لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ(1) Betohem në Ditën e Kijametit |
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ(2) dhe betohem në shpirtin e atij që e qorton vetveten. |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ(3) A mendon njeriu që nuk do të mund t’ia mbledhim eshtrat e tij? |
بَلَىٰ قَادِرِينَ عَلَىٰ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُ(4) Po si jo, Ne mundemi me ia bë majet e gishtave ashtu si i ka pasur. |
بَلْ يُرِيدُ الْإِنسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ(5) Por, njeriu dëshiron të gabojë përderisa të jetë gjallë, |
يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ(6) e pyet: “Kur do të jetë Dita e Kijametit?” |
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ(7) Kur syri (shikimi) të shqetësohet nga frika |
وَخَسَفَ الْقَمَرُ(8) dhe të zihet Hëna, |
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ(9) dhe Dielli e Hëna të bashkohen, |
يَقُولُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ(10) atë ditë njeriu, thërret: “Ku të ikim?” |
كَلَّا لَا وَزَرَ(11) Askund! S’ka strehim. |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ(12) Atë ditë, strehimi është te Zoti yt, |
يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ(13) atë ditë, njeriu informohet për veprat që i ka punuar, si dhe për ato që i ka lëshuar, |
بَلِ الْإِنسَانُ عَلَىٰ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ(14) njeriu vetë do të dëshmojë kundër vetvetes, |
وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُ(15) madje – edhe në qoftë se i paraqet arsyetimet e veta, (ato nuk pranohen). |
لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ(16) Mos nxito në të lexuarit e Kur’anit me gjunë tënde, |
إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ(17) Ne, do t’i tubojmë pjesët e tij (Kur’ani), për ta lexuar atë (si është). |
فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ(18) E, kur ta lexojë Xhebraili atë (Kur’anin), përcille ti leximin e tij, |
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ(19) e pastaj, Ne do ta shpjegojmë. |
كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ(20) Po, me të vërtetë! Ju e doni këtë jetë, |
وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ(21) kurse, për jetën tjetër nuk keni kujdes. |
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ(22) Atë ditë – disa fytyra do të shkëlqejnë, |
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ(23) në Zotin e tyre do të shikojnë; |
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ(24) atë ditë – disa fytyra janë të mrrolura, |
تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ(25) e dinë që do t’i gjejë fatkeqësi e madhe. |
كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ(26) E, shiko! Kur të vijë shpirti në fyt, |
وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ(27) dhe thërret: “A ka shërues?” |
وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ(28) dhe ai do të bindet se ai është çasti i ndarjes |
وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ(29) dhe këmba me këmbën lidhen, |
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ(30) atë ditë do të sillet të Zoti yt: |
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ(31) “Ai nuk ka besuar dhe nuk është lutur (falë namaz), |
وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ(32) por ka mohuar dhe është shmangë, |
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ(33) e pastaj ka shkuar te të afërmit (familja) e tij, duke u krenuar”. |
أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ(34) Mjer për ty! Mjer për ty! |
ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ(35) E, përsëri: Mjer për ty! Mjer për ty! |
أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن يُتْرَكَ سُدًى(36) Vallë, a mendon njeriu se do të mbetet pa obligime (pa përgjegjësi)? |
أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِيٍّ يُمْنَىٰ(37) A s’ka qenë njeriu së pari pikë fare (sperme) që hudhet lehtë, |
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ(38) pastaj u bë gjak i doçkuar, nga i cili, Ai (Perëndia), e ka krijuar dhe e ka formur të plotë. |
فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَىٰ(39) Dhe, prej tij i bëri çiftet: mashkullin e femrën, |
أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ(40) e, vallë, Ai krijuesi, a nuk ka fuqi edhe t’i ngjallë të vdekurit?” |
أحمد العجمي
ابراهيم الاخضر
بندر بليلة
خالد الجليل
حاتم فريد الواعر
خليفة الطنيجي
سعد الغامدي
سعود الشريم
الشاطري
صلاح بوخاطر
عبد الباسط
عبدالرحمن العوسي
عبد الرشيد صوفي
عبدالعزيز الزهراني
عبد الله بصفر
عبد الله الجهني
علي الحذيفي
علي جابر
غسان الشوربجي
فارس عباد
ماهر المعيقلي
محمد أيوب
محمد المحيسني
محمد جبريل
المنشاوي
الحصري
مشاري العفاسي
ناصر القطامي
وديع اليمني
ياسر الدوسري
