المر ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ ۗ وَالَّذِي أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ الْحَقُّ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يُؤْمِنُونَ(1) Ingsun, Allah, Ingkang-Ngu- danèni, Ingkang-Mirsani. Iki ayat-ayating Kitab;a lan apa kang kadhawuhaké marang sira saka Pangéranira iku barang yakti, ana- nging akèh-akèhing manusa padha ora angèstu |
اللَّهُ الَّذِي رَفَعَ السَّمَاوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا ۖ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ ۖ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ ۖ كُلٌّ يَجْرِي لِأَجَلٍ مُّسَمًّى ۚ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ يُفَصِّلُ الْآيَاتِ لَعَلَّكُم بِلِقَاءِ رَبِّكُمْ تُوقِنُونَ(2) Allah iku Kang andhuwuraké langit-langit kalawan tanpa saka, kang kodeleng, sartab Panjenengané angasta purbawisésa ing karaton ikuc tuwin andadèkaké srengéngé lan rembulan alaladi , siji- sijiné anut lakuné dhéwé-dhéwé tumeka mangsa kang tinamtu; Pan- jenengané amranata sabarang rèh, anerangaké awijang tandha-tandha, supaya sira marang sapatemoning Pangéranira padha yakin |
وَهُوَ الَّذِي مَدَّ الْأَرْضَ وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنْهَارًا ۖ وَمِن كُلِّ الثَّمَرَاتِ جَعَلَ فِيهَا زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ ۖ يُغْشِي اللَّيْلَ النَّهَارَ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ(3) Lan Panjenengané iku kang wus anggelar bumi, sarta agawé gunung-gunung kang kukuh lan kali-kali ana ing kono, lan sarupa- ning woh-wohan ing kono Panje- nengané wus andadèkaké rong war- na; Panjenengané anutupaké wengi ing raina; sayekti, ing kéné iki temen ana tandha-tandha tumrap wong kang padha mikir-mikir |
وَفِي الْأَرْضِ قِطَعٌ مُّتَجَاوِرَاتٌ وَجَنَّاتٌ مِّنْ أَعْنَابٍ وَزَرْعٌ وَنَخِيلٌ صِنْوَانٌ وَغَيْرُ صِنْوَانٍ يُسْقَىٰ بِمَاءٍ وَاحِدٍ وَنُفَضِّلُ بَعْضَهَا عَلَىٰ بَعْضٍ فِي الْأُكُلِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ(4) Lan ing bumi ana talatah- talatah kang sasandhingan sarta kebon-kebon anggur lan gandum sarta kurma mawa oyod siji lan mawa oyod béda- béda, _ padha dibanyoni kalawan banyu sawiji, lan ing dalem woh- ing kang sawenèh Ingsun luwihaké becik angungkuli sawenèhé; sayekti ing kéné iki temen ana tandha- tandha tumrap wong kang padha mangerti |
۞ وَإِن تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ أَإِذَا كُنَّا تُرَابًا أَإِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ ۗ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ الْأَغْلَالُ فِي أَعْنَاقِهِمْ ۖ وَأُولَٰئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ(5) Lan manawa sira gumun, lah pangucapé iya padha anggumun- aké: Apa! manawa aku wis dadi lemah, apa aku temen padha ana ing dalem titah kang anyar? Iki para kang padha kafir marang Pangérané lan iki ing guluné padha ana ranténé, sarta iki para wong- wonging geni; padha ana ing kono pamanggoné |
وَيَسْتَعْجِلُونَكَ بِالسَّيِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ وَقَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِمُ الْمَثُلَاتُ ۗ وَإِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ لِّلنَّاسِ عَلَىٰ ظُلْمِهِمْ ۖ وَإِنَّ رَبَّكَ لَشَدِيدُ الْعِقَابِ(6) Dhèwèké padha anggégé ing sira marang ala ing sadurungé kabecikan, lan temen ing sadu- rungé dhèwèké wis kalakon ana siksa kang dadi pola; lan sayekti, Pangéranira iku Ingkang- Kagungan-pangapura tumrap para manusa, sanajan padha atindak dudu; lan sayekti Pangéranira iku keras ing pamales |
وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِّن رَّبِّهِ ۗ إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ ۖ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ(7) Lan padha calathu para kang padha kafir: Yagéné ora ana tan- dha saka Pangérané kang katurun- aké marang dhèwèké? Sira iku mung juru-pépéling lan panuntun tumrap siji-sijining bangsa |
اللَّهُ يَعْلَمُ مَا تَحْمِلُ كُلُّ أُنثَىٰ وَمَا تَغِيضُ الْأَرْحَامُ وَمَا تَزْدَادُ ۖ وَكُلُّ شَيْءٍ عِندَهُ بِمِقْدَارٍ(8) Allah angudanèni apa kang kinandhut ing siji-sijining wadon, sarta apa kang ora kasampurnak- aké déning talanakan lan apa kang kawuwuhaké ; lan samu- barang iku ana ing ngarsa-Né ana papasthèné |
عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ الْكَبِيرُ الْمُتَعَالِ(9) Ingkang-Anguningani kang ora katon lan kang katon, Ingkang- Agung, Ingkang-Mahaluhur |
سَوَاءٌ مِّنكُم مَّنْ أَسَرَّ الْقَوْلَ وَمَن جَهَرَ بِهِ وَمَنْ هُوَ مُسْتَخْفٍ بِاللَّيْلِ وَسَارِبٌ بِالنَّهَارِ(10) Padha sapa saka ing antaranira kang anyingidaké pangucap lan sapa kang anglairaké apa déné sapa kang singidan ing wengi tuwin kang metu ing raina |
لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِّن بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّىٰ يُغَيِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِمْ ۗ وَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلَا مَرَدَّ لَهُ ۚ وَمَا لَهُم مِّن دُونِهِ مِن وَالٍ(11) padha angetutaké dhèwèké, ana ing ngarepé sarta ana ing buriné, kang padha rumeksa dhèwèké atas saking paréntahing Allah. Sayekti, Allah iku ora angéwahi kaananing para manusa, nganti dhèwèké padha angowahi kaanané dhéwé; lan manawa Allah angarsakaké ala tumrap para ma- nusa, lan ora bakal ana panulaké, sarta saliyané Panjenengané dhè- wèké padha ora duwé kakawal |
هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ(12) Panjenengané iku Kang anga- tonaké kilat ing sira, andadèkaké wedi lan pangarep-arep, sarta andadèkaké mendhung kang abot |
وَيُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلَائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ وَيُرْسِلُ الصَّوَاعِقَ فَيُصِيبُ بِهَا مَن يَشَاءُ وَهُمْ يُجَادِلُونَ فِي اللَّهِ وَهُوَ شَدِيدُ الْمِحَالِ(13) Lan baledhèg iku mahasucèk- aké Panjenengané kalawan panga- lembana-Né, mangkono uga para malaikat, amarga saka wediné ing Panjenengané; lan Panjenengané angutus panah-panahing baledhèg, iku angenani sapa kang dadi kapa- renging karsa-Né; éwadéné dhè- wèké padha madoni ing bab Allah, lan Panjenengané iku keras ing dalem kawanèn |
لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ ۖ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِهِ لَا يَسْتَجِيبُونَ لَهُم بِشَيْءٍ إِلَّا كَبَاسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْمَاءِ لِيَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ ۚ وَمَا دُعَاءُ الْكَافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَالٍ(14) Marang Panjenengané panyu- wun kang bener iku; lan para kang padha nyunyuwun saliyané Allah, iku ora bakal nyembadani marang dhèwèké ananging kaya wong kang nguluraké tangané loro marang banyu, amurih tumekaa marang cangkemé, ana- nging ora bakal iku tumeka mrono; lan ora liya panyuwuné para kafir iku kajaba muspra |
وَلِلَّهِ يَسْجُدُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا وَظِلَالُهُم بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ ۩(15) Lan marang Allah sumung- kemé samubarang kang ana ing langit-langit lan ing bumi, kalawan ambangun-turut sarta kalawan kapeksa, mangkono uga ayang- ayangé, ing wayah ésuk lan soré.a |
قُلْ مَن رَّبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ ۚ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُم مِّن دُونِهِ أَوْلِيَاءَ لَا يَمْلِكُونَ لِأَنفُسِهِمْ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا ۚ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمَىٰ وَالْبَصِيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُمَاتُ وَالنُّورُ ۗ أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ ۚ قُلِ اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ(16) Calathua: Sapa ta Pangéran- ing langit-langit lan bumi? Cala- thua: Allah. Calathua: Lah yagéné kowé padha angalap pangayoman saliyané Panjenengané, kang ora bisa anguwasani marang awaké dhéwé, apa amakolèhi apa amitu- nani? Calathua: Apa padha wong wuta karo wong kang waras pandelengé? Utawa, apa padha pepeteng karo papadhang? Utawa, apa padha angedegaké sekuthon jèjèraning Allah, kang anganakaké titah kaya titah-É mangkono, nganti apa kang tumitah iki dadi kisruh tumrap dhèwèké? Calathua: Allah iku Ingkang-Anitahaké sa- mubarang, lan Panjenengané iku Ingkang Maha-tunggal, Ingkang- Mahawisésa. A |
أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السَّيْلُ زَبَدًا رَّابِيًا ۚ وَمِمَّا يُوقِدُونَ عَلَيْهِ فِي النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْيَةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِّثْلُهُ ۚ كَذَٰلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ ۚ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً ۖ وَأَمَّا مَا يَنفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ ۚ كَذَٰلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ(17) Panjenengané anurunaké ba- nyu saka ing méga, banjur jurang- juranging kali padha mili samurwaté, sarta iliné angèlèkaké unthuk kang matumpa-tumpa, lan saka barang kang padha diluluh ing geni, kang pamrihé arep ginawé papaès utawa piranti, metu unthuké, kaya mangkono ; kaya mangkono Allah anggoné adamel sanépa barang yakti lan barang goroh; wondéné si unthuk, lah iku sirna kaya barang kang tanpa aji; déné apa kang migunani marang manu- sa, iku lestari ana ing bumi; kaya mangkono Allah anggoné adamel sanépa |
لِلَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَالَّذِينَ لَمْ يَسْتَجِيبُوا لَهُ لَوْ أَنَّ لَهُم مَّا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ ۚ أُولَٰئِكَ لَهُمْ سُوءُ الْحِسَابِ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَبِئْسَ الْمِهَادُ(18) Para kang padha nyandikani marang Pangérané iku padha olèh bagéan becik; lan para kang padha ora anyandikani marang Panjene- ngané, iku saupama padha andar- bènana sabarang kang ana ing bumi kabèh, sarta samono manèh, amasthi iku bakal diulungaké mi- nangka panebus. Iku pétungan ala kang dadi bagéané, sarta naraka padunungané, lan ala palèrènan iku |
۞ أَفَمَن يَعْلَمُ أَنَّمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ الْحَقُّ كَمَنْ هُوَ أَعْمَىٰ ۚ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ(19) Lah apa ta wong kang weruh manawa apa kang kadhawuhaké marang sira saka Pangéranira iku barang yekti, iku padha karo wong kang wuta? Mung wong kang padha ana akalé kang mikir-mikir |
الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنقُضُونَ الْمِيثَاقَ(20) Para kang padha anuhoni janjining Allah, sarta ora medhot sasanggeman |
وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَن يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ(21) Lan para kang padha nyam- bung barang kang didhawuhaké déning Allah supaya disambu- nga sarta padha pakéring ma- rang Pangérané apa déné padha wedi marang pétungan ala |
وَالَّذِينَ صَبَرُوا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِيَةً وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ أُولَٰئِكَ لَهُمْ عُقْبَى الدَّارِ(22) Lan para kang padha tetep santosa angupaya pirenané Pangérané sarta anjumenengaké shalat, apa déné padha mèwèhaké barang paparing-Ingsun ing dhè- wèké kalawan sisidheman tuwin kalawan ngeblak, sarta padha anulak ala kalawan kabecikan; iki kang bakal padha olèh bagéan kawusanan padunungan |
جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَن صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ ۖ وَالْمَلَائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِم مِّن كُلِّ بَابٍ(23) Patamanan padunungan kang langgeng, kang anggoné lumebu mrono dalah para wongtuwané lan jodho-jodhoné sarta turun- turuné endi kang kalakuané becik; apa déné para malaikat padha lumebu amarek dhèwèké saka saben-saben kori |
سَلَامٌ عَلَيْكُم بِمَا صَبَرْتُمْ ۚ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ(24) Rahayu mugi tetep ingatas- ipun ijengandika, déning anggèn ijengandika sampun tetep santosa; lah, iba ta pinunjulipun kawusana- ning padunungan punika |
وَالَّذِينَ يَنقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِن بَعْدِ مِيثَاقِهِ وَيَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَن يُوصَلَ وَيُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ ۙ أُولَٰئِكَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَلَهُمْ سُوءُ الدَّارِ(25) Lan para kang padha ngrusak janjining Allah ing sawisé diugeri, sarta medhot apa kang kadhawuh- aké déning Allah supaya disam- bunga, tuwin padha agawé wisuna ing bumi, iki kang bakal padha olèh bagéan bebendu sarta olèh bagéan padunungan kang ala |
اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ وَفَرِحُوا بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا مَتَاعٌ(26) Allah iku anjembaraké rijeki tumrap sapa kang dadi kapare- nging karsa-Né sarta nyumpi; lan dhèwèké padha seneng-seneng marang kauripan kadonyan, lan kauripan donya iku katandhing karo kauripan akhirat ora liya kajaba mung kabungahan sawatara mangsa |
وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِّن رَّبِّهِ ۗ قُلْ إِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَن يَشَاءُ وَيَهْدِي إِلَيْهِ مَنْ أَنَابَ(27) Lan para kang padha kafir padha acalathu: Yagéné ora ana tandha saka Pangérané katurunaké marang dhèwèké? Calathua: Sayekti, Allah iku anasaraké sapa kang karep, sarta nuntun marang Panjenengané sapa kang bali |
الَّذِينَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِكْرِ اللَّهِ ۗ أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ(28) Para kang padha angèstu sarta kang atiné padha dadi jenjem déning éling maring Allah; o, sayekti, kalawan éling maring Allah ati padha dadi jenjem |
الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ طُوبَىٰ لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ(29) Para kang padha angèstu sarta anglakoni panggawé becik, iku kawusanan becik bagéané sarta bali kang utama |
كَذَٰلِكَ أَرْسَلْنَاكَ فِي أُمَّةٍ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهَا أُمَمٌ لِّتَتْلُوَ عَلَيْهِمُ الَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ وَهُمْ يَكْفُرُونَ بِالرَّحْمَٰنِ ۚ قُلْ هُوَ رَبِّي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ مَتَابِ(30) Kaya mangkono anggon- Ingsun angutus sira ing dalem sawijining umat, ing sadurungé iku temen pira-pira umat wis ke- pungkur, supaya sira amacakaké marang dhèwèké apa kang Ingsun wedharaké marang sira, éwadéné dhèwèké padha angafiri marang Ingsun-Mahamurah. Calathua: Pan- jenengané iku Pangéranku, ora ana sesembahan kajaba Panjenengané; marang Panjenengané sumarahku sarta marang Panjenengané baliku |
وَلَوْ أَنَّ قُرْآنًا سُيِّرَتْ بِهِ الْجِبَالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الْأَرْضُ أَوْ كُلِّمَ بِهِ الْمَوْتَىٰ ۗ بَل لِّلَّهِ الْأَمْرُ جَمِيعًا ۗ أَفَلَمْ يَيْأَسِ الَّذِينَ آمَنُوا أَن لَّوْ يَشَاءُ اللَّهُ لَهَدَى النَّاسَ جَمِيعًا ۗ وَلَا يَزَالُ الَّذِينَ كَفَرُوا تُصِيبُهُم بِمَا صَنَعُوا قَارِعَةٌ أَوْ تَحُلُّ قَرِيبًا مِّن دَارِهِمْ حَتَّىٰ يَأْتِيَ وَعْدُ اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا يُخْلِفُ الْمِيعَادَ(31) Lan lamun ta ana sawijining Quran kang kanggo anglakokaké gunung-gunung, utawa kanggo an- jajah bumi utawa kanggo ambi- sakaké caturan wong mati – o, balik paréntah iku ana ing astané Allah kabèh. Apa ta para kang padha angèstu durung sumurup, yèn, manawa Allah angarsakna, amasthi Panjenengané anuntun sa- kèhing manusa? Lan ora bakal lèrèn-lèrèn para kang padha kafir anggoné padha kataman babaya kang anggigirisi amarga saka pang- gawéné, utawa iku bakal tumurun cedhak saka padunungané, nganti tumekané janjining Allah, sa- yekti Allah iku ora bakal anyula- yani janji |
وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِّن قَبْلِكَ فَأَمْلَيْتُ لِلَّذِينَ كَفَرُوا ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ عِقَابِ(32) Lan sayekti temen para utusan ing sadurungira padha di- guguyu, ananging Ingsun aparing sumené marang para kang padha kafir, tumuli padha Ingsun lebur; lah kapriyé kaanané wawales- Ingsun |
أَفَمَنْ هُوَ قَائِمٌ عَلَىٰ كُلِّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ ۗ وَجَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ قُلْ سَمُّوهُمْ ۚ أَمْ تُنَبِّئُونَهُ بِمَا لَا يَعْلَمُ فِي الْأَرْضِ أَم بِظَاهِرٍ مِّنَ الْقَوْلِ ۗ بَلْ زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مَكْرُهُمْ وَصُدُّوا عَنِ السَّبِيلِ ۗ وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ(33) Lah apa ta Panjenengané, kang rumeksa sarupaning jiwa tumrap apa panggawéné. ? Éwadéné dhèwèké padha agawé sekuthon tumrap Allah. Calathua: Padha jenengna; apa ta kowé arep anerangaké marang Panjenengané prakara barang kang Panjenengané ora pirsa ing bumi, utawa apa ta kalawan pangucap kang lair? Balik tu- mrap kang padha kafir rancangané padha rinengga-nengga sarta padha tinulak saka ing dadalan; lan sapa kang disasaraké déning Allaha ora bakal duwé panuntun |
لَّهُمْ عَذَابٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَشَقُّ ۖ وَمَا لَهُم مِّنَ اللَّهِ مِن وَاقٍ(34) Bakal padha olèh siksa ing dalem kauripan donya, sarta siksa- ning akhirat sayekti luwih abanget, apa déné ora bakal duwé panga- yoman minangka panulak ing Allah |
۞ مَّثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ ۖ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ أُكُلُهَا دَائِمٌ وَظِلُّهَا ۚ تِلْكَ عُقْبَى الَّذِينَ اتَّقَوا ۖ وَّعُقْبَى الْكَافِرِينَ النَّارُ(35) Sanépané patamanan kang di- janjèkaké para wong bekti iku: ing jeroné kali-kaliné padha mili; woh-wohané tanpa pedhot, lan ayomé; iki ka- wusanané para kang padha prayit- na , lan kawusanané para kafir iku geni |
وَالَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَفْرَحُونَ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ ۖ وَمِنَ الْأَحْزَابِ مَن يُنكِرُ بَعْضَهُ ۚ قُلْ إِنَّمَا أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ وَلَا أُشْرِكَ بِهِ ۚ إِلَيْهِ أَدْعُو وَإِلَيْهِ مَآبِ(36) Lan para kang wus padha Ingsun paringi Kitab iku padha bungah marang apa kang kadha- wuhaké marang sira, lan para papanthan ana kang ngemohi sapérangan iku. Calathua: Aku iki mung didhawuhi, supaya aku angawulani Allah lan ora anya- kuthokaké apa-apa karo Panjene- ngané; marang Panjenengané panguwuhku , sarta marang Panjenengané baliku |
وَكَذَٰلِكَ أَنزَلْنَاهُ حُكْمًا عَرَبِيًّا ۚ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُم بَعْدَمَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِن وَلِيٍّ وَلَا وَاقٍ(37) Lan kaya mangkono anggon Ingsun andhawuhaké iku, sawiji- ning pancasan bener ing basa Arab, lan manawa sira manut pépénginané kang asor-asor ing sawisé ana kawruh tumeka marang sira, sira ora bakal duwé panga- yoman utawa panjaga minangka panulaking Allah |
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلًا مِّن قَبْلِكَ وَجَعَلْنَا لَهُمْ أَزْوَاجًا وَذُرِّيَّةً ۚ وَمَا كَانَ لِرَسُولٍ أَن يَأْتِيَ بِآيَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۗ لِكُلِّ أَجَلٍ كِتَابٌ(38) Lan sayekti temen Ingsun wus angutus para utusan ing sadurung- ira sarta padha Ingsun paringi jodho lan turun; lan ora dumunung ana ing utusan ane- kakaké tandha iku, kajaba kalawan idining Allah; tumrap sarupaning katamtuan iku ana mangsané kang tinamtu |
يَمْحُو اللَّهُ مَا يَشَاءُ وَيُثْبِتُ ۖ وَعِندَهُ أُمُّ الْكِتَابِ(39) Allah angilangi sarta anetep- aké apa kang dadi keparenging karsa-Né; lan ana ing ngarsa-Né tatalesing Kitab iku |
وَإِن مَّا نُرِيَنَّكَ بَعْضَ الَّذِي نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّيَنَّكَ فَإِنَّمَا عَلَيْكَ الْبَلَاغُ وَعَلَيْنَا الْحِسَابُ(40) Lan Ingsun bakal ameruhaké marang sira sapérangané kang Ingsun ancamaké marang dhèwèké utawa Ingsun agawé patinira, amarga sasangganira iku mung anekakaké ayahan, déné amancasi pétungané iku ana ing Ingsun |
أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا ۚ وَاللَّهُ يَحْكُمُ لَا مُعَقِّبَ لِحُكْمِهِ ۚ وَهُوَ سَرِيعُ الْحِسَابِ(41) Apa ta padha ora andeleng anggon-Ingsun angrawuhi bumi Ingsun elongi saka tepis-iringé? lan Allah iku amancasi – ora ana kang bisa ambadhal marang pancasan-É, lan Panjenengané iku rikat ing dalem pangétung |
وَقَدْ مَكَرَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَلِلَّهِ الْمَكْرُ جَمِيعًا ۖ يَعْلَمُ مَا تَكْسِبُ كُلُّ نَفْسٍ ۗ وَسَيَعْلَمُ الْكُفَّارُ لِمَنْ عُقْبَى الدَّارِ(42) Lan para ing sadurungé dhèwèké iku temen wis padha andhapuk rancangan, ananging kabèh pangrancang iku ana ing Allah; Panjenengané anguningani apa panggawéné siji- sijining jiwa, lan para kafir bakal weruh, kawusananing padunungan iku bagéané sapa |
وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَسْتَ مُرْسَلًا ۚ قُلْ كَفَىٰ بِاللَّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَمَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ(43) Lan para kang padha kafir padha calathu: Kowé iku dudu utu- san. Calathua: Allah iku wis cukup minangka saksi antarané aku lan kowé lan sapa kang kadunungan kawruh Kitab |
أحمد العجمي
ابراهيم الاخضر
بندر بليلة
خالد الجليل
حاتم فريد الواعر
خليفة الطنيجي
سعد الغامدي
سعود الشريم
الشاطري
صلاح بوخاطر
عبد الباسط
عبدالرحمن العوسي
عبد الرشيد صوفي
عبدالعزيز الزهراني
عبد الله بصفر
عبد الله الجهني
علي الحذيفي
علي جابر
غسان الشوربجي
فارس عباد
ماهر المعيقلي
محمد أيوب
محمد المحيسني
محمد جبريل
المنشاوي
الحصري
مشاري العفاسي
ناصر القطامي
وديع اليمني
ياسر الدوسري
