Şuara suresi Türkçe okunuşu ve anlamı
Şuara Suresini okunuşu anlamı türkçe arapça
| طٰسٓمٓۜ (1) Tâ-Sîn-Mîm |
| تِلْكَ اٰيَاتُ الْكِتَابِ الْمُب۪ينِ (2) Tilke âyâtu-lkitâbi-lmubîn(i) |
| لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ اَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِن۪ينَ (3) Le’alleke bâḣi’un nefseke ellâ yekûnû mu/minîn(e) |
| اِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَٓاءِ اٰيَةً فَظَلَّتْ اَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِع۪ينَ (4) İn neşe/ nunezzil ‘aleyhim mine-ssemâ-i âyeten fezallet e’nâkuhum lehâ ḣâdi’în(e) |
| وَمَا يَأْت۪يهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنَ الرَّحْمٰنِ مُحْدَثٍ اِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِض۪ينَ (5) Vemâ ye/tîhim min żikrin mine-rrahmâni muhdeśin illâ kânû ‘anhu mu’ridîn(e) |
| فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْت۪يهِمْ اَنْبٰٓؤُ۬ا مَا كَانُوا بِه۪ يَسْتَهْزِؤُ۫نَ (6) Fekad keżżebû feseye/tîhim enbâu mâ kânû bihi yestehzi-ûn(e) |
| اَوَلَمْ يَرَوْا اِلَى الْاَرْضِ كَمْ اَنْبَتْنَا ف۪يهَا مِنْ كُلِّ زَوْجٍ كَر۪يمٍ (7) Eve lem yerav ilâ-l-ardi kem enbetnâ fîhâ min kulli zevcin kerîm(in) |
| اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَةًۜ وَمَا كَانَ اَكْثَرُهُمْ مُؤْمِن۪ينَ (8) İnne fî żâlike leâye(ten)(s) vemâ kâne ekśeruhum mu/minîn(e) |
| وَاِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَز۪يزُ الرَّح۪يمُ۟ (9) Ve-inne rabbeke lehuve-l’azîzu-rrahîm(u) |
| وَاِذْ نَادٰى رَبُّكَ مُوسٰٓى اَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِم۪ينَۙ (10) Ve-iż nâdâ rabbuke mûsâ eni-/ti-lkavme-zzâlimîn(e) |
| قَوْمَ فِرْعَوْنَۜ اَلَا يَتَّقُونَ (11) Kavme fir’avn(e)(c) elâ yettekûn(e) |
| قَالَ رَبِّ اِنّ۪ٓي اَخَافُ اَنْ يُكَذِّبُونِۜ (12) Kâle rabbi innî eḣâfu en yukeżżibûn(i) |
| وَيَض۪يقُ صَدْر۪ي وَلَا يَنْطَلِقُ لِسَان۪ي فَاَرْسِلْ اِلٰى هٰرُونَ (13) Veyadîku sadrî velâ yentaliku lisânî feersil ilâ hârûn(e) |
| وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنْبٌ فَاَخَافُ اَنْ يَقْتُلُونِۚ (14) Velehum ‘aleyye żenbun feeḣâfu en yaktulûn(i) |
| قَالَ كَلَّاۚ فَاذْهَبَا بِاٰيَاتِنَٓا اِنَّا مَعَكُمْ مُسْتَمِعُونَ (15) Kâle kellâ(s) feżhebâ bi-âyâtinâ(s) innâ me’akum mustemi’ûn(e) |
| فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَٓا اِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَم۪ينَۙ (16) Fe/tiyâ fir’avne fekûlâ innâ rasûlu rabbi-l’âlemîn(e) |
| اَنْ اَرْسِلْ مَعَنَا بَن۪ٓي اِسْرَٓاء۪يلَۜ (17) En ersil me’anâ benî isrâ-îl(e) |
| قَالَ اَلَمْ نُرَبِّكَ ف۪ينَا وَل۪يدًا وَلَبِثْتَ ف۪ينَا مِنْ عُمُرِكَ سِن۪ينَ (18) Kâle elem nurabbike fînâ velîden velebiśte fînâ min ‘umurike sinîn(e) |
| وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّت۪ي فَعَلْتَ وَاَنْتَ مِنَ الْكَافِر۪ينَ (19) Vefe’alte fa’leteke-lletî fe’alte veente mine-lkâfirîn(e) |
| قَالَ فَعَلْتُهَٓا اِذًا وَاَنَا۬ مِنَ الضَّٓالّ۪ينَۜ (20) Kâle fe’altuhâ iżen ve enâ mine-ddâllîn(e) |
| فَفَرَرْتُ مِنْكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ ل۪ي رَبّ۪ي حُكْمًا وَجَعَلَن۪ي مِنَ الْمُرْسَل۪ينَ (21) Feferartu minkum lemmâ ḣiftukum fevehebe lî rabbî hukmen vece’alenî mine-lmurselîn(e) |
| وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ اَنْ عَبَّدْتَ بَن۪ٓي اِسْرَٓاء۪يلَۜ (22) Vetilke ni’metun temunnuhâ ‘aleyye en ‘abbedte benî isrâ-îl(e) |
| قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَم۪ينَ (23) Kâle fir’avnu vemâ rabbu-l’âlemîn(e) |
| قَالَ رَبُّ السَّمٰوَاتِ وَالْاَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَاۜ اِنْ كُنْتُمْ مُوقِن۪ينَ (24) Kâle rabbu-ssemâvâti vel-ardi vemâ beynehumâ(s) in kuntum mûkinîn(e) |
| قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُٓ اَلَا تَسْتَمِعُونَ (25) Kâle limen havlehu elâ testemi’ûn(e) |
| قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ اٰبَٓائِكُمُ الْاَوَّل۪ينَ (26) Kâle rabbukum verabbu âbâ-ikumu-l-evvelîn(e) |
| قَالَ اِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذ۪ٓي اُرْسِلَ اِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ (27) Kâle inne rasûlekumu-lleżî ursile ileykum lemecnûn(un) |
| قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَاۜ اِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ (28) Kâle rabbu-lmeşriki velmaġribi vemâ beynehumâ(s) in kuntum ta’kilûn(e) |
| قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ اِلٰهًا غَيْر۪ي لَاَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُون۪ينَ (29) Kâle le-ini-tteḣażte ilâhen ġayrî leec’alenneke mine-lmescûnîn(e) |
| قَالَ اَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُب۪ينٍ (30) Kâle eve lev ci/tuke bişey-in mubîn(in) |
| قَالَ فَأْتِ بِه۪ٓ اِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِق۪ينَ (31) Kâle fe/ti bihi in kunte mine-ssâdikîn(e) |
| فَاَلْقٰى عَصَاهُ فَاِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُب۪ينٌۚ (32) Feelkâ ‘asâhu fe-iżâ hiye śu’bânun mubîn(un) |
| وَنَزَعَ يَدَهُ فَاِذَا هِيَ بَيْضَٓاءُ لِلنَّاظِر۪ينَ۟ (33) Veneze’a yedehu fe-iżâ hiye beydâu linnâzirîn(e) |
| قَالَ لِلْمَلَاِ حَوْلَهُٓ اِنَّ هٰذَا لَسَاحِرٌ عَل۪يمٌۙ (34) Kâle lilmele-i havlehu inne hâżâ lesâhirun ‘alîm(un) |
| يُر۪يدُ اَنْ يُخْرِجَكُمْ مِنْ اَرْضِكُمْ بِسِحْرِه۪ۗ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ (35) Yurîdu en yuḣricekum min ardikum bisihrihi femâżâ te/murûn(e) |
| قَالُٓوا اَرْجِهْ وَاَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَٓائِنِ حَاشِر۪ينَۙ (36) Kâlû ercih veeḣâhu veb’aś fî-lmedâ-ini hâşirîn(e) |
| يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَل۪يمٍ (37) Ye/tûke bikulli sehhârin ‘alîm(in) |
| فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِم۪يقَاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍۙ (38) Fecumi’a-sseharatu limîkâti yevmin ma’lûm(in) |
| وَق۪يلَ لِلنَّاسِ هَلْ اَنْتُمْ مُجْتَمِعُونَۙ (39) Vekîle linnâsi hel entum muctemi’ûn(e) |
| لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ اِنْ كَانُوا هُمُ الْغَالِب۪ينَ (40) Le’allenâ nettebi’u-sseharate in kânû humu-lġâlibîn(e) |
| فَلَمَّا جَٓاءَ السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ اَئِنَّ لَنَا لَاَجْرًا اِنْ كُنَّا نَحْنُ الْغَالِب۪ينَ (41) Felemmâ câe-sseharatu kâlû lifir’avne e-inne lenâ leecran in kunnâ nahnu-lġâlibîn(e) |
| قَالَ نَعَمْ وَاِنَّكُمْ اِذًا لَمِنَ الْمُقَرَّب۪ينَ (42) Kâle ne’am ve-innekum iżen lemine-lmukarrabîn(e) |
| قَالَ لَهُمْ مُوسٰٓى اَلْقُوا مَٓا اَنْتُمْ مُلْقُونَ (43) Kâle lehum mûsâ elkû mâ entum mulkûn(e) |
| فَاَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ اِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ (44) Feelkav hibâlehum ve’isiyyehum ve kâlû bi’izzeti fir’avne innâ lenahnu-lġâlibûn(e) |
| فَاَلْقٰى مُوسٰى عَصَاهُ فَاِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَۚ (45) Feelkâ mûsâ ‘asâhu fe-iżâ hiye telkafu mâ ye/fikûn(e) |
| فَاُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِد۪ينَۙ (46) Feulkiye-sseharatu sâcidîn(e) |
| قَالُٓوا اٰمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَم۪ينَۙ (47) Kâlû âmennâ birabbi-l’âlemîn(e) |
| رَبِّ مُوسٰى وَهٰرُونَ (48) Rabbi mûsâ vehârûn(e) |
| قَالَ اٰمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ اَنْ اٰذَنَ لَكُمْۚ اِنَّهُ لَكَب۪يرُكُمُ الَّذ۪ي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَۚ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَۜ لَاُقَطِّعَنَّ اَيْدِيَكُمْ وَاَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ وَلَاُصَلِّبَنَّكُمْ اَجْمَع۪ينَ (49) Kâle âmentum lehu kable en âżene lekum(s) innehu lekebîrukumu-lleżî ‘allemekumu-ssihra felesevfe ta’lemûn(e)(c) leukatti’anne eydiyekum veerculekum min ḣilâfin veleusallibennekum ecma’în(e) |
| قَالُوا لَا ضَيْرَۘ اِنَّٓا اِلٰى رَبِّنَا مُنْقَلِبُونَۚ (50) Kâlû lâdayr(a)(s) innâ ilâ rabbinâ munkalibûn(e) |
| اِنَّا نَطْمَعُ اَنْ يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَٓا اَنْ كُنَّٓا اَوَّلَ الْمُؤْمِن۪ينَۜ۟ (51) İnnâ natme’u en yaġfira lenâ rabbunâ ḣatâyânâ en kunnâ evvele-lmu/minîn(e) |
| وَاَوْحَيْنَٓا اِلٰى مُوسٰٓى اَنْ اَسْرِ بِعِبَاد۪ٓي اِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَ (52) Ve evhaynâ ilâ mûsâ en esri bi’ibâdî innekum muttebe’ûn(e) |
| فَاَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَٓائِنِ حَاشِر۪ينَۚ (53) Feersele fir’avnu fî-lmedâ-ini hâşirîn(e) |
| اِنَّ هٰٓؤُ۬لَٓاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَل۪يلُونَۙ (54) İnne hâulâ-i leşirżimetun kalîlûn(e) |
| وَاِنَّهُمْ لَنَا لَغَٓائِظُونَۙ (55) Ve-innehum lenâ leġâ-izûn(e) |
| وَاِنَّا لَجَم۪يعٌ حَاذِرُونَۜ (56) Ve-innâ lecemî’un hâżirûn(e) |
| فَاَخْرَجْنَاهُمْ مِنْ جَنَّاتٍ وَعُيُونٍۙ (57) Feaḣracnâhum min cennâtin ve’uyûn(in) |
| وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَر۪يمٍۙ (58) Vekunûzin vemekâmin kerîm(in) |
| كَذٰلِكَۜ وَاَوْرَثْنَاهَا بَن۪ٓي اِسْرَٓاء۪يلَۚ (59) Keżâlike ve evraśnâhâ benî isrâ-îl(e) |
| فَاَتْبَعُوهُمْ مُشْرِق۪ينَ (60) Feetbe’ûhum muşrikîn(e) |
| فَلَمَّا تَرَٓاءَ الْجَمْعَانِ قَالَ اَصْحَابُ مُوسٰٓى اِنَّا لَمُدْرَكُونَۚ (61) Felemmâ terâe-lcem’âni kâle ashâbu mûsâ innâ lemudrakûn(e) |
| قَالَ كَلَّاۚ اِنَّ مَعِيَ رَبّ۪ي سَيَهْد۪ينِ (62) Kâle kellâ inne me’iye rabbî seyehdîn(i) |
| فَاَوْحَيْنَٓا اِلٰى مُوسٰٓى اَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْبَحْرَۜ فَانْفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظ۪يمِۚ (63) Feevhaynâ ilâ mûsâ eni-drib bi’asâke-lbahr(a)(s) fenfeleka fekâne kullu firkin ke-ttavdi-l’azîm(i) |
| وَاَزْلَفْنَا ثَمَّ الْاٰخَر۪ينَۚ (64) Ve ezlefnâ śemme-l-âḣarîn(e) |
| وَاَنْجَيْنَا مُوسٰى وَمَنْ مَعَهُٓ اَجْمَع۪ينَۚ (65) Ve enceynâ mûsâ vemen me’ahu ecma’în(e) |
| ثُمَّ اَغْرَقْنَا الْاٰخَر۪ينَۜ (66) Śumme aġraknâ-l-âḣarîn(e) |
| اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَةًۜ وَمَا كَانَ اَكْثَرُهُمْ مُؤْمِن۪ينَ (67) İnne fî żâlike leâye(ten)(s) vemâ kâne ekśeruhum mu/minîn(e) |
| وَاِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَز۪يزُ الرَّح۪يمُ۟ (68) Ve-inne rabbeke lehuve-l’azîzu-rrahîm(u) |
| وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَاَ اِبْرٰه۪يمَۢ (69) Vetlu ‘aleyhim nebee ibrâhîm(e) |
| اِذْ قَالَ لِاَب۪يهِ وَقَوْمِه۪ مَا تَعْبُدُونَ (70) İż kâle li-ebîhi vekavmihi mâ ta’budûn(e) |
| قَالُوا نَعْبُدُ اَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِف۪ينَ (71) Kâlû na’budu asnâmen fenezallu lehâ ‘âkifîn(e) |
| قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ اِذْ تَدْعُونَۙ (72) Kâle hel yesme’ûnekum iż ted’ûn(e) |
| اَوْ يَنْفَعُونَكُمْ اَوْ يَضُرُّونَ (73) Ev yenfe’ûnekum ev yedurrûn(e) |
| قَالُوا بَلْ وَجَدْنَٓا اٰبَٓاءَنَا كَذٰلِكَ يَفْعَلُونَ (74) Kâlû bel vecednâ âbâenâ keżâlike yef’alûn(e) |
| قَالَ اَفَرَاَيْتُمْ مَا كُنْتُمْ تَعْبُدُونَۙ (75) Kâle eferaeytum mâ kuntum ta’budûn(e) |
| اَنْتُمْ وَاٰبَٓاؤُ۬كُمُ الْاَقْدَمُونَ (76) Entum veâbâukumu-l-akdemûn(e) |
| فَاِنَّهُمْ عَدُوٌّ ل۪ٓي اِلَّا رَبَّ الْعَالَم۪ينَۙ (77) Fe-innehum ‘aduvvun lî illâ rabbe-l’âlemîn(e) |
| اَلَّذ۪ي خَلَقَن۪ي فَهُوَ يَهْد۪ينِۙ (78) Elleżî ḣalekanî fehuve yehdîn(i) |
| وَالَّذ۪ي هُوَ يُطْعِمُن۪ي وَيَسْق۪ينِۙ (79) Velleżî huve yut’imunî veyeskîn(i) |
| وَاِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْف۪ينِۖ (80) Ve-iżâ meridtu fehuve yeşfîn(i) |
| وَالَّذ۪ي يُم۪يتُن۪ي ثُمَّ يُحْي۪ينِۙ (81) Velleżî yumîtunî śümme yuhyîn(i) |
| وَالَّذ۪ٓي اَطْمَعُ اَنْ يَغْفِرَ ل۪ي خَط۪ٓيـَٔت۪ي يَوْمَ الدّ۪ينِۜ (82) Velleżî atme’u en yaġfira lî ḣatî-etî yevme-ddîn(i) |
| رَبِّ هَبْ ل۪ي حُكْمًا وَاَلْحِقْن۪ي بِالصَّالِح۪ينَۙ (83) Rabbi heb lî hukmen veelhiknî bi-ssâlihîn(e) |
| وَاجْعَلْ ل۪ي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْاٰخِر۪ينَۙ (84) Vec’al lî lisâne sidkin fî-l-âḣirîn(e) |
| وَاجْعَلْن۪ي مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّع۪يمِۙ (85) Vec’alnî min veraśeti cenneti-nne’îm(i) |
| وَاغْفِرْ لِاَب۪ٓي اِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّٓالّ۪ينَۙ (86) Vaġfir li-ebî innehu kâne mine-ddâllîn(e) |
| وَلَا تُخْزِن۪ي يَوْمَ يُبْعَثُونَۙ (87) Velâ tuḣzinî yevme yub’aśûn(e) |
| يَوْمَ لَا يَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَۙ (88) Yevme lâ yenfe’u mâlun velâ benûn(e) |
| اِلَّا مَنْ اَتَى اللّٰهَ بِقَلْبٍ سَل۪يمٍۜ (89) İllâ men eta(A)llâhe bikalbin selîm(in) |
| وَاُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّق۪ينَۙ (90) Veuzlifeti-lcennetu lilmuttekîn(e) |
| وَبُرِّزَتِ الْجَح۪يمُ لِلْغَاو۪ينَۙ (91) Veburrizeti-lcehîmu lilġâvîn(e) |
| وَق۪يلَ لَهُمْ اَيْنَ مَا كُنْتُمْ تَعْبُدُونَۙ (92) Vekîle lehum eyne mâ kuntum ta’budûn(e) |
| مِنْ دُونِ اللّٰهِۜ هَلْ يَنْصُرُونَكُمْ اَوْ يَنْتَصِرُونَۜ (93) Min dûni(A)llâhi hel yensurûnekum ev yentesirûn(e) |
| فَكُبْكِبُوا ف۪يهَا هُمْ وَالْغَاوُ۫نَۙ (94) Fekubkibû fîhâ hum velġâvûn(e) |
| وَجُنُودُ اِبْل۪يسَ اَجْمَعُونَۜ (95) Vecunûdu iblîse ecme’ûn(e) |
| قَالُوا وَهُمْ ف۪يهَا يَخْتَصِمُونَۙ (96) Kâlû vehum fîhâ yaḣtasimûn(e) |
| تَاللّٰهِ اِنْ كُنَّا لَف۪ي ضَلَالٍ مُب۪ينٍۙ (97) Ta(A)llâhi in kunnâ lefî dalâlin mubîn(in) |
| اِذْ نُسَوّ۪يكُمْ بِرَبِّ الْعَالَم۪ينَ (98) İż nusevvîkum birabbi-l’âlemîn(e) |
| وَمَٓا اَضَلَّنَٓا اِلَّا الْمُجْرِمُونَ (99) Vemâ edallenâ illâ-lmucrimûn(e) |
| فَمَا لَنَا مِنْ شَافِع۪ينَۙ (100) Femâ lenâ min şâfi’în(e) |
| وَلَا صَد۪يقٍ حَم۪يمٍ (101) Velâ sadîkin hamîm(in) |
| فَلَوْ اَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِن۪ينَ (102) Felev enne lenâ kerraten fenekûne mine-lmu/minîn(e) |
| اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَةًۜ وَمَا كَانَ اَكْثَرُهُمْ مُؤْمِن۪ينَ (103) İnne fî żâlike leâye(ten)(s) vemâ kâne ekśeruhum mu/minîn(e) |
| وَاِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَز۪يزُ الرَّح۪يمُ۟ (104) Ve-inne rabbeke lehuve-l’azîzu-rrahîm(u) |
| كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍۨ الْمُرْسَل۪ينَۚ (105) Keżżebet kavmu nûhin(i)lmurselîn(e) |
| اِذْ قَالَ لَهُمْ اَخُوهُمْ نُوحٌ اَلَا تَتَّقُونَۚ (106) İż kâle lehum eḣûhum nûhun elâ tettekûn(e) |
| اِنّ۪ي لَكُمْ رَسُولٌ اَم۪ينٌۙ (107) İnnî lekum rasûlun emîn(un) |
| فَاتَّقُوا اللّٰهَ وَاَط۪يعُونِۚ (108) Fettekû(A)llâhe veatî’ûn(i) |
| وَمَٓا اَسْـَٔلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ اَجْرٍۚ اِنْ اَجْرِيَ اِلَّا عَلٰى رَبِّ الْعَالَم۪ينَۚ (109) Vemâ es-elukum ‘aleyhi min ecr(in)(s) in ecriye illâ ‘alâ rabbi-l’âlemîn(e) |
| فَاتَّقُوا اللّٰهَ وَاَط۪يعُونِۜ (110) Fettekû(A)llâhe veatî’ûn(i) |
| قَالُٓوا اَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْاَرْذَلُونَۜ (111) Kâlû enu/minu leke vettebe’ake-l-erżelûn(e) |
| قَالَ وَمَا عِلْم۪ي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَۚ (112) Kâle vemâ ‘ilmî bimâ kânû ya’melûn(e) |
| اِنْ حِسَابُهُمْ اِلَّا عَلٰى رَبّ۪ي لَوْ تَشْعُرُونَۚ (113) İn hisâbuhum illâ ‘alâ rabbî(s) lev teş’urûn(e) |
| وَمَٓا اَنَا۬ بِطَارِدِ الْمُؤْمِن۪ينَۚ (114) Vemâ enâ bitâridi-lmu/minîn(e) |
| اِنْ اَنَا۬ اِلَّا نَذ۪يرٌ مُب۪ينٌۜ (115) İn enâ illâ neżîrun mubîn(un) |
| قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُوم۪ينَۜ (116) Kâlû le-in lem tentehi yâ nûhu letekûnenne mine-lmercûmîn(e) |
| قَالَ رَبِّ اِنَّ قَوْم۪ي كَذَّبُونِۚ (117) Kâle rabbi inne kavmî keżżebûn(i) |
| فَافْتَحْ بَيْن۪ي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّن۪ي وَمَنْ مَعِيَ مِنَ الْمُؤْمِن۪ينَ (118) Feftah beynî vebeynehum fethan veneccinî vemen me’iye mine-lmu/minîn(e) |
| فَاَنْجَيْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِۚ (119) Feenceynâhu vemen me’ahu fî-lfulki-lmeşhûn(i) |
| ثُمَّ اَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاق۪ينَۜ (120) Śumme aġraknâ ba’du-lbâkîn(e) |
| اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَةًۜ وَمَا كَانَ اَكْثَرُهُمْ مُؤْمِن۪ينَ (121) İnne fî żâlike leâye(ten)(s) vemâ kâne ekśeruhum mu/minîn(e) |
| وَاِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَز۪يزُ الرَّح۪يمُ۟ (122) Ve-inne rabbeke lehuve-l’azîzu-rrahîm(u) |
| كَذَّبَتْ عَادٌۨ الْمُرْسَل۪ينَۚ (123) Keżżebet ‘âdun(i)lmurselîn(e) |
| اِذْ قَالَ لَهُمْ اَخُوهُمْ هُودٌ اَلَا تَتَّقُونَۚ (124) İż kâle lehum eḣûhum hûdun elâ tettekûn(e) |
| اِنّ۪ي لَكُمْ رَسُولٌ اَم۪ينٌۙ (125) İnnî lekum rasûlun emîn(un) |
| فَاتَّقُوا اللّٰهَ وَاَط۪يعُونِۚ (126) Fettekû(A)llâhe veatî’ûn(i) |
| وَمَٓا اَسْـَٔلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ اَجْرٍۚ اِنْ اَجْرِيَ اِلَّا عَلٰى رَبِّ الْعَالَم۪ينَۜ (127) Vemâ es-elukum ‘aleyhi min ecr(in)(s) in ecriye illâ ‘alâ rabbi-l’âlemîn(e) |
| اَتَبْنُونَ بِكُلِّ ر۪يعٍ اٰيَةً تَعْبَثُونَۙ (128) Etebnûne bikulli rî’in âyeten ta’beśûn(e) |
| وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَۚ (129) Vetetteḣiżûne mesâni’a le’allekum taḣludûn(e) |
| وَاِذَا بَطَشْتُمْ بَطَشْتُمْ جَبَّار۪ينَۚ (130) Ve-iżâ betaştum betaştum cebbârîn(e) |
| فَاتَّقُوا اللّٰهَ وَاَط۪يعُونِۚ (131) Fettekû(A)llâhe veatî’ûn(i) |
| وَاتَّقُوا الَّذ۪ٓي اَمَدَّكُمْ بِمَا تَعْلَمُونَۚ (132) Vettekû-lleżî emeddekum bimâ ta’lemûn(e) |
| اَمَدَّكُمْ بِاَنْعَامٍ وَبَن۪ينَۙ (133) Emeddekum bi-en’âmin vebenîn(e) |
| وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍۚ (134) Vecennâtin ve’uyûn(in) |
| اِنّ۪ٓي اَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظ۪يمٍۜ (135) İnnî eḣâfu ‘aleykum ‘ażâbe yevmin ‘azîm(in) |
| قَالُوا سَوَٓاءٌ عَلَيْنَٓا اَوَعَظْتَ اَمْ لَمْ تَكُنْ مِنَ الْوَاعِظ۪ينَۙ (136) Kâlû sevâun ‘aleynâ eve’azte em lem tekun mine-lvâ’izîn(e) |
| اِنْ هٰذَٓا اِلَّا خُلُقُ الْاَوَّل۪ينَۙ (137) İn hâżâ illâ ḣuluku-l-evvelîn(e) |
| وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّب۪ينَۚ (138) Vemâ nahnu bimu’ażżebîn(e) |
| فَكَذَّبُوهُ فَاَهْلَكْنَاهُمْۜ اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَةًۜ وَمَا كَانَ اَكْثَرُهُمْ مُؤْمِن۪ينَ (139) Fekeżżebûhu feehleknâhum(k) inne fî żâlike leâye(ten)(s) vemâ kâne ekśeruhum mu/minîn(e) |
| وَاِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَز۪يزُ الرَّح۪يمُ۟ (140) Ve-inne rabbeke lehuve-l’azîzu-rrahîm(u) |
| كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَل۪ينَۚ (141) Keżżebet śemûdu-lmurselîn(e) |
| اِذْ قَالَ لَهُمْ اَخُوهُمْ صَالِحٌ اَلَا تَتَّقُونَۚ (142) İż kâle lehum eḣûhum sâlihun elâ tettekûn(e) |
| اِنّ۪ي لَكُمْ رَسُولٌ اَم۪ينٌۙ (143) İnnî lekum rasûlun emîn(un) |
| فَاتَّقُوا اللّٰهَ وَاَط۪يعُونِۚ (144) Fettekû(A)llâhe veatî’ûn(i) |
| وَمَٓا اَسْـَٔلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ اَجْرٍۚ اِنْ اَجْرِيَ اِلَّا عَلٰى رَبِّ الْعَالَم۪ينَۜ (145) Vemâ es-elukum ‘aleyhi min ecr(in)(s) in ecriye illâ ‘alâ rabbi-l’âlemîn(e) |
| اَتُتْرَكُونَ ف۪ي مَا هٰهُنَٓا اٰمِن۪ينَۙ (146) Etutrakûne fî mâ hâhunâ âminîn(e) |
| ف۪ي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍۙ (147) Fî cennâtin ve’uyûn(in) |
| وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَض۪يمٌۚ (148) Vezurû’in venaḣlin tal’uhâ hedîm(un) |
| وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِه۪ينَۚ (149) Vetenhitûne mine-lcibâli buyûten fârihîn(e) |
| فَاتَّقُوا اللّٰهَ وَاَط۪يعُونِۚ (150) Fettekû(A)llâhe veatî’ûn(i) |
| وَلَا تُط۪يعُٓوا اَمْرَ الْمُسْرِف۪ينَۙ (151) Velâ tutî’û emra-lmusrifîn(e) |
| اَلَّذ۪ينَ يُفْسِدُونَ فِي الْاَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ (152) Elleżîne yufsidûne fî-l-ardi velâ yuslihûn(e) |
| قَالُٓوا اِنَّمَٓا اَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّر۪ينَۚ (153) Kâlû innemâ ente mine-lmusahharîn(e) |
| مَٓا اَنْتَ اِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَاۚ فَأْتِ بِاٰيَةٍ اِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِق۪ينَ (154) Mâ ente illâ beşerun miślunâ fe/ti bi-âyetin in kunte mine-ssâdikîn(e) |
| قَالَ هٰذِه۪ نَاقَةٌ لَهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَعْلُومٍۚ (155) Kâle hâżihi nâkatun lehâ şirbun velekum şirbu yevmin ma’lûm(in) |
| وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُٓوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظ۪يمٍ (156) Velâ temessûhâ bisû-in feye/ḣużekum ‘ażâbu yevmin ‘azîm(in) |
| فَعَقَرُوهَا فَاَصْبَحُوا نَادِم۪ينَۙ (157) Fe’akarûhâ feasbehû nâdimîn(e) |
| فَاَخَذَهُمُ الْعَذَابُۜ اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَةًۜ وَمَا كَانَ اَكْثَرُهُمْ مُؤْمِن۪ينَ (158) Feaḣażehumu-l’ażâb(u)(k) inne fî żâlike leâye(ten)(s) vemâ kâne ekśeruhum mu/minîn(e) |
| وَاِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَز۪يزُ الرَّح۪يمُ۟ (159) Ve-inne rabbeke lehuve-l’azîzu-rrahîm(u) |
| كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍۨ الْمُرْسَل۪ينَۚ (160) Keżżebet kavmu lûtin(i)lmurselîn(e) |
| اِذْ قَالَ لَهُمْ اَخُوهُمْ لُوطٌ اَلَا تَتَّقُونَۚ (161) İż kâle lehum eḣûhum lûtun elâ tettekûn(e) |
| اِنّ۪ي لَكُمْ رَسُولٌ اَم۪ينٌۙ (162) İnnî lekum rasûlun emîn(un) |
| فَاتَّقُوا اللّٰهَ وَاَط۪يعُونِۚ (163) Fettekû(A)llâhe veatî’ûn(i) |
| وَمَٓا اَسْـَٔلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ اَجْرٍۚ اِنْ اَجْرِيَ اِلَّا عَلٰى رَبِّ الْعَالَم۪ينَۜ (164) Vemâ es-elukum ‘aleyhi min ecr(in)(s) in ecriye illâ ‘alâ rabbi-l’âlemîn(e) |
| اَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَم۪ينَۙ (165) Ete/tûne-żżukrâne mine-l’âlemîn(e) |
| وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ اَزْوَاجِكُمْۜ بَلْ اَنْتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ (166) Veteżerûne mâ ḣaleka lekum rabbukum min ezvâcikum(c) bel entum kavmun ‘âdûn(e) |
| قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَج۪ينَ (167) Kâlû le-in lem tentehi yâ lûtu letekûnenne mine-lmuḣracîn(e) |
| قَالَ اِنّ۪ي لِعَمَلِكُمْ مِنَ الْقَال۪ينَۜ (168) Kâle innî li’amelikum mine-lkâlîn(e) |
| رَبِّ نَجِّن۪ي وَاَهْل۪ي مِمَّا يَعْمَلُونَ (169) Rabbi neccinî veehlî mimmâ ya’melûn(e) |
| فَنَجَّيْنَاهُ وَاَهْلَهُٓ اَجْمَع۪ينَۙ (170) Fenecceynâhu veehlehu ecme’în(e) |
| اِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِر۪ينَۚ (171) İllâ ‘acûzen fî-lġâbirîn(e) |
| ثُمَّ دَمَّرْنَا الْاٰخَر۪ينَۚ (172) Śumme demmernâ-l-âḣarîn(e) |
| وَاَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ مَطَرًاۚ فَسَٓاءَ مَطَرُ الْمُنْذَر۪ينَ (173) Veemtarnâ ‘aleyhim matarâ(an)(s) fesâe mataru-lmunżerîn(e) |
| اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَةًۜ وَمَا كَانَ اَكْثَرُهُمْ مُؤْمِن۪ينَ (174) İnne fî żâlike leâye(ten)(s) vemâ kâne ekśeruhum mu/minîn(e) |
| وَاِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَز۪يزُ الرَّح۪يمُ۟ (175) Ve-inne rabbeke lehuve-l’azîzu-rrahîm(u) |
| كَذَّبَ اَصْحَابُ لْـَٔيْكَةِ الْمُرْسَل۪ينَۚ (176) Keżżebe ashâbu-l-eyketi-lmurselîn(e) |
| اِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ اَلَا تَتَّقُونَۚ (177) iż kâle lehum şu’aybun elâ tettekûn(e) |
| اِنّ۪ي لَكُمْ رَسُولٌ اَم۪ينٌۙ (178) İnnî lekum rasûlun emîn(un) |
| فَاتَّقُوا اللّٰهَ وَاَط۪يعُونِۚ (179) Fettekû(A)llâhe veatî’ûn(i) |
| وَمَٓا اَسْـَٔلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ اَجْرٍۚ اِنْ اَجْرِيَ اِلَّا عَلٰى رَبِّ الْعَالَم۪ينَۜ (180) Vemâ es-elukum ‘aleyhi min ecr(in)(s) in ecriye illâ ‘alâ rabbi-l’âlemîn(e) |
| اَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِر۪ينَۚ (181) Evfû-lkeyle velâ tekûnû mine-lmuḣsirîn(e) |
| وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَق۪يمِۚ (182) Vezinû bilkistâsi-lmustekîm(i) |
| وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ اَشْيَٓاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْاَرْضِ مُفْسِد۪ينَۚ (183) Velâ tebḣasû-nnâse eşyâehum velâ ta’śev fî-l-ardi mufsidîn(e) |
| وَاتَّقُوا الَّذ۪ي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْاَوَّل۪ينَۜ (184) Vettekû-lleżî ḣalekakum velcibillete-l-evvelîn(e) |
| قَالُٓوا اِنَّمَٓا اَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّر۪ينَۙ (185) Kâlû innemâ ente mine-lmusahharîn(e) |
| وَمَٓا اَنْتَ اِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَاِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِب۪ينَۚ (186) Vemâ ente illâ beşerun miślunâ ve-in nezunnuke lemine-lkâżibîn(e) |
| فَاَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَٓاءِ اِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِق۪ينَۜ (187) Feeskit ‘aleynâ kisefen mine-ssemâ-i in kunte mine-ssâdikîn(e) |
| قَالَ رَبّ۪ٓي اَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188) Kâle rabbî a’lemu bimâ ta’melûn(e) |
| فَكَذَّبُوهُ فَاَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِۜ اِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظ۪يمٍ (189) Fekeżżebûhu feeḣażehum ‘ażâbu yevmi-zzulle(ti)(c) innehu kâne ‘ażâbe yevmin ‘azîm(in) |
| اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَاٰيَةًۜ وَمَا كَانَ اَكْثَرُهُمْ مُؤْمِن۪ينَ (190) İnne fî żâlike leâye(ten)(s) vemâ kâne ekśeruhum mu/minîn(e) |
| وَاِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَز۪يزُ الرَّح۪يمُ۟ (191) Ve-inne rabbeke lehuve-l’azîzu-rrahîm(u) |
| وَاِنَّهُ لَتَنْز۪يلُ رَبِّ الْعَالَم۪ينَۜ (192) Ve-innehu letenzîlu rabbi-l’âlemîn(e) |
| نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْاَم۪ينُۙ (193) Nezele bihi-rrûhu-l-emîn(u) |
| عَلٰى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِر۪ينَۙ (194) ‘Alâ kalbike litekûne mine-lmunżirîn(e) |
| بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُب۪ينٍۜ (195) Bilisânin ‘arabiyyin mubîn(in) |
| وَاِنَّهُ لَف۪ي زُبُرِ الْاَوَّل۪ينَ (196) Ve-innehu lefî zuburi-l-evvelîn(e) |
| اَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ اٰيَةً اَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمٰٓؤُ۬ا بَن۪ٓي اِسْرَٓاء۪يلَۜ (197) Eve lem yekun lehum âyeten en ya’lemehu ‘ulemâu benî isrâ-îl(e) |
| وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلٰى بَعْضِ الْاَعْجَم۪ينَۙ (198) Velev nezzelnâhu ‘alâ ba’di-l-a’cemîn(e) |
| فَقَرَاَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِه۪ مُؤْمِن۪ينَۜ (199) Fekaraehu ‘aleyhim mâ kânû bihi mu/minîn(e) |
| كَذٰلِكَ سَلَكْنَاهُ ف۪ي قُلُوبِ الْمُجْرِم۪ينَۜ (200) Keżâlike seleknâhu fî kulûbi-lmucrimîn(e) |
| لَا يُؤْمِنُونَ بِه۪ حَتّٰى يَرَوُا الْعَذَابَ الْاَل۪يمَۙ (201) Lâ yu/minûne bihi hattâ yeravû-l’ażâbe-l-elîm(e) |
| فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَۙ (202) Feye/tiyehum baġteten vehum lâ yeş’urûn(e) |
| فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَۜ (203) Feyekûlû hel nahnu munzarûn(e) |
| اَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204) Efebi’ażâbinâ yesta’cilûn(e) |
| اَفَرَاَيْتَ اِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِن۪ينَۙ (205) Eferaeyte in metta’nâhum sinîn(e) |
| ثُمَّ جَٓاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَۙ (206) Śumme câehum mâ kânû yû’adûn(e) |
| مَٓا اَغْنٰى عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَۜ (207) Mâ aġnâ ‘anhum mâ kânû yumette’ûn(e) |
| وَمَٓا اَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ اِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَۗۛ (208) Vemâ ehleknâ min karyetin illâ lehâ munżirûn(e) |
| ذِكْرٰى۠ۛ وَمَا كُنَّا ظَالِم۪ينَ (209) Żikrâ vemâ kunnâ zâlimîn(e) |
| وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاط۪ينُ (210) Vemâ tenezzelet bihi-şşeyâtîn(u) |
| وَمَا يَنْبَغ۪ي لَهُمْ وَمَا يَسْتَط۪يعُونَۜ (211) Vemâ yenbeġî lehum vemâ yestatî’ûn(e) |
| اِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَۜ (212) İnnehum ‘ani-ssem’i lema’zûlûn(e) |
| فَلَا تَدْعُ مَعَ اللّٰهِ اِلٰهًا اٰخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّب۪ينَۚ (213) Felâ ted’u me’a(A)llâhi ilâhen âḣara fetekûne mine-lmu’ażżebîn(e) |
| وَاَنْذِرْ عَش۪يرَتَكَ الْاَقْرَب۪ينَۙ (214) Veenżir ‘aşîrateke-l-akrabîn(e) |
| وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِن۪ينَۚ (215) Vaḣfid cenâhake limeni-ttebe’ake mine-lmu/minîn(e) |
| فَاِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ اِنّ۪ي بَر۪ٓيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَۚ (216) Fe-in ‘asavke fekul innî berî-un mimmâ ta’melûn(e) |
| وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَز۪يزِ الرَّح۪يمِۙ (217) Vetevekkel ‘alâ-l’azîzi-rrahîm(i) |
| اَلَّذ۪ي يَرٰيكَ ح۪ينَ تَقُومُۙ (218) Elleżî yerâke hîne tekûm(u) |
| وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِد۪ينَ (219) Vetekallubeke fî-ssâcidîn(e) |
| اِنَّهُ هُوَ السَّم۪يعُ الْعَل۪يمُ (220) İnnehu huve-ssemî’u-l’alîm(u) |
| هَلْ اُنَبِّئُكُمْ عَلٰى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاط۪ينُۜ (221) Hel unebbi-ukum ‘alâ men tenezzelu-şşeyâtîn(u) |
| تَنَزَّلُ عَلٰى كُلِّ اَفَّاكٍ اَث۪يمٍۙ (222) Tenezzelu ‘alâ kulli effâkin eśîm(in) |
| يُلْقُونَ السَّمْعَ وَاَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَۜ (223) Yulkûne-ssem’a veekśeruhum kâżibûn(e) |
| وَالشُّعَرَٓاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُ۫نَۜ (224) Ve-şşu’arâu yettebi’uhumu-lġâvûn(e) |
| اَلَمْ تَرَ اَنَّهُمْ ف۪ي كُلِّ وَادٍ يَه۪يمُونَۙ (225) Elem tera ennehum fî kulli vâdin yehîmûn(e) |
| وَاَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَۙ (226) Veennehum yekûlûne mâ lâ yef’alûn(e) |
| اِلَّا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللّٰهَ كَث۪يرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُواۜ وَسَيَعْلَمُ الَّذ۪ينَ ظَلَمُٓوا اَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ (227) İllâ-lleżîne âmenû ve’amilû-ssâlihâti veżekerû(A)llâhe keśîran ventesarû min ba’di mâ zulimû(k) veseya’lemu-lleżîne zalemû eyye munkalebin yenkalibûn(e) |
From : 1 - to : 227 - totals : 227
Şuara suresi Hakkında
Şuarâ sûresi Mekke’de nâzil olmuştur. 224-227. âyetlerin Medine’de indiği söylenir. 227 âyettir. İsmini 224. âyette geçen ve “şâirler” mânasına gelen اَلشُّعَرَاءُ (şuarâ) kelimesinden alır. Sûrenin ayrıca “Tâ. Sîn. Mîm” ve birkaç peygamberin kıssasını ihtivâ etmesi sebebiyle الجامعة (Câmia) isimleri de vardır. Resmî sıralamada 26, iniş sırasına göre 47. sûredir.
Şuara suresi Konusu
Furkan sûresinde yer alan “inzâr: Allah’ın azabıyla tehdit ve uyarı”, bu sûrede peygamber kıssalarından verilen muşahhas misallerle genişçe izah edilerek, İslâm’ı tüm yönleriyle bir hayat nizamı hâlinde tebliğ ve tatbik edip yerleştirmeye çalışan Resûlullah (s.a.s.) teselli buyrulur. Bu gâyeye matuf olarak yedi peygamber kıssası anlatılır. Bahsi geçen peygamberlerin gerçek peygamber olması gibi, Hz. Muhammed (s.a.s.)’in de gerçek peygamber, ona indirilen kitabın da Allah kelâmı gerçek bir Kur’an olduğu haber verilir. Allah Teâlâ’nın varlık âlemine yerleştirdiği kevnî âyetler, önceki peygamberlerin gösterdiği mûcizeler, kavimlerinin başına inen ilâhî kahır tecellîleri ve bizzat Kur’ân-ı Kerîm’in mûcizevî yapısı bu hakîkatin şahididir. Bu gerçekler ışığında Resûlullah (s.a.s.) bir kâhin ve şâir olmadığı gibi, Kur’an da bir kehânet ve şiir değildir. Şeytanların böyle her yönüyle ulvî ve hârikulâde bir söz indirmeleri mümkün olmadığı gibi, hangi vadide dolaştıkları belli olmayan şâirlerin de bunun gibi bir söz söylemeleri muhaldir. O, Hz. Muhammed (s.a.s.)’in kalbine Cebrâil (a.s.) tarafından inzal edilmiş, insanlığı ilâhî azap ile uyarıp ebedî nimetlerle müjdelemek maksadını taşıyan Allah kelâmıdır. Gerçek kurtuluş, ancak onun tâlimatlarına inanıp itaat etmekle mümkün olabilecektir. Sûre boyunca Cenâb-ı Hakk’ın “Azîz: çok güçlü, kuvvetli, mağlup edilemez bir kudret sahibi” ismi ile birlikte “Rahîm: çok merhametli” ismi tekrar edilir. İnsanlık tarihi, O’nun rahmet tecellilerine olduğu gibi gazap tecellilerine de şâhitlik etmektedir. Bu durumda, Allah’ın rahmetine mi, yoksa gazabına mı müstahak olmaya karar vermenin insanların kendi tercihlerine kaldığına işaret edilir.
Şuara suresi Nuzül Sebebi
Mushaftaki sıralamada yirmi altıncı, iniş sırasına göre kırk yedinci sûredir. Vâkıa sûresinden sonra, Neml sûresinden önce Mekke’de inmiştir. 197. âyeti ile son dört âyetinin (224-227) Medine döneminde indiğine dair rivayetler de vardır (Süyûtî, el-İtkån, I, 12; İbn Âşûr, XIX, 89-90).
Şuara suresi Fazileti
Kuran'dan bir başka sure türkçe yazılışı
En ünlü Kur'an okuyucularının sesiyle Şuara süresi indirin:
Şuara Suresi mp3 : Şuara suresini dinlemek ve indirmek için okuyucuyu seçin Yüksek kalitede tamamlayın
Ahmet El Acemi
Bandar Balila
Khalid Al Jalil
Saad Al Ghamdi
Saud Al Shuraim
Salah Bukhatir
Abdul Basit
Abdul Rashid Sufi
Abdullah Basfar
Abdullah Al Juhani
Ali Al Hudhaifi
Fares Abbad
Maher Al Muaiqly
Muhammad Jibril
Al Minshawi
Al Hosary
Mishari Al-afasi
Nasser Al Qatami
Wadih Al Yamani
Yasser Al Dosari
Bizim için dua et, teşekkürler
Şeyh & Hafız
Saad El Ghamidi Kuran Kerim
Kuran'ın tamamı
Abdulbasit Abdüssamed Kuranı dinle
Kuran'ın tamamı
Kabe imamı Mahir Kuran Kerim
Kuran'ın tamamı
İshak Danış kur'an-ı kerim indir
Kuran'ın tamamı
Fatih Çollak kur'an-ı kerim indir
Kuran'dan Sureler
Abdurrahman Sudeysi Kuran Kerim
Kuran'ın tamamı
Mishary Rashid al Afasy Kuran
Kuran'ın tamamı
Kabe İmamları kuran dinle
Kuran'ın tamamı
Ahmet El Acemi Kuranı dinle
Kuran'ın tamamı