جزء ۳۰ قران کریم صوتی و متن

خواندن جزء ۳۰ - فهرست سوره‌ها

سوره نبأ

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

عَمَّ يَتَسَآءَلُونَ  (1) (کافران) از چه چیز از یکدیگر سؤال می کنند؟

عَنِ ٱلنَّبَإِ ٱلۡعَظِيمِ  (2) از خبری بزرگ.

ٱلَّذِي هُمۡ فِيهِ مُخۡتَلِفُونَ  (3) همان (خبری) که آنها در آن اختلاف دارند.

كـَلَّا سَيَعۡلَمُونَ  (4) چنین نیست (که آنها می اندیشند), بزودی خواهند دانست.

ثُمَّ كـَلَّا سَيَعۡلَمُونَ  (5) باز هم چنین نیست, بزودی خواهند دانست.

أَلَمۡ نَجۡعَلِ ٱلۡأَرۡضَ مِهَٰدٗا  (6) آیا زمین را بستری (برای آسایش شما) قرار ندادیم؟!

وَٱلۡجِبَالَ أَوۡتَادٗا  (7) وکوهها را میخها (ی آن قرار ندادیم؟!).

وَخَلَقۡنَٰكُمۡ أَزۡوَٰجٗا  (8) و شما را جفت (نروماده) آفریدیم.

وَجَعَلۡنَا نَوۡمَكُمۡ سُبَاتٗا  (9) وخواب شما را (مایۀ) آرامش تان قرار دادیم.

وَجَعَلۡنَا ٱلَّيۡلَ لِبَاسٗا  (10) وشب را پوششی (برای شما) قرار دادیم.

وَجَعَلۡنَا ٱلنَّهَارَ مَعَاشٗا  (11) وروز را (وسیله ای) برای زندگی ومعاش قرار دادیم.

وَبَنَيۡنَا فَوۡقَكُمۡ سَبۡعٗا شِدَادٗا  (12) وبر فرار شما هفت (آسمان) اشوار بنا کردیم.

وَجَعَلۡنَا سِرَاجٗا وَهَّاجٗا  (13) و (خورشید را) چراغی درخشان آفریدیم.

وَأَنزَلۡنَا مِنَ ٱلۡمُعۡصِرَٰتِ مَآءٗ ثَجَّاجٗا  (14) واز ابرهای باران زا آبی فراوان فروفرشاریم

لِّنُخۡرِجَ بِهِۦ حَبّٗا وَنَبَاتٗا  (15) تا بدان دانه وگیاه بسیار برویانیم.

وَجَنَّٰتٍ أَلۡفَافًا  (16) و با غهایی پر درخت (با آن آب پرورش دهیم).

إِنَّ يَوۡمَ ٱلۡفَصۡلِ كَانَ مِيقَٰتٗا  (17) بی گمان روز داوری (وجدای) میعاد (همگان) است.

يَوۡمَ يُنفَخُ فِي ٱلصُّورِ فَتَأۡتُونَ أَفۡوَاجٗا  (18) روزی که در "صور" دمیده می شود, سپس شما گروه گروه (به محشر) می آیید.

وَفُتِحَتِ ٱلسَّمَآءُ فَكَانَتۡ أَبۡوَٰبٗا  (19) و آسمان گشوده می شود, پس دروازه, دروازه می گردد.

وَسُيِّرَتِ ٱلۡجِبَالُ فَكَانَتۡ سَرَابًا  (20) و کوهها به حرکت آنید, پس (چون) سراب گردند.

إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتۡ مِرۡصَادٗا  (21) وبی گمان جهنم کمینگاهی است.

لِّلطَّٰغِينَ مَـَٔابٗا  (22) محل بازگشت برای سرکشان است.

لَّٰبِثِينَ فِيهَآ أَحۡقَابٗا  (23) مدت زمانی دراز در آنجا بمانند.

لَّا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرۡدٗا وَلَا شَرَابًا  (24) ودر آنجا نه (چیز) خنکی می چشند ونه آشامیدنی (گوارایی خواهند داشت).

إِلَّا حَمِيمٗا وَغَسَّاقٗا  (25) جز آبی سوزان, و(مایعی که) جرک وخون (است).

جَزَآءٗ وِفَاقًا  (26) (این) کیفری است مناسب ودر خور (اعمالشان)

إِنَّهُمۡ كَانُواْ لَا يَرۡجُونَ حِسَابٗا  (27) زیرا که آنها هیج امیدی به (روز) حساب نداشتند.

وَكَذَّبُواْ بِـَٔايَٰتِنَا كِذَّابٗا  (28) و آیات ما را بشدّت تکذیب کردند.

وَكُلَّ شَيۡءٍ أَحۡصَيۡنَٰهُ كِتَٰبٗا  (29) وما همه جیز را (در کتاب لوح محفوظ) بشما رش نوشتیم.

فَذُوقُواْ فَلَن نَّزِيدَكُمۡ إِلَّا عَذَابًا  (30) پس (کیفر اعمال خودرا) بچشید, که چیزی جز عذاب بر شما نمی افزاییم!

إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ مَفَازًا  (31) بی گمان برای پر هیزگاران کامیابی است.

حَدَآئِقَ وَأَعۡنَٰبٗا  (32) با غها (ی میوه) و تاکستانها.

وَكَوَاعِبَ أَتۡرَابٗا  (33) وحوریانی جوان وهم سن وسال.

وَكَأۡسٗا دِهَاقٗا  (34) وجامهایی لبریز وپیاپی (از شراب پاکیزه بهشت).

لَّا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَلَا كِذَّٰبٗا  (35) در آنجا نه سخن بیهوده ای می شنوند ونه دروغی.

جَزَآءٗ مِّن رَّبِّكَ عَطَآءً حِسَابٗا  (36) (این) پاداش از جانب پروردگارتوانیست وبختشی بنده (ودر خور آنهاست).

رَّبِّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَمَا بَيۡنَهُمَا ٱلرَّحۡمَٰنِۖ لَا يَمۡلِكُونَ مِنۡهُ خِطَابٗا  (37) (همان) پروردگار آسمانها وزمین, وآنجه در میان آنهاست, (همان خدای) رحمان هیچ کس (درآن روز) یارای سخن گفتن با اوندارد.

يَوۡمَ يَقُومُ ٱلرُّوحُ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ صَفّٗاۖ لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنۡ أَذِنَ لَهُ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَقَالَ صَوَابٗا  (38) روزی که روح (= جبرییل) وفرشتگان به صف ایستند, هیچ کس سخن نگویید, جز کسی که خدای رحمان به او اجازه داده, و(او) سخن درست (وصواب) گوید.

ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلۡحَقُّۖ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ مَـَٔابًا  (39) آن روز حق است, پس هر کس که بخواهد بازگشتگاهی به سوی پروردگارش بر گزنید.

إِنَّآ أَنذَرۡنَٰكُمۡ عَذَابٗا قَرِيبٗا يَوۡمَ يَنظُرُ ٱلۡمَرۡءُ مَا قَدَّمَتۡ يَدَاهُ وَيَقُولُ ٱلۡكَافِرُ يَٰلَيۡتَنِي كُنتُ تُرَٰبَۢا  (40) به راستی ما شما را از عذابی نزدیکی بیم دادیم, روزی که انسان آنچه را از قبل با رستهای خود فرستاده است می بیند, وکافر می گوید: «ای کاش من خاک بود». (وبرای حساب بر انگیخته نمی شد).

سوره نازعات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَٱلنَّٰزِعَٰتِ غَرۡقٗا  (1) سوگند به فرشتگانی که جانها (می کافران) را به شدّت بیرون می کشتند.

وَٱلنَّٰشِطَٰتِ نَشۡطٗا  (2) و سوگند به فرشتگانی که جانها (ی مؤمنان) را به نرمی وآسانی می گیرند.

وَٱلسَّٰبِحَٰتِ سَبۡحٗا  (3) و سوگند به فرشتگانی که شناورند.

فَٱلسَّٰبِقَٰتِ سَبۡقٗا  (4) وسوگند به فرشتگانی که (در اجرامی اوامر الهی) بر یگدیگر سبقت می گیرند.

فَٱلۡمُدَبِّرَٰتِ أَمۡرٗا  (5) و سوگند به فرشتگانی (که به امر الهی) کارهارا تدبیر می کنند.

يَوۡمَ تَرۡجُفُ ٱلرَّاجِفَةُ  (6) روزی که (سپس از اولین دمیدن در صور) زمین (وکوهها وهمه چیز) را بلرزاند.

تَتۡبَعُهَا ٱلرَّادِفَةُ  (7) رد پی آن (دمیدن دوم حشر) بیاید.

قُلُوبٞ يَوۡمَئِذٖ وَاجِفَةٌ  (8) دلها در آن روز سخت مضطرب (وترسان) است.

أَبۡصَٰرُهَا خَٰشِعَةٞ  (9) وچشمهای آنان (از ترس وشرمساری) فرو افتاده است.

يَقُولُونَ أَءِنَّا لَمَرۡدُودُونَ فِي ٱلۡحَافِرَةِ  (10) (کافران در دنیا) می گونید: «آیا ما (پس از مرگ دوباره) به حال اول خود باز می گردیم؟!

أَءِذَا كُنَّا عِظَٰمٗا نَّخِرَةٗ  (11) آیا هنگامی که استخوانهای پوسیده ای شدیم (وبه خاک تبدیل گشتیم, باز هم زنده می شویم؟!)».

قَالُواْ تِلۡكَ إِذٗا كَرَّةٌ خَاسِرَةٞ  (12) گونید: «(اگر چنین وعده ای درست باشد) آنگاه آن بازکشتی زیانبار است!».

فَإِنَّمَا هِيَ زَجۡرَةٞ وَٰحِدَةٞ  (13) پس آن (بازگشت) تنها با یک بانگ مهیب است!

فَإِذَا هُم بِٱلسَّاهِرَةِ  (14) پس ناگهان همگی بر عرصۀ زمین (محشر) ظاهر می شوند.

هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ مُوسَىٰٓ  (15) (ای پیامبر) آیا داستان موسی به تو رسیده است؟!

إِذۡ نَادَىٰهُ رَبُّهُۥ بِٱلۡوَادِ ٱلۡمُقَدَّسِ طُوًى  (16) آنگاه که پروردگارش او را در وادی مقدس «طوی» ندا داد (وفرمود:).

ٱذۡهَبۡ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ إِنَّهُۥ طَغَىٰ  (17) به سوی فرعون برو, که او طغیان کرده است.

فَقُلۡ هَل لَّكَ إِلَىٰٓ أَن تَزَكَّىٰ  (18) پس به او بگو: «آیا می خواهی پاکیزه شوی؟!

وَأَهۡدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخۡشَىٰ  (19) ومن تو را به سوی پروردگارت هدایت کنم, آنگاه (از او) بترسی, (وفرمانیز دار شوی).

فَأَرَىٰهُ ٱلۡأٓيَةَ ٱلۡكُبۡرَىٰ  (20) پس (موسی) معجزۀ بزرگ را به او نشان داد.

فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ  (21) اما او تکذیب کرد وعصیان ورزید.

ثُمَّ أَدۡبَرَ يَسۡعَىٰ  (22) سپس پشت کرد وبه کوشش وتلاش (علیه او) پرداخت.

فَحَشَرَ فَنَادَىٰ  (23) پس (قومش را) جمع کرد ونداداد.

فَقَالَ أَنَا۠ رَبُّكُمُ ٱلۡأَعۡلَىٰ  (24) وآنگاه گفت: «من پروردگار برتر شما هستم».

فَأَخَذَهُ ٱللَّهُ نَكَالَ ٱلۡأٓخِرَةِ وَٱلۡأُولَىٰٓ  (25) پس خداوند اورا به عذاب آخرت ودنیا گرفتار کرد.

إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبۡرَةٗ لِّمَن يَخۡشَىٰٓ  (26) بی گمان در این (واقعه) عبرتی است برای کسی که (از خدا) می ترسد.

ءَأَنتُمۡ أَشَدُّ خَلۡقًا أَمِ ٱلسَّمَآءُۚ بَنَىٰهَا  (27) آیا آفرنیش شما (بعد از مرگ) سخت تراست یا آسمان که (خداوند) آن را بنا کرد؟

رَفَعَ سَمۡكَهَا فَسَوَّىٰهَا  (28) سقف آن را برا فراشت, پس به آن شکل ونظم داد.

وَأَغۡطَشَ لَيۡلَهَا وَأَخۡرَجَ ضُحَىٰهَا  (29) وشبش را تاریک, وروزش را روشن گردانید.

وَٱلۡأَرۡضَ بَعۡدَ ذَٰلِكَ دَحَىٰهَآ  (30) وزمین را بعد از آن گسترانید.

أَخۡرَجَ مِنۡهَا مَآءَهَا وَمَرۡعَىٰهَا  (31) واز آن آب (چشمه ها وچاهها) وچراگاهش را بیرون آورد.

وَٱلۡجِبَالَ أَرۡسَىٰهَا  (32) وکوهها را محکم واشوار (بر روی زمین) قرار داد.

مَتَٰعٗا لَّكُمۡ وَلِأَنۡعَٰمِكُمۡ  (33) (همۀ اینها) برای بهره گیری شما و جهار پایانتان است.

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلطَّآمَّةُ ٱلۡكُبۡرَىٰ  (34) پس هنگامی که (آن) حادثۀ بزرگ (قیامت) فرا رسد,

يَوۡمَ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ مَا سَعَىٰ  (35) در آن روز انسان (تمام اعمال و) تلاشهای خود را به یاد آورد.

وَبُرِّزَتِ ٱلۡجَحِيمُ لِمَن يَرَىٰ  (36) و جهنم برای هو بیننده ای آشکار می شود.

فَأَمَّا مَن طَغَىٰ  (37) پس آن کس که طغیان (وسرکشتی) کرده باشد.

وَءَاثَرَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا  (38) وزندگی دنیا را (بر آخرت) ترجیح داده باشد.

فَإِنَّ ٱلۡجَحِيمَ هِيَ ٱلۡمَأۡوَىٰ  (39) پس بی ترید جهنم جایگاه اوست.

وَأَمَّا مَنۡ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِۦ وَنَهَى ٱلنَّفۡسَ عَنِ ٱلۡهَوَىٰ  (40) و اما کسی که از ایستادن در حضور پروردگارش بیمناک بوده, ونفس را از هوی (وهوس) باز داشته باش.

فَإِنَّ ٱلۡجَنَّةَ هِيَ ٱلۡمَأۡوَىٰ  (41) پس قطعاً بهشت جایگاه اوست.

يَسۡـَٔلُونَكَ عَنِ ٱلسَّاعَةِ أَيَّانَ مُرۡسَىٰهَا  (42) (ای پیامبر) دربارۀ قیامت از تو می پرسند, که در چه زمانی واقع می شود؟

فِيمَ أَنتَ مِن ذِكۡرَىٰهَآ  (43) تو را با یا آوری این سخن چه کار است؟

إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَىٰهَآ  (44) (سر انجام و) منتهای (علم) آن نزد پروردگارتواست.

إِنَّمَآ أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخۡشَىٰهَا  (45) (ای پیامبر) توتنها بیم دهندۀ کسانی هستی که از آن می ترسند.

كَأَنَّهُمۡ يَوۡمَ يَرَوۡنَهَا لَمۡ يَلۡبَثُوٓاْ إِلَّا عَشِيَّةً أَوۡ ضُحَىٰهَا  (46) روزی که (کافران قیامت را) ببیند, (چنین احساس می کنند که) گویی (در دنیا) جز یک شامگاه یا چاشتگاه درنگ نکرده اند.

سوره عبس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

عَبَسَ وَتَوَلَّىٰٓ  (1) چهره درهم کشید, وروی بر گردانید,

أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ  (2) از این که (عبد الله بن ام مکتوم) نابینا به نزدش آمد.

وَمَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ  (3) و (ای پیامبر) چه می دانی شاید که او پاک می شد.

أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ  (4) یا پندگیرد, واین پند به او نفع می داد.

أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ  (5) اما آن کس که مجد نیازی نمود.

فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ  (6) پس تو به او روی من آوری,

وَمَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ  (7) در حالی که اگر او خود را (از کفر) پاک نسازد, چیزی بر تو نیست.

وَأَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ  (8) اما کسی شتابان به مراغ تو می آید.

وَهُوَ يَخۡشَىٰ  (9) و او (از خدا) می ترسد.

فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ  (10) پس تو از او غافل می شوی (وبه ار تو جه نمی کنی؟)

كـَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ  (11) هرگز چنین نیست, بی گمان این (سوره) تذکر ویاد آوری است.

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ  (12) پس هرکس بخواهد از آن پند گیرد.

فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ  (13) در صحیفه های پر ارزشی (ثبت) است.

مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۭ  (14) بلند پایه وپاکیزه.

بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ  (15) به دست (فرشتگان =) سفیران (وحی است).

كِرَامِۭ بَرَرَةٖ  (16) بزرگوار ونیکو کار.

قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ  (17) مرگ بر (این) انسان, چقدر نا سپاس است؟!

مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ  (18) (خداوند) او را از چه چیز آفریده است؟

مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ  (19) او را از نطفه ای (نا چیز) آفریده است, آنگاه او را موزون ساخت.

ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ  (20) سپس راه را برای او آسان نمود.

ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ  (21) آنگاه (بعد از پایان عمر) او را میراند, پس او را در قبر (پنهان) کرد.

ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ  (22) سپس هرگاه که بخواهد او را (زیاده می کند و از قبر) بر می انگیزد.

كـَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ  (23) هرگز چنین نیست, (که او می پندارد) او هنوز آنچه را که (خدا) فرمان داده, به جای نیاورده است.

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ  (24) پس انسان باید به غذای خود بنگرد.

أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا  (25) بی گمان ما آب فراوان (از آسمان) فروریختیم.

ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا  (26) سپس زمین را به نیکی شگافتیم.

فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا  (27) آنگاه در آن دانه (های فراون) رویاندیم.

وَعِنَبٗا وَقَضۡبٗا  (28) وانگور وسبزی (بسیار).

وَزَيۡتُونٗا وَنَخۡلٗا  (29) و زیتون ونخل.

وَحَدَآئِقَ غُلۡبٗا  (30) وبا غهایی (ابنوه و) پردرخت.

وَفَٰكِهَةٗ وَأَبّٗا  (31) و(انواع) میوه و علوفه (پدید آوردیم).

مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَلِأَنۡعَٰمِكُمۡ  (32) (همۀ اینها) برای بهره گیری شما وچهار یایانتان است.

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ  (33) پس هنگامی که (آن) صدای مهیب (قیامت) فرا رسد.

يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ  (34) روزی که انسان از برادرش می گریزد.

وَأُمِّهِۦ وَأَبِيهِ  (35) واز ما درش و از پدرش.

وَصَٰحِبَتِهِۦ وَبَنِيهِ  (36) واز زنش وفرزندانش (نیز می گریزد).

لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ  (37) در آن روز هرکس را کاری است که اورا به خود مشغولش دارد.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ  (38) چهره هایی در آن روز گشاده وروشن است.

ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ  (39) خندان وشاد است.

وَوُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ  (40) وچهره هایی در آن روز غبار آلود است.

تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ  (41) سیاهی (وتاریکی) آنهارا پوشانده است.

أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ  (42) اینان همان کافران فاجرند.

سوره تكوير

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

إِذَا ٱلشَّمۡسُ كُوِّرَتۡ  (1) هنگامی که خورشید درهم پیچیده شود.

وَإِذَا ٱلنُّجُومُ ٱنكَدَرَتۡ  (2) وهنگامی که ستارگان بی نور شوند.

وَإِذَا ٱلۡجِبَالُ سُيِّرَتۡ  (3) وهنگامی که کوهها به حرکت درآنید.

وَإِذَا ٱلۡعِشَارُ عُطِّلَتۡ  (4) وهنگامی که ماده شتران باردار رها شوند.

وَإِذَا ٱلۡوُحُوشُ حُشِرَتۡ  (5) وهنگامی که جانوران وحشی گرده آورده شوند.

وَإِذَا ٱلۡبِحَارُ سُجِّرَتۡ  (6) وهگامی که دریاها (جوشان و) بر افروخته شود.

وَإِذَا ٱلنُّفُوسُ زُوِّجَتۡ  (7) وهنگامی که روحها (باتنها) قرین شوند.

وَإِذَا ٱلۡمَوۡءُۥدَةُ سُئِلَتۡ  (8) وهنگامی که از دختر زنده به گورشده پرسیده شود:

بِأَيِّ ذَنۢبٖ قُتِلَتۡ  (9) به کدامین گناه کشته شده است؟!

وَإِذَا ٱلصُّحُفُ نُشِرَتۡ  (10) وهنگامی که نامه های (اعمال) گشوده شود.

وَإِذَا ٱلسَّمَآءُ كُشِطَتۡ  (11) وهنگامی که پرده از روی آسمان برگرفته شود.

وَإِذَا ٱلۡجَحِيمُ سُعِّرَتۡ  (12) وهنگامی که دوزخ افروخته (وشعله ور) گردد.

وَإِذَا ٱلۡجَنَّةُ أُزۡلِفَتۡ  (13) وهنگامی که بهشت نزدیک آورده شود.

عَلِمَتۡ نَفۡسٞ مَّآ أَحۡضَرَتۡ  (14) (در آن هنگام) هرکس خواهد دانست چه چیزی را (برای آفرت خود) حاضر (وآماده) کرده است.

فَلَآ أُقۡسِمُ بِٱلۡخُنَّسِ  (15) پس سوگند به شارگانی که باز می گردند.

ٱلۡجَوَارِ ٱلۡكُنَّسِ  (16) (شتابان) حرکت می کنند (واز نظر) پنهان می شوند.

وَٱلَّيۡلِ إِذَا عَسۡعَسَ  (17) وسوگند به شب, هنگامی که (تاریکی اش کاسته نودو) پشت کند.

وَٱلصُّبۡحِ إِذَا تَنَفَّسَ  (18) وسوگند به صبح, هنگامی که بد مد.

إِنَّهُۥ لَقَوۡلُ رَسُولٖ كَرِيمٖ  (19) بی گمان این (قرآن) سخن فرستادۀ بزدگوار (= جبرئیل) است.

ذِي قُوَّةٍ عِندَ ذِي ٱلۡعَرۡشِ مَكِينٖ  (20) که (مقتدر و) نیرومند است, ونزد (خداوند) صاحب عرش مقام ومنزلت والایی دارد.

مُّطَاعٖ ثَمَّ أَمِينٖ  (21) (در آسمانها) مودر اطاعت (فرشتکان) وامین (وحی) است.

وَمَا صَاحِبُكُم بِمَجۡنُونٖ  (22) و (ای مردم) همنشین شما (محمد) دیوانه نیست.

وَلَقَدۡ رَءَاهُ بِٱلۡأُفُقِ ٱلۡمُبِينِ  (23) وبه راستی او (= جبرئیل) را در افق روشن دیده است.

وَمَا هُوَ عَلَى ٱلۡغَيۡبِ بِضَنِينٖ  (24) و او بر (آنچه از طریق) غیب (به او وحی شده) بخیل نیست.

وَمَا هُوَ بِقَوۡلِ شَيۡطَٰنٖ رَّجِيمٖ  (25) و این (قرآن) گفتۀ شیطان رانده شده نیست.

فَأَيۡنَ تَذۡهَبُونَ  (26) پس به کجا می روید؟!

إِنۡ هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ لِّلۡعَٰلَمِينَ  (27) این (قرآن) چیزی جز پند واندرز برای جهانیان نیست.

لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَسۡتَقِيمَ  (28) برای کسی از شما که بخواهد راه راست درپشین گیرد.

وَمَا تَشَآءُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُ رَبُّ ٱلۡعَٰلَمِينَ  (29) وشما نمی خواهید مگر آنکه پروردگار جهانیان بخواهد.

سوره انفطار

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنفَطَرَتۡ  (1) هنگامی که آسمان شکافته شود.

وَإِذَا ٱلۡكَوَاكِبُ ٱنتَثَرَتۡ  (2) وهنگامی که شارگان پراکنده شوند (وفرو ریزند).

وَإِذَا ٱلۡبِحَارُ فُجِّرَتۡ  (3) وهنگامی که دریاها (به هم آمیزند و) روان گردند.

وَإِذَا ٱلۡقُبُورُ بُعۡثِرَتۡ  (4) وهنگامی که قبرها زیرورو شوند.

عَلِمَتۡ نَفۡسٞ مَّا قَدَّمَتۡ وَأَخَّرَتۡ  (5) (در آن هنگامی) هرکس خواهد دانست آنچه را که پیش فرستاده وآنچه را که باز پس داشته است.

يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡإِنسَٰنُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ ٱلۡكَرِيمِ  (6) ای انسان! چه چیزی تو را (نسبت) به پروردگار کریمت مغرور ساخته است؟

ٱلَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّىٰكَ فَعَدَلَكَ  (7) آن که تو را آفرید, آنگاه شکل واعضایت را تمام کرد سپس معتدل گرداند.

فِيٓ أَيِّ صُورَةٖ مَّا شَآءَ رَكَّبَكَ  (8) و به هر شکلی (وصورتی) که خواست, تو را ترکیب نمود.

كـَلَّا بَلۡ تُكَذِّبُونَ بِٱلدِّينِ  (9) هرگز چنین نیست (که شما گمان می کنید) بلکه شما روز جزارا تکذیب می کنید

وَإِنَّ عَلَيۡكُمۡ لَحَٰفِظِينَ  (10) و بی گمان نگهبانانی (از فرشتگان) بر شما گمارده شده.

كِرَامٗا كَٰتِبِينَ  (11) که نویسندگانی بزرگوار هستند

يَعۡلَمُونَ مَا تَفۡعَلُونَ  (12) آنچه را انجام می دهید می دانند (واعمال نیک وبد شما را یار داشت می کنند)

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ لَفِي نَعِيمٖ  (13) مسلماً نیکان در نعمت (های بهشت) هستند.

وَإِنَّ ٱلۡفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٖ  (14) ویقیناً بدکاران در (آتش) جهنم اند.

يَصۡلَوۡنَهَا يَوۡمَ ٱلدِّينِ  (15) روز جزا به آن در آیند (وسبوزند).

وَمَا هُمۡ عَنۡهَا بِغَآئِبِينَ  (16) وهر گز آنان از آنجا غایب نباشند

وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلدِّينِ  (17) و تو چه می دانی که روز جزا چیست؟!

ثُمَّ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا يَوۡمُ ٱلدِّينِ  (18) باز تو چه می دانی که روز جزا چیست؟!

يَوۡمَ لَا تَمۡلِكُ نَفۡسٞ لِّنَفۡسٖ شَيۡـٔٗاۖ وَٱلۡأَمۡرُ يَوۡمَئِذٖ لِّلَّهِ  (19) روزی که هیچ کس قادر به انجام کاری برای دیگری نیست, ودر آن روز حکم (وفرمان) از آنٍ خداست.

سوره مطففين

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَيۡلٞ لِّلۡمُطَفِّفِينَ  (1) وای بر کم فروشان.

ٱلَّذِينَ إِذَا ٱكۡتَالُواْ عَلَى ٱلنَّاسِ يَسۡتَوۡفُونَ  (2) کسانی که چون (برای خود) از مردم پیمانه می کنند, حق خود را کامل می گیرند.

وَإِذَا كَالُوهُمۡ أَو وَّزَنُوهُمۡ يُخۡسِرُونَ  (3) وهنگامی که (می خواهند) برای آنان پیمانه یا وزن کنند, کم می گذارند.

أَلَا يَظُنُّ أُوْلَٰٓئِكَ أَنَّهُم مَّبۡعُوثُونَ  (4) آیا آنها گمان نمی کنند که (قیامت فرا می رسد واز قبرها) برانگیخته می شود.

لِيَوۡمٍ عَظِيمٖ  (5) در روزی بزرک؟!

يَوۡمَ يَقُومُ ٱلنَّاسُ لِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ  (6) (همان) روزی که مردم در پیشگاه پروردگار جهانیان می ایستند.

كـَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٖ  (7) هرگز چنین نیست (که کافران پنداشته اند) حقا که نامۀ (اعمال) بدکاران در سجین است.

وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سِجِّينٞ  (8) و تو چه دانی که سجین چیست؟!

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ  (9) کتابی است که (اعمال بدکاران در آن) نوشته شده است.

وَيۡلٞ يَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُكَذِّبِينَ  (10) در آن روز وای بر تکذیب کنندگان!

ٱلَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ  (11) آنان که روز جزا را (انکارو) تکذیب می کنند.

وَمَا يُكَذِّبُ بِهِۦٓ إِلَّا كُلُّ مُعۡتَدٍ أَثِيمٍ  (12) وجز ستمکاران گنهکار (کسی) آن (روز) را تکذیب نمی کنند.

إِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ءَايَٰتُنَا قَالَ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ  (13) چون آیات ما بر آنها تلاوت شود, گوید: «(این) افسانه های گذشتگان است».

كـَلَّاۖ بَلۡۜ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِم مَّا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ  (14) هرگز چنین نیست (که آنها گمان می کنند) بلکه (بسب) آنچه کرده اند بر دلهایشان زنگار بسته است.

كـَلَّآ إِنَّهُمۡ عَن رَّبِّهِمۡ يَوۡمَئِذٖ لَّمَحۡجُوبُونَ  (15) هرگز چنین نیست (که آنها می پندارند) بی گمان آنها در آن روز از (دیدار) پروردگارشان یقیناً محجوب و محرومند.

ثُمَّ إِنَّهُمۡ لَصَالُواْ ٱلۡجَحِيمِ  (16) سپس (بعد از حساب) مسلماً وارد دوزخ می شوند.

ثُمَّ يُقَالُ هَٰذَا ٱلَّذِي كُنتُم بِهِۦ تُكَذِّبُونَ  (17) آنگاه به آنها گفته می شود: «این (آتش) همان جیزی است که آن را تکذیب می کردید!».

كـَلَّآ إِنَّ كِتَٰبَ ٱلۡأَبۡرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ  (18) هرگز چنین نیست (که آنها می پندارند) بی گمان نامۀ (اعمال) نیکوکاران در علیین است.

وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا عِلِّيُّونَ  (19) و تو چه دانی که علیین چیست؟!

كِتَٰبٞ مَّرۡقُومٞ  (20) کتابی است که (اعمال نیکوکاران در آن) نوشته شده است.

يَشۡهَدُهُ ٱلۡمُقَرَّبُونَ  (21) که مقربان (درگاه الهی) بر آن حاضر شوند (وگواهی دهند).

إِنَّ ٱلۡأَبۡرَارَ لَفِي نَعِيمٍ  (22) همانا نیکوکاران در نعمت (های بهشت) هستند.

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ  (23) برتختها (تکیه زده و) می نگرند.

تَعۡرِفُ فِي وُجُوهِهِمۡ نَضۡرَةَ ٱلنَّعِيمِ  (24) خرمی ونشاط نعمت را در چهره هایشان (می بینی و) می شناسی.

يُسۡقَوۡنَ مِن رَّحِيقٖ مَّخۡتُومٍ  (25) آنها از شواب ناب مهرشده, (نوشانده و) سیراب می شوند.

خِتَٰمُهُۥ مِسۡكٞۚ وَفِي ذَٰلِكَ فَلۡيَتَنَافَسِ ٱلۡمُتَنَٰفِسُونَ  (26) مهری که بر آن نهاده شده از شک است, ودر این (شراب ونعمتهایی دیگر بهشت) مشتاقان باید بر یکدیگر پیشی گیرند.

وَمِزَاجُهُۥ مِن تَسۡنِيمٍ  (27) و آمیزه اش از تسنیم است.

عَيۡنٗا يَشۡرَبُ بِهَا ٱلۡمُقَرَّبُونَ  (28) (همان) چشمه ای که مقربان (درگاه الهی) از آن می نوشنده.

إِنَّ ٱلَّذِينَ أَجۡرَمُواْ كَانُواْ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ يَضۡحَكُونَ  (29) همانا کسانی که جرم وگناه کردند پیوسته (در دنیا) بر کسانی که ایمان آورده بودند می خندیدند.

وَإِذَا مَرُّواْ بِهِمۡ يَتَغَامَزُونَ  (30) وهرگاه (مؤمنان) از کنارشان می گذشتند با چشم وابرو بهم اشاره می کردند.

وَإِذَا ٱنقَلَبُوٓاْ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِمُ ٱنقَلَبُواْ فَكِهِينَ  (31) و چون به سوی خانوارۀ خود باز می گشتند, شادمان وخندان باز می گشتند.

وَإِذَا رَأَوۡهُمۡ قَالُوٓاْ إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ لَضَآلُّونَ  (32) و هنگامی که مؤمنان را می دیدند می گفتند: «بی گمان اینها گمراهانند».

وَمَآ أُرۡسِلُواْ عَلَيۡهِمۡ حَٰفِظِينَ  (33) در حالی که آنان برای مراقبت (ونگهبانی) بر مؤمنان فرستاده نشده بودند.

فَٱلۡيَوۡمَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنَ ٱلۡكُفَّارِ يَضۡحَكُونَ  (34) پس امروز کسانی که ایمان آورده اند به کافر می خندند.

عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِ يَنظُرُونَ  (35) بر تختها (ی آراسته نشته و) می نگرند.

هَلۡ ثُوِّبَ ٱلۡكُفَّارُ مَا كَانُواْ يَفۡعَلُونَ  (36) آیا کافران پاداش آنچه می کردند دریافت کرده اند؟!

سوره انشقاق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنشَقَّتۡ  (1) هنگامی که آسمان شکافته شود.

وَأَذِنَتۡ لِرَبِّهَا وَحُقَّتۡ  (2) و به (فرمان) پروردگارش گوش دهد (وتسلیم شود) وسزاواراست (که چنین کند).

وَإِذَا ٱلۡأَرۡضُ مُدَّتۡ  (3) وهنگامی که زمین گسترده (و هموار) شود.

وَأَلۡقَتۡ مَا فِيهَا وَتَخَلَّتۡ  (4) و هر چه را درون خود دارد بیرون ریزد, وتهی گردد,

وَأَذِنَتۡ لِرَبِّهَا وَحُقَّتۡ  (5) و به (فرمان) پروردگارش گوش دهد (وتسلیم شود). وسزاوار است (که چنین کند).

يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡإِنسَٰنُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدۡحٗا فَمُلَٰقِيهِ  (6) ای انسان! بی گمان تو در راه (رسیدن به) پروردگارت سخت تلاش و کوشش می کنی, پس اورا ملاقات خواهی کرد.

فَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِيَمِينِهِۦ  (7) پس اما کسی که نامۀ (اعمالش) به دست راستش داده شود,

فَسَوۡفَ يُحَاسَبُ حِسَابٗا يَسِيرٗا  (8) بزودی به حسابی آسان, محاسبه می شود.

وَيَنقَلِبُ إِلَىٰٓ أَهۡلِهِۦ مَسۡرُورٗا  (9) و شادو مسرور به سوی خانواده اش باز می گردد.

وَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ وَرَآءَ ظَهۡرِهِۦ  (10) و اما کسی که نامۀ (اعمالش) از پشت سرش به او داده شود.

فَسَوۡفَ يَدۡعُواْ ثُبُورٗا  (11) پس بزودی (مرگ و) نابودی را می طلبند.

وَيَصۡلَىٰ سَعِيرًا  (12) و به (آتش) جهنم شعله ور در آید.

إِنَّهُۥ كَانَ فِيٓ أَهۡلِهِۦ مَسۡرُورًا  (13) بی گمان او در (دنیا) میان خانوادۀ خود شادمان بود.

إِنَّهُۥ ظَنَّ أَن لَّن يَحُورَ  (14) به راستی او گمان می کرد هرگز باز نخواهد گشت.

بَلَىٰٓۚ إِنَّ رَبَّهُۥ كَانَ بِهِۦ بَصِيرٗا  (15) آری, همانا پروردگارش (نسبت) به او بینا بود.

فَلَآ أُقۡسِمُ بِٱلشَّفَقِ  (16) پس به شفق سوگند می خورم.

وَٱلَّيۡلِ وَمَا وَسَقَ  (17) و سوگند به شاب وآنچه را فرو می پوشد.

وَٱلۡقَمَرِ إِذَا ٱتَّسَقَ  (18) و سوگند به ماه چون (فروفش) کامل شود.

لَتَرۡكَبُنَّ طَبَقًا عَن طَبَقٖ  (19) که شما پیوسته از حالی به حال دیگر (منتقل) می شوید.

فَمَا لَهُمۡ لَا يُؤۡمِنُونَ  (20) پس آنان را چه شده که ایمان نمی آورند؟

وَإِذَا قُرِئَ عَلَيۡهِمُ ٱلۡقُرۡءَانُ لَا يَسۡجُدُونَۤ۩  (21) وهنگامی که قرأن بر آنها تلاوت شود سجده نمی کنند؟

بَلِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ يُكَذِّبُونَ  (22) بلکه کسانی که کافر شدند, پیوسته (آیات الهی را) تکذیب می کنند.

وَٱللَّهُ أَعۡلَمُ بِمَا يُوعُونَ  (23) و خداوند به آنچه در دل پنهان می دارند داناتراست.

فَبَشِّرۡهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ  (24) پس (ای پیامبر) آنان را به عذابی دردناک بشات ده.

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ لَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونِۭ  (25) مگر کسانی که ایمان آوردنده اند و کارهای شایسته انجام داده اند, که برای آنها پاداشی قطع نشدنی است.

سوره بروج

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَٱلسَّمَآءِ ذَاتِ ٱلۡبُرُوجِ  (1) قسم به آسمان که دارندۀ بر جها است.

وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡمَوۡعُودِ  (2) و سوگند به روز موعود (= روز قیامت).

وَشَاهِدٖ وَمَشۡهُودٖ  (3) و سوگند به. شاهد (= روز جمعه) و"مشهود" (= روز عرفه).

قُتِلَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡأُخۡدُودِ  (4) اصحاب اخدود (= خندق داران) به هلاکت (وا بودی) رسیدند.

ٱلنَّارِ ذَاتِ ٱلۡوَقُودِ  (5) (خندقهای پر از) افروخته از هیزمهای بسیار.

إِذۡ هُمۡ عَلَيۡهَا قُعُودٞ  (6) هنگامی که بر (کنارۀ) آن نشسته بودند.

وَهُمۡ عَلَىٰ مَا يَفۡعَلُونَ بِٱلۡمُؤۡمِنِينَ شُهُودٞ  (7) وآنان آنچه را با مؤمنان انجام می دادند تماشا می کردند.

وَمَا نَقَمُواْ مِنۡهُمۡ إِلَّآ أَن يُؤۡمِنُواْ بِٱللَّهِ ٱلۡعَزِيزِ ٱلۡحَمِيدِ  (8) وهیچ ایرادی از آنان نگرفتند, جز اینکه به خداوند پیروزمند ستوده ایمان آورده بودند.

ٱلَّذِي لَهُۥ مُلۡكُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۚ وَٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ شَهِيدٌ  (9) (همان) کسی که فرمانروایی آسمانها وزمین از آنٍ اوست, وخداوند وبر همه چیز گواه است.

إِنَّ ٱلَّذِينَ فَتَنُواْ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ وَٱلۡمُؤۡمِنَٰتِ ثُمَّ لَمۡ يَتُوبُواْ فَلَهُمۡ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمۡ عَذَابُ ٱلۡحَرِيقِ  (10) به راستی کسانی که مردان مومن را وزنان مؤمنه را شکنجه (وآزار) دادند, سپس توبه نکردند, پس برای آنها عذاب جهنم است, وبرایشان عذاب (آتش) سوزان است.

إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ لَهُمۡ جَنَّٰتٞ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُۚ ذَٰلِكَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡكَبِيرُ  (11) همانا برای کسانی که ایمان آوردند وکارهای شایسته کردند, باغهایی (از بهشت) است که نهرها زیر (درختان) آن جاری است, واین کامیابابی بزرگ است.

إِنَّ بَطۡشَ رَبِّكَ لَشَدِيدٌ  (12) به راستی (مجازات و) فرو گرفتن پروردگارت سخت است.

إِنَّهُۥ هُوَ يُبۡدِئُ وَيُعِيدُ  (13) همانا اوست که (آفریش را) آغاز می کند و دوباره (بعد از مرگ) باز می گرداند.

وَهُوَ ٱلۡغَفُورُ ٱلۡوَدُودُ  (14) و او آمرزندۀ دوستدار است.

ذُو ٱلۡعَرۡشِ ٱلۡمَجِيدُ  (15) صاحب عرش مجید است.

فَعَّالٞ لِّمَا يُرِيدُ  (16) آنچه را بخواهد انجام می دهد.

هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ ٱلۡجُنُودِ  (17) (ای پیامبر) آیا راستان لشکرها به تو رسیده است,

فِرۡعَوۡنَ وَثَمُودَ  (18) (لشکریان) فرعون و(قوم) ثمود؟!

بَلِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ فِي تَكۡذِيبٖ  (19) بلکه کسانی که کافر شدند پیوسته در تکذیب (حق) هستند.

وَٱللَّهُ مِن وَرَآئِهِم مُّحِيطُۢ  (20) و خداوند از هر سو بر آنها احاطه دارد.

بَلۡ هُوَ قُرۡءَانٞ مَّجِيدٞ  (21) بلکه این قرآن مجید است.

فِي لَوۡحٖ مَّحۡفُوظِۭ  (22) که در لوح محفوظ (نگاشته شده) است.

سوره طارق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَٱلسَّمَآءِ وَٱلطَّارِقِ  (1) سوگند به آسمان و سوگند به طارق (= آنچه در شب آید).

وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلطَّارِقُ  (2) و تو چه می دانی طارق چیست؟

ٱلنَّجۡمُ ٱلثَّاقِبُ  (3) (همان) ستارۀ در خشان است.

إِن كُلُّ نَفۡسٖ لَّمَّا عَلَيۡهَا حَافِظٞ  (4) هیچ کس نیست مگر آنکه بر او نگهبان ومحافظی (از فرشتگان) است.

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ مِمَّ خُلِقَ  (5) پس انسان باید بنگرد که از چه چیز آفریده شده است.

خُلِقَ مِن مَّآءٖ دَافِقٖ  (6) از یک آب جهنده آفریده شده است.

يَخۡرُجُ مِنۢ بَيۡنِ ٱلصُّلۡبِ وَٱلتَّرَآئِبِ  (7) که از میان پشت وسینه بیرون می آید.

إِنَّهُۥ عَلَىٰ رَجۡعِهِۦ لَقَادِرٞ  (8) بی گمان او (= خداوند) بر باز گردانیدن او (پس از مرگ) قادر است.

يَوۡمَ تُبۡلَى ٱلسَّرَآئِرُ  (9) روزی که نهانها آشکار می شود.

فَمَا لَهُۥ مِن قُوَّةٖ وَلَا نَاصِرٖ  (10) پس اورا هیچ نیرو ویاوری نیست.

وَٱلسَّمَآءِ ذَاتِ ٱلرَّجۡعِ  (11) سوگند به آسمان پر باران.

وَٱلۡأَرۡضِ ذَاتِ ٱلصَّدۡعِ  (12) و سوگند به زمین پر شکاف.

إِنَّهُۥ لَقَوۡلٞ فَصۡلٞ  (13) بی گمان این (قرآن) سخن جدا کنندۀ حق از باطل است.

وَمَا هُوَ بِٱلۡهَزۡلِ  (14) و آن (سخن) هزل وبیهوده نیست.

إِنَّهُمۡ يَكِيدُونَ كَيۡدٗا  (15) بی گمان آنها پیوسته حیله ونیرتگ می کنند.

وَأَكِيدُ كَيۡدٗا  (16) ومن (هم) حیله (وتدبیر) می کنم.

فَمَهِّلِ ٱلۡكَٰفِرِينَ أَمۡهِلۡهُمۡ رُوَيۡدَۢا  (17) پس کافران را مهلت بده, اندکی آنان را رهاکن.

سوره اعلى

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

سَبِّحِ ٱسۡمَ رَبِّكَ ٱلۡأَعۡلَى  (1) نام پروردگار بلند مرتبه ات را به پاکی یاد کن.

ٱلَّذِي خَلَقَ فَسَوَّىٰ  (2) (همان) که آفرید پس درست واستوار ساخت.

وَٱلَّذِي قَدَّرَ فَهَدَىٰ  (3) و(همان) کسی که اندازه گیری کرد پس هدایت نمود.

وَٱلَّذِيٓ أَخۡرَجَ ٱلۡمَرۡعَىٰ  (4) و (آن) کسی که چراگاه را رویانید.

فَجَعَلَهُۥ غُثَآءً أَحۡوَىٰ  (5) سپس آن را خشک وسیاه گردانید.

سَنُقۡرِئُكَ فَلَا تَنسَىٰٓ  (6) ما بزودی (قرآن را) بر تو می خوانیم, پس هرگز فراموش نخواهی کرد.

إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُۚ إِنَّهُۥ يَعۡلَمُ ٱلۡجَهۡرَ وَمَا يَخۡفَىٰ  (7) مگر آنچه را که خدا بخواهد, همانا او آشکار ونهان را می داند.

وَنُيَسِّرُكَ لِلۡيُسۡرَىٰ  (8) و ما تورا برای (راه) آسان توفیق می دهیم.

فَذَكِّرۡ إِن نَّفَعَتِ ٱلذِّكۡرَىٰ  (9) پس اگر پند مفید باشد, پندده.

سَيَذَّكَّرُ مَن يَخۡشَىٰ  (10) بزودوی کسی که (از خدا) می ترسد, پند می پذیرد.

وَيَتَجَنَّبُهَا ٱلۡأَشۡقَى  (11) و بدبخت ترین (مردم) از آن دوری می گزیند.

ٱلَّذِي يَصۡلَى ٱلنَّارَ ٱلۡكُبۡرَىٰ  (12) (همان) کسی که در آتش بزرگ (جهنم) در خواهد آمد.

ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحۡيَىٰ  (13) سپس در آن (آتش) نه می میردونه زنده می ماند.

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن تَزَكَّىٰ  (14) یقیناً کسی که خود را پاک (وتزکیه) کند, رستگار شد.

وَذَكَرَ ٱسۡمَ رَبِّهِۦ فَصَلَّىٰ  (15) و (نیز کسی که) نام پروردگارش را یادکرد پس نماز گزارد.

بَلۡ تُؤۡثِرُونَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا  (16) بلکه شما (مردم) زندگی دنیا را (بر آخرت) ترجیح می دهید.

وَٱلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ وَأَبۡقَىٰٓ  (17) در حالی که آخرت بهتر و پایندتر است.

إِنَّ هَٰذَا لَفِي ٱلصُّحُفِ ٱلۡأُولَىٰ  (18) به راستی این (نیدها) در صحیفه های پیشین (نیز) بود.

صُحُفِ إِبۡرَٰهِيمَ وَمُوسَىٰ  (19) صحیفه های ابراهیم وموسی.

سوره غاشيه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

هَلۡ أَتَىٰكَ حَدِيثُ ٱلۡغَٰشِيَةِ  (1) (ای پیامبر) آیا خبر غاشیه ( = قیامت فراگیر) به تورسیده است؟!

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ خَٰشِعَةٌ  (2) چهره هایی در آن روز خوار وذلیل خواهند بود.

عَامِلَةٞ نَّاصِبَةٞ  (3) (در دنیا) پیوسته تلاش کیرده (و) خسته شده (وچونه در راه حق نبوده نتیجه ای ندیده اند.

تَصۡلَىٰ نَارًا حَامِيَةٗ  (4) در آتش سوزان در آنید.

تُسۡقَىٰ مِنۡ عَيۡنٍ ءَانِيَةٖ  (5) از جشمۀ بسیار داغ به آنها نوشانده می شود.

لَّيۡسَ لَهُمۡ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٖ  (6) طعامی جز از ضریع (= خارخشک وتلخ) ندارند.

لَّا يُسۡمِنُ وَلَا يُغۡنِي مِن جُوعٖ  (7) که نه (آنها را) فر به کند, ونه دفع گرسنگی نماید.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاعِمَةٞ  (8) وچهره هایی در آن روز شاداب وتازه باشند.

لِّسَعۡيِهَا رَاضِيَةٞ  (9) واز سعی (وتلاش) خود خوشنودند.

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ  (10) در بهشت برین هستند.

لَّا تَسۡمَعُ فِيهَا لَٰغِيَةٗ  (11) در آن هیچ سخن بیهوده ای نمی شنوند.

فِيهَا عَيۡنٞ جَارِيَةٞ  (12) در آن چشمه (های آب) روان باشد.

فِيهَا سُرُرٞ مَّرۡفُوعَةٞ  (13) در آن تختهای (زیبای) بلند (پایه) است.

وَأَكۡوَابٞ مَّوۡضُوعَةٞ  (14) و جامهایی (که رد کنار چشمه ها) نهاده شده.

وَنَمَارِقُ مَصۡفُوفَةٞ  (15) و پشتی ها بالشهای منظم چیده شده,

وَزَرَابِيُّ مَبۡثُوثَةٌ  (16) و (نیز) فرشهای گرانبها لگسترده شده است.

أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى ٱلۡإِبِلِ كَيۡفَ خُلِقَتۡ  (17) آیا (کافران) به شتر نمی نگرند, گه چگونه آفریده شده است؟

وَإِلَى ٱلسَّمَآءِ كَيۡفَ رُفِعَتۡ  (18) و به آسمان (نمی نگرند,) که چگونه برافراشته شده است؟

وَإِلَى ٱلۡجِبَالِ كَيۡفَ نُصِبَتۡ  (19) وبه کوهها (نگاه نمی کنند) که چگونه (محکم بر زمین محکم) نصب شده است؟

وَإِلَى ٱلۡأَرۡضِ كَيۡفَ سُطِحَتۡ  (20) وبه زمین (نمی نگرند,) که چگونه گسترده شده است؟

فَذَكِّرۡ إِنَّمَآ أَنتَ مُذَكِّرٞ  (21) پس (ای پیامبر) پندبده, که تو تنها پند دهنده ای.

لَّسۡتَ عَلَيۡهِم بِمُصَيۡطِرٍ  (22) تو بر آنها مسلط (وچیره) نیستی (که بر ایمان مجبورشان کنی).

إِلَّا مَن تَوَلَّىٰ وَكَفَرَ  (23) مگر کسی که روی گرداند کافر شود.

فَيُعَذِّبُهُ ٱللَّهُ ٱلۡعَذَابَ ٱلۡأَكۡبَرَ  (24) پس خداوند با عذاب بزرگ اورا عذاب می کند.

إِنَّ إِلَيۡنَآ إِيَابَهُمۡ  (25) همانا بازگشت آنها به سوی ماست.

ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا حِسَابَهُم  (26) سپس بی گمان حسابشان (نیز) با ماست.

سوره فجر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَٱلۡفَجۡرِ  (1) سوگند به صبح.

وَلَيَالٍ عَشۡرٖ  (2) وبه شبهای دهگانه (ذیحجه).

وَٱلشَّفۡعِ وَٱلۡوَتۡرِ  (3) وبه زوج وفرد.

وَٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ  (4) و سوگند به شب هنگامی که (حرکت می کند و) می رود.

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ  (5) آیا در این (چیزها) سوگندی برای صاحب خرد نیست؟!

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ  (6) (ای پیامبر) آیا ندیدی که که پروردگارت با (قوم) عاد چه کرد؟

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ  (7) (همان عاد) ارم که دارای شونها (وقامت بلند) بودند.

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ  (8) که همانند آن در شهرها آفریده نشده بود.

وَثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ  (9) و (نیز قوم) ثمود, آنهایی که صخره های سخت را از (کنار) وادی می تراشیدند (وبرای خود خانه می ساختند)؟

وَفِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ  (10) و فرعون صاحب میخها (شکنجه ها و سپاه).

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ  (11) (همان) کسانی که در شهرها طغیان (وسرکشی) کردند.

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ  (12) پس در آنها بسیار فساد به بار آوردند.

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ  (13) آنگاه پروردگارت تازیانه عذاب را بر آنان فرو آورد.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ  (14) یقیناً پروردگارتو در کمین گاه است.

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَنَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ  (15) پس اما انسان هنگانمی که پروردگارش اورا بیازماید و اورا گرامی دارد و به او نعمت بخشد, (مغرور می شود و) می گوید: «پروردگارم مرا گرامی داشته است».

وَأَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ  (16) و اما هنگامی که اورا بیازماید, پس روزیش را بر او تنگ گیرد (نا اسید می شود و) می گوید: «پروردگارم مرا خوار کرده است».

كـَلَّاۖ بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ  (17) هرگز چنین نیست (که شما می پندارید), بلگه یتیم را گرامی نمی دارید.

وَلَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ  (18) و یکدیگر را بر اطعام مستمندان ترغیب وتشویق نمی کنید.

وَتَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا  (19) و میراث را حریصانه می خورید (وحق دیگران را نمی دهید).

وَتُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا  (20) ومال وثروت (دنیا) را بسیار دوست دارید.

كـَلَّآۖ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا  (21) هرگز چنین نیست (که شما گمان می کنید) هنگامی که زمین سخت درهم گوبیده شود (وهموار گردد).

وَجَآءَ رَبُّكَ وَٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا  (22) و پروردگارت (برای دادری) بیاید و (نیز) فرشتگان صف رد صف (بیانید).

وَجِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۭ بِجَهَنَّمَۚ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَأَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ  (23) ودر آن روز جهنم را بیاورند, در آن روز انسان متذکر می شود, و(اما) این تذکر چه فایده ای برای او دارد؟!

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي  (24) می گوید: «ای کاش (در دنیا) برای (این) زندگیم (چیزی از) پیش فرستاده بودم.

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ  (25) پس در آن روز هیچ کسی همانند عذاب او (= خداوند) عذاب نمی کند.

وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ  (26) و هیچ کس همچون نبدگشیدن او (= خداوند) کسی را بند نکشد.

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ  (27) «ای روح آرام یافته.

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ  (28) به سوی پروردگارت باز گرد, در حالی که تو از او خوشنوی و او از تو خشنود است.

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي  (29) پس در زمرۀ نبدگان (خاص) من در آی.

وَٱدۡخُلِي جَنَّتِي  (30) وبه بهشت من وارد شو»

سوره بلد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ  (1) سوگند به این شهر (مکه).

وَأَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ  (2) و تو در این شهر ساکنی (وجنگ در این شهر برای تو حلال خواهد شد).

وَوَالِدٖ وَمَا وَلَدَ  (3) و سوگند به پدر (= آدم) وفرزندانش.

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ  (4) یقیناً ما انسان را در رنج آفریدیم.

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ  (5) آیا او گمان می کند هیچ کس بر او (تواناو) قادر نیست؟

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا  (6) می گوید: «مال زیادی را تباه (وخرج) کرده ام».

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ  (7) آیا می پندارد هیچ کس او را ندیده است؟

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ  (8) آیا برای او دو چشم قرار ندادیم,

وَلِسَانٗا وَشَفَتَيۡنِ  (9) ویک زبان و دولب؟

وَهَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ  (10) و او را به دوراه (خیر وشر) را هنمائی کردیم.

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ  (11) پس به گردنۀ (سخت) قدم نگذاشت (ونیامد).

وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ  (12) و تو چه دانی گردنۀ (سخت) چیست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ  (13) آزاد کردن برده است.

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ  (14) یا طعام دادن در روز قحطی (وگرسنگی),

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ  (15) یتیمی از خویشاوندان,

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ  (16) یا مستمندی خاک نشین را,

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ  (17) آنگاه از کسانی باشد که ایمان آورده اند ویکدیگر را به صبر سفارش کرده اند, ویکدیگرا به (محبت و) مهربانی توصیه نموده اند.

أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ  (18) اینان اهل سعادتند (که فامۀ اعمالشان به دست راستشان می دهند وبه بهشت می روند).

وَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِـَٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡـَٔمَةِ  (19) وکسانی که به آیات (ونشانه های) ما کفر ورزیدند, آنان اهل شقاوتند (که نامۀ اعمالشان به دست چیشان داده می شود وبه جهنم می روند).

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ  (20) بر آنها (ازهر سو) آتشی سر پوشیده است (که راه فرار ندارند).

سوره شمس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَٱلشَّمۡسِ وَضُحَىٰهَا  (1) سوگند به خورشید و روشنی آن (به هنگام جاشت).

وَٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا  (2) و سوگند به ماه هنگامی که بعد از آن در آید.

وَٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا  (3) و سوگند به روز هنگامی که آن را روشن (وجلوه گر) کند.

وَٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا  (4) و سوگند به شب هنگامی که را بپوشاند.

وَٱلسَّمَآءِ وَمَا بَنَىٰهَا  (5) و سوگند به آسمان وبه آنکه آن را بنا کرد.

وَٱلۡأَرۡضِ وَمَا طَحَىٰهَا  (6) و سوگند به زمین و به آنکه آن را گسترانید.

وَنَفۡسٖ وَمَا سَوَّىٰهَا  (7) و سوگند به جان (انسان) وآنکه آن را (آفریدو) نیکو گردانید.

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقۡوَىٰهَا  (8) سپس بدیها و پرهیزگاریهایش را (به او) الهام کرد.

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا  (9) محققاً هرکس نفس خود را تزکیه (وپاک) کرد, رستگار شد.

وَقَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا  (10) ویقیناً هرکس که آن را (باگناه) آلوده ساخت, نومید (وزیانکار) شد.

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ  (11) (قوم) شهود از روی سرکشی. (وطنیانشان, پیامبرشان را) تکذیب کردند.

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا  (12) آنگاه که شقی ترینشان (برای اقدام به جنایت) برخاست.

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَسُقۡيَٰهَا  (13) پس پیامبر خدا (صالح) به آنها گفت: «ماده شتر خدا را با آبشخورش واگدارید».

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا  (14) (ولی آنها) او را تکذیب کردند, آنگاه ماده شتر را پی کردند, پس پروردگارشان به بسبب گناهانشان بر سرشان عذاب آورد, وبا خاک یگسان کرد.

وَلَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا  (15) و (خداوند) از سرانجام آن بیم ندارد.

سوره ليل

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰ  (1) سوگند به شب هنگامی که (همه چیز را) بپوشاند.

وَٱلنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّىٰ  (2) و سوگند به روز هنگامی که آشکار شود.

وَمَا خَلَقَ ٱلذَّكَرَ وَٱلۡأُنثَىٰٓ  (3) و سوگند به آنکه نر وماده را آفرید.

إِنَّ سَعۡيَكُمۡ لَشَتَّىٰ  (4) که یقیناً سعی (وتلاش) شما مختلف است.

فَأَمَّا مَنۡ أَعۡطَىٰ وَٱتَّقَىٰ  (5) پس اما کسی که (در راه خدا) بخشید وپرهیزگاری کرد.

وَصَدَّقَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ  (6) و (سخنان) نیک را تصدیق کرد.

فَسَنُيَسِّرُهُۥ لِلۡيُسۡرَىٰ  (7) پس ما اورا برای (راه) آسان توفیق می دهیم.

وَأَمَّا مَنۢ بَخِلَ وَٱسۡتَغۡنَىٰ  (8) و اما کسی که بخل ورزید و بی نیازی طلبید.

وَكَذَّبَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ  (9) و (نیز سخنان) نیک را تکذیب کرد.

فَسَنُيَسِّرُهُۥ لِلۡعُسۡرَىٰ  (10) پس بزوری اورا برای (راه) دشوار سوق می دهیم.

وَمَا يُغۡنِي عَنۡهُ مَالُهُۥٓ إِذَا تَرَدَّىٰٓ  (11) وهنگامی که سرازیر (جهنم) شود, مالش به حال او سودی نخواهد داشت.

إِنَّ عَلَيۡنَا لَلۡهُدَىٰ  (12) مسلماً هدایت (وراهنمائی) کردن بر (عهدۀ) ماست.

وَإِنَّ لَنَا لَلۡأٓخِرَةَ وَٱلۡأُولَىٰ  (13) ومحققاً آخرت ودنیا از آنٍ ماست.

فَأَنذَرۡتُكُمۡ نَارٗا تَلَظَّىٰ  (14) پس من شما را از آتشی شعله ور بیم دادم.

لَا يَصۡلَىٰهَآ إِلَّا ٱلۡأَشۡقَى  (15) به آن (آتش کسی) جز بدبخت ترین (مردم) در نیفتد

ٱلَّذِي كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ  (16) (همان) کسی که (آیات مارا) تکذیب کرد

وَسَيُجَنَّبُهَا ٱلۡأَتۡقَى  (17) وبزودی پرهیزکار ترین (مردم) از آن دور داشته می شود.

ٱلَّذِي يُؤۡتِي مَالَهُۥ يَتَزَكَّىٰ  (18) (همان) کسی مال خود را (در راه خدا) می بخشد تا پاک شود.

وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُۥ مِن نِّعۡمَةٖ تُجۡزَىٰٓ  (19) وهیچ کس را بر او نعمت (وحقی) نیست, تا بخواهد (با انفاق) پاداش دهد.

إِلَّا ٱبۡتِغَآءَ وَجۡهِ رَبِّهِ ٱلۡأَعۡلَىٰ  (20) مگر (برای) بدست آوردن وجه (و خشودی) پروردگار برترین.

وَلَسَوۡفَ يَرۡضَىٰ  (21) وبه راستی خشنود خواهد شد.

سوره ضحى

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَٱلضُّحَىٰ  (1) سوگند به آغاز روز.

وَٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ  (2) و سوگند به شب هنگامی که آرام گیرد.

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَىٰ  (3) (که) پروردگارت تو را وانگذاشته و (بر تو) خشم نگرفته است.

وَلَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ  (4) ومسلماً آخرت برای تو از دنیا بهتراست.

وَلَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ  (5) وبزودی پروردگارت به تو (آن قدر) عطا کند که خشنود گردی.

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَـَٔاوَىٰ  (6) آیا تو را یتیم نیافت, پس پناه داد؟!

وَوَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ  (7) و تو را (راه نا یافته و) سرگشته یافت, پس هدایت کرد,

وَوَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ  (8) و تو را فقیر یافت, پس بی نیاز نمود,

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ  (9) پس (توهم) یتیم را میازار.

وَأَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ  (10) و سؤال کننده را مران (و با او خشونت نکن).

وَأَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ  (11) و (وسپاس بگفرار) نعمتهای پروردگارت را باز گوکن.

سوره انشراح

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

أَلَمۡ نَشۡرَحۡ لَكَ صَدۡرَكَ  (1) (ای پیامبر) آیا ما سینه ات را برایت نگشودیم؟

وَوَضَعۡنَا عَنكَ وِزۡرَكَ  (2) وبار (سنگین) تو را از (دوش) تو بر نداشتیم؟

ٱلَّذِيٓ أَنقَضَ ظَهۡرَكَ  (3) همان (باری) که بر پشت تو سنگینی می کرد (ونزدیک بود نیست تو را بشکند)؟

وَرَفَعۡنَا لَكَ ذِكۡرَكَ  (4) و (نام و) آورازۀ تو را بلند ساختیم.

فَإِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرًا  (5) پس مسلماً با (هر) دشواری آسانی است.

إِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرٗا  (6) مسلماً با (هر) دشواری آسانی است.

فَإِذَا فَرَغۡتَ فَٱنصَبۡ  (7) پس هنگامی که (از کار وامور دنیا) فارغ شدی (به عبادت پروردگارت) بکوش.

وَإِلَىٰ رَبِّكَ فَٱرۡغَب  (8) وبه سوی پروردگارت راغب (ومشتاق) شو.

سوره تين

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَٱلتِّينِ وَٱلزَّيۡتُونِ  (1) سوگند به انجیر وزیتون.

وَطُورِ سِينِينَ  (2) و سوگند به طور سینا.

وَهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٱلۡأَمِينِ  (3) و سوگند به این شهر امن (= مکه).

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِيٓ أَحۡسَنِ تَقۡوِيمٖ  (4) یقیناً ما انسان را در بهترین صورت (و هیئت) آفریدیم.

ثُمَّ رَدَدۡنَٰهُ أَسۡفَلَ سَٰفِلِينَ  (5) سپس اورا به پایین تر مرحله بر گردا ندیم.

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ فَلَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونٖ  (6) مگر کسانی که ایمان آوردند وکارهای شایسته انجام دادند, پس برای آنها پاداشی قطع نشدنی است.

فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعۡدُ بِٱلدِّينِ  (7) پس (ای انسان) چه چیز بعد (از این همه دلایل روشن) تو را به تکذیب (روز) جزاط وا می دارد؟!

أَلَيۡسَ ٱللَّهُ بِأَحۡكَمِ ٱلۡحَٰكِمِينَ  (8) آیا خداوند بهترین داوران (وحکم مطلق) نیست؟!

سوره علق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

ٱقۡرَأۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلَّذِي خَلَقَ  (1) (ای پیامبر) بخوان به نام پروردگارت که (هستی را) آفرید.

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِنۡ عَلَقٍ  (2) (همان خدایی که) انسان را از خون بسته آفرید.

ٱقۡرَأۡ وَرَبُّكَ ٱلۡأَكۡرَمُ  (3) بخوان, وپروردگارت (از همه) بزرگوار تراست.

ٱلَّذِي عَلَّمَ بِٱلۡقَلَمِ  (4) (همان) کسی که بوسیلۀ قلم (نوشتن) آموخت.

عَلَّمَ ٱلۡإِنسَٰنَ مَا لَمۡ يَعۡلَمۡ  (5) به انسان آنچه را که نمی دانست آموخت.

كـَلَّآ إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لَيَطۡغَىٰٓ  (6) حقا که انسان طغیان (وسرکشی) می کند.

أَن رَّءَاهُ ٱسۡتَغۡنَىٰٓ  (7) چون خون را بی نیاز ببیند.

إِنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ ٱلرُّجۡعَىٰٓ  (8) یقیناً بازگشت (همه) به سوی پروردگارتو ست.

أَرَءَيۡتَ ٱلَّذِي يَنۡهَىٰ  (9) (ای پیامبر) آیا دیده ای آن کسی که باز می دارد,

عَبۡدًا إِذَا صَلَّىٰٓ  (10) بنده ای را هنگامی که نماز می خواند؟

أَرَءَيۡتَ إِن كَانَ عَلَى ٱلۡهُدَىٰٓ  (11) به من خبر بده اگر این (بنده) بر (راه) هدایت باشد.

أَوۡ أَمَرَ بِٱلتَّقۡوَىٰٓ  (12) یا (مردم را) به پر هیزگاری فرمان دهد (سزای کسی که اورا آزاد دهد جیست؟).

أَرَءَيۡتَ إِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰٓ  (13) به من خبر ده اگر این (شخص سرکش, حق را) تکذیب کرد, و رویگردان شد (آیا سزا اور عذاب نیست؟).

أَلَمۡ يَعۡلَم بِأَنَّ ٱللَّهَ يَرَىٰ  (14) آیا نمی داند که مسلماً, خداوند (همه اعمالش را) می بیند؟!

كـَلَّا لَئِن لَّمۡ يَنتَهِ لَنَسۡفَعَۢا بِٱلنَّاصِيَةِ  (15) چنین نیست (که او گمان می کند) اگر باز نیاید (دوست از شرارت بر ندارد) محققاً ناصیه اش = (موی یشانی اش) را خواهیم گرفت وکشید.

نَاصِيَةٖ كَٰذِبَةٍ خَاطِئَةٖ  (16) (همان) پیشانی در وغگوی خطا کار را,

فَلۡيَدۡعُ نَادِيَهُۥ  (17) پس باید اهل مجلسش (وهمدمانش) را بخواند.

سَنَدۡعُ ٱلزَّبَانِيَةَ  (18) ما (نیز) بزودی ماموران آتش را فرا می خوانیم.

كـَلَّا لَا تُطِعۡهُ وَٱسۡجُدۡۤ وَٱقۡتَرِب۩  (19) چنین نیست (که او می پندارد) هرگز اورا اطاعت نکن, وسجد کن و (به خداوند) تقرب جوی.

سوره قدر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ فِي لَيۡلَةِ ٱلۡقَدۡرِ  (1) همانا ما آن (= قرآن) را درشب قدر نازل کردیم.

وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا لَيۡلَةُ ٱلۡقَدۡرِ  (2) و تو چه دانی شب قدر چیست؟!

لَيۡلَةُ ٱلۡقَدۡرِ خَيۡرٞ مِّنۡ أَلۡفِ شَهۡرٖ  (3) شب قدر, بهتر از هزار ماه است.

تَنَزَّلُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ وَٱلرُّوحُ فِيهَا بِإِذۡنِ رَبِّهِم مِّن كُلِّ أَمۡرٖ  (4) فرشتگان و روح (= جبرئیل) در آن (شب) به فرمان پروردگارشان برای (انجام) هر کاری نازل می شوند.

سَلَٰمٌ هِيَ حَتَّىٰ مَطۡلَعِ ٱلۡفَجۡرِ  (5) (آن شب) تا طلوع فجر سلامتی (ورحمت) باشد.

سوره بيّنه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

لَمۡ يَكُنِ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ وَٱلۡمُشۡرِكِينَ مُنفَكِّينَ حَتَّىٰ تَأۡتِيَهُمُ ٱلۡبَيِّنَةُ  (1) کسانی که کافر شدن از اهل کتاب ومشرکان, (از آیین کفر) دست بردار نبودند تا اینکه برای آنها دلیل روشنی بیاید.

رَسُولٞ مِّنَ ٱللَّهِ يَتۡلُواْ صُحُفٗا مُّطَهَّرَةٗ  (2) پیامبری از سوی خداوند (بیاید) که صحیفه های پاک را نخواند.

فِيهَا كُتُبٞ قَيِّمَةٞ  (3) و در آن (صحیفه ها) نوشته هایی استوار (ودرست) است.

وَمَا تَفَرَّقَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ إِلَّا مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَتۡهُمُ ٱلۡبَيِّنَةُ  (4) و کسانی که به آنان کتاب داده شد (از یهود ونصارد) پراکنده نشدند (واختلاف نکردند) مگر بعد از آنکه دلیل روشن برای آنها آمد.

وَمَآ أُمِرُوٓاْ إِلَّا لِيَعۡبُدُواْ ٱللَّهَ مُخۡلِصِينَ لَهُ ٱلدِّينَ حُنَفَآءَ وَيُقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ وَيُؤۡتُواْ ٱلزَّكَوٰةَۚ وَذَٰلِكَ دِينُ ٱلۡقَيِّمَةِ  (5) و آنان فرمان نیافتند جز اینکه خدا را بپرستند در حالی که دین خود رابرای او خالص گردانند (واز شرک وبت برستی) به توحید (ودین ابراهیم) روی آورند. ونماز را بر پا دارند وزکات را بپردازند, واین است آیین راستین ومستقیم.

إِنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ وَٱلۡمُشۡرِكِينَ فِي نَارِ جَهَنَّمَ خَٰلِدِينَ فِيهَآۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمۡ شَرُّ ٱلۡبَرِيَّةِ  (6) بی گمان کسانی که کافر شدند از اهل کتاب و مشرکان, در آتش جهنم اند که درآن جاودانه خواهند ماند, آنان بدترین آفریدگان هستند.

إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ أُوْلَٰٓئِكَ هُمۡ خَيۡرُ ٱلۡبَرِيَّةِ  (7) همانا کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند, آنها بهترین آفریدگان هستند.

جَزَآؤُهُمۡ عِندَ رَبِّهِمۡ جَنَّٰتُ عَدۡنٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَآ أَبَدٗاۖ رَّضِيَ ٱللَّهُ عَنۡهُمۡ وَرَضُواْ عَنۡهُۚ ذَٰلِكَ لِمَنۡ خَشِيَ رَبَّهُۥ  (8) پاداش آنها نزد پروردگارشان باغهای (بهشت) جاویدان است که نهرها از زیر (درختان) آن جاری است, همیشه در آن خواهند ماند, خداوند از آنها خشنود است, وآنها (نیز) از او خشنودند, واین (مقام وپاداش) برای کسی است که از پروردگارش بترسد.

سوره زلزله

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

إِذَا زُلۡزِلَتِ ٱلۡأَرۡضُ زِلۡزَالَهَا  (1) هنگامی که زمین باشدیدترین لرزه هایش به لرزه در آید.

وَأَخۡرَجَتِ ٱلۡأَرۡضُ أَثۡقَالَهَا  (2) وزمین بارهای سنگینش را بیرون ریزد.

وَقَالَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَا لَهَا  (3) وانسان گوید: «آن (= زمین) را چه شده است؟!».

يَوۡمَئِذٖ تُحَدِّثُ أَخۡبَارَهَا  (4) در آن روز (زمین) تمام خبرهایش را باز گومی کند.

بِأَنَّ رَبَّكَ أَوۡحَىٰ لَهَا  (5) زیرا که پروردگارت به او (چنین) وحی (وحکم) کرده است.

يَوۡمَئِذٖ يَصۡدُرُ ٱلنَّاسُ أَشۡتَاتٗا لِّيُرَوۡاْ أَعۡمَٰلَهُمۡ  (6) در آن روز مردم پراکنده (از موقف حساب) باز می گردند, تا اعمالشان به آنها نشان داده شود.

فَمَن يَعۡمَلۡ مِثۡقَالَ ذَرَّةٍ خَيۡرٗا يَرَهُۥ  (7) پس هرکس به اندازۀ ذره ای کار نیک انجام داده باشد (پاراش) آن را می بیند.

وَمَن يَعۡمَلۡ مِثۡقَالَ ذَرَّةٖ شَرّٗا يَرَهُۥ  (8) وهرکس به اندازه ذره ای کار بد کرده باشد, (کیفر) آن را می بیند.

سوره عاديات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَٱلۡعَٰدِيَٰتِ ضَبۡحٗا  (1) سوگند به اسبهای دونده که نفس زنان (به سوی میدان) پیش می رفتند.

فَٱلۡمُورِيَٰتِ قَدۡحٗا  (2) و سوگند به اسبهایی که (در اثر اصطکاک سمشان باسنگها) جرقۀ (آتش) ایجاد کردند.

فَٱلۡمُغِيرَٰتِ صُبۡحٗا  (3) باز سوگند به اسبهای که در صبحگاهان (بر دشمن) یورش برنده.

فَأَثَرۡنَ بِهِۦ نَقۡعٗا  (4) پس در آن هنگام گرد وغبار بر انگیرند.

فَوَسَطۡنَ بِهِۦ جَمۡعًا  (5) آنگاه به میان جمع (سپاه دشمن) در آیند, (وآنها را محاصره کننده).

إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لِرَبِّهِۦ لَكَنُودٞ  (6) محققاً انسان در برابر (نعمتهای) پروردگارش بسیار نا سپاس است.

وَإِنَّهُۥ عَلَىٰ ذَٰلِكَ لَشَهِيدٞ  (7) وبی گمان او براین (نا سپاسی) گواه است.

وَإِنَّهُۥ لِحُبِّ ٱلۡخَيۡرِ لَشَدِيدٌ  (8) وهمانا او علاقه فراوان و شدیدی به مال دارد.

۞ أَفَلَا يَعۡلَمُ إِذَا بُعۡثِرَ مَا فِي ٱلۡقُبُورِ  (9) آیا او نمی داند که چون آنچه در گورهاست, (همه زنده و) برانگیخته شوند؟

وَحُصِّلَ مَا فِي ٱلصُّدُورِ  (10) وآنچه در سینه هاهست (همه) آشکار گردد.

إِنَّ رَبَّهُم بِهِمۡ يَوۡمَئِذٖ لَّخَبِيرُۢ  (11) یقیناً در آن روز پروردگارشان به (وضع وحال) آنها گاملاٌ آگاه است.

سوره قارعه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

ٱلۡقَارِعَةُ  (1) فرو كوبنده.

مَا ٱلۡقَارِعَةُ  (2) چیست (آن) فرو كوبنده؟

وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡقَارِعَةُ  (3) و تو چه دانی که (آن) فرو کوبنده چیست؟

يَوۡمَ يَكُونُ ٱلنَّاسُ كَٱلۡفَرَاشِ ٱلۡمَبۡثُوثِ  (4) روزی که مردم مانند پروانه های پراگنده خواهند بود.

وَتَكُونُ ٱلۡجِبَالُ كَٱلۡعِهۡنِ ٱلۡمَنفُوشِ  (5) و گوهها مانند پشم رنگین حلاجی شده خواهد بود.

فَأَمَّا مَن ثَقُلَتۡ مَوَٰزِينُهُۥ  (6) پس اما هرکس که (در آن روز) کفۀ میزانش سنگین باشد.

فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ  (7) در یک زندگی خشنود (وپسندیده ای) خواهد بود.

وَأَمَّا مَنۡ خَفَّتۡ مَوَٰزِينُهُۥ  (8) و اما هرکس که کفۀ میزانش سبک باشد.

فَأُمُّهُۥ هَاوِيَةٞ  (9) پس (مسکن و) پناهگاهش هاویه است.

وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا هِيَهۡ  (10) و تو جه دانی که آن (هاویه) چیست؟

نَارٌ حَامِيَةُۢ  (11) آتشی سوزان (وشعله ور) است.

سوره تكاثر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

أَلۡهَىٰكُمُ ٱلتَّكَاثُرُ  (1) افزون طلبی شما را به خود مشغول (وغافل) ساخته است.

حَتَّىٰ زُرۡتُمُ ٱلۡمَقَابِرَ  (2) تا اینکه (مردید و) به گورستانها رسیدند.

كـَلَّا سَوۡفَ تَعۡلَمُونَ  (3) هرگز چنین نیست (که شما می پندارید) بزودی خواهید دانست.

ثُمَّ كـَلَّا سَوۡفَ تَعۡلَمُونَ  (4) باز (هم) چنین نیست, بزودی خواهید دانست.

كـَلَّا لَوۡ تَعۡلَمُونَ عِلۡمَ ٱلۡيَقِينِ  (5) چنین نیست (که شما گمان می کنید) اگر شما به علم یقین (حقیقت را) می دانستید. (از فزون طلبی وغفلت دست بر می داستید).

لَتَرَوُنَّ ٱلۡجَحِيمَ  (6) قطعاً جهنم را خواهید دید.

ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَيۡنَ ٱلۡيَقِينِ  (7) سپس محققاً آن با چشم یقین خواهید دید.

ثُمَّ لَتُسۡـَٔلُنَّ يَوۡمَئِذٍ عَنِ ٱلنَّعِيمِ  (8) آنگاه حتماً در آن روز از (همۀ) نعمتها باز خواست خواهید شد.

سوره عصر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَٱلۡعَصۡرِ  (1) سوگند به عصر.

إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لَفِي خُسۡرٍ  (2) که انسان در (خسران و) زیان است.

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡحَقِّ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ  (3) مگر کسانی که ایمان آورده اند و کارهای شایسته انجام داده اند, ویکدیگر را به حق سفارش نموده, ویکدیگر را به صبر سفارش کرده اند.

سوره همزه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَيۡلٞ لِّكُلِّ هُمَزَةٖ لُّمَزَةٍ  (1) وای بر هر عیب جوی غیبت کننده ای.

ٱلَّذِي جَمَعَ مَالٗا وَعَدَّدَهُۥ  (2) (همان) کسی که مال فراونی گرد آورد وشمارش کرد.

يَحۡسَبُ أَنَّ مَالَهُۥٓ أَخۡلَدَهُۥ  (3) گمان می کند که مالش او را جاو دانه می سازد.

كـَلَّاۖ لَيُنۢبَذَنَّ فِي ٱلۡحُطَمَةِ  (4) هرگز چنین نیست (که او گمان می کند) مسلماً در "حطمه" انداخته خواهد شد.

وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡحُطَمَةُ  (5) و تو چه دانی "حطمه" جیست؟!

نَارُ ٱللَّهِ ٱلۡمُوقَدَةُ  (6) آتش برا فروخته الهی است.

ٱلَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى ٱلۡأَفۡـِٔدَةِ  (7) (آتشی) که بر دلها چیره گردد (و بسوزاند).

إِنَّهَا عَلَيۡهِم مُّؤۡصَدَةٞ  (8) بی گمان آن (آتش) بر آنها فروبسته (و ازهر سوء آنها را محاصره کرده است).

فِي عَمَدٖ مُّمَدَّدَةِۭ  (9) در ستونهای بلند (وکشیده شده) است.

سوره فيل

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِأَصۡحَٰبِ ٱلۡفِيلِ  (1) (ای پیامبر) آیا ندیدی پروردگارت با اصحاب فیل چه کرد؟!.

أَلَمۡ يَجۡعَلۡ كَيۡدَهُمۡ فِي تَضۡلِيلٖ  (2) آیا (حیله و) نقشۀ آنها را در تباهی قرار نداد؟!

وَأَرۡسَلَ عَلَيۡهِمۡ طَيۡرًا أَبَابِيلَ  (3) و پرندگانی گروه گروه بر (سر) آنها فرستاد.

تَرۡمِيهِم بِحِجَارَةٖ مِّن سِجِّيلٖ  (4) (که) با سنگهای (بسیار کوچکی) از سنگ گل (که در منقار و چنگال داشتند) به سوی آنها می انداختند (و آنها را سنگباران می کردند).

فَجَعَلَهُمۡ كَعَصۡفٖ مَّأۡكُولِۭ  (5) پس آنها را همچون کاه جویده شده قرار داد.

سوره قريش

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

لِإِيلَٰفِ قُرَيۡشٍ  (1) برای (شکر) الفت وانس قریش.

إِۦلَٰفِهِمۡ رِحۡلَةَ ٱلشِّتَآءِ وَٱلصَّيۡفِ  (2) (همان) الفت آنها در سفرهای (تجاری) زستانی (به یمن) وتا بستانی (به شام).

فَلۡيَعۡبُدُواْ رَبَّ هَٰذَا ٱلۡبَيۡتِ  (3) پس باید پروردگار این خانۀ (کعبه) را پرستش کنند.

ٱلَّذِيٓ أَطۡعَمَهُم مِّن جُوعٖ وَءَامَنَهُم مِّنۡ خَوۡفِۭ  (4) همان (پروردگاری) که آنها را از گرسنگی (نجات و) طعام داد, واز ترس وخوف ایمنشان داشت.

سوره ماعون

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

أَرَءَيۡتَ ٱلَّذِي يُكَذِّبُ بِٱلدِّينِ  (1) (ای پیامبر) آیا کسی که روز جزا را تکذیب می کند دیده ای؟!

فَذَٰلِكَ ٱلَّذِي يَدُعُّ ٱلۡيَتِيمَ  (2) پس او (همان) کسی که یتیم را (با خشونت از خود) می راند.

وَلَا يَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ  (3) و (دیگران را) به اطعام بینوا (ومسکین) ترغیب وتشویق نمی کند.

فَوَيۡلٞ لِّلۡمُصَلِّينَ  (4) پس وای بر نماز گزارن.

ٱلَّذِينَ هُمۡ عَن صَلَاتِهِمۡ سَاهُونَ  (5) همان کسانی که از نماز شان غافلند.

ٱلَّذِينَ هُمۡ يُرَآءُونَ  (6) کسانی که خودنمایی می کنند.

وَيَمۡنَعُونَ ٱلۡمَاعُونَ  (7) و (از پرداخت زکات و) عاریت دارن وسایل ضروری زندگی دریغ می ورزند.

سوره كوثر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

إِنَّآ أَعۡطَيۡنَٰكَ ٱلۡكَوۡثَرَ  (1) (ای پیامبر) به راستی که ما به تو کوثر عطا کردیم.

فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَٱنۡحَرۡ  (2) پس برای پروردگارت نماز بخوان وقربانی کن.

إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ ٱلۡأَبۡتَرُ  (3) بدون شک دشمن تو, بریده نسل وبی عقب است.

سوره كافرون

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

قُلۡ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡكَٰفِرُونَ  (1) (ای پیامبر) بگو: «ای کافران.

لَآ أَعۡبُدُ مَا تَعۡبُدُونَ  (2) من نمی پرستم آنچه را که شما می پرستید.

وَلَآ أَنتُمۡ عَٰبِدُونَ مَآ أَعۡبُدُ  (3) و شما (نیز) نمی پرستید آنچه را که من می پرستم.

وَلَآ أَنَا۠ عَابِدٞ مَّا عَبَدتُّمۡ  (4) و نه من پرستثگر آنچه را که شما پرستش کرده اید خواهم بود.

وَلَآ أَنتُمۡ عَٰبِدُونَ مَآ أَعۡبُدُ  (5) ونه شما پرستشگر آنچه را که من می پرستم خواهید بود.

لَكُمۡ دِينُكُمۡ وَلِيَ دِينِ  (6) (بنابراین) آیین شما برای خودتان, وآیین من برای خودم».

سوره نصر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَٱلۡفَتۡحُ  (1) (ای پیامبر) هنگامی که یاری خدا وپیروزی فرارسد.

وَرَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا  (2) ومردم را ببینی که گروه گروه در دین خدا وارد می شوند.

فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَٱسۡتَغۡفِرۡهُۚ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا  (3) پس به ستایش پروردگارت تسبیح گوی واز او آمرزش بخواه, همانا او بسیار توبه پذیر است.

سوره لهب

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

تَبَّتۡ يَدَآ أَبِي لَهَبٖ وَتَبَّ  (1) بریده باد هر دودست ابو لهب وهلاک باد.

مَآ أَغۡنَىٰ عَنۡهُ مَالُهُۥ وَمَا كَسَبَ  (2) مال وثروتش وآنچه را به دست آورده بود به او سودی نبخشید.

سَيَصۡلَىٰ نَارٗا ذَاتَ لَهَبٖ  (3) بزودی به آتش شعله ور در خواهد آمد.

وَٱمۡرَأَتُهُۥ حَمَّالَةَ ٱلۡحَطَبِ  (4) و(نیز) همسرش (ام جمیل, آن) هیزم کش (وارد آتش می شود).

فِي جِيدِهَا حَبۡلٞ مِّن مَّسَدِۭ  (5) در گردنش طنابی از لیف خرماست.

سوره اخلاص

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ  (1) (ای پیامبر) بگو: «او خدای یکتا ویگانه است.

ٱللَّهُ ٱلصَّمَدُ  (2) خدا بی نیاز است (وهمه نیاز مند اوهستند).

لَمۡ يَلِدۡ وَلَمۡ يُولَدۡ  (3) نه (فرزندی) زاده و نه زاده شده است.

وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ  (4) وهیچ کس همانند وهمتای او نبوده ونیست».

سوره فلق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلۡفَلَقِ  (1) (ای پیامبر) بگو: «به پروردگار سپیده دم پناه می برم,

مِن شَرِّ مَا خَلَقَ  (2) از شر تمام آنچه آفریده است,

وَمِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ  (3) واز شر تاریکی شب, آنگاه که همه جا را فراگیرد.

وَمِن شَرِّ ٱلنَّفَّٰثَٰتِ فِي ٱلۡعُقَدِ  (4) واز شر (زنان جادوگر) که با افسون در گره ها می دمند.

وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ  (5) واز شر حسود آنگاه که حسد ورزد».

سوره ناس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلنَّاسِ  (1) (ای پیامبر) بگو: «به پروردگار مردم پناه می برم,

مَلِكِ ٱلنَّاسِ  (2) فرمانروای مردم,

إِلَٰهِ ٱلنَّاسِ  (3) (إله و) معبود مردم,

مِن شَرِّ ٱلۡوَسۡوَاسِ ٱلۡخَنَّاسِ  (4) از شر (شیطان) وسوسه گر باز پس رونده (به هنگام ذکر خدا).

ٱلَّذِي يُوَسۡوِسُ فِي صُدُورِ ٱلنَّاسِ  (5) همو که در دلهای مردم وسوسه می کند.

مِنَ ٱلۡجِنَّةِ وَٱلنَّاسِ  (6) از جنیان (باشد) و (یا از) آدمیان».

همچنین دانلود جزء 30 تفسیر (تفسیر منهج القرآن تدبر و عمل) در قالب PDF: دانلود .