Zariyat suresi Türkçe okunuşu ve anlamı
Zariyat Suresini okunuşu anlamı türkçe arapça
وَالذَّارِيَاتِ ذَرْوًاۙ (1) Ve-żżâriyât iżervâ(n) |
فَالْحَامِلَاتِ وِقْرًاۙ (2) Felhâmilâti vikrâ(n) |
فَالْجَارِيَاتِ يُسْرًاۙ (3) Felcâriyâti yusrâ(n) |
فَالْمُقَسِّمَاتِ اَمْرًاۙ (4) Felmukassimâti emrâ(n) |
اِنَّمَا تُوعَدُونَ لَصَادِقٌۙ (5) İnnemâ tû’adûne lesâdik(un) |
وَاِنَّ الدّ۪ينَ لَوَاقِعٌۜ (6) Ve-inne-ddîne levâki’(un) |
وَالسَّمَٓاءِ ذَاتِ الْحُبُكِۙ (7) Ve-ssemâ-i żâti-lhubuk(i) |
اِنَّكُمْ لَف۪ي قَوْلٍ مُخْتَلِفٍۙ (8) İnnekum lefî kavlin muḣtelif(in) |
يُؤْفَكُ عَنْهُ مَنْ اُفِكَۜ (9) Yu/feku ‘anhu men ufik(e) |
قُتِلَ الْخَرَّاصُونَۙ (10) Kutile-lḣarrâsûn(e) |
اَلَّذ۪ينَ هُمْ ف۪ي غَمْرَةٍ سَاهُونَۙ (11) Elleżîne hum fî ġamratin sâhûn(e) |
يَسْـَٔلُونَ اَيَّانَ يَوْمُ الدّ۪ينِۜ (12) Yes-elûne eyyâne yevmu-ddîn(i) |
يَوْمَ هُمْ عَلَى النَّارِ يُفْتَنُونَ (13) Yevme hum ‘alâ-nnâri yuftenûn(e) |
ذُوقُوا فِتْنَتَكُمْۜ هٰذَا الَّذ۪ي كُنْتُمْ بِه۪ تَسْتَعْجِلُونَ (14) Żûkû fitnetekum hâżâ-lleżî kuntum bihi testa’cilûn(e) |
اِنَّ الْمُتَّق۪ينَ ف۪ي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍۙ (15) İnne-lmuttekîne fî cennâtin ve ’uyûn(in) |
اٰخِذ۪ينَ مَٓا اٰتٰيهُمْ رَبُّهُمْۜ اِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذٰلِكَ مُحْسِن۪ينَۜ (16) Âḣiżîne mâ âtâhum rabbuhum(c) innehum kânû kable żâlike muhsinîn(e) |
كَانُوا قَل۪يلًا مِنَ الَّيْلِ مَا يَهْجَعُونَ (17) Kânû kalîlen mine-lleyli mâ yehce’ûn(e) |
وَبِالْاَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ (18) Vebil-eshâri hum yestaġfirûn(e) |
وَف۪ٓي اَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّٓائِلِ وَالْمَحْرُومِ (19) Vefî emvâlihim hakkun lissâ-ili velmahrûm(i) |
وَفِي الْاَرْضِ اٰيَاتٌ لِلْمُوقِن۪ينَۙ (20) Vefî-l-ardi âyâtun lilmûkinîn(e) |
وَف۪ٓي اَنْفُسِكُمْۜ اَفَلَا تُبْصِرُونَ (21) Vefî enfusikum(c) efelâ tubsirûn(e) |
وَفِي السَّمَٓاءِ رِزْقُكُمْ وَمَا تُوعَدُونَ (22) Vefî-ssemâ-i rizkukum vemâ tû’adûn(e) |
فَوَرَبِّ السَّمَٓاءِ وَالْاَرْضِ اِنَّهُ لَحَقٌّ مِثْلَ مَٓا اَنَّكُمْ تَنْطِقُونَ۟ (23) Feverabbi-ssemâ-i vel-ardi innehu lehakkun miśle mâ ennekum tentikûn(e) |
هَلْ اَتٰيكَ حَد۪يثُ ضَيْفِ اِبْرٰه۪يمَ الْمُكْرَم۪ينَۢ (24) Hel etâke hadîśu dayfi ibrâhîme-lmukramîn(e) |
اِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقَالُوا سَلَامًاۜ قَالَ سَلَامٌۚ قَوْمٌ مُنْكَرُونَ (25) İż deḣalû ‘aleyhi fekâlû selâmâ(en)(s) kâle selâmun kavmun munkerûn(e) |
فَرَاغَ اِلٰٓى اَهْلِه۪ فَجَٓاءَ بِعِجْلٍ سَم۪ينٍۙ (26) Ferâġa ilâ ehlihi fecâe bi’iclin semîn(in) |
فَقَرَّبَهُٓ اِلَيْهِمْ قَالَ اَلَا تَأْكُلُونَۘ (27) Fekarrabehu ileyhim kâle elâ te/kulûn(e) |
فَاَوْجَسَ مِنْهُمْ خ۪يفَةًۜ قَالُوا لَا تَخَفْۜ وَبَشَّرُوهُ بِغُلَامٍ عَل۪يمٍ (28) Fe-evcese minhum ḣîfetâ(en)(s) kâlû lâ teḣaf(s) ve beşşerûhu biġulâmin ‘alîm(in) |
فَاَقْبَلَتِ امْرَاَتُهُ ف۪ي صَرَّةٍ فَصَكَّتْ وَجْهَهَا وَقَالَتْ عَجُوزٌ عَق۪يمٌ (29) Feakbeleti-mraetuhu fî sarratin fesakket vechehâ ve kâlet ‘acûzun ‘akîm(un) |
قَالُوا كَذٰلِكِۙ قَالَ رَبُّكِۜ اِنَّهُ هُوَ الْحَك۪يمُ الْعَل۪يمُ (30) Kâlû keżâliki kâle rabbuk(i)(s) innehu huve-lhakîmu-l’alîm(u) |
قَالَ فَمَا خَطْبُكُمْ اَيُّهَا الْمُرْسَلُونَ (31) Kâle femâ ḣatbukum eyyuhâ-lmurselûn(e) |
قَالُٓوا اِنَّٓا اُرْسِلْنَٓا اِلٰى قَوْمٍ مُجْرِم۪ينَۙ (32) Kâlû innâ ursilnâ ilâ kavmin mucrimîn(e) |
لِنُرْسِلَ عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِنْ ط۪ينٍۙ (33) Linursile ‘aleyhim hicâraten min tîn(in) |
مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّكَ لِلْمُسْرِف۪ينَ (34) Musevvemeten ‘inde rabbike lilmusrifîn(e) |
فَاَخْرَجْنَا مَنْ كَانَ ف۪يهَا مِنَ الْمُؤْمِن۪ينَۚ (35) Feaḣracnâ men kâne fîhâ mine-lmu/minîn(e) |
فَمَا وَجَدْنَا ف۪يهَا غَيْرَ بَيْتٍ مِنَ الْمُسْلِم۪ينَۚ (36) Femâ vecednâ fîhâ ġayra beytin mine-lmuslimîn(e) |
وَتَرَكْنَا ف۪يهَٓا اٰيَةً لِلَّذ۪ينَ يَخَافُونَ الْعَذَابَ الْاَل۪يمَۜ (37) Ve teraknâ fîhâ âyeten lilleżîne yeḣâfûne-l’ażâbe-l-elîm(e) |
وَف۪ي مُوسٰٓى اِذْ اَرْسَلْنَاهُ اِلٰى فِرْعَوْنَ بِسُلْطَانٍ مُب۪ينٍ (38) Vefî mûsâ iż ersenâhu ilâ fir’avne bisultânin mubîn(in) |
فَتَوَلّٰى بِرُكْنِه۪ وَقَالَ سَاحِرٌ اَوْ مَجْنُونٌ (39) Fetevellâ biruknihi ve kâle sâhirun ev mecnûn(un) |
فَاَخَذْنَاهُ وَجُنُودَهُ فَنَبَذْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ وَهُوَ مُل۪يمٌۜ (40) Fe-eḣażnâhu ve cunûdehu fenebeżnâhum fî-lyemmi ve huve mulîm(un) |
وَف۪ي عَادٍ اِذْ اَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الرّ۪يحَ الْعَق۪يمَۚ (41) Vefî ‘âdin iż erselnâ ‘aleyhimu-rrîha-l’akîm(e) |
مَا تَذَرُ مِنْ شَيْءٍ اَتَتْ عَلَيْهِ اِلَّا جَعَلَتْهُ كَالرَّم۪يمِۜ (42) Mâ teżeru min şey-in etet ‘aleyhi illâ ce’alet-hu ke-rramîm(i) |
وَف۪ي ثَمُودَ اِذْ ق۪يلَ لَهُمْ تَمَتَّعُوا حَتّٰى ح۪ينٍ (43) Vefî śemûde iż kîle lehum temette’û hattâ hîn(in) |
فَعَتَوْا عَنْ اَمْرِ رَبِّهِمْ فَاَخَذَتْهُمُ الصَّاعِقَةُ وَهُمْ يَنْظُرُونَ (44) Fe’atev ‘an emri rabbihim fe-eḣażet-humu-ssâ’ikatu vehum yenzurûn(e) |
فَمَا اسْتَطَاعُوا مِنْ قِيَامٍ وَمَا كَانُوا مُنْتَصِر۪ينَۙ (45) Femâ-stetâ’û min kiyâmin vemâ kânû muntasirîn(e) |
وَقَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُۜ اِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِق۪ينَ۟ (46) Ve kavme nûhin min kabl(u)(s) innehum kânû kavmen fâsikîn(e) |
وَالسَّمَٓاءَ بَنَيْنَاهَا بِاَيْدٍ وَاِنَّا لَمُوسِعُونَ (47) Ve-ssemâe beneynâhâ bi-eydin ve-innâ lemûsi’ûn(e) |
وَالْاَرْضَ فَرَشْنَاهَا فَنِعْمَ الْمَاهِدُونَ (48) Vel-arda feraşnâhâ feni’me-lmâhidûn(e) |
وَمِنْ كُلِّ شَيْءٍ خَلَقْنَا زَوْجَيْنِ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ (49) Vemin kulli şey-in ḣalaknâ zevceyni le’allekum teżekkerûn(e) |
فَفِرُّٓوا اِلَى اللّٰهِۜ اِنّ۪ي لَكُمْ مِنْهُ نَذ۪يرٌ مُب۪ينٌۚ (50) Fefirrû ila(A)llâh(i)(s) innî lekum minhu neżîrun mubîn(un) |
وَلَا تَجْعَلُوا مَعَ اللّٰهِ اِلٰهًا اٰخَرَۜ اِنّ۪ي لَكُمْ مِنْهُ نَذ۪يرٌ مُب۪ينٌ (51) Velâ tec’alû me’a(A)llâhi ilâhen âḣar(a)(s) innî lekum minhu neżîrun mubîn(un) |
كَذٰلِكَ مَٓا اَتَى الَّذ۪ينَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ رَسُولٍ اِلَّا قَالُوا سَاحِرٌ اَوْ مَجْنُونٌ (52) Keżâlike mâ etâ-lleżîne min kablihim min rasûlin illâ kâlû sâhirun ev mecnûn(un) |
اَتَوَاصَوْا بِه۪ۚ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ (53) Etevâsav bih(i)(c) bel hum kavmun tâġûn(e) |
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَمَٓا اَنْتَ بِمَلُومٍۘ (54) Fetevelle ‘anhum femâ ente bimelûm(in) |
وَذَكِّرْ فَاِنَّ الذِّكْرٰى تَنْفَعُ الْمُؤْمِن۪ينَ (55) Veżekkir fe-inne-żżikrâ tenfe’u-lmu/minîn(e) |
وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْاِنْسَ اِلَّا لِيَعْبُدُونِ (56) Vemâ ḣalaktu-lcinne vel-inse illâ liya’budûn(i) |
مَٓا اُر۪يدُ مِنْهُمْ مِنْ رِزْقٍ وَمَٓا اُر۪يدُ اَنْ يُطْعِمُونِ (57) Mâ urîdu minhum min rizkin vemâ urîdu en yut’imûn(i) |
اِنَّ اللّٰهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَت۪ينُ (58) İnna(A)llâhe huve-rrazzâku żû-lkuvveti-lmetîn(u) |
فَاِنَّ لِلَّذ۪ينَ ظَلَمُوا ذَنُوبًا مِثْلَ ذَنُوبِ اَصْحَابِهِمْ فَلَا يَسْتَعْجِلُونِ (59) Fe-inne lilleżîne zalemû żenûben miśle żenûbi ashâbihim felâ yesta’cilûn(e) |
فَوَيْلٌ لِلَّذ۪ينَ كَفَرُوا مِنْ يَوْمِهِمُ الَّذ۪ي يُوعَدُونَ (60) Feveylun lilleżîne keferû min yevmihimu-lleżî yû’adûn(e) |
From : 1 - to : 60 - totals : 60
Zariyat suresi Hakkında
Zâriyât sûresi Mekke’de nâzil olmuştur. 60 âyettir. İsmini, 1. âyette geçen ve “tozu toprağı savuran rüzgârlar” mânasına gelen اَلذَّارِيَاتُ (zâriyât) kelimesinden alır. Mushaf tertîbine göre 51, iniş sırasına göre 67. suredir.
Zariyat suresi Konusu
Cenâb-ı Hakk’ın bir kısım kudret tecellilerine yemin edilerek kıyâmetin mutlaka vuku bulacağı; Allah’tan korkup günahlardan sakınan ve ilâhî tâlimatlara uygun yaşayanların cennette mükâfatlandırılacakları haber verilir. Lût kavmi, Firavun, Âd, Semûd ve Nûh kavimleri misal verilerek Peygamber (s.a.s.)’in davetine uymayanları bekleyen hazin akıbet bildirilir. Böylece insanlar putperestlikten ve peygambere muhalefetten sakındırılarak tek olan Allah’a kulluğa çağrılır.
Zariyat suresi Nuzül Sebebi
Mushaftaki sıralamada elli birinci, iniş sırasına göre altmış yedinci sûredir. Ahkåf sûresinden sonra, Gaşiye sûresinden önce Mekke’de inmiştir.
Zariyat suresi Fazileti
Kuran'dan bir başka sure türkçe yazılışı
En ünlü Kur'an okuyucularının sesiyle Zariyat süresi indirin:
Zariyat Suresi mp3 : Zariyat suresini dinlemek ve indirmek için okuyucuyu seçin Yüksek kalitede tamamlayın
Ahmet El Acemi
Bandar Balila
Khalid Al Jalil
Saad Al Ghamdi
Saud Al Shuraim
Salah Bukhatir
Abdul Basit
Abdul Rashid Sufi
Abdullah Basfar
Abdullah Al Juhani
Ali Al Hudhaifi
Fares Abbad
Maher Al Muaiqly
Muhammad Jibril
Al Minshawi
Al Hosary
Mishari Al-afasi
Nasser Al Qatami
Wadih Al Yamani
Yasser Al Dosari
Bizim için dua et, teşekkürler