Lan epek - epekira lebokna ing klambi, nuli wetokna, mesthi dadi putih, dudu putihe belang, (nanging mencorong amblerengi). Saiki sira mangkata, nemonanan lan nerang - nerangna Fir’aun sawadyabalane, kanthi tandha yekti kaelokan sangang werna klebu loro iki, awit Fir’aun sawadyabalane iku klebu wong duraka (fasiq) |
فَلَمَّا جَاءَتْهُمْ آيَاتُنَا مُبْصِرَةً قَالُوا هَٰذَا سِحْرٌ مُّبِينٌ(13) Fir’aun sawadyabale bareng katekan tandha yektiningsun terang katon cetha, banjur padha ngucap mengkene, "Kaelokan iki sihir kang cetha |
وَجَحَدُوا بِهَا وَاسْتَيْقَنَتْهَا أَنفُسُهُمْ ظُلْمًا وَعُلُوًّا ۚ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ(14) Lan padha maido (angas) marang tandha yekti mau, tur ing bathin dheweke wis sumurp cetha (menawa kaelokan iku temen saka Allah). Anggone maudo mau saking gumedhe, moh manut. Mara sira ndelenga kapriye kawusanane wong kang padha gawe kerusakan ana ing bumi |
وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ وَسُلَيْمَانَ عِلْمًا ۖ وَقَالَا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنَا عَلَىٰ كَثِيرٍ مِّنْ عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ(15) Lan yekti Ingsun wis maring kawruh marang Dawud lan Sulaiman, sakarone mau padha manglembana mengkene, "Sedaya pangalembana punika kagunganipun Allah, ingkang sampun paring kautaman dhumateng kawula, ngungkuli para kawulanipun pinten - pinten ingkang sami mukmin |
وَوَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُودَ ۖ وَقَالَ يَا أَيُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنَا مَنطِقَ الطَّيْرِ وَأُوتِينَا مِن كُلِّ شَيْءٍ ۖ إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ الْفَضْلُ الْمُبِينُ(16) Sulaiman anggenti kratone Dawud lan kenabiyane apadne kaweruhe, dumunung waris. Sulaiman paring pitutur mengkene, "He para manungsa, Ingsun iki terang nampa kanugrahane Allah, (yaiku kajaba ingsun anggenteni kraton lan kenabiyane mau), ingsun diparingi kawruh mangerti bahasaning manuk (lan kewan liya - liyane) lan uga diparingi kabeh kang diparingake marang para Nabi lan ratu". Sayekti iki temen lubering paparing kang tetela |
وَحُشِرَ لِسُلَيْمَانَ جُنُودُهُ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ وَالطَّيْرِ فَهُمْ يُوزَعُونَ(17) Nalika Sulaiman pepara, wadyabalane jin, manungsa lan liya - liyane padha dikumpulake, anggerbeg anggone pepara, sarta ditata ing panggedhene dhewe - dhewe |
حَتَّىٰ إِذَا أَتَوْا عَلَىٰ وَادِ النَّمْلِ قَالَتْ نَمْلَةٌ يَا أَيُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَسَاكِنَكُمْ لَا يَحْطِمَنَّكُمْ سُلَيْمَانُ وَجُنُودُهُ وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ(18) Bareng Sulaiman tekan ing jurang negarane semut, ing kono ratune semut (kang jeneng raja Jurma) animbali para semut, "He para semut, sira padha mlebuwa ing lengira dhewe - dhewe aja nganti kepidak ing Sulaiman utawa para wadyabalane, awit saka dene saking cilikira, kang ngidak nganti ora kerasa |
فَتَبَسَّمَ ضَاحِكًا مِّن قَوْلِهَا وَقَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَىٰ وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَدْخِلْنِي بِرَحْمَتِكَ فِي عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ(19) Sulaiman krungu (pangundange raja Jurma) mau mesem, banjur munjuk ing Allah, "Dhuh Pangeran kawula, mugi Panjenengan maringi ilham supados kawula saged syukur dhumateng peparingin kabingahan dhumateng kawula, punapa dene mugi saged nindakaken pendamel sae, kados ingkang dados paringipun kersa Panjejengan, saha mugi Panjenengan lebetaken para kawula Panjenengan ingkang sae - sae, tuwuh saking sih panarima Panjenengan |
وَتَفَقَّدَ الطَّيْرَ فَقَالَ مَا لِيَ لَا أَرَى الْهُدْهُدَ أَمْ كَانَ مِنَ الْغَائِبِينَ(20) Ing sawijining dina Sulaiman goleki manuk Hud-hud (kuthilang utawa manuk platuk-bawang) nanging ora bisa ketemu, banjur dangu marang kang padha ngadhep, "Yagene wis sawatara dina ingsun ora sumurp kelanganku manuk, patute apa miruda?" (apa deweke pancen ora teka) |
لَأُعَذِّبَنَّهُ عَذَابًا شَدِيدًا أَوْ لَأَذْبَحَنَّهُ أَوْ لَيَأْتِيَنِّي بِسُلْطَانٍ مُّبِينٍ(21) (Mara padha golekana), menawa ketemu bakal ingsun patrapi kang abot, utawa bakal ingsun beleh, kajaba menawa ngaturake sebab anggone lunga mau |
فَمَكَثَ غَيْرَ بَعِيدٍ فَقَالَ أَحَطتُ بِمَا لَمْ تُحِطْ بِهِ وَجِئْتُكَ مِن سَبَإٍ بِنَبَإٍ يَقِينٍ(22) Ora antara suwe manuk (hud-hud) mau teka, (sowan ing Nabi Sulaiman) ature, "Kesah kit apunika angsal pawartos ingkang panjenengan dereng wuninga Kula dhateng saking negeri Sabaa’ angsal pawartos ingkang nyata |
إِنِّي وَجَدتُّ امْرَأَةً تَمْلِكُهُمْ وَأُوتِيَتْ مِن كُلِّ شَيْءٍ وَلَهَا عَرْشٌ عَظِيمٌ(23) Wonten ing Sabaa’ kita sumerep ratu esteri, (endahing warni, nama sang ratu Bilqis) punika ngratoni tiyang saisining negeri Sabaa’, gadhah sedaya kabetahaning ratu, sarta gadhah ngaras ageng |
وَجَدتُّهَا وَقَوْمَهَا يَسْجُدُونَ لِلشَّمْسِ مِن دُونِ اللَّهِ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ أَعْمَالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِيلِ فَهُمْ لَا يَهْتَدُونَ(24) Kula sumerep, sang ratu (Bilqies) dalah wadyabalanipun sami Mangeran sanesipun Allah, inggih punika sami manembah surya, syetan anggodha dhateng sang ratu. Mila sami remen anglampahi awon, Wasana sami kapepetan marginipun kawilujengan dados boten sami angsal pitedah |
أَلَّا يَسْجُدُوا لِلَّهِ الَّذِي يُخْرِجُ الْخَبْءَ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَيَعْلَمُ مَا تُخْفُونَ وَمَا تُعْلِنُونَ(25) Mila syetan wau anggodha, supados sang ratu Bilqis wau sampun ngantos sujud ing Allah, ingkang ngedalaken simpenan ingkang wonten ing langit lan bumi, sarta nguningani sadaya perkawis ingkang dipun simpen lan dipun lahiraken |
اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ ۩(26) Allah punika Pangeran ingkang sejati, boten wonten sesembahan kaliyan leres, kajawi namung Allah, Pangeranipun ’Arsy ingkang Agung |
۞ قَالَ سَنَنظُرُ أَصَدَقْتَ أَمْ كُنتَ مِنَ الْكَاذِبِينَ(27) Sulaiman paring wangsulan, "Iya, Ingsun bakal deleng nyatane aturira iku teman apa goroh |
اذْهَب بِّكِتَابِي هَٰذَا فَأَلْقِهْ إِلَيْهِمْ ثُمَّ تَوَلَّ عَنْهُمْ فَانظُرْ مَاذَا يَرْجِعُونَ(28) Saiki sira mangkata menyang negara Sabaa’, mundhi layang ingsun iki, paringna marang ratu Bilqis, tumuli balia, saka kana, nuli ngrungok - ngrungokna anggone bakal mangsuli (manuk ngistokake dhawuh) |
قَالَتْ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ إِنِّي أُلْقِيَ إِلَيَّ كِتَابٌ كَرِيمٌ(29) (Sang ratu Balqis bareng pirsa ana layang kang tumiba saka ing dhuwur kang digawa dening manuk) banjur paring dhawuh, "He para punggawa, iki ingsun tampa layang tiban kang nganggo cap"(iki wujude, mara padha delengen) |
إِنَّهُ مِن سُلَيْمَانَ وَإِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ(30) (Bareng layang mau dibukak), unine mengkene, "Layang iki saka Sulaiman (tumekaa marang sang ratu Bilqis ing negara Sabaa’)" klawan nyebut Asma Allah Kang Maha Welas sarta Maha Asih |
أَلَّا تَعْلُوا عَلَيَّ وَأْتُونِي مُسْلِمِينَ(31) (Surasane layang: Ratu Bulqis) sira aja kumaluhur ora gelem ngestokake marang ingsun, mulane satampane layang iki, sira banjur sowana marang ingsun mlebu agama Islam, dalah sawadya balanira |
قَالَتْ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ أَفْتُونِي فِي أَمْرِي مَا كُنتُ قَاطِعَةً أَمْرًا حَتَّىٰ تَشْهَدُونِ(32) (Sang Ratu Bilqis bareng mireng surasane layang mau) banjur dhawuh, "He para punggawa, kepriye kang padha dadi aturrira perkara kelakon iki. Ingsun ora nemtokake kang bakal ingsun tindakake, ngenteni panemunira |
قَالُوا نَحْنُ أُولُو قُوَّةٍ وَأُولُو بَأْسٍ شَدِيدٍ وَالْأَمْرُ إِلَيْكِ فَانظُرِي مَاذَا تَأْمُرِينَ(33) (Para punggawa) padha matur, "Kita punika sami gagah perkosa sugih bala, mirantos ing dedamel, tur sami kendel - kendel, sakersanipyn sang ratu sendika nindakake, boten langkung namung sami cumadhong dhawuh |
قَالَتْ إِنَّ الْمُلُوكَ إِذَا دَخَلُوا قَرْيَةً أَفْسَدُوهَا وَجَعَلُوا أَعِزَّةَ أَهْلِهَا أَذِلَّةً ۖ وَكَذَٰلِكَ يَفْعَلُونَ(34) (Sang ratu Bilqis) dhawuh, "Para ratu iku menawa nglurug, nganti mlebu ing negara, mesthi ngrusakake negara, sarta panggedhene negara kono padha digawe asor, wis mengkono iku pengadate tindake para ratu |
وَإِنِّي مُرْسِلَةٌ إِلَيْهِم بِهَدِيَّةٍ فَنَاظِرَةٌ بِمَ يَرْجِعُ الْمُرْسَلُونَ(35) Saiki kersaningsun mengkene, Ingsun utusan arep nyahosi pisungsung marang Sulaiman, lan ingsun ngenteni sabaline utusan mau. (kepriye mungguh keterangan pisungsung mau apa ditampik apa ditampa) |
فَلَمَّا جَاءَ سُلَيْمَانَ قَالَ أَتُمِدُّونَنِ بِمَالٍ فَمَا آتَانِيَ اللَّهُ خَيْرٌ مِّمَّا آتَاكُم بَلْ أَنتُم بِهَدِيَّتِكُمْ تَفْرَحُونَ(36) (Manuk mau bareng wis sumurup mangkate utusan, banjur miber mulih, nyahosi pirsa marang Sulaiman). Bareng utusane sang ratu Bilqis wis sowan ing Sulaiman, nyahosake pisungsung, Sulaiman dhawuh, "Yagene gustinira teka kudu ngurugi bandha marang ingsun? (iku dudu kersaningsun). Gustinira mesthi gedhe atine dene bisa ngurugi bandha, sumurupa, peparinge Allah marang Ingsun luwih becik lan luwih akeh, ngungkuli pisungsunge gustinira tikel pirang - pirang |
ارْجِعْ إِلَيْهِمْ فَلَنَأْتِيَنَّهُم بِجُنُودٍ لَّا قِبَلَ لَهُم بِهَا وَلَنُخْرِجَنَّهُم مِّنْهَا أَذِلَّةً وَهُمْ صَاغِرُونَ(37) Sira muliha, (lan matura marang gustimu menawa kesuwen anggone sowan perlu mlebu agama Islam) mesthi ingsun lurugi wadyabala kang tanpa wilangan. Dene gustinira lan wong saisine negara ing Sabaa’ bakal ingsun tundhungi lan ingsun siya - siya. Para panggedhe ingsun copoti dadi wong cilik. (Satemene Utusan ing Sabaa’ ngaturake oleh - oleh anggone diutus, sang ratu Bilqis banjur dandan mangkat sowan marang Nabi Sulaiman) |
قَالَ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ أَيُّكُمْ يَأْتِينِي بِعَرْشِهَا قَبْلَ أَن يَأْتُونِي مُسْلِمِينَ(38) (Sapungkure utusan ing Sabaa’) Sulaiman dhawuh, "He para kawulaningsun, apa sira bisa anjupuk singgasanane mrene, sadurunge deweke teka mrene, kelawan sumarah mlebu agama Islam |
قَالَ عِفْرِيتٌ مِّنَ الْجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن تَقُومَ مِن مَّقَامِكَ ۖ وَإِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ(39) Sawenehing jin keliwat kendel matur, "Kula punika gagah perkosa tur mitadosi, kula sagah andhatengaken (arasy-ipun ratu Bilqis) mriki, saderengipun sang nata jengkar saking pasekawan". lan kula punika (para jin) kiat lan saget dipun percados |
قَالَ الَّذِي عِندَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ ۚ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِندَهُ قَالَ هَٰذَا مِن فَضْلِ رَبِّي لِيَبْلُوَنِي أَأَشْكُرُ أَمْ أَكْفُرُ ۖ وَمَن شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ ۖ وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيٌّ كَرِيمٌ(40) Kang kadunungan ilmu kitab matur mengkene, "Kula sagah andhatengaken punika mriki saderengipun sang nata kedep". Sanalika Sulaiman mirsani (Arsye ratu Bilqis) wis ana ngarsane. Banjur dhawuh, "Kang mengkene iki tetla saka sih kanugrahane Allah Pangeraningsun, kanggo nyoba marang ingsun, apa syukur marang Allah, apa ora. Dene sing sapa syukur bakal bali marang awake dhewe. Naning sing kafir (ora gelem syukur) iku sumurap satemene Pangeraningsun iku Maha Sugih tur Maha Mulya |
قَالَ نَكِّرُوا لَهَا عَرْشَهَا نَنظُرْ أَتَهْتَدِي أَمْ تَكُونُ مِنَ الَّذِينَ لَا يَهْتَدُونَ(41) (Sulaiman) dhawuh, "Singgasanane iku owahana pemasange, coba kepriye, dheweke weruh apa ora |
فَلَمَّا جَاءَتْ قِيلَ أَهَٰكَذَا عَرْشُكِ ۖ قَالَتْ كَأَنَّهُ هُوَ ۚ وَأُوتِينَا الْعِلْمَ مِن قَبْلِهَا وَكُنَّا مُسْلِمِينَ(42) Bareng dheweke wis sowan, banjur didangu dening Sulaiman, "He ratu Bilqis, Arsy ira apa kaya Arsy iku", Ratu Bilqis matur, "Inggih kados mekaten!" Saderengipun kula kaparingan sumere (Mu’jizatipun sang nata). Mila sapunika kula mlebet agama Islam (sumarah) |
وَصَدَّهَا مَا كَانَت تَّعْبُدُ مِن دُونِ اللَّهِ ۖ إِنَّهَا كَانَتْ مِن قَوْمٍ كَافِرِينَ(43) (Sulaiman dhawuh) Lan sapa sing manembah saliyane Allah, (yaiku manembah srengenge). Satemene sang ratu Bilqis dhek semona isih klebu wong kafir |
قِيلَ لَهَا ادْخُلِي الصَّرْحَ ۖ فَلَمَّا رَأَتْهُ حَسِبَتْهُ لُجَّةً وَكَشَفَتْ عَن سَاقَيْهَا ۚ قَالَ إِنَّهُ صَرْحٌ مُّمَرَّدٌ مِّن قَوَارِيرَ ۗ قَالَتْ رَبِّ إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَيْمَانَ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ(44) Ratu Bilqis didhawuhi, "He ratu Bilqis, saiki sira mlebuwa ing kedaton (sabrangane menyang bale kambang mau tinutup ing kaca, nanging ora ketara) panyanane ratu Bilqis, sabrangan mau banyu kang sawatara jerone banjur cincing dhuwur nganti katon kempole loro pisan (tuhu anengsemake)". (Sulaiman) dhawuh, "Saestunipun punika kedaton mawi kaca". Sang ratu Bilqis munjuk, "Dhuh Pangeran kawula, kawula punika tiyang nandhang dosa, nganiaya dhateng badan kula piyambak, (awit anggen kula manembah surya) sapunika kula nglampahi agami Islam, nunggil agamanipun Sulaiman, ngestokaken dhawuhipun Allah Pangeranipun ngalam sadaya". (Sang ratu bilqis banjur kagarwa ing nabi Sulaiman) |
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَىٰ ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ فَإِذَا هُمْ فَرِيقَانِ يَخْتَصِمُونَ(45) Ingsun wis ngutus Shalih andhawuhi para sadulure, yaiku wong Tsamud, dhawuhe Shalih, "He para wong Tsamud sira padha manembaha ing Allah". Ing kono wong Tsamud dadi rong golongan, (kang segolongan ngestokake, dene kang sagolongan padha kafir, maido marang Shalih) mulane padha dikaniaya |
قَالَ يَا قَوْمِ لِمَ تَسْتَعْجِلُونَ بِالسَّيِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ ۖ لَوْلَا تَسْتَغْفِرُونَ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ(46) Shalih andhangu, "He para seduluringsun, yagene sira padha nantang tekane siksa, ora malah ngarep -arep sih pangapurane Allah? Yagene sira ora padha nyuwun pangapuraning Allah anggonira padha musyrik? Supaya sira padha pikantuk piwalese Allah |
قَالُوا اطَّيَّرْنَا بِكَ وَبِمَن مَّعَكَ ۚ قَالَ طَائِرُكُمْ عِندَ اللَّهِ ۖ بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ تُفْتَنُونَ(47) Wong Tsamud matur mangsuli, "Kita sampun nandhang sangsara jalaran panjenengan lan para kanca panjenengan". Shalih ngandika, "Sangsaranira iku saka kersane Allah, minangka patrapning tindakira kang ala. Sumurupa menawa sira iku diparingi coba dening Allah |
وَكَانَ فِي الْمَدِينَةِ تِسْعَةُ رَهْطٍ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ(48) Ana ing sajroning kutho kono ana wong lanang cacahe padha nekad gawe karusakan ing bumi, babar pisan ora gawe kabecikan |
قَالُوا تَقَاسَمُوا بِاللَّهِ لَنُبَيِّتَنَّهُ وَأَهْلَهُ ثُمَّ لَنَقُولَنَّ لِوَلِيِّهِ مَا شَهِدْنَا مَهْلِكَ أَهْلِهِ وَإِنَّا لَصَادِقُونَ(49) (Wong sanga mau padha antep-antepan supata nyebut asmane Allah) prasetyane, "Kita mesthi mateni Shalih sakeluargane, ingsun cidra ing wayah wengi, lan kita bakal ngucap marang ahli warise temen ora sumurup perkara bab mateni Shalih sakulawargane, lan sejatine kita iki wong - wong sing temen |
وَمَكَرُوا مَكْرًا وَمَكَرْنَا مَكْرًا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ(50) (Pangandikane Allah), "Lan dheweke padha ngrancang - rancangan (pangreka daya kaya kang wis dirancang nanging ora bisa kaleksanan) Ingsun uga ngrancang - rancangan, ananging dheweke padha ora ngrasa (ora ngira lan ora mangerteni) |
فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ مَكْرِهِمْ أَنَّا دَمَّرْنَاهُمْ وَقَوْمَهُمْ أَجْمَعِينَ(51) Mara sira rasakna, kepriye kawusanane rancangane, satemene Ingsun numpes dheweke dalah wong kang padha ambiyantu kabeh |
فَتِلْكَ بُيُوتُهُمْ خَاوِيَةً بِمَا ظَلَمُوا ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَعْلَمُونَ(52) Apadene omahe (wong mau) padha ambruk, amarga anggone padha nganiaya. Kang mengkono mau mesthi dadi tandha yekti lan piwulang tumrap wong kang padha mangerti marang kuwasaningsun |
وَأَنجَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ(53) Kabeh wong mukmin kang padha ngestokake parentahingsun, padha Ingsun paringi selamet, banjur lestari anggone padha bekti marang Ingsun |
وَلُوطًا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَتَأْتُونَ الْفَاحِشَةَ وَأَنتُمْ تُبْصِرُونَ(54) (Lan sira nyritakna lelakone) Luth, nalikane dhawuh marang umate, "Yagene sira padha tumindak ala, (cumbana padha wong lanang) tur sira wis padha sumurp yen mangkono iku tindak sing ala |
أَئِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ شَهْوَةً مِّن دُونِ النِّسَاءِ ۚ بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ(55) Ya gene sira padha dhemen cumbana padha wong lanang nampik marang wong wadon? dadi sira padha tetep wong kang bodho |
۞ فَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَن قَالُوا أَخْرِجُوا آلَ لُوطٍ مِّن قَرْيَتِكُمْ ۖ إِنَّهُمْ أُنَاسٌ يَتَطَهَّرُونَ(56) Para umate Luth tanpa mangsuli apa - apa, mung ngucap, "Luth sakulawargane padha tundhungen saka ing negara kene. Satemene dheweke iku ngaku - ngaku wong suci |
فَأَنجَيْنَاهُ وَأَهْلَهُ إِلَّا امْرَأَتَهُ قَدَّرْنَاهَا مِنَ الْغَابِرِينَ(57) Wusana para umate Luth mau Ingsun tumpes. Luth dalah para kulawargane padha Ingsun paringi selamat, mung garwane Ingsun temtokake kari, melu katumpes |
وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًا ۖ فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنذَرِينَ(58) Lan Ingsun nurunake udan watu marang para umate Luth (sabanjure bumine Ingsun walik). Ala temen udane wong kang wis dipepeling nanging padha ora gelem manut |
قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَسَلَامٌ عَلَىٰ عِبَادِهِ الَّذِينَ اصْطَفَىٰ ۗ آللَّهُ خَيْرٌ أَمَّا يُشْرِكُونَ(59) (Muhammad) sira memujiya, "Sedaya pangalembana punika kagunganipun Allah. Lan mugi - mugi Allah paring kawilujengan dhateng para kawulanipun ingkang kapilih". Becik endi Allah lan brahala kang padha dianggo musyrik? (mesthi becik Allah) |
أَمَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَأَنزَلَ لَكُم مِّنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَنبَتْنَا بِهِ حَدَائِقَ ذَاتَ بَهْجَةٍ مَّا كَانَ لَكُمْ أَن تُنبِتُوا شَجَرَهَا ۗ أَإِلَٰهٌ مَّعَ اللَّهِ ۚ بَلْ هُمْ قَوْمٌ يَعْدِلُونَ(60) Sapa kang nitahake langit lan bumi sarta maringi banyu udan saka ing langit marang sira ? Pangandikane Allah, "Banyu udan mau Ingsun anggo nukulake wit - witan kang asri dineleng. Sira padha ora bisa nukulake kekayoning palemahan mau. (Saiki kepriye panemunira) Apa ana Pangeran kang ngembari Allah?" Saiki wong - wong kafir iku tetep wong kang nyimpang saka agama kang bener |
أَمَّن جَعَلَ الْأَرْضَ قَرَارًا وَجَعَلَ خِلَالَهَا أَنْهَارًا وَجَعَلَ لَهَا رَوَاسِيَ وَجَعَلَ بَيْنَ الْبَحْرَيْنِ حَاجِزًا ۗ أَإِلَٰهٌ مَّعَ اللَّهِ ۚ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ(61) Becik endi brahala karo Pangeran kang ngrata bumi kanggo panggonane manungsa, sarta ngilekake kali - kali ana tengahe bumi mau, dokoki gunung - gunung sarta misahake segara loro, asin lan tawa. (saiki kepriye panemunira), apa ana Pangeran kang ngembari Allah? (mangsa anaha), nanging akhe - akehe wong kafir padha ora sumurup |
أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ وَيَجْعَلُكُمْ خُلَفَاءَ الْأَرْضِ ۗ أَإِلَٰهٌ مَّعَ اللَّهِ ۚ قَلِيلًا مَّا تَذَكَّرُونَ(62) Becik endi brahala karo Pangeran kang nyembadani panyuwune kang nemureribet sesambat ing Allah, lan kuwasa ambengkas reribed mau, apa dene anggenggonake sira ana ing bumi, anggenteni para leluhurira. (Saiki kepriye panemunira), Apa ana Pangean kang ngembari Allah? (mangsa anaha). Nanging sethithik banget wong kang padha eling |
أَمَّن يَهْدِيكُمْ فِي ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَن يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ ۗ أَإِلَٰهٌ مَّعَ اللَّهِ ۚ تَعَالَى اللَّهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ(63) Becik endi brahala karo pangeran kang paring pitedah marang sira ana ing pepetenging dharatan lan pepetenging segara? apa dene nglakokake angin dadi cecalane udan, minangka kanggo ambebungah marang sira. (saiki kapriye panemunira). Apa ana Pangeran kang ngembari? (mangsa anaha). Allah iku Maha Luhur, saka barang kang disakuthokake |
أَمَّن يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ وَمَن يَرْزُقُكُم مِّنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ ۗ أَإِلَٰهٌ مَّعَ اللَّهِ ۚ قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ(64) Becik endi brahala karo Pangeran kang miwiti nitahake kabeh kang dumadi, sawise dadi banjur dibalekake kaya maune (sirna) apa dene paring pangan marang sira metu saka bumi lan langit. (saiki kepriye panemunira) Apa ana Pangeran kang ngembari Alah? (mangsa anaha). Menawa pangucapira ana Pangeran kang ngembari Allah iku temen, mara nekakna tandha yekti |
قُل لَّا يَعْلَمُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ ۚ وَمَا يَشْعُرُونَ أَيَّانَ يُبْعَثُونَ(65) (Muhammad) sira dhawuha, "Sasisine langit lan bumi iki ora ana kang padha sumurup ing barang kang ghaib (samar - samar) kajaba mung Allah piyambak kang wuningani. Sarta dheweke padha ora sumurup. Besuk kapan anggone padha ditangekake saka ing pati (kubur) |
بَلِ ادَّارَكَ عِلْمُهُمْ فِي الْآخِرَةِ ۚ بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ مِّنْهَا ۖ بَلْ هُم مِّنْهَا عَمُونَ(66) Saiki wong kafir padh amamang bakal anane akherat, malah persasat wuta ora sumurup babar pisan (nanging besuk yen wis ana ing akherat, mesthi sumurup) |
وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَإِذَا كُنَّا تُرَابًا وَآبَاؤُنَا أَئِنَّا لَمُخْرَجُونَ(67) Wong kafir padha ngucap mengkene, "Besuk yen kita wis padha dadi lemah, apa dene para leluhur kita apa nyata bakal padha urip maneh, metu saka ing pakuburan |
لَقَدْ وُعِدْنَا هَٰذَا نَحْنُ وَآبَاؤُنَا مِن قَبْلُ إِنْ هَٰذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ(68) Sayekti, temen iki dhek biyen wis dijanjekake marang aku, lan para bapak - bapakku. Ora liwat, mung dedongengane gawe - gawene para wong kuno bae |
قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُجْرِمِينَ(69) Muhammad, sira dhawuha, "Menawa sira padha maido, padha anjajaha ing bumi, delenga sakehing patilaan lupiyane wong kuna kang padha dirusak dening Allah, amarga anggone apdha maido para Rasul, kepriye kedadeyane wong kang wangkot maido marang para Rasul |
وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَلَا تَكُن فِي ضَيْقٍ مِّمَّا يَمْكُرُونَ(70) SIra aja pisan - pisan susah dening ngrasakake para wong kafir dupeh ora padha gelem percaya, lan aja kuwati menawa direka daya, Ingsun mesthi paring pitulungan marang sira |
وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ(71) Para wong kafir mau padha matur marang Muhammad, "Menaw pangandika panjenengan punika temen, benjing punapa kalampahanipun siksa ingkang dipun anacamaken |
قُلْ عَسَىٰ أَن يَكُونَ رَدِفَ لَكُم بَعْضُ الَّذِي تَسْتَعْجِلُونَ(72) Muhammad, sira dhawuha, "Siksa kang sira ajap iku iya ana sawatara kang wis cedhak mangsani tumiba ing sira |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَشْكُرُونَ(73) Lan satemene Allah Pangeranira iku kagungan sih palimarma marang para manungsa, nanging akeh - akehe manungsa padha ora gelem syukur marang Allah |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَيَعْلَمُ مَا تُكِنُّ صُدُورُهُمْ وَمَا يُعْلِنُونَ(74) Lan satemene Pangeranira iku nguningani kabeh barang kang mung dibathin bae dening won gkafir lan barang kang dilahirake (diedhengake) |
وَمَا مِنْ غَائِبَةٍ فِي السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُّبِينٍ(75) Kabeh barang kang ghaib ana ing langit lan bumi iku kabeh mesthi wis tinulis ana ing kitab kang terang |
إِنَّ هَٰذَا الْقُرْآنَ يَقُصُّ عَلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ أَكْثَرَ الَّذِي هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ(76) Satemene al-Qur’an iki nerangake marang wong Bani Israil pirang - pirang perkara bab agama kang padha dadi pasulayan |
وَإِنَّهُ لَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ(77) Lan satemene al-Qur’an iki dadi pitedah lan rahmat tumrap para wong mukmin |
إِنَّ رَبَّكَ يَقْضِي بَيْنَهُم بِحُكْمِهِ ۚ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْعَلِيمُ(78) Satemene (ing besuk dina Qiyamat) Allah Pangeranira mutusi perkara (wong kang padha pasulayan perkara agama), diputus kelawan adiling Allah. Dene Allah iku Maha Mulya tur sarta maha Ngudaneni |
فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ ۖ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ(79) Sira padha ngandle lan pasraha (tawakkala ing Allah bae), awit satemene sira wis terang anglungguhi bener |
إِنَّكَ لَا تُسْمِعُ الْمَوْتَىٰ وَلَا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَاءَ إِذَا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ(80) Satemene piwulangira ora bisa tumama marang wong kang atine mati, (yaiku wong kafir) apa dene pangundangira ora bisa tumama marang wong kang budheg kang mungkur lan mlengos |
وَمَا أَنتَ بِهَادِي الْعُمْيِ عَن ضَلَالَتِهِمْ ۖ إِن تُسْمِعُ إِلَّا مَن يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا فَهُم مُّسْلِمُونَ(81) Lan maneh sira ora bisa nuduhake dalan bener marang wong kang atine wuta, supaya nyingkirana penasaran, bisane tumama piwulangira mung tumrap wong kang iman ing al-Qur’an ayatingsun, dadi wong mau padha Islam |
۞ وَإِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَابَّةً مِّنَ الْأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كَانُوا بِآيَاتِنَا لَا يُوقِنُونَ(82) Ing besuk nalinae dhawuh bebenduning Allah wis tumiba marang wong kafir, Ingsun ngetokake titah (kang anggegirisi) metu saka ing bumi bakal anatoi dheweke lan bakal ngucap marang wong - wong mengkene, "Wong kafir iku padha ora gelem iman marang al-Qur’an ayatingsun |
وَيَوْمَ نَحْشُرُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا مِّمَّن يُكَذِّبُ بِآيَاتِنَا فَهُمْ يُوزَعُونَ(83) (Muhammad) sira nyritakna bab dina Qiyamat, nalikane Ingsun nglumpukake wong kang padha maido ing ayatingsun. Siji - sijining umat dadi sepantha - pantha, kabeh ora kena lunga |
حَتَّىٰ إِذَا جَاءُوا قَالَ أَكَذَّبْتُم بِآيَاتِي وَلَمْ تُحِيطُوا بِهَا عِلْمًا أَمَّاذَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ(84) Bareng wis teka nglumpuk kabeh, Allah paring pangandika, "Ya gene sira padha wani - wani maido marang ayatingsun, tanpa sira pikir, sira ora sumurp katerangane apa bener, apa luput. Saiki endi perintah ingsun kang padha sira tindakake |
وَوَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِم بِمَا ظَلَمُوا فَهُمْ لَا يَنطِقُونَ(85) Ing kono dhawuhe Allah nemtokake siksane tumeka marang wong kafir mau, amarga anggone tumindak duraka kafir, dadi kabeh banjur padha ora bisa ngucap sakecap - sakecapa |
أَلَمْ يَرَوْا أَنَّا جَعَلْنَا اللَّيْلَ لِيَسْكُنُوا فِيهِ وَالنَّهَارَ مُبْصِرًا ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ(86) Yagene padha ora andeleng anggoningsun nitahake wengi kanggo wayahe wong padha leren, sarta nitahake rina kanggo wayahe wong melek andeleng barang - barang? kang mengkono iku dadi tandha yekti sampurnane kuwasaningsun tumrap kaum kang padha iman |
وَيَوْمَ يُنفَخُ فِي الصُّورِ فَفَزِعَ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَمَن فِي الْأَرْضِ إِلَّا مَن شَاءَ اللَّهُ ۚ وَكُلٌّ أَتَوْهُ دَاخِرِينَ(87) Nalinake (malaikat Israfil) andamu sempronge (slomprete), ing kono saisining langit lan bumi padha giris kabeh, mung sapa kang diparengake dening Allah , iku ora wedi. Kabeh mau (bareng wis padha ditangekake saka ing pati) banjur padha sowan ana ing ngarsane Allah, sarta padha cilik atine |
وَتَرَى الْجِبَالَ تَحْسَبُهَا جَامِدَةً وَهِيَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ ۚ صُنْعَ اللَّهِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْءٍ ۚ إِنَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَفْعَلُونَ(88) Nalika iku sira sumurp gunung saking dening gedhene, dikira meneng bae, nanging satemene mlaku rikat, kaya lakune mega ginawa ing angin. Kang mangkono iku pandamele Allah kang nindakake kabeh barang sarwa sampurna. Satemeen Allah iku Maha waspadha marang barang kang sira tindakake |
مَن جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِّنْهَا وَهُم مِّن فَزَعٍ يَوْمَئِذٍ آمِنُونَ(89) Sing sapa nindakake kabecikan (ngucap laa ilaaha illallah), wong iku (ana ing akherat), pikantuk ganjaran kang luwih becik tinimbang kabecikan kang ditindakake. Sarta ana ing dina Qiyamat selamet saka barang kang diewedeni |
وَمَن جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَكُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ(90) Dene sing sapa nindakake ala (kafir, musyrik) wong mau rahine dijungkelake ing neraka. (malaikat kang anjaga neraka ngucap), "Siksa mengkene iki piwalese apa ta? ora liya iya piwale ala kang padha sira tindakake biyen |
إِنَّمَا أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ رَبَّ هَٰذِهِ الْبَلْدَةِ الَّذِي حَرَّمَهَا وَلَهُ كُلُّ شَيْءٍ ۖ وَأُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْمُسْلِمِينَ(91) (Muhammad) sira dhawuha, "Satemeen Ingsun diperintah manembah ing Allah, Pangerane negara (Mekkah) kang dimulyakake iki, kabeh barang iku kagungane Allah, lan Ingsun didhawuhi nglakoni agama Islam |
وَأَنْ أَتْلُوَ الْقُرْآنَ ۖ فَمَنِ اهْتَدَىٰ فَإِنَّمَا يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ ۖ وَمَن ضَلَّ فَقُلْ إِنَّمَا أَنَا مِنَ الْمُنذِرِينَ(92) Lan maneh Ingsun didawuhi taberi macakake al-Quran (marang sira para manungsa kabeh, apadene ngajak percaya marang Allah). lan sing sapa pikantuk pitedah, (banjur percaya marang Allah) ganjarane maedahi marang awake dhewe, dene sing sapa kesasar, ngucapa, "Kewajibaningsun ora liya mung nekakake dhawuh, panunggalane juru pepeling |
وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ سَيُرِيكُمْ آيَاتِهِ فَتَعْرِفُونَهَا ۚ وَمَا رَبُّكَ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ(93) Lan sira dhawuha, "Kabeh pangalemba iku kagungane Allah, Allah bakal maringi sumurp ayat - ayat marang sira kanggo tandha yekti kuwasane Allah, sira bakal padha sumurup tandha yekti mau, Dene Allah Pangeranira ora pisa - pisan kesupen marang kabeh barang kang padha sira tindakake |
Ahmed Al Ajmy
Bandar Balila
Khalid Al Jalil
Saad Al Ghamdi
Saud Al Shuraim
Abdul Basit
Abdul Rashid Sufi
Abdullah Basfar
Abdullah Al Juhani
Fares Abbad
Maher Al Muaiqly
Al Minshawi
Al Hosary
Mishari Al-afasi
Yasser Al Dosari
