طسٓمٓ (1)
طسم (طا. سین. میم) |
تِلۡكَ ءَايَٰتُ ٱلۡكِتَٰبِ ٱلۡمُبِينِ (2)
این آیات کتاب روشن است. |
لَعَلَّكَ بَٰخِعٞ نَّفۡسَكَ أَلَّا يَكُونُواْ مُؤۡمِنِينَ (3)
گویی می خواهی از (شدت غم واندوه) این که آنها ایمان نمی آورند؛ خود را هلاک کنی ! |
إِن نَّشَأۡ نُنَزِّلۡ عَلَيۡهِم مِّنَ ٱلسَّمَآءِ ءَايَةٗ فَظَلَّتۡ أَعۡنَٰقُهُمۡ لَهَا خَٰضِعِينَ (4)
اگر بخواهیم از آسمان بر آنها نشانه ای نازل می کنیم که گردنهایشان در برابر آن تسلیم (و خاضع) گردد. |
وَمَا يَأۡتِيهِم مِّن ذِكۡرٖ مِّنَ ٱلرَّحۡمَٰنِ مُحۡدَثٍ إِلَّا كَانُواْ عَنۡهُ مُعۡرِضِينَ (5)
و هیچ پند تازه ای از سوی (خداوند) رحمان برای آنها نمی آید؛ مگر این که از آن روی گردان هستند. |
فَقَدۡ كَذَّبُواْ فَسَيَأۡتِيهِمۡ أَنۢبَٰٓؤُاْ مَا كَانُواْ بِهِۦ يَسۡتَهۡزِءُونَ (6)
به راستی آنها تکذیب کردند، پس به زودی اخبار آنچه را که به آن استهزاء (و تمسخر) می کردند؛ به آنها خواهد رسید. |
أَوَلَمۡ يَرَوۡاْ إِلَى ٱلۡأَرۡضِ كَمۡ أَنۢبَتۡنَا فِيهَا مِن كُلِّ زَوۡجٖ كَرِيمٍ (7)
آیا به زمین ننگریسته اند که چه قدر از هر گونه گیاهان (نیکو و) پر ارزش در آن رویانده ایم ؟! |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗۖ وَمَا كَانَ أَكۡثَرُهُم مُّؤۡمِنِينَ (8)
بی گمان در این نشانه ی (بزرگی) است، و بیشتر آنها مؤمن نیستند. |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ (9)
و به راستی پروردگارتو پیروزمند مهربان است. |
وَإِذۡ نَادَىٰ رَبُّكَ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱئۡتِ ٱلۡقَوۡمَ ٱلظَّٰلِمِينَ (10)
و (به یاد بیاور) هنگامی را که پروردگارت موسی را ندا داد که به سوی قوم ستمکار برو، |
قَوۡمَ فِرۡعَوۡنَۚ أَلَا يَتَّقُونَ (11)
قوم فرعون، آیا آنها نمی ترسند ؟! |
قَالَ رَبِّ إِنِّيٓ أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ (12)
(موسی) گفت :« پروردگارا ! من می ترسم که مرا تکذیب کنند ! |
وَيَضِيقُ صَدۡرِي وَلَا يَنطَلِقُ لِسَانِي فَأَرۡسِلۡ إِلَىٰ هَٰرُونَ (13)
و سینه ام تنگ گردد و زبانم باز نشود، پس (برادرم) هارون را (نیز) رسالت ده (تا مرا یاری کند) . |
وَلَهُمۡ عَلَيَّ ذَنۢبٞ فَأَخَافُ أَن يَقۡتُلُونِ (14)
و آنها بر (گردن) من (ادعای) گناهی دارند، پس می ترسم که مرا بکشند». |
قَالَ كـَلَّاۖ فَٱذۡهَبَا بِـَٔايَٰتِنَآۖ إِنَّا مَعَكُم مُّسۡتَمِعُونَ (15)
(خداوند) فرمود:«چنین نیست، پس شما هر دو با آیات ما بروید، یقیناً ما با شما شنوندگان هستیم. |
فَأۡتِيَا فِرۡعَوۡنَ فَقُولَآ إِنَّا رَسُولُ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (16)
پس (به نزد) فرعون بروید، و بگویید:«ما فرستاده ی پروردگار جهانیان هستیم، |
أَنۡ أَرۡسِلۡ مَعَنَا بَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ (17)
که بنی اسرائیل را با ما بفرست». |
قَالَ أَلَمۡ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدٗا وَلَبِثۡتَ فِينَا مِنۡ عُمُرِكَ سِنِينَ (18)
(فرعون) گفت : «آیا ما تو را در کوکی نزد خود پرورش ندادیم، و سالهایی از عمرت را در میان ما نگذراندی؟! |
وَفَعَلۡتَ فَعۡلَتَكَ ٱلَّتِي فَعَلۡتَ وَأَنتَ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ (19)
و (بالآخره) آن کارت را (که نبایست انجام می دادی) انجام دادی، و تو از ناسپاسانی». |
قَالَ فَعَلۡتُهَآ إِذٗا وَأَنَا۠ مِنَ ٱلضَّآلِّينَ (20)
(موسی) گفت : «(من) آن (کار) را آنگاه انجام دادم که من از بی خبران بودم. |
فَفَرَرۡتُ مِنكُمۡ لَمَّا خِفۡتُكُمۡ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكۡمٗا وَجَعَلَنِي مِنَ ٱلۡمُرۡسَلِينَ (21)
پس چون از شما ترسیدم از شما فرار کردم، آنگاه پروردگارم به من دانش (و نبوت) بخشید و مرا از پیامبران قرار داد. |
وَتِلۡكَ نِعۡمَةٞ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنۡ عَبَّدتَّ بَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ (22)
و آیا این نعمتی است که تو بر من منت می گذاری که بنی اسرائیل را برده ی خود ساخته ای؟!» |
قَالَ فِرۡعَوۡنُ وَمَا رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (23)
فرعون گفت :«پروردگار جهانیان چیست؟!» |
قَالَ رَبُّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَمَا بَيۡنَهُمَآۖ إِن كُنتُم مُّوقِنِينَ (24)
(موسی) گفت :« پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است، اگر اهل یقین هستید». |
قَالَ لِمَنۡ حَوۡلَهُۥٓ أَلَا تَسۡتَمِعُونَ (25)
(فرعون) به آنهای که در اطرافش بودند؛ گفت :«آیا نمی شنوید ؟» |
قَالَ رَبُّكُمۡ وَرَبُّ ءَابَآئِكُمُ ٱلۡأَوَّلِينَ (26)
(موسی) گفت :«( او) پروردگار شما و پروردگار نیاکان پیشین شماست. |
قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ ٱلَّذِيٓ أُرۡسِلَ إِلَيۡكُمۡ لَمَجۡنُونٞ (27)
(فرعون) گفت :« بی تردید پیامبرتان که به سوی شما فرستاده شده دیوانه است». |
قَالَ رَبُّ ٱلۡمَشۡرِقِ وَٱلۡمَغۡرِبِ وَمَا بَيۡنَهُمَآۖ إِن كُنتُمۡ تَعۡقِلُونَ (28)
(موسی) گفت :«(او) پروردگار مشرق و مغرب و آنچه میان آن دو است، اگر بیندیشید». |
قَالَ لَئِنِ ٱتَّخَذۡتَ إِلَٰهًا غَيۡرِي لَأَجۡعَلَنَّكَ مِنَ ٱلۡمَسۡجُونِينَ (29)
(فرعون) گفت :«اگر معبودی جز من برگزینی، البته تو را از زندانیان قرار خواهم داد». |
قَالَ أَوَلَوۡ جِئۡتُكَ بِشَيۡءٖ مُّبِينٖ (30)
(موسی) گفت :« حتی اگر معجزه ای روشنی برای تو آورده باشم ؟!» |
قَالَ فَأۡتِ بِهِۦٓ إِن كُنتَ مِنَ ٱلصَّٰدِقِينَ (31)
(فرعون) گفت :« پس اگر از راستگویانی، آن را بیاور». |
فَأَلۡقَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعۡبَانٞ مُّبِينٞ (32)
پس (موسی) عصای خود را افکند، که ناگهان آن اژدهایی آشکار شد. |
وَنَزَعَ يَدَهُۥ فَإِذَا هِيَ بَيۡضَآءُ لِلنَّٰظِرِينَ (33)
و دست خود را (در گریبان فرو برد و) بیرون آورد که ناگهان در برابر بینندگان سفید (و روشن) بود. |
قَالَ لِلۡمَلَإِ حَوۡلَهُۥٓ إِنَّ هَٰذَا لَسَٰحِرٌ عَلِيمٞ (34)
(فرعون) به اشرافی که اطراف او بودند؛ گفت :« بی گمان این (مرد) جادوگر دانایی است . |
يُرِيدُ أَن يُخۡرِجَكُم مِّنۡ أَرۡضِكُم بِسِحۡرِهِۦ فَمَاذَا تَأۡمُرُونَ (35)
(او) می خواهد با سحرش شما را از سرزمینتان بیرون کند، پس شما چه نظر می دهید ؟!» |
قَالُوٓاْ أَرۡجِهۡ وَأَخَاهُ وَٱبۡعَثۡ فِي ٱلۡمَدَآئِنِ حَٰشِرِينَ (36)
گفتند :«(کار) او و برادرش را به تأخیر انداز، و جمع آوری کنندگان را در (همه ی) شهرها بفرست». |
يَأۡتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٖ (37)
تا هر جادوگر ماهر (و) دانایی را نزد تو آورند» . |
فَجُمِعَ ٱلسَّحَرَةُ لِمِيقَٰتِ يَوۡمٖ مَّعۡلُومٖ (38)
پس (سرانجام) جادوگران برای وعده گاه روز معینی گرد آورده شدند. |
وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلۡ أَنتُم مُّجۡتَمِعُونَ (39)
و به مردم گفته شد :«آیا شما (نیز) جمع می شوید، |
لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ ٱلسَّحَرَةَ إِن كَانُواْ هُمُ ٱلۡغَٰلِبِينَ (40)
تا اگر ساحران پیروز شدند، ما از آنها پیروی کنیم؟!» |
فَلَمَّا جَآءَ ٱلسَّحَرَةُ قَالُواْ لِفِرۡعَوۡنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجۡرًا إِن كُنَّا نَحۡنُ ٱلۡغَٰلِبِينَ (41)
پس هنگامی که ساحران آمدند، به فرعون گفتند : «اگر ما پیروز شویم، آیا ما پاداشی خواهیم داشت ؟!» |
قَالَ نَعَمۡ وَإِنَّكُمۡ إِذٗا لَّمِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ (42)
گفت :«آری، و بی گمان آنگاه شما از مقربان خواهید بود». |
قَالَ لَهُم مُّوسَىٰٓ أَلۡقُواْ مَآ أَنتُم مُّلۡقُونَ (43)
موسی به آنها گفت :«هر چه می خواهید بیفکنید، بیفکنید» |
فَأَلۡقَوۡاْ حِبَالَهُمۡ وَعِصِيَّهُمۡ وَقَالُواْ بِعِزَّةِ فِرۡعَوۡنَ إِنَّا لَنَحۡنُ ٱلۡغَٰلِبُونَ (44)
پس آنها ریسمانها و عصاهای خود را افکندند، و گفتند:« به عزت فرعون، قطعاً ما پیروزیم». |
فَأَلۡقَىٰ مُوسَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلۡقَفُ مَا يَأۡفِكُونَ (45)
پس موسی عصایش را افکند، ناگهان آنچه را به دروغ بر ساخته بودند، بلعید. |
فَأُلۡقِيَ ٱلسَّحَرَةُ سَٰجِدِينَ (46)
پس ساحران سجده کنان (به زمین) افتادند. |
قَالُوٓاْ ءَامَنَّا بِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (47)
گفتند :« ما به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم، |
رَبِّ مُوسَىٰ وَهَٰرُونَ (48)
پروردگار موسی و هارون». |
قَالَ ءَامَنتُمۡ لَهُۥ قَبۡلَ أَنۡ ءَاذَنَ لَكُمۡۖ إِنَّهُۥ لَكَبِيرُكُمُ ٱلَّذِي عَلَّمَكُمُ ٱلسِّحۡرَ فَلَسَوۡفَ تَعۡلَمُونَۚ لَأُقَطِّعَنَّ أَيۡدِيَكُمۡ وَأَرۡجُلَكُم مِّنۡ خِلَٰفٖ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمۡ أَجۡمَعِينَ (49)
(فرعون) گفت:«آیا پیش از آن که به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید ؟! مسلماً او بزرگتر شماست که سحر را به شما یاد داده است، پس به زودی خواهید دانست ! دستانتان و پاهایتان را به عکس یکدیگر قطع می کنم، و همه ی شما را به دار می آویزم». |
قَالُواْ لَا ضَيۡرَۖ إِنَّآ إِلَىٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ (50)
گفتند :« با کی نیست، ما به سوی پروردگار مان باز می گردیم. |
إِنَّا نَطۡمَعُ أَن يَغۡفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَٰيَٰنَآ أَن كُنَّآ أَوَّلَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ (51)
ما امیدواریم که پروردگارمان خطاهای ما را ببخشد، که ما از نخستین ایمان آورندگان بودیم». |
۞ وَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنۡ أَسۡرِ بِعِبَادِيٓ إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ (52)
و به موسی وحی کردیم که : « شبانه بندگانم را (از مصر) بیرون ببر، بی گمان شما تعقیب می شوید» . |
فَأَرۡسَلَ فِرۡعَوۡنُ فِي ٱلۡمَدَآئِنِ حَٰشِرِينَ (53)
پس فرعون (چون از ماجرا آگاه گردید) گرد آورندگان (نیرو) را به شهرها فرستاد. |
إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ لَشِرۡذِمَةٞ قَلِيلُونَ (54)
(و گفت:) اینها (= بنی اسرائیل) گروهی اندک (و ناچیز) هستند، |
وَإِنَّهُمۡ لَنَا لَغَآئِظُونَ (55)
و اینها ما را به خشم آورده اند، |
وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَٰذِرُونَ (56)
و ما همگی آماده (و بیدار) هستیم». |
فَأَخۡرَجۡنَٰهُم مِّن جَنَّٰتٖ وَعُيُونٖ (57)
پس آنها را از باغها و چشمه ها بیرون کردیم. |
وَكُنُوزٖ وَمَقَامٖ كَرِيمٖ (58)
و (نیز) از گنجها و منزلگاه نیکو (و قصرهای مجلل بیرون راندیم) . |
كَذَٰلِكَۖ وَأَوۡرَثۡنَٰهَا بَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ (59)
(آری) این چنین (کردیم) و بنی اسرائیل را وارث آنها ساختیم. |
فَأَتۡبَعُوهُم مُّشۡرِقِينَ (60)
پس آنها (صبحگاهان به) هنگام طلوع آفتاب به تعقیبشان پرداختند. |
فَلَمَّا تَرَٰٓءَا ٱلۡجَمۡعَانِ قَالَ أَصۡحَٰبُ مُوسَىٰٓ إِنَّا لَمُدۡرَكُونَ (61)
پس چون دو گروه یکدیگر را دیدند، یاران موسی گفتند: « یقیناً ما (در چنگال فرعونیان) گرفتار شدیم». |
قَالَ كـَلَّآۖ إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهۡدِينِ (62)
(موسی) گفت :« چنین نیست، بی گمان پروردگارم با من است، به زودی مرا هدایت خواهد کرد» |
فَأَوۡحَيۡنَآ إِلَىٰ مُوسَىٰٓ أَنِ ٱضۡرِب بِّعَصَاكَ ٱلۡبَحۡرَۖ فَٱنفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرۡقٖ كَٱلطَّوۡدِ ٱلۡعَظِيمِ (63)
پس به موسی وحی کردیم :«عصایت به دریا بزن» آنگاه (دریا) شکافته شد، پس هر بخشی (از آن) همچون کوه عظیمی شد. |
وَأَزۡلَفۡنَا ثَمَّ ٱلۡأٓخَرِينَ (64)
و دیگران (= فرعون و فرعونیان) را (نیز) به آنجا نزدیک ساختیم. |
وَأَنجَيۡنَا مُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُۥٓ أَجۡمَعِينَ (65)
و موسی و همراهانش را همگی نجات دادیم. |
ثُمَّ أَغۡرَقۡنَا ٱلۡأٓخَرِينَ (66)
سپس دیگران را غرق کردیم. |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗۖ وَمَا كَانَ أَكۡثَرُهُم مُّؤۡمِنِينَ (67)
بی گمان در این (ماجرا) نشانه ای (روشن) است. |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ (68)
و بی تردید پرورگارتو پیروزمند مهربان است. |
وَٱتۡلُ عَلَيۡهِمۡ نَبَأَ إِبۡرَٰهِيمَ (69)
و خبر ابراهیم را بر آنها بخوان. |
إِذۡ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوۡمِهِۦ مَا تَعۡبُدُونَ (70)
هنگامی که به پدرو قومش گفت :«چه چیز را می پرستید ؟!» . |
قَالُواْ نَعۡبُدُ أَصۡنَامٗا فَنَظَلُّ لَهَا عَٰكِفِينَ (71)
گفتند :« بتهایی را می پرستیم، و پیوسته برای (عبادت) آنها معتکف هستیم. |
قَالَ هَلۡ يَسۡمَعُونَكُمۡ إِذۡ تَدۡعُونَ (72)
(ابراهیم) گفت : «آیا هنگامی که آنها را می خوانید (صدای) شما را می شنوند ؟! |
أَوۡ يَنفَعُونَكُمۡ أَوۡ يَضُرُّونَ (73)
یا سود وزیانی به شما می رسانند؟!» . |
قَالُواْ بَلۡ وَجَدۡنَآ ءَابَآءَنَا كَذَٰلِكَ يَفۡعَلُونَ (74)
گفتند :«(نه) بلکه ما نیاکان خود را یافتیم که چنین می کردند». |
قَالَ أَفَرَءَيۡتُم مَّا كُنتُمۡ تَعۡبُدُونَ (75)
(ابراهیم) گفت :«آیا دیدید چیزهایی را که پیوسته عبادت می کردید، |
أَنتُمۡ وَءَابَآؤُكُمُ ٱلۡأَقۡدَمُونَ (76)
شما و نیاکان پیشین شما. |
فَإِنَّهُمۡ عَدُوّٞ لِّيٓ إِلَّا رَبَّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (77)
پس همه آنها دشمن من هستند، جز پروردگار جهانیان. |
ٱلَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهۡدِينِ (78)
(همان) کسی که مرا آفرید، پس او مرا هدایت می کند. |
وَٱلَّذِي هُوَ يُطۡعِمُنِي وَيَسۡقِينِ (79)
و کسی که او به من غذای می دهد و سیراب می نماید. |
وَإِذَا مَرِضۡتُ فَهُوَ يَشۡفِينِ (80)
و هنگامی که بیمار شوم پس او مرا شفا می دهد. |
وَٱلَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحۡيِينِ (81)
و کسی که مرا می میراند؛ سپس زنده می کند. |
وَٱلَّذِيٓ أَطۡمَعُ أَن يَغۡفِرَ لِي خَطِيٓـَٔتِي يَوۡمَ ٱلدِّينِ (82)
و کسی که امیدوارم گناهانم را در روز جزا برایم ببخشد. |
رَبِّ هَبۡ لِي حُكۡمٗا وَأَلۡحِقۡنِي بِٱلصَّٰلِحِينَ (83)
پروردگارا! به من (دانش و) حکمت ببخش، و مرا به صالحان ملحق کن. |
وَٱجۡعَل لِّي لِسَانَ صِدۡقٖ فِي ٱلۡأٓخِرِينَ (84)
و برای من در میان آیندگان آوازه نیک (و ذکر خیر) قرار بده. |
وَٱجۡعَلۡنِي مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ ٱلنَّعِيمِ (85)
و مرا از وارثان بهشت پر نعمت بگردان. |
وَٱغۡفِرۡ لِأَبِيٓ إِنَّهُۥ كَانَ مِنَ ٱلضَّآلِّينَ (86)
و پدرم را بیامرز، بی گمان او از گمراهان بود. |
وَلَا تُخۡزِنِي يَوۡمَ يُبۡعَثُونَ (87)
و در روزی که (همه ی مردم) برانگیخته می شوند، مرا رسوا (و شرمنده ) مکن. |
يَوۡمَ لَا يَنفَعُ مَالٞ وَلَا بَنُونَ (88)
روزی که مال و فرزندان سودی نبخشد. |
إِلَّا مَنۡ أَتَى ٱللَّهَ بِقَلۡبٖ سَلِيمٖ (89)
مگر کسی که با قلب سلیم (خالی از شرک و کفر و نفاق) به پیشگاه خداوند بیاید». |
وَأُزۡلِفَتِ ٱلۡجَنَّةُ لِلۡمُتَّقِينَ (90)
و (در آن روز) بهشت برای پرهیزگاران نزدیک آورده شود. |
وَبُرِّزَتِ ٱلۡجَحِيمُ لِلۡغَاوِينَ (91)
و دوزخ برای گمراهان آشکار کنند. |
وَقِيلَ لَهُمۡ أَيۡنَ مَا كُنتُمۡ تَعۡبُدُونَ (92)
و به آنها گفته می شود:« کجا هستند آنچه که به جای خدا پرستش می کردید ؟! |
مِن دُونِ ٱللَّهِ هَلۡ يَنصُرُونَكُمۡ أَوۡ يَنتَصِرُونَ (93)
آیا آنها شما را یاری می کنند، یا (خود) انتقام می گیرند ؟! |
فَكُبۡكِبُواْ فِيهَا هُمۡ وَٱلۡغَاوُۥنَ (94)
پس آنها و گمراهان (به رو) در آن افکنده می شوند. |
وَجُنُودُ إِبۡلِيسَ أَجۡمَعُونَ (95)
و(نیز) همه ی لشکریان ابلیس. |
قَالُواْ وَهُمۡ فِيهَا يَخۡتَصِمُونَ (96)
آنها در آنجا در حالی که با یکدیگر مخاصمه می کنند، گویند: |
تَٱللَّهِ إِن كُنَّا لَفِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٍ (97)
« به خدا سوگند که ما در گمراهی آشکار بودیم. |
إِذۡ نُسَوِّيكُم بِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (98)
چون شما را با پروردگار جهانیان برابر می دانستیم. |
وَمَآ أَضَلَّنَآ إِلَّا ٱلۡمُجۡرِمُونَ (99)
و کسی جز مجرمان ما را گمراه نکرد. |
فَمَا لَنَا مِن شَٰفِعِينَ (100)
پس (اکنون) هیچ شفاعت کنندگانی برای ما نیست. |
وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٖ (101)
و نه هیچ دوست (مخلص و) مهربانی. |
فَلَوۡ أَنَّ لَنَا كَرَّةٗ فَنَكُونَ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ (102)
پس ای کاش بار دیگر (به دنیا) باز گردیم، تا از مؤمنان باشیم ». |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗۖ وَمَا كَانَ أَكۡثَرُهُم مُّؤۡمِنِينَ (103)
بی گمان در این (ماجرا) نشانه ای (روشن) است، و بیشتر آنها مؤمن نبودند. |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ (104)
و بی تردید پروردگار تو پیروزمند مهربان است. |
كَذَّبَتۡ قَوۡمُ نُوحٍ ٱلۡمُرۡسَلِينَ (105)
قوم نوح پیامبران را تکذیب کردند. |
إِذۡ قَالَ لَهُمۡ أَخُوهُمۡ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ (106)
هنگامی که برادرشان نوح به آنها گفت :« آیا (از خدا) نمی ترسید؟!». |
إِنِّي لَكُمۡ رَسُولٌ أَمِينٞ (107)
مسلماً من برای شما پیامبری امین هستم. |
فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَأَطِيعُونِ (108)
پس از خدا بترسید، و مرا اطاعت کنید. |
وَمَآ أَسۡـَٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ مِنۡ أَجۡرٍۖ إِنۡ أَجۡرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (109)
و من بر (رساندن) این (دعوت) هیچ مزدی از شما نمی طلبم، مزد من تنها بر (عهده ی) پروردگار جهانیان است. |
فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَأَطِيعُونِ (110)
پس از خدا بترسید، و مرا اطاعت کنید» . |
۞ قَالُوٓاْ أَنُؤۡمِنُ لَكَ وَٱتَّبَعَكَ ٱلۡأَرۡذَلُونَ (111)
گفتند:« آیا به تو ایمان بیاوریم در حالی که فرومایگان از تو پیروی کرده اند ؟!» |
قَالَ وَمَا عِلۡمِي بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ (112)
(نوح) گفت :« من چه می دانم آنها چه کارها کرده اند ! |
إِنۡ حِسَابُهُمۡ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّيۖ لَوۡ تَشۡعُرُونَ (113)
اگر می فهمید، حساب آنها تنها با پروردگار من است. |
وَمَآ أَنَا۠ بِطَارِدِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ (114)
و من (هرگز) مؤمنان را طرد نخواهم کرد. |
إِنۡ أَنَا۠ إِلَّا نَذِيرٞ مُّبِينٞ (115)
من جز بیم دهنده ای آشکار نیستم». |
قَالُواْ لَئِن لَّمۡ تَنتَهِ يَٰنُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ ٱلۡمَرۡجُومِينَ (116)
گفتند :«ای نوح ! اگر (از دعوتت) دست بر نداری، حتماً سنگسار خواهی شد». |
قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوۡمِي كَذَّبُونِ (117)
(نوح) گفت :«پروردگارا ! همانا قوم من، مرا تکذیب کردند. |
فَٱفۡتَحۡ بَيۡنِي وَبَيۡنَهُمۡ فَتۡحٗا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِيَ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ (118)
پس میان من وآنها داوری کن، و مرا و مؤمنانی را که با من هستند؛ نجات بده». |
فَأَنجَيۡنَٰهُ وَمَن مَّعَهُۥ فِي ٱلۡفُلۡكِ ٱلۡمَشۡحُونِ (119)
پس او و کسانی را که همراه او بودند، در (آن) کشتی پر (و انباشته) نجات دادیم. |
ثُمَّ أَغۡرَقۡنَا بَعۡدُ ٱلۡبَاقِينَ (120)
سپس بقیه را غرق کردیم. |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗۖ وَمَا كَانَ أَكۡثَرُهُم مُّؤۡمِنِينَ (121)
بی گمان در این (ماجرا) نشانه ای (روشن) است، و بیشتر آنها مؤمن نبودند. |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ (122)
و بی تردید پروردگار تو پیروزمند مهربان است. |
كَذَّبَتۡ عَادٌ ٱلۡمُرۡسَلِينَ (123)
(قوم) عاد (نیز) پیامبران (خدا) را تکذیب کردند. |
إِذۡ قَالَ لَهُمۡ أَخُوهُمۡ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ (124)
هنگامی که برادرشان هود به آنها گفت :«آیا (از خدا) نمی ترسید ؟!» |
إِنِّي لَكُمۡ رَسُولٌ أَمِينٞ (125)
به راستی من برای شما پیامبری امین هستم. |
فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَأَطِيعُونِ (126)
پس از خدا بترسید، و مرا اطاعت کنید. |
وَمَآ أَسۡـَٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ مِنۡ أَجۡرٍۖ إِنۡ أَجۡرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (127)
و من بر (رساندن) این (دعوت) هیچ مزدی از شما نمی طلبم، مزد من تنها بر (عهده ی) پرودگار جهانیان است. |
أَتَبۡنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ ءَايَةٗ تَعۡبَثُونَ (128)
آیا بر هر مکان مرتفعی نشانه ای (از روی هوا و هوس و) بیهوده می سازید ؟! |
وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمۡ تَخۡلُدُونَ (129)
و قصرها (و قلعه ها) محکم و استوار بنا می کنید، گویی که (در دنیا) جاودانه می مانید. |
وَإِذَا بَطَشۡتُم بَطَشۡتُمۡ جَبَّارِينَ (130)
و چون (کسی را) کیفر دهید، همچون جباران کیفر می دهید. |
فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَأَطِيعُونِ (131)
پس از خدا بترسید و مرا اطاعت کنید. |
وَٱتَّقُواْ ٱلَّذِيٓ أَمَدَّكُم بِمَا تَعۡلَمُونَ (132)
و از کسی بترسید که شما را به آنچه می دانید مدد کرده است. |
أَمَدَّكُم بِأَنۡعَٰمٖ وَبَنِينَ (133)
شما را به چهارپایان و فرزندان مدد (و یاری) فرموده است. |
وَجَنَّٰتٖ وَعُيُونٍ (134)
و (همچنین به) باغها و چشمه ها. |
إِنِّيٓ أَخَافُ عَلَيۡكُمۡ عَذَابَ يَوۡمٍ عَظِيمٖ (135)
همانا من از عذاب روزی بزرگ بر شما می ترسم! » |
قَالُواْ سَوَآءٌ عَلَيۡنَآ أَوَعَظۡتَ أَمۡ لَمۡ تَكُن مِّنَ ٱلۡوَٰعِظِينَ (136)
گفتند :« برای ما یکسان است، چه ما را پند دهی یا پند ندهی. |
إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا خُلُقُ ٱلۡأَوَّلِينَ (137)
این جز (همان) روش پیشینیان نیست. |
وَمَا نَحۡنُ بِمُعَذَّبِينَ (138)
و ما (هرگز) عذاب نخواهیم شد». |
فَكَذَّبُوهُ فَأَهۡلَكۡنَٰهُمۡۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗۖ وَمَا كَانَ أَكۡثَرُهُم مُّؤۡمِنِينَ (139)
پس او (= هود) را تکذیب کردند، در نتیجه ما آنها را هلاک کردیم، بی گمان در این (ماجرا) نشانه ای است، و بیشتر آنها مؤمن نبودند. |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ (140)
و بی تردید پروردگار تو پیروزمند مهربان است. |
كَذَّبَتۡ ثَمُودُ ٱلۡمُرۡسَلِينَ (141)
(قوم) ثمود پیامبران (خدا) را تکذیب کردند. |
إِذۡ قَالَ لَهُمۡ أَخُوهُمۡ صَٰلِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ (142)
هنگامی که برادرشان صالح به آنها گفت :«آیا (از خدا) نمی ترسید ؟! |
إِنِّي لَكُمۡ رَسُولٌ أَمِينٞ (143)
بی گمان من برای شما پیامبری امین هستم. |
فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَأَطِيعُونِ (144)
پس از خدا بترسید و مرا اطاعت کنید. |
وَمَآ أَسۡـَٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ مِنۡ أَجۡرٍۖ إِنۡ أَجۡرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (145)
و من بر (رساندن) این (دعوت) هیچ مزدی از شما نمی طلبم، مزد من تنها بر (عهده ی) پروردگار جهانیان است. |
أَتُتۡرَكُونَ فِي مَا هَٰهُنَآ ءَامِنِينَ (146)
آیا (می پندارید که) شما در (نعمتهایی) اینجا ایمن رها می کنند ؟! |
فِي جَنَّٰتٖ وَعُيُونٖ (147)
در (این) باغها و چشمه ها. |
وَزُرُوعٖ وَنَخۡلٖ طَلۡعُهَا هَضِيمٞ (148)
و (در این) زراعتها و نخلهایی که شکوفه هایش (نرم و) رسیده است ؟! |
وَتَنۡحِتُونَ مِنَ ٱلۡجِبَالِ بُيُوتٗا فَٰرِهِينَ (149)
و شادمانه از کوهها خانه هایی می تراشید؟ |
فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَأَطِيعُونِ (150)
پس از خدا بترسید و مرا اطاعت کنید . |
وَلَا تُطِيعُوٓاْ أَمۡرَ ٱلۡمُسۡرِفِينَ (151)
و فرمان اسراف کاران را اطاعت نکنید. |
ٱلَّذِينَ يُفۡسِدُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِ وَلَا يُصۡلِحُونَ (152)
(همان) کسانی که در زمین فساد می کنند و اصلاح نمی کنند». |
قَالُوٓاْ إِنَّمَآ أَنتَ مِنَ ٱلۡمُسَحَّرِينَ (153)
گفتند :«(ای صالح) جز این نیست که تو از جادوشدگانی. |
مَآ أَنتَ إِلَّا بَشَرٞ مِّثۡلُنَا فَأۡتِ بِـَٔايَةٍ إِن كُنتَ مِنَ ٱلصَّٰدِقِينَ (154)
تو جز بشری همانند ما نیستی، پس اگر از راستگویانی نشانه ای بیاور». |
قَالَ هَٰذِهِۦ نَاقَةٞ لَّهَا شِرۡبٞ وَلَكُمۡ شِرۡبُ يَوۡمٖ مَّعۡلُومٖ (155)
(صالح) گفت :«این ماده شتری است، که برای او یک نوبت آب خوردن، و برای شما (نیز) نوبت روز معینی است. |
وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوٓءٖ فَيَأۡخُذَكُمۡ عَذَابُ يَوۡمٍ عَظِيمٖ (156)
و (کمترین) آزاری به آن نرسانید، که عذاب روزی بزرگ شما را فرو می گیرد». |
فَعَقَرُوهَا فَأَصۡبَحُواْ نَٰدِمِينَ (157)
پس آن را پی کردند، آنگاه (از کرده ی خود) پشیمان شدند. |
فَأَخَذَهُمُ ٱلۡعَذَابُۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗۖ وَمَا كَانَ أَكۡثَرُهُم مُّؤۡمِنِينَ (158)
پس عذاب (الهی) آنها را فرو گرفت، بی گمان در این (ماجرا) نشانه ای است، و بیشتر آنها مؤمن نبودند. |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ (159)
و بی تردید پروردگار تو پیروزمند مهربان است. |
كَذَّبَتۡ قَوۡمُ لُوطٍ ٱلۡمُرۡسَلِينَ (160)
قوم لوط (نیز) پیامبران (خدا) را تکذیب کردند. |
إِذۡ قَالَ لَهُمۡ أَخُوهُمۡ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ (161)
هنگامی که برادرشان لوط به آنها گفت :«آیا (از خدا) نمی ترسید ؟! |
إِنِّي لَكُمۡ رَسُولٌ أَمِينٞ (162)
بی گمان من برای شما پیامبری امین هستم. |
فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَأَطِيعُونِ (163)
پس از خدا بترسید، و مرا اطاعت کنید. |
وَمَآ أَسۡـَٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ مِنۡ أَجۡرٍۖ إِنۡ أَجۡرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (164)
و من بر (رساندن) این (دعوت) هیچ مزدی از شما نمی طلبم، مزد من تنها بر (عهده ی) پروردگار جهانیان است. |
أَتَأۡتُونَ ٱلذُّكۡرَانَ مِنَ ٱلۡعَٰلَمِينَ (165)
آیا در میان جهانیان شما به سراغ مردان می روید ؟! |
وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمۡ رَبُّكُم مِّنۡ أَزۡوَٰجِكُمۚ بَلۡ أَنتُمۡ قَوۡمٌ عَادُونَ (166)
و همسرانی که خدا برای شما آفریده است؛ رها می کنید، بلکه شما قومی متجاوز هستید. |
قَالُواْ لَئِن لَّمۡ تَنتَهِ يَٰلُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ ٱلۡمُخۡرَجِينَ (167)
گفتند :«ای لوط، اگر دست بر نداری، یقیناً از اخراج شدگان خواهی بود». |
قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُم مِّنَ ٱلۡقَالِينَ (168)
(لوط) گفت : «من دشمن سر سخت عمل شما هستم. |
رَبِّ نَجِّنِي وَأَهۡلِي مِمَّا يَعۡمَلُونَ (169)
پروردگارا ! من و خانواده ام را از (عاقبت) آنچه (اینها) انجام می دهند، نجات بده». |
فَنَجَّيۡنَٰهُ وَأَهۡلَهُۥٓ أَجۡمَعِينَ (170)
پس او وخانواده اش را همگی نجات دادیم. |
إِلَّا عَجُوزٗا فِي ٱلۡغَٰبِرِينَ (171)
مگر پیرزنی که در میان بازماندگان بود. |
ثُمَّ دَمَّرۡنَا ٱلۡأٓخَرِينَ (172)
سپس دیگران را نابود ساختیم. |
وَأَمۡطَرۡنَا عَلَيۡهِم مَّطَرٗاۖ فَسَآءَ مَطَرُ ٱلۡمُنذَرِينَ (173)
و بر آنها بارانی (از سنگ) بارانیدیم، پس باران بیم داده شدگان چه بد بود. |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗۖ وَمَا كَانَ أَكۡثَرُهُم مُّؤۡمِنِينَ (174)
بی گمان در این (ماجرا) نشانه ای است، و بیشتر آنها مؤمن نبودند. |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ (175)
و بی تردید پروردگار تو پیروزمند مهربان است. |
كَذَّبَ أَصۡحَٰبُ لۡـَٔيۡكَةِ ٱلۡمُرۡسَلِينَ (176)
اصحاب ایکه (= قوم شعیب) پیامبران (خدا) را تکذیب کردند. |
إِذۡ قَالَ لَهُمۡ شُعَيۡبٌ أَلَا تَتَّقُونَ (177)
هنگامی که شعیب به آنها گفت :«آیا (از خدا) نمی ترسید ؟! |
إِنِّي لَكُمۡ رَسُولٌ أَمِينٞ (178)
همانا من برای شما پیامبری امین هستم. |
فَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَأَطِيعُونِ (179)
پس از خدا بترسید، و مرا اطاعت کنید. |
وَمَآ أَسۡـَٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ مِنۡ أَجۡرٍۖ إِنۡ أَجۡرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (180)
و من بر (رساندن) این (دعوت) هیچ مزدی از شما نمی طلبم، مزد من تنها بر (عهده ی) پروردگار جهانیان است. |
۞ أَوۡفُواْ ٱلۡكَيۡلَ وَلَا تَكُونُواْ مِنَ ٱلۡمُخۡسِرِينَ (181)
پیمانه را تمام بدهید، و از کاهندگان (و کم فروشان) نباشید. |
وَزِنُواْ بِٱلۡقِسۡطَاسِ ٱلۡمُسۡتَقِيمِ (182)
و با ترازوی درست وزن کنید. |
وَلَا تَبۡخَسُواْ ٱلنَّاسَ أَشۡيَآءَهُمۡ وَلَا تَعۡثَوۡاْ فِي ٱلۡأَرۡضِ مُفۡسِدِينَ (183)
و چیزهای مردم را کم ندهید (و حق آنها را ضایع نکنید) و در زمین به فساد نکوشید. |
وَٱتَّقُواْ ٱلَّذِي خَلَقَكُمۡ وَٱلۡجِبِلَّةَ ٱلۡأَوَّلِينَ (184)
و از کسی که شما و آفریدگان نخستین را آفرید بترسید. |
قَالُوٓاْ إِنَّمَآ أَنتَ مِنَ ٱلۡمُسَحَّرِينَ (185)
گفتند :«(ای شعیب!) جز این نیست که تو از جادو شدگانی، |
وَمَآ أَنتَ إِلَّا بَشَرٞ مِّثۡلُنَا وَإِن نَّظُنُّكَ لَمِنَ ٱلۡكَٰذِبِينَ (186)
تو جز بشری همانند ما نیستی، و تو را از دروغگویان می پنداریم. |
فَأَسۡقِطۡ عَلَيۡنَا كِسَفٗا مِّنَ ٱلسَّمَآءِ إِن كُنتَ مِنَ ٱلصَّٰدِقِينَ (187)
پس اگر از راستگویانی، پاره ی از آسمان را بر (سر) ما بینداز» |
قَالَ رَبِّيٓ أَعۡلَمُ بِمَا تَعۡمَلُونَ (188)
(شعیب) گفت :«پروردگارم ! به آنچه انجام می دهید؛ داناتر است. |
فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمۡ عَذَابُ يَوۡمِ ٱلظُّلَّةِۚ إِنَّهُۥ كَانَ عَذَابَ يَوۡمٍ عَظِيمٍ (189)
پس او را تکذیب کردند، آنگاه عذاب روز سایه آنها را فرو گرفت، بی گمان آن عذاب روز بزرگی بود. |
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَةٗۖ وَمَا كَانَ أَكۡثَرُهُم مُّؤۡمِنِينَ (190)
بی گمان در این (ماجرا) نشانه ای است، و بیشتر آنها مؤمن نبودند. |
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ ٱلۡعَزِيزُ ٱلرَّحِيمُ (191)
و بی تردید پروردگار تو پیروزمند مهربان است. |
وَإِنَّهُۥ لَتَنزِيلُ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (192)
و همانا این (قرآن) نازل شده (از جانب) پروردگار جهانیان است . |
نَزَلَ بِهِ ٱلرُّوحُ ٱلۡأَمِينُ (193)
روح الامین (= جبرئیل) آن را فرود آورده است. |
عَلَىٰ قَلۡبِكَ لِتَكُونَ مِنَ ٱلۡمُنذِرِينَ (194)
بر قلب تو، تا از هشدار دهندگان باشی. |
بِلِسَانٍ عَرَبِيّٖ مُّبِينٖ (195)
(آن را) به زبان عربی روشن (نازل کرد). |
وَإِنَّهُۥ لَفِي زُبُرِ ٱلۡأَوَّلِينَ (196)
و همانا (توصیف) آن در کتابهای پیشینیان (نیز آمده) است. |
أَوَلَمۡ يَكُن لَّهُمۡ ءَايَةً أَن يَعۡلَمَهُۥ عُلَمَٰٓؤُاْ بَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ (197)
آیا همین نشانه برای آنها کافی نیست که علمای بنی اسرائیل از آن آگاهند؟! |
وَلَوۡ نَزَّلۡنَٰهُ عَلَىٰ بَعۡضِ ٱلۡأَعۡجَمِينَ (198)
و اگر آن را بر بعضی از عجمیان (= غیر عربها) نازل می کردیم. |
فَقَرَأَهُۥ عَلَيۡهِم مَّا كَانُواْ بِهِۦ مُؤۡمِنِينَ (199)
پس او آن را برایشان می خواند، به آن ایمان نمی آورند. |
كَذَٰلِكَ سَلَكۡنَٰهُ فِي قُلُوبِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ (200)
(آری) این گونه آن (تکذیب) را در دلهای مجرمان در آوردیم. |
لَا يُؤۡمِنُونَ بِهِۦ حَتَّىٰ يَرَوُاْ ٱلۡعَذَابَ ٱلۡأَلِيمَ (201)
به آن ایمان نمی آورند تا عذاب دردناک را (با چشم خود) ببینند. |
فَيَأۡتِيَهُم بَغۡتَةٗ وَهُمۡ لَا يَشۡعُرُونَ (202)
پس ناگهان در حالی که بی خبرند به سراغ آنها می آید . |
فَيَقُولُواْ هَلۡ نَحۡنُ مُنظَرُونَ (203)
آنگاه می گویند:«آیا مهلتی به ما داده خواهد شد؟!» |
أَفَبِعَذَابِنَا يَسۡتَعۡجِلُونَ (204)
آیا برای عذاب ما شتاب می کنند؟! |
أَفَرَءَيۡتَ إِن مَّتَّعۡنَٰهُمۡ سِنِينَ (205)
آیا دیدی که اگر سالیانی آنها را (از این زندگی دنیا) بهره مند سازیم. |
ثُمَّ جَآءَهُم مَّا كَانُواْ يُوعَدُونَ (206)
سپس آنچه که به آنها وعده داده شده است به سراغشان بیاید. |
مَآ أَغۡنَىٰ عَنۡهُم مَّا كَانُواْ يُمَتَّعُونَ (207)
این بهره مندیشان (از دنیا) سودی برای آنها نخواهد داشت. |
وَمَآ أَهۡلَكۡنَا مِن قَرۡيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ (208)
و هیچ قریه ای را هلاک نکردیم؛ مگراین که هشدار دهندگانی (از پیامبران) داشتند. |
ذِكۡرَىٰ وَمَا كُنَّا ظَٰلِمِينَ (209)
برای پند دادن، و ما هرگز ستمکار نبودیم. |
وَمَا تَنَزَّلَتۡ بِهِ ٱلشَّيَٰطِينُ (210)
و شیطانها (هرگز) این (قرآن) را نازل نکرده اند. |
وَمَا يَنۢبَغِي لَهُمۡ وَمَا يَسۡتَطِيعُونَ (211)
و برای آنها سزاوار نیست؛ و نمی توانند. |
إِنَّهُمۡ عَنِ ٱلسَّمۡعِ لَمَعۡزُولُونَ (212)
بی گمان آنها از شنیدن (وحی، و استراق سمع) برکنارند. |
فَلَا تَدۡعُ مَعَ ٱللَّهِ إِلَٰهًا ءَاخَرَ فَتَكُونَ مِنَ ٱلۡمُعَذَّبِينَ (213)
پس (ای پیامبر!) هیچ معبودی را با الله مخوان، که از عذاب شدگان خواهی بود. |
وَأَنذِرۡ عَشِيرَتَكَ ٱلۡأَقۡرَبِينَ (214)
و خویشاوندان نزدیکت را هشدار بده. |
وَٱخۡفِضۡ جَنَاحَكَ لِمَنِ ٱتَّبَعَكَ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ (215)
و بال (رحمت و فروتنی) خود را برای مؤمنانی که از تو پیروی می کنند؛ بگستر. |
فَإِنۡ عَصَوۡكَ فَقُلۡ إِنِّي بَرِيٓءٞ مِّمَّا تَعۡمَلُونَ (216)
پس اگر از (فرمان) تو سرپیچی کردند، بگو :«همانا من از آنچه انجام می دهید؛ بیزارم». |
وَتَوَكَّلۡ عَلَى ٱلۡعَزِيزِ ٱلرَّحِيمِ (217)
و بر خداوند پیروزمند مهربان توکل کن. |
ٱلَّذِي يَرَىٰكَ حِينَ تَقُومُ (218)
(همان) کسی که تو را به هنگامی که (برای عبادت) بر می خیزی می بیند. |
وَتَقَلُّبَكَ فِي ٱلسَّٰجِدِينَ (219)
و (نیز) حرکت (و نشست و بر خاست) تو را میان سجده کنندگان (را می بیند). |
إِنَّهُۥ هُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ (220)
همانا او شنوای داناست. |
هَلۡ أُنَبِّئُكُمۡ عَلَىٰ مَن تَنَزَّلُ ٱلشَّيَٰطِينُ (221)
آیا به شما خبردهم که شیاطین بر چه کسی نازل می شوند؟! |
تَنَزَّلُ عَلَىٰ كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٖ (222)
بر هر دروغگوی گنهکار نازل می گردند. |
يُلۡقُونَ ٱلسَّمۡعَ وَأَكۡثَرُهُمۡ كَٰذِبُونَ (223)
(به شیاطین) گوش فرا می دهند و بیشترشان دروغگو هستند. |
وَٱلشُّعَرَآءُ يَتَّبِعُهُمُ ٱلۡغَاوُۥنَ (224)
و شاعران (کسانی) هستند که گمراهان از آنها پیروی می کنند. |
أَلَمۡ تَرَ أَنَّهُمۡ فِي كُلِّ وَادٖ يَهِيمُونَ (225)
آیا ندیدی که آنها درهر وادیی سرگشته (و حیران) هستند ؟! |
وَأَنَّهُمۡ يَقُولُونَ مَا لَا يَفۡعَلُونَ (226)
و بی گمان آنها چیزی می گویند که (خود به آن) عمل نمی کنند ؟! |
إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ وَذَكَرُواْ ٱللَّهَ كَثِيرٗا وَٱنتَصَرُواْ مِنۢ بَعۡدِ مَا ظُلِمُواْۗ وَسَيَعۡلَمُ ٱلَّذِينَ ظَلَمُوٓاْ أَيَّ مُنقَلَبٖ يَنقَلِبُونَ (227)
مگر کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند و خدا را بسیار یاد کردند، و بعد از آن که ستم دیدند، انتقام گرفتند،(و با شعر خود از اسلام و مسلمین دفاع نمودند)، و کسانی که ستم کردند؛ به زودی خواهند دانست به چه بازگشتگاهی باز می گردند. |
