وَٱلصَّٰٓفَّٰتِ صَفّٗا (1)
سوگند به (فرشتگان) صف کشیده( ). |
فَٱلزَّٰجِرَٰتِ زَجۡرٗا (2)
پس سوگند به (فرشتگان) باز دارنده، |
فَٱلتَّٰلِيَٰتِ ذِكۡرًا (3)
و به تلاوت کنندگان ذکر (= قرآن)، |
إِنَّ إِلَٰهَكُمۡ لَوَٰحِدٞ (4)
که همانا معبود شما یکی است. |
رَّبُّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَمَا بَيۡنَهُمَا وَرَبُّ ٱلۡمَشَٰرِقِ (5)
پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آنهاست، و پروردگار مشرقها. |
إِنَّا زَيَّنَّا ٱلسَّمَآءَ ٱلدُّنۡيَا بِزِينَةٍ ٱلۡكَوَاكِبِ (6)
بی گمان ما آسمان دنیا(= پایین) را به زیور ستارگان بیاراستیم. |
وَحِفۡظٗا مِّن كُلِّ شَيۡطَٰنٖ مَّارِدٖ (7)
و از هر شیطان سر کشی حفظ کردیم. |
لَّا يَسَّمَّعُونَ إِلَى ٱلۡمَلَإِ ٱلۡأَعۡلَىٰ وَيُقۡذَفُونَ مِن كُلِّ جَانِبٖ (8)
(تا) به (سخنان) عالم بالا گوش فرا ندهند، و از هر سوء (بوسیله شهاب) زده (ورانده) می شوند. |
دُحُورٗاۖ وَلَهُمۡ عَذَابٞ وَاصِبٌ (9)
(آنها به سختی) عقب رانده می شوند، و برای آنها عذاب دایمی است. |
إِلَّا مَنۡ خَطِفَ ٱلۡخَطۡفَةَ فَأَتۡبَعَهُۥ شِهَابٞ ثَاقِبٞ (10)
مگر کسی که ناگهان چیزی را برباید، پس شهابی درخشان او را دنبال می کند. |
فَٱسۡتَفۡتِهِمۡ أَهُمۡ أَشَدُّ خَلۡقًا أَم مَّنۡ خَلَقۡنَآۚ إِنَّا خَلَقۡنَٰهُم مِّن طِينٖ لَّازِبِۭ (11)
پس (ای پیامبر) از آنها بپرس که آیا آفرینش آنها سخت تر است، یا (آفرینش) آنچه ما آفریده ایم، ما آنها را از گل چسپنده ای آفریدیم. |
بَلۡ عَجِبۡتَ وَيَسۡخَرُونَ (12)
بلکه تو (از انکار آنها) در شگفت شدی، و آنها مسخره می کنند. |
وَإِذَا ذُكِّرُواْ لَا يَذۡكُرُونَ (13)
و هنگامی که پند داده شوند، پند نمی پذیرند. |
وَإِذَا رَأَوۡاْ ءَايَةٗ يَسۡتَسۡخِرُونَ (14)
و هنگامی که معجزه ای ببینند (آن را) مسخره می کنند. |
وَقَالُوٓاْ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ مُّبِينٌ (15)
و می گویند:« این جز جادویی آشکار نیست، |
أَءِذَا مِتۡنَا وَكُنَّا تُرَابٗا وَعِظَٰمًا أَءِنَّا لَمَبۡعُوثُونَ (16)
آیا هنگامی که مردیم و به خاک و استخوانها (ی پوسیده ، مبدل) شدیم، (دوباره) بر انگیخته خواهیم شد؟! |
أَوَءَابَآؤُنَا ٱلۡأَوَّلُونَ (17)
آیا نیاکان نخستین ما(نیز بر انگیخته می شوند؟!)» |
قُلۡ نَعَمۡ وَأَنتُمۡ دَٰخِرُونَ (18)
بگو:« آری، و شما خوار و زبون (زنده) می شوید». |
فَإِنَّمَا هِيَ زَجۡرَةٞ وَٰحِدَةٞ فَإِذَا هُمۡ يَنظُرُونَ (19)
پس آن تنها یک بانگ (سهمناک) است، ناگهان آنها (از قبرها بیرون می آیند و) می نگرند. |
وَقَالُواْ يَٰوَيۡلَنَا هَٰذَا يَوۡمُ ٱلدِّينِ (20)
و گویند:« وای بر ما این (همان) روز جزا است!» |
هَٰذَا يَوۡمُ ٱلۡفَصۡلِ ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تُكَذِّبُونَ (21)
(آری) این (همان) روز داوری است، که شما آن را تکذیب می کردید. |
۞ ٱحۡشُرُواْ ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ وَأَزۡوَٰجَهُمۡ وَمَا كَانُواْ يَعۡبُدُونَ (22)
(به فرشتگان فرمان داده می شود) گرد آورید کسانی را که ستم کردند، و (همپایگان و) همراهانشان و آنچه را می پرستیدند. |
مِن دُونِ ٱللَّهِ فَٱهۡدُوهُمۡ إِلَىٰ صِرَٰطِ ٱلۡجَحِيمِ (23)
به جای خدا، پس (همه ی) آنها را به راه دوزخ هدایت کنید. |
وَقِفُوهُمۡۖ إِنَّهُم مَّسۡـُٔولُونَ (24)
و آنها را نگاهدارید که يقينا باز خواست خواهند شد. |
مَا لَكُمۡ لَا تَنَاصَرُونَ (25)
شما را چه شده است که یکدیگر را یاری نمی دهید؟! |
بَلۡ هُمُ ٱلۡيَوۡمَ مُسۡتَسۡلِمُونَ (26)
بلکه آنها امروز (همه) تسلیم (و فرمانبردار) هستند. |
وَأَقۡبَلَ بَعۡضُهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖ يَتَسَآءَلُونَ (27)
آنها سؤال کنان رو به یکدیگر کنند، |
قَالُوٓاْ إِنَّكُمۡ كُنتُمۡ تَأۡتُونَنَا عَنِ ٱلۡيَمِينِ (28)
(به سردمداران) گویند:« به راستی که شما (برای گمراه کردن ما) از (راه) خیر خواهی به نزد ما می آمدید». |
قَالُواْ بَل لَّمۡ تَكُونُواْ مُؤۡمِنِينَ (29)
(سرد مداران در پاسخ) گویند:« بلکه، شما خودتان مؤمن نبودید (تقصیر ما چیست؟!) |
وَمَا كَانَ لَنَا عَلَيۡكُم مِّن سُلۡطَٰنِۭۖ بَلۡ كُنتُمۡ قَوۡمٗا طَٰغِينَ (30)
و ما هیچ گونه تسلطی بر شما نداشتیم، بلکه شما خود گروهی سر کش بودید. |
فَحَقَّ عَلَيۡنَا قَوۡلُ رَبِّنَآۖ إِنَّا لَذَآئِقُونَ (31)
پس فرمان پروردگارمان بر ما ثابت شد،البته ما چشنده ی (عذاب) خواهیم بود. |
فَأَغۡوَيۡنَٰكُمۡ إِنَّا كُنَّا غَٰوِينَ (32)
پس شما را گمراه کردیم، بی گمان ما(نیز) خود گمراه بودیم». |
فَإِنَّهُمۡ يَوۡمَئِذٖ فِي ٱلۡعَذَابِ مُشۡتَرِكُونَ (33)
پس مسلماً در آن روز همه آنها (= پیروان و سردمداران) در عذاب شریک خواهند بود. |
إِنَّا كَذَٰلِكَ نَفۡعَلُ بِٱلۡمُجۡرِمِينَ (34)
بی شک ما با مجرمان این گونه رفتار می کنیم! |
إِنَّهُمۡ كَانُوٓاْ إِذَا قِيلَ لَهُمۡ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا ٱللَّهُ يَسۡتَكۡبِرُونَ (35)
آنها (در دنیا چنان) بودند که چون به آنها گفته می شد: «معبودی (به حق) جز الله نیست» سر کشی (و تکبر) می کردند. |
وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُوٓاْ ءَالِهَتِنَا لِشَاعِرٖ مَّجۡنُونِۭ (36)
و می گفتند: « آیا ما معبودانمان را به خاطر (سخن) شاعری دیوانه رها کنیم؟!» |
بَلۡ جَآءَ بِٱلۡحَقِّ وَصَدَّقَ ٱلۡمُرۡسَلِينَ (37)
(چنین نیست) بلکه (پیامبر خدا) حق را آورد، و پیامبران (پیشین) را تصدیق کرد. |
إِنَّكُمۡ لَذَآئِقُواْ ٱلۡعَذَابِ ٱلۡأَلِيمِ (38)
مسلماً شما عذاب دردناک را خواهید چشید. |
وَمَا تُجۡزَوۡنَ إِلَّا مَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ (39)
و جز به آنچه می کردید، کیفر داده نمی شوید. |
إِلَّا عِبَادَ ٱللَّهِ ٱلۡمُخۡلَصِينَ (40)
مگر بندگان مخلص خدا، |
أُوْلَٰٓئِكَ لَهُمۡ رِزۡقٞ مَّعۡلُومٞ (41)
(که) آنها رزق و روزی معین دارند. |
فَوَٰكِهُ وَهُم مُّكۡرَمُونَ (42)
(انواع) میوه ها، و آنان گرامی داشتگانند. |
فِي جَنَّٰتِ ٱلنَّعِيمِ (43)
در باغهایی پر نعمت (بهشت)، |
عَلَىٰ سُرُرٖ مُّتَقَٰبِلِينَ (44)
بر تختها رو به روی یکدیگر (نشسته اند). |
يُطَافُ عَلَيۡهِم بِكَأۡسٖ مِّن مَّعِينِۭ (45)
گرداگرشان جامی از (شراب) روان می گردانند. |
بَيۡضَآءَ لَذَّةٖ لِّلشَّٰرِبِينَ (46)
(شرابی) سفید (و) لذتبخش برای نوشندگان است. |
لَا فِيهَا غَوۡلٞ وَلَا هُمۡ عَنۡهَا يُنزَفُونَ (47)
نه در آن تبهکاری (و فساد) است، و نه آنها از آن (شراب) مست شوند. |
وَعِندَهُمۡ قَٰصِرَٰتُ ٱلطَّرۡفِ عِينٞ (48)
و نزدشان (همسرانی) سیه چشم، دیده فرو هشته (که تنها به شوهران خود نظر دارند) خواهند بود. |
كَأَنَّهُنَّ بَيۡضٞ مَّكۡنُونٞ (49)
گویی آنها بیضه های (شتر مرغ) در پرده پوشیده اند. |
فَأَقۡبَلَ بَعۡضُهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖ يَتَسَآءَلُونَ (50)
پس آنها سؤال کنان رو به یکدیگر کنند. |
قَالَ قَآئِلٞ مِّنۡهُمۡ إِنِّي كَانَ لِي قَرِينٞ (51)
یکی از آنها گوید:« به راستی من (در دنیا) همنشینی داشتم. |
يَقُولُ أَءِنَّكَ لَمِنَ ٱلۡمُصَدِّقِينَ (52)
که (پیوسته) می گفت: آیا (واقعاً) تو از باور کنندگان (بعث و قیامت) هستی؟! |
أَءِذَا مِتۡنَا وَكُنَّا تُرَابٗا وَعِظَٰمًا أَءِنَّا لَمَدِينُونَ (53)
آیا وقتی که مردیم و خاک و استخوانها(ی پوسیده) شدیم، (زنده می شویم و) کیفرمان می دهند؟!» |
قَالَ هَلۡ أَنتُم مُّطَّلِعُونَ (54)
(او به دوستان بهشتی اش) گوید:« آیا شما می توانید (به دوزخیان) بنگرید (و از او خبری بگیرید)؟!» |
فَٱطَّلَعَ فَرَءَاهُ فِي سَوَآءِ ٱلۡجَحِيمِ (55)
پس (چشم برگرداند و) نگریست، ناگاه او را در میان دوزخ دید. |
قَالَ تَٱللَّهِ إِن كِدتَّ لَتُرۡدِينِ (56)
گوید: به خدا سوگند، نزدیک بود که مرا به هلاکت افکنی. |
وَلَوۡلَا نِعۡمَةُ رَبِّي لَكُنتُ مِنَ ٱلۡمُحۡضَرِينَ (57)
و اگر نعمت پروردگارم نبود، من (نیز) از احضار شدگان (دوزخ) بودم. |
أَفَمَا نَحۡنُ بِمَيِّتِينَ (58)
(سپس به دوستان بهشتی خود گوید:) آیا ما (هرگز) نمی میریم (و در بهشت جاودان هستیم) |
إِلَّا مَوۡتَتَنَا ٱلۡأُولَىٰ وَمَا نَحۡنُ بِمُعَذَّبِينَ (59)
جز همان مرگ نخستین خود، (دیگر مرگی به سراغمان نخواهد آمد) و ما (هرگز) عذاب نخواهیم شد؟! |
إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ (60)
بی گمان این همان کامیابی بزرگ است! |
لِمِثۡلِ هَٰذَا فَلۡيَعۡمَلِ ٱلۡعَٰمِلُونَ (61)
(آری) عمل کنندگان باید برای چنین (پاداشی) عمل کنند. |
أَذَٰلِكَ خَيۡرٞ نُّزُلًا أَمۡ شَجَرَةُ ٱلزَّقُّومِ (62)
آیا برای پذیرایی این (نعمتهای بهشتی) بهتر است یا درخت زقوّم؟ |
إِنَّا جَعَلۡنَٰهَا فِتۡنَةٗ لِّلظَّٰلِمِينَ (63)
همانا ما آن را ابتلای برای ستمکاران قرار دادیم. |
إِنَّهَا شَجَرَةٞ تَخۡرُجُ فِيٓ أَصۡلِ ٱلۡجَحِيمِ (64)
به راستی آن درختی است که از قعر جهنم می روید. |
طَلۡعُهَا كَأَنَّهُۥ رُءُوسُ ٱلشَّيَٰطِينِ (65)
شکوفه اش همانند سرهای شیاطین است. |
فَإِنَّهُمۡ لَأٓكِلُونَ مِنۡهَا فَمَالِـُٔونَ مِنۡهَا ٱلۡبُطُونَ (66)
پس آنها (= جهنمیان) از آن می خورند، و شکمها را از آن پر می کنند. |
ثُمَّ إِنَّ لَهُمۡ عَلَيۡهَا لَشَوۡبٗا مِّنۡ حَمِيمٖ (67)
آنگاه برروی آن (خوراک) آمیزه ای از آب گرم (سوزان) دارند. |
ثُمَّ إِنَّ مَرۡجِعَهُمۡ لَإِلَى ٱلۡجَحِيمِ (68)
سپس باز گشت آنها به سوی جهنم است. |
إِنَّهُمۡ أَلۡفَوۡاْ ءَابَآءَهُمۡ ضَآلِّينَ (69)
بی گمان آنها نیاکان خود را گمراه یافتند. |
فَهُمۡ عَلَىٰٓ ءَاثَٰرِهِمۡ يُهۡرَعُونَ (70)
پس اینها در دنبال آنان شتابان می روند. |
وَلَقَدۡ ضَلَّ قَبۡلَهُمۡ أَكۡثَرُ ٱلۡأَوَّلِينَ (71)
و به راستی پیش از آنها بیشتر پیشینیان گمراه شدند. |
وَلَقَدۡ أَرۡسَلۡنَا فِيهِم مُّنذِرِينَ (72)
و به تحقیق ما هشدار دهندگانی در میان آنها فرستادیم. |
فَٱنظُرۡ كَيۡفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلۡمُنذَرِينَ (73)
پس بنگر عاقبت هشدار یافتگان چگونه بود! |
إِلَّا عِبَادَ ٱللَّهِ ٱلۡمُخۡلَصِينَ (74)
مگر بندگان مخلص خدا. |
وَلَقَدۡ نَادَىٰنَا نُوحٞ فَلَنِعۡمَ ٱلۡمُجِيبُونَ (75)
و یقیناً نوح ما را ندا داد، پس (ما) چه خوب اجابت کننده ای هستیم. |
وَنَجَّيۡنَٰهُ وَأَهۡلَهُۥ مِنَ ٱلۡكَرۡبِ ٱلۡعَظِيمِ (76)
و او وخاندانش را از اندوه بزرگ نجات دادیم. |
وَجَعَلۡنَا ذُرِّيَّتَهُۥ هُمُ ٱلۡبَاقِينَ (77)
و تنها فرزندانش را باقی گذاشتیم( ). |
وَتَرَكۡنَا عَلَيۡهِ فِي ٱلۡأٓخِرِينَ (78)
و برای او در میان امتهای بعد (نام نیک) بر جای نهادیم. |
سَلَٰمٌ عَلَىٰ نُوحٖ فِي ٱلۡعَٰلَمِينَ (79)
در میان جهانیان سلام بر نوح باد. |
إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ (80)
بی گمان ما این گونه نیکوکاران را پاداش می دهیم. |
إِنَّهُۥ مِنۡ عِبَادِنَا ٱلۡمُؤۡمِنِينَ (81)
یقیناً او از بندگان مؤمن ما بود. |
ثُمَّ أَغۡرَقۡنَا ٱلۡأٓخَرِينَ (82)
آنگاه دیگران (= تکذیب کنندگان) را غرق کردیم. |
۞ وَإِنَّ مِن شِيعَتِهِۦ لَإِبۡرَٰهِيمَ (83)
و همانا ابراهیم از پیروان او بود. |
إِذۡ جَآءَ رَبَّهُۥ بِقَلۡبٖ سَلِيمٍ (84)
چون با قلب سلیم (خالی از شرک و شک و شهوت) به پیشگاه پروردگارش آمد. |
إِذۡ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوۡمِهِۦ مَاذَا تَعۡبُدُونَ (85)
چون به پدر وقومش گفت:« چه چیزی را می پرستید؟! |
أَئِفۡكًا ءَالِهَةٗ دُونَ ٱللَّهِ تُرِيدُونَ (86)
آیا به جای خدا، معبودهای دروغین می خواهید؟! |
فَمَا ظَنُّكُم بِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (87)
پس شما نسبت به پروردگار جهانیان چه گمان می برید؟!» |
فَنَظَرَ نَظۡرَةٗ فِي ٱلنُّجُومِ (88)
پس (ابراهیم) یک نگاه به ستارگان نگریست. |
فَقَالَ إِنِّي سَقِيمٞ (89)
آنگاه گفت: « من بیمارم (و با شما به جشن نمی آیم)» |
فَتَوَلَّوۡاْ عَنۡهُ مُدۡبِرِينَ (90)
پس آنها پشت کنان از او دور شدند (و رفتند). |
فَرَاغَ إِلَىٰٓ ءَالِهَتِهِمۡ فَقَالَ أَلَا تَأۡكُلُونَ (91)
آنگاه پنهانی نزد معبودانشان رفت و گفت:« آیا (چیزی) نمی خورید؟ |
مَا لَكُمۡ لَا تَنطِقُونَ (92)
شما را چه شده است که سخن نمی گویید». |
فَرَاغَ عَلَيۡهِمۡ ضَرۡبَۢا بِٱلۡيَمِينِ (93)
پس به سوی آنان روی آورد (و) ضربه ای محکم (با دست راست) بر آنها زد (و بجز بت بزرگ همه بتها را درهم شکست). |
فَأَقۡبَلُوٓاْ إِلَيۡهِ يَزِفُّونَ (94)
پس آنها (= قومش) شتابان به سوی او روی آوردند. |
قَالَ أَتَعۡبُدُونَ مَا تَنۡحِتُونَ (95)
(ابراهیم) گفت: «آیا چیزی را می پرستید که خود تراشیده اید؟! |
وَٱللَّهُ خَلَقَكُمۡ وَمَا تَعۡمَلُونَ (96)
در حالی که خداوند شما را و آنچه را که انجام می دهید (و می سازید) آفریده است؟!» |
قَالُواْ ٱبۡنُواْ لَهُۥ بُنۡيَٰنٗا فَأَلۡقُوهُ فِي ٱلۡجَحِيمِ (97)
(بت پرستان) گفتند:« بنای (بلندی) برایش بسازید، و او را در (خرمن) آتش بیفکنید». |
فَأَرَادُواْ بِهِۦ كَيۡدٗا فَجَعَلۡنَٰهُمُ ٱلۡأَسۡفَلِينَ (98)
پس آنها در حق او نیرنگ و مکر ورزیدند و ما آنها را (مغلوب و) پست ساختیم.(و آتش به فرمان خدا سرد شد). |
وَقَالَ إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَىٰ رَبِّي سَيَهۡدِينِ (99)
و(ابراهیم) گفت:« من به سوی پروردگارم می روم، (او) مرا هدایت خواهد کرد. |
رَبِّ هَبۡ لِي مِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ (100)
پروردگارا! به من (فرزندی) از صالحان عطا فرما». |
فَبَشَّرۡنَٰهُ بِغُلَٰمٍ حَلِيمٖ (101)
ما او را به (تولد) پسری بردبار( ) بشارت دادیم. |
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ ٱلسَّعۡيَ قَالَ يَٰبُنَيَّ إِنِّيٓ أَرَىٰ فِي ٱلۡمَنَامِ أَنِّيٓ أَذۡبَحُكَ فَٱنظُرۡ مَاذَا تَرَىٰۚ قَالَ يَٰٓأَبَتِ ٱفۡعَلۡ مَا تُؤۡمَرُۖ سَتَجِدُنِيٓ إِن شَآءَ ٱللَّهُ مِنَ ٱلصَّٰبِرِينَ (102)
پس هنگامی که (فرزندش) با او به (سن) سعی و کوشش رسید گفت:« ای فرزندم! من در خواب( ) دیدم که تو را قربانی می کنم، ببین، تو چه نظر داری؟!» گفت: «پدرم، به آنچه مأمور شده ای، عمل کن، اگر خدا بخواهد، مرا از صابران خواهی یافت». |
فَلَمَّآ أَسۡلَمَا وَتَلَّهُۥ لِلۡجَبِينِ (103)
پس چون هر دو تسلیم شدند، و (ابراهیم) او را به پیشانی (بر زمین) افکند. |
وَنَٰدَيۡنَٰهُ أَن يَٰٓإِبۡرَٰهِيمُ (104)
و او را ندا دادیم: «ای ابراهیم! |
قَدۡ صَدَّقۡتَ ٱلرُّءۡيَآۚ إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ (105)
یقیناً خواب (خویش) را تحقق بخشیدی». بدون شک ما این گونه نیکوکاران را پاداش می دهیم. |
إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ ٱلۡبَلَٰٓؤُاْ ٱلۡمُبِينُ (106)
مسلماً این (خواب) آزمایشی آشکار بود. |
وَفَدَيۡنَٰهُ بِذِبۡحٍ عَظِيمٖ (107)
و او را به ذبح بزرگی( ) فدا دادیم. |
وَتَرَكۡنَا عَلَيۡهِ فِي ٱلۡأٓخِرِينَ (108)
و برای او در(میان) امتهای بعد (نام نیک) بر جای نهادیم. |
سَلَٰمٌ عَلَىٰٓ إِبۡرَٰهِيمَ (109)
سلام بر ابراهیم. |
كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ (110)
این گونه نیکوکاران را پاداش می دهیم. |
إِنَّهُۥ مِنۡ عِبَادِنَا ٱلۡمُؤۡمِنِينَ (111)
بی گمان او از بندگان مؤمن ما بود. |
وَبَشَّرۡنَٰهُ بِإِسۡحَٰقَ نَبِيّٗا مِّنَ ٱلصَّٰلِحِينَ (112)
و او را به (تولد) اسحاق پیامبری از شایستگان بشارت دادیم. |
وَبَٰرَكۡنَا عَلَيۡهِ وَعَلَىٰٓ إِسۡحَٰقَۚ وَمِن ذُرِّيَّتِهِمَا مُحۡسِنٞ وَظَالِمٞ لِّنَفۡسِهِۦ مُبِينٞ (113)
و (ما) بر او و اسحاق برکت دادیم، و از دودمان آن دو،(افرادی) نیکوکار بودند، و (افرادی) آشکار بر خود ستم کردند. |
وَلَقَدۡ مَنَنَّا عَلَىٰ مُوسَىٰ وَهَٰرُونَ (114)
و به راستی (ما) بر موسی و هارون منت نهادیم. |
وَنَجَّيۡنَٰهُمَا وَقَوۡمَهُمَا مِنَ ٱلۡكَرۡبِ ٱلۡعَظِيمِ (115)
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ نجات دادیم. |
وَنَصَرۡنَٰهُمۡ فَكَانُواْ هُمُ ٱلۡغَٰلِبِينَ (116)
و یاریشان کردیم، پس آنان پیروز شدند. |
وَءَاتَيۡنَٰهُمَا ٱلۡكِتَٰبَ ٱلۡمُسۡتَبِينَ (117)
و به آن دو کتاب روشنگر دادیم. |
وَهَدَيۡنَٰهُمَا ٱلصِّرَٰطَ ٱلۡمُسۡتَقِيمَ (118)
و آن دو را به راه راست هدایت کردیم. |
وَتَرَكۡنَا عَلَيۡهِمَا فِي ٱلۡأٓخِرِينَ (119)
و برای آنان در (میان) امتهای بعد (نام نیک) باقی گذاشتیم. |
سَلَٰمٌ عَلَىٰ مُوسَىٰ وَهَٰرُونَ (120)
سلام بر موسی و هارون! |
إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ (121)
بی گمان ما این گونه نیکوکاران را پاداش می دهیم. |
إِنَّهُمَا مِنۡ عِبَادِنَا ٱلۡمُؤۡمِنِينَ (122)
یقیناً آن دو از بندگان مؤمن ما بودند. |
وَإِنَّ إِلۡيَاسَ لَمِنَ ٱلۡمُرۡسَلِينَ (123)
و بی گمان الیاس از رسولان (ما) بود. |
إِذۡ قَالَ لِقَوۡمِهِۦٓ أَلَا تَتَّقُونَ (124)
چون به قومش گفت:« آیا پرهیزگاری نمی کنید؟! |
أَتَدۡعُونَ بَعۡلٗا وَتَذَرُونَ أَحۡسَنَ ٱلۡخَٰلِقِينَ (125)
آیا (بت)" بعل" را می خوانید، و بهترین آفرینندگان را رها می کنید؟! |
ٱللَّهَ رَبَّكُمۡ وَرَبَّ ءَابَآئِكُمُ ٱلۡأَوَّلِينَ (126)
الله که پروردگار شما و پروردگار نیاکان نخستین شماست. |
فَكَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمۡ لَمُحۡضَرُونَ (127)
پس (آنها) او را تکذیب کردند، و یقیناً (همه) آنان (به جهنم) احضار خواهند شد. |
إِلَّا عِبَادَ ٱللَّهِ ٱلۡمُخۡلَصِينَ (128)
مگر بندگان مخلص خدا. |
وَتَرَكۡنَا عَلَيۡهِ فِي ٱلۡأٓخِرِينَ (129)
و برای او در (میان) امتهای بعد (نام نیک) باقی گذاشتیم. |
سَلَٰمٌ عَلَىٰٓ إِلۡ يَاسِينَ (130)
سلام بر «ال یاسین» (= الیاس). |
إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجۡزِي ٱلۡمُحۡسِنِينَ (131)
ما این گونه نیکوکاران را پاداش می دهیم. |
إِنَّهُۥ مِنۡ عِبَادِنَا ٱلۡمُؤۡمِنِينَ (132)
بی گمان او از بندگان مؤمن ما بود. |
وَإِنَّ لُوطٗا لَّمِنَ ٱلۡمُرۡسَلِينَ (133)
و یقیناً لوط از رسولان (ما) بود. |
إِذۡ نَجَّيۡنَٰهُ وَأَهۡلَهُۥٓ أَجۡمَعِينَ (134)
هنگامی که او و خانواده اش را همگی نجات دادیم. |
إِلَّا عَجُوزٗا فِي ٱلۡغَٰبِرِينَ (135)
مگر پیرزنی که از باقی ماندگان بود. |
ثُمَّ دَمَّرۡنَا ٱلۡأٓخَرِينَ (136)
سپس دیگران را هلاک کردیم. |
وَإِنَّكُمۡ لَتَمُرُّونَ عَلَيۡهِم مُّصۡبِحِينَ (137)
و شما (پیوسته) صبحگاهان بر (ویرانه های شهرهای) آنها می گذرید. |
وَبِٱلَّيۡلِۚ أَفَلَا تَعۡقِلُونَ (138)
و (همچنین) شامگاهان آیا نمی اندیشید؟! |
وَإِنَّ يُونُسَ لَمِنَ ٱلۡمُرۡسَلِينَ (139)
و یقیناً یونس از رسولان (ما) بود( ). |
إِذۡ أَبَقَ إِلَى ٱلۡفُلۡكِ ٱلۡمَشۡحُونِ (140)
هنگامی به کشتی پر (از مسافر و بار) گریخت. |
فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنَ ٱلۡمُدۡحَضِينَ (141)
پس (اهل کشتی) قرعه زدند، پس (قرعه بنام او افتاد و) مغلوب شد. |
فَٱلۡتَقَمَهُ ٱلۡحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٞ (142)
آنگاه ماهی (عظیمی) او را بلعید، در حالی که او سزاوار نکوهش بود. |
فَلَوۡلَآ أَنَّهُۥ كَانَ مِنَ ٱلۡمُسَبِّحِينَ (143)
پس اگر او از تسبیح گویان نبود( ). |
لَلَبِثَ فِي بَطۡنِهِۦٓ إِلَىٰ يَوۡمِ يُبۡعَثُونَ (144)
یقیناً تا روزی که (مردم) بر انگیخته می شوند، در شکمش باقی می ماند. |
۞ فَنَبَذۡنَٰهُ بِٱلۡعَرَآءِ وَهُوَ سَقِيمٞ (145)
پس او را به سرزمین خشک (و خالی از گیاه) افکندیم، در حالی که او بیمار بود، |
وَأَنۢبَتۡنَا عَلَيۡهِ شَجَرَةٗ مِّن يَقۡطِينٖ (146)
و درخت کدویی بر (فراز) او رویاندیم (تا زیر سایه آن آرام بگیرد). |
وَأَرۡسَلۡنَٰهُ إِلَىٰ مِاْئَةِ أَلۡفٍ أَوۡ يَزِيدُونَ (147)
و او را بسوی یکصد هزار نفر (از قومش) یا بیشتر فرستادیم. |
فَـَٔامَنُواْ فَمَتَّعۡنَٰهُمۡ إِلَىٰ حِينٖ (148)
پس (آنها) ایمان آوردند، بنابراین تا مدتی آنان را (از نعمتهای زندگی) بهره مند ساختیم. |
فَٱسۡتَفۡتِهِمۡ أَلِرَبِّكَ ٱلۡبَنَاتُ وَلَهُمُ ٱلۡبَنُونَ (149)
پس (ای پیامبر) از آنان (= مشرکان) بپرس: آیا دختران از آن پروردگارت است، و پسران از آن آنهاست؟ |
أَمۡ خَلَقۡنَا ٱلۡمَلَٰٓئِكَةَ إِنَٰثٗا وَهُمۡ شَٰهِدُونَ (150)
آیا ما فرشتگان را مؤنث آفریدیم و آنها حاضر بودند؟ |
أَلَآ إِنَّهُم مِّنۡ إِفۡكِهِمۡ لَيَقُولُونَ (151)
آگاه باش! بی گمان آنها از (روی تهمت و) دروغگوییشان است که می گویند: |
وَلَدَ ٱللَّهُ وَإِنَّهُمۡ لَكَٰذِبُونَ (152)
«خداوند (فرزندی) زاده است» و یقیناً آنها دروغگو هستند. |
أَصۡطَفَى ٱلۡبَنَاتِ عَلَى ٱلۡبَنِينَ (153)
آیا (خدا) دختران را بر پسران ترجیح داد؟ |
مَا لَكُمۡ كَيۡفَ تَحۡكُمُونَ (154)
شما را چه شده است؟ چگونه حکم می کنید؟! |
أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (155)
آیا نمی اندیشید؟! |
أَمۡ لَكُمۡ سُلۡطَٰنٞ مُّبِينٞ (156)
یا شما (بر ادعای خود) دلیل روشنی دارید؟! |
فَأۡتُواْ بِكِتَٰبِكُمۡ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ (157)
پس اگر راستگویید، کتابتان را بیاورید. |
وَجَعَلُواْ بَيۡنَهُۥ وَبَيۡنَ ٱلۡجِنَّةِ نَسَبٗاۚ وَلَقَدۡ عَلِمَتِ ٱلۡجِنَّةُ إِنَّهُمۡ لَمُحۡضَرُونَ (158)
و آنها (= مشرکان) میان او (= خداوند) و جنیان (نسب و) خویشاوندی قرار دادند، در حالی که جنیان به خوبی می دانند که آنان احضار خواهند شد. |
سُبۡحَٰنَ ٱللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ (159)
خداوند منزه است از آنچه توصیف می کنند. |
إِلَّا عِبَادَ ٱللَّهِ ٱلۡمُخۡلَصِينَ (160)
مگر بندگان مخلص خدا. |
فَإِنَّكُمۡ وَمَا تَعۡبُدُونَ (161)
پس شما (مشرکان) و آنچه می پرستید. |
مَآ أَنتُمۡ عَلَيۡهِ بِفَٰتِنِينَ (162)
(هرگز) نمی توانید بر (پرستش) آن (بتها کسی را) گمراه کنید. |
إِلَّا مَنۡ هُوَ صَالِ ٱلۡجَحِيمِ (163)
مگر کسی که راهی (آتش) جهنم باشد. |
وَمَا مِنَّآ إِلَّا لَهُۥ مَقَامٞ مَّعۡلُومٞ (164)
(فرشتگان گفتند:) «و هیچ کس از ما نیست، مگر آن که جایگاه (و مقام) معلومی دارد. |
وَإِنَّا لَنَحۡنُ ٱلصَّآفُّونَ (165)
وهمانا ما (برای اطاعت فرمان خداوند) به صف ایستاده ایم. |
وَإِنَّا لَنَحۡنُ ٱلۡمُسَبِّحُونَ (166)
و بی گمان ما تسبیح گویان (او) هستیم». |
وَإِن كَانُواْ لَيَقُولُونَ (167)
و (کافران) پیوسته می گفتند: |
لَوۡ أَنَّ عِندَنَا ذِكۡرٗا مِّنَ ٱلۡأَوَّلِينَ (168)
«اگر نزد ما کتابی از (کتابهای) پیشینیان مي بود. |
لَكُنَّا عِبَادَ ٱللَّهِ ٱلۡمُخۡلَصِينَ (169)
مسلماً ما از بندگان مخلص خداوند می شدیم». |
فَكَفَرُواْ بِهِۦۖ فَسَوۡفَ يَعۡلَمُونَ (170)
پس (هنگامی که پیامبر برای آنها قرآن آورد) آنها به آن (قرآن) کافر شدند، و به زودی خواهند دانست. |
وَلَقَدۡ سَبَقَتۡ كَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا ٱلۡمُرۡسَلِينَ (171)
و به راستی وعده ی ما برای بندگان فرستاده ما از پیش صادر شده است. |
إِنَّهُمۡ لَهُمُ ٱلۡمَنصُورُونَ (172)
که هر آینه آنها یاری شدگانند. |
وَإِنَّ جُندَنَا لَهُمُ ٱلۡغَٰلِبُونَ (173)
و بی گمان لشکر ما پیروزند. |
فَتَوَلَّ عَنۡهُمۡ حَتَّىٰ حِينٖ (174)
پس (ای پیامبر) تا مدتی از آنها (= مشرکان) روی بگردان. |
وَأَبۡصِرۡهُمۡ فَسَوۡفَ يُبۡصِرُونَ (175)
و آنها را ببین، پس (آنها نیز، نتیجه کردار خود را) به زودی خواهند دید. |
أَفَبِعَذَابِنَا يَسۡتَعۡجِلُونَ (176)
آیا آنها برای (دیدن) عذاب ما شتاب دارند؟! |
فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمۡ فَسَآءَ صَبَاحُ ٱلۡمُنذَرِينَ (177)
پس چون (عذاب) بر آستانه ی خانه هایشان فرود آید، هشدار یافتگان چه صبحگاه بدی خواهند داشت. |
وَتَوَلَّ عَنۡهُمۡ حَتَّىٰ حِينٖ (178)
و تا مدتی از آنها روی بگردان. |
وَأَبۡصِرۡ فَسَوۡفَ يُبۡصِرُونَ (179)
و (آنها را) ببین، پس (آنها نیز) به زودی خواهند دید. |
سُبۡحَٰنَ رَبِّكَ رَبِّ ٱلۡعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ (180)
پاک و منزه است پروردگار تو، پروردگار عزت، از آنچه (مشرکان) توصیف می کنند. |
وَسَلَٰمٌ عَلَى ٱلۡمُرۡسَلِينَ (181)
و سلام، بر رسولان. |
وَٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ (182)
و سپاس و ستایش مخصوص خداوندی است که پروردگار جهانیان است. |
